«Κάτσε και σκέψου τι θες να κάνεις».
Ωραίο ακούγεται αλλά για blogakia σαν εμένα παίζει να είναι και το πιο ακατόρθωτο πράγμα στον κόσμο.
Όταν στεναχωριέμαι είναι σαν ένα γκρι σύννεφο να καλύπτει το μυαλό μου και το μόνο που θέλω να κάνω είναι να το ξεφορτωθώ.
Δεν ψάχνω λύσεις, προσπαθώ να βρω τρόπο να απωθήσω το πρόβλημα, να σταματήσω να το σκέφτομαι.
Και ναι, το ξέρω ότι δεν είναι αυτός ο τρόπος που ενδείκνυται όταν πρόκειται για αποφάσεις σημαντικές για τη ζωή μου αλλά ακόμα δεν έχω καταφέρει να τον αλλάξω.
Κάθομαι και κοιτάζω πίσω και βλέπω ότι σχεδόν όλα στη ζωή μου έγιναν κατά τύχη.
Οι δουλειές, η μια πίσω από την άλλη, έρχονταν μόνες τους. «Θέλεις να έρθεις να δουλέψεις εδώ;;»
Παλιοί καθηγητές, πελάτες από μεταφράσεις, παλιοί συνάδελφοι.
Δουλειές άσχετες μεταξύ τους, άσχετες και μ’αυτό που σπούδασα.
Κι εγώ όλο έλεγα «Ναι αμέ!!!» γιατί το καινούργιο ήταν πάντα πολύ ελκυστικό και γιατί προτιμούσα να δουλεύω με ανθρώπους που γνώριζα ήδη.
Μόνο αυτό που θα σπούδαζα είχα κάτσει να σκεφτώ αλλά κι αυτό λάθος μου βγήκε τελικά.
Η δουλειά του μεταφραστή απλά δεν μου πάει. Νιώθω ότι είναι πολύ μοναχική για τα γούστα μου.
Και το «τύποις» μεταπτυχιακό μου μοιάζει ατελές με μηδαμινό αντίκρισμα στην αγορά εργασίας.
Στο βιογραφικό μου πλέον επικρατεί το χάος και οι προοπτικές στη δουλειά που βρίσκομαι απελπιστικά περιορισμένες.
Και βρίσκομαι να θέτω στο εαυτό μου με 10 χρόνια καθυστέρηση το βαθυστόχαστο ερώτημα «Μετά το Λύκειο τι;»
Και που μυαλό να κάτσω να σκεφτώ;;;
Τελικά δεν είναι καλό να σου έρχονται όλα εύκολα.
Τώρα που πρέπει να αναλάβω πρωτοβουλίες και να το πάρω πάνω μου το θέμα, νιώθω εντελώς χαζεμένο!
Σιχτίρι καλοκαιριάτικα!
Θα σκεφτώ από Σεπτέμβρη!
Καλύτερα ε;;
Ωραίο ακούγεται αλλά για blogakia σαν εμένα παίζει να είναι και το πιο ακατόρθωτο πράγμα στον κόσμο.
Όταν στεναχωριέμαι είναι σαν ένα γκρι σύννεφο να καλύπτει το μυαλό μου και το μόνο που θέλω να κάνω είναι να το ξεφορτωθώ.
Δεν ψάχνω λύσεις, προσπαθώ να βρω τρόπο να απωθήσω το πρόβλημα, να σταματήσω να το σκέφτομαι.
Και ναι, το ξέρω ότι δεν είναι αυτός ο τρόπος που ενδείκνυται όταν πρόκειται για αποφάσεις σημαντικές για τη ζωή μου αλλά ακόμα δεν έχω καταφέρει να τον αλλάξω.
Κάθομαι και κοιτάζω πίσω και βλέπω ότι σχεδόν όλα στη ζωή μου έγιναν κατά τύχη.
Οι δουλειές, η μια πίσω από την άλλη, έρχονταν μόνες τους. «Θέλεις να έρθεις να δουλέψεις εδώ;;»
Παλιοί καθηγητές, πελάτες από μεταφράσεις, παλιοί συνάδελφοι.
Δουλειές άσχετες μεταξύ τους, άσχετες και μ’αυτό που σπούδασα.
Κι εγώ όλο έλεγα «Ναι αμέ!!!» γιατί το καινούργιο ήταν πάντα πολύ ελκυστικό και γιατί προτιμούσα να δουλεύω με ανθρώπους που γνώριζα ήδη.
Μόνο αυτό που θα σπούδαζα είχα κάτσει να σκεφτώ αλλά κι αυτό λάθος μου βγήκε τελικά.
Η δουλειά του μεταφραστή απλά δεν μου πάει. Νιώθω ότι είναι πολύ μοναχική για τα γούστα μου.
Και το «τύποις» μεταπτυχιακό μου μοιάζει ατελές με μηδαμινό αντίκρισμα στην αγορά εργασίας.
Στο βιογραφικό μου πλέον επικρατεί το χάος και οι προοπτικές στη δουλειά που βρίσκομαι απελπιστικά περιορισμένες.
Και βρίσκομαι να θέτω στο εαυτό μου με 10 χρόνια καθυστέρηση το βαθυστόχαστο ερώτημα «Μετά το Λύκειο τι;»
Και που μυαλό να κάτσω να σκεφτώ;;;
Τελικά δεν είναι καλό να σου έρχονται όλα εύκολα.
Τώρα που πρέπει να αναλάβω πρωτοβουλίες και να το πάρω πάνω μου το θέμα, νιώθω εντελώς χαζεμένο!
Σιχτίρι καλοκαιριάτικα!
Θα σκεφτώ από Σεπτέμβρη!
Καλύτερα ε;;