All you need is love..

Κανονικά ο γάμος των ονείρων μου θα’ πρεπε να ήταν ο δικός μου.
Με πρόλαβε όμως μια από τις πιο αγαπημένες μου φίλες.
Και μα την αλήθεια μου, πολύ το χάρηκα!

Προσκλητήρια δεν είχε. «Σημείωσέ το ρε μαλάκα, αφού σου λέω, στις 9 Σεπτέμβρη».
Νυφικό δεν είχε. Ένα απλό λευκό φορεματάκι ήταν ό,τι έπρεπε.
Κομμώτρια δεν είχε. «Λέω να βάλω αφρό στα μαλλιά μου, εσύ τι λες;»
Μακιγιέζ δεν είχε. «Μήπως έφερε καμιά κονσίλερ; Όχι! Δεν θέλω να βάλω ρουζ! Παράτα με»
Πανικόβλητο σόι στο δεν είχε. Μόνο φίλες που προσπαθούσαν να πείσουν τη «νύφη» να βγει από το μπάνιο όπου κλεινόταν κάθε τρεις και λίγο λόγω συχνοουρίας.
Λιμουζίνα, άμαξα, κάρο δεν είχε. Ένα απλό αμάξι που το οδηγούσε ένας φίλος καρδιακός που έτρεχε σαν τρελός στους στενούς δρόμους του νησιού να φτάσει με μόλις 20 λεπτά καθυστέρηση.
Μητρόπολη στολισμένη και φωταγωγημένη δεν είχε. Ένα ξωκλήσι με θέα το Αιγαίο την ώρα που βασίλευε ο ήλιος ήταν το ιδανικό.
«Φώτα, κάμερα, πάμε!» και προβόλια να τυφλώνουν το ζευγάρι δεν είχε. Όλοι μας κρατήσαμε τις στιγμές που μας άρεσαν.
Πεθερικά αγχωμένα, εκνευρισμένα και κουρασμένα δεν είχε. Δύο πρώην χίπηδες από μια χώρα της Λατινικής Αμερικής που στο προαύλιο της εκκλησίας διάβασαν ένα ποίημα στα παιδιά τους κι αγκάλιασαν με ευγνωμοσύνη όλους τους φίλους τους.
"Καλεσμένους" δεν είχε. Μόνο 30 φίλους πραγματικούς απ’ όλο τον κόσμο που χαίρονταν σαν τα παιδιά.
Δεξίωση δεν είχε. Ένα γλέντι λατινο-ελληνικό σε μια ταβερνούλα δίπλα στο κύμα, όπου όλοι ήταν όρθιοι και οι Λατινοαμερικάνοι χόρευαν τσάμικο και φλαμένκο, οι Αυστριακο-Νορβηγοί ζεϊμπέκικο και σάλσα, οι Αθηναίες νησιώτικο και μερέγκε μέχρι τα ξημερώματα.

Ένα πράγμα είχε σε υπερβολικό βαθμό και τελικά μόνο αυτό χρειάζεται.
Αγάπη.