Πίκρααα....

Μεγάλο πακέτο η επιστροφή...

Walking down the isle..

Ξαναφεύγω! Ο γάμος των παιδιών είναι στη Λάρισα και μετά τσουπ! Αλόννησος! Δυο τρεις μερούλες μόνο, αλλά νομίζω ότι αρκεί!

Χαίρομαι τόσο πολύ για τα παιδιά που νομίζω ότι θα σκάσω!
Τι ευχή να κάνεις;
Αυτοί είναι χαρά Θεού από μόνοι τους!
Άντε γεια μας!

Το γλυκό κρασί της Καβαντζίας

Το ταξίδι στην Ανάφη ήταν σαν την επιστροφή στο σπίτι.

Τα παιδιά μας καλοδέχτηκαν από την πρώτη στιγμή. Σαν να μας περίμεναν για να ξεκινήσουμε όλοι μαζί το παραμύθι. Εκείνοι ήταν στην καβάντζα αρκετές μέρες πριν, είχαν φτάσει όλοι μαζί από τη Φολέγανδρο. Νέα παιδιά απ’ όλες τις μεριές της Ελλάδας. Ξάνθη, Κρήτη, Γιάννενα, Λαμία, Καλαμάτα. Ευτυχώς…

Η δημιουργία του Βασιλείου της Καβαντζίας ήταν ζήτημα μερικών ωρών. Η Σοφία έριξε την ιδέα της στέψης νέου Βασιλιά κάθε μέρα. Θα το αποφασίζαμε όλοι μαζί ανάλογα με το ποιος είχε κάνει το πιο αξιοθαύμαστο επίτευγμα εκείνη την ημέρα. Το τραγουδάκι που είχε γράψει η Κατερίνα για την «Εβραία» το προηγούμενο βράδυ, της χάρισε εύκολα την πρώτη –και μοναδική όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια - στέψη. Το στέμμα ήταν φτιαγμένο από κλαδιά αρμυρικιού και το κοσμούσαν μικρά κοχύλια. Και της πήγαινε πολύ, ειδικά μ’ αυτό τον κότσο στο κεφάλι.

Τα υπόλοιπα ήρθαν μόνα τους. Έντεκα παιδιά- που έμειναν μετά από λίγες μέρες εφτά- χωρίς όνομα, μόνο παρατσούκλια. Βασίλισσα της Καβαντζίας, Υπουργός Εξωτερικών- Κοντοχρύσα Ράις (ή Κοντοπύθα ή Χρυσοβαλάντω ή Κεφάλας), Υπουργός Οικονομικών – Άρπα Σπάγγος (ή Εβραία), Υπουργός Πολέμου (ή Ντάνκαν), Πάππου δε Πάπαλα το Σοφό Φτερό (ή σκέτο Πάπουδε), Τζων Μπερντ & Nobody -Βασιλικός Αδερφός και Σφετεριστής του θρόνου, Γιουσουφάκι (ή Γιοσουφάκ ή Γιόσουφ).

Το ζήσαμε το Βασίλειό μας. Όλοι μαζί ανακαλύπταμε τους άλλους και τους εαυτούς μας και τους δεχόμασταν. Ήμασταν όλοι έτοιμοι να προσφέρουμε, να βοηθήσουμε, να χαρίσουμε, να γελάσουμε, να παίξουμε. Κανείς ποτέ δεν είπε «βαριέμαι», «σειρά σου», «γιατί εγώ;». Το μοναδικό στα χρονικά καθεστώς της «Βασιλευόμενης Αναρχίας» ήταν γεγονός και λειτούργησε.

Έντεκα άνθρωποι που γνωρίστηκαν σε μια καβάντζα στην παραλία Μοναστήρι της Ανάφης, αποφάσισαν ταυτόχρονα σε μια μαγική στιγμή ότι είχε έρθει η ώρα να ζήσουν για τα καλά. Με βόλτες, με πλάκες, με γέλιο –τόσο γέλιο-, με τραγούδια, με μουσικές απ’ τη κιθάρα τους Τζων Μπερντ μέχρι το ξημέρωμα, γύρω απ’ τη φωτιά στην παραλία.

Με παραμυθένια πανσέληνο, στριμωγμένοι κι αγαπημένοι στο πλακόστρωτο του Μοναστηριού της Καλαμιώτισσας, να πίνουμε το γλυκό κρασί της Καβαντζίας…

Την υστεροφημία μου μέσα...

Αναρωτιέμαι πραγματικά γιατί όλοι οι άντρες που περνάνε και φεύγουν από τη ζωή μου, αποφασίζουν ότι είμαι μοναδική και ανεπανάληπτη μόνο αφότου έχουμε χωρίσει...

Γιατί δηλαδή μόλις εγώ πω "άιντε μου και στο διάολο" αρχίζουν τα "μου λείπεις..σε σκέφτομαι..δεν μπορώ.."
Ανημποριά και κόψιμο ρε ψυχάκια!!!!

Είναι περίεργο πράγμα οι διακοπές τελικά.. Όσο λιγότερες προσδοκίες έχεις, τόσο καλύτερα περνάς.
Εγώ φέτος δεν είχα προσδοκίες..είχα όμως ευχές! Πολλές ευχές για ονειρεμένα ταξίδια!
Και το καλύτερο απ’ όλα είναι ότι έκατσαν! ΟΛΕΣ! Μα όλες!!

Για πάμε να δούμε τι έγινε..


ΠΑΡΟΣ

Όπως είχα προγραμματίσει, οι διακοπές μου ξεκίνησαν με πρώτο προορισμό την Πάρο, παρέα με την κολλητή μου τη Γεωργία..

Warning στους απανταχού αναγνώστες:

DON’T TRY THIS AT HOME!
Μέσος όρος ηλικίας : 15,4.
Προέλευση: Αθήνα και γύρω προάστια
Φυλή: Τρεντο-Κάγγουρες

Και θα μου πείτε, «δεν ήξερες; Δεν ρώταγες;;» Και χίλια δίκια θα’ χετε! Αλλά «μια δοκιμή θα σας πείσει» σκέφτηκα κι εγώ και βουρ κατέπλευσα με τα μιλούνια πιτσιρίκια στη Νάουσα της Πάρου.
Τι τα θες, τι τα γυρεύεις… Τίγκα τουριστο-ταβερνο-μπαρ-κλαμπ-παραλια-μπιτςμπαρ τρέλα! Για μια απόσταση 50 μέτρων έκανες κανα μισαωράκι, με ευνοϊκό άνεμο πάντα! Για να μπεις στη θάλασσα πέρναγες 4 σειρές ξαπλώστρες, 3 σειρές ρακέτες κι αν γλίτωνες απ’ τα μπαλάκια, βουτούσες παρέα μ’ άλλους 100 σε ένα τετραγωνικό μέτρο θάλασσα. Κι άντε μετά να σε δω να βρεις που στο διάτανο έχεις απλώσει την πετσέτα σου! Γιατί αυτό είναι πολύ δύσκολο project ειδικά για διοπτροφόρους σαν εμένα!!!
Και παντού κλώνοι της Paris Hilton να παρελαύνουν με 12ποντο τακούνι στα στενά σοκάκια, να τσαλαπατιούνται (με χάρη πάντοτε), να σηκώνουν με νάζι την ξανθιά φράντζα που κάλυπτε όλο τους το μουτράκι και να κοιτάζουν με αγωνία ποιος από τους απέναντι Robocop τις φερμάρει! Σας τ’ ορκίζομαι, είδα κοπελίτσες να φοράνε ΚΑΣΚΟΛ στο λαιμό και να πηγαίνουν στην ΠΑΡΑΛΙΑ (ταίριαζε με τη ζώνη ντε!)!!!!Οι δε άντρες, όλοι τους ίδιοι κι απαράλλαχτοι, με τα ίδια γυαλιά, τα ίδια μαλλιά, τους ίδιους κοιλιακούς και το ίδιο απλανές βλέμμα, να περνοδιαβαίνουν κι αυτοί στα σοκάκια, να αράζουν στα μπαράκια και να περιμένουν από τα απέναντι πιπίνια να κάνουν την κίνηση..

ΡΕ ΣΕΙΣ ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ;;; Ή να βάλω τις φωνές;;;

Ευτυχώς, τα κατάλληλα conne από την πρώτη κιόλας μέρα μας έσωσαν από πολλές κακοτοπιές! Γιατί σ’ αυτά τα μέρη, ο μόνος που μπορεί να σε σώσει είναι «το σωστό λοκάλι»!
Γνωρίσαμε κι εμείς λοιπόν ένα παρεάκι από φυσιολογικά (όσον αφορά εμάς τουλάχιστον) άτομα και περάσαμε χαλαρά και διασκεδαστικά τις 4 μερούλες μας στην Πάρο! Και τα μπάνια μας κάναμε, και τις βολτούλες μας πήγαμε, και τα ποτάκια μας ήπιαμε (τσάμπα εννοείται! Τα λοκάλια που λέγαμε!) και γενικά απολαύσαμε όλες τις χάρες του κατά τ’ άλλα φιλόξενου τούτου τόπου και την πέμπτη μερούλα, τα μαζέψαμε και φύγαμε!

ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ

Για ένα βράδυ, μην φανταστείτε! Πήραμε το μεσημεράκι το πλοίο για Σαντορίνη, γνωρίσαμε τους καθόλου φιλόξενους Σαντορινιούς, κάναμε τις γύρες μας για να δει και η Γεωργία το ηλιοβασίλεμα που δεν είχε ξαναπάει στο νησί και αξημέρωτα της επομένης, βρεθήκαμε στο λιμάνι, χυμένες σε πλαστικές καρέκλες να περιμένουμε τη «Βρωμίλντα» που δεν έλεγε να φανεί στον ορίζοντα..

ΑΝΑΦΗ

Η «Ρομίλντα» φάνηκε τελικά με καθυστέρηση μιάμισης περίπου ώρας..Εμείς κι άλλοι πέντε (και πολλούς λέω) ανεβήκαμε και στρωθήκαμε ωραία ωραία στους καναπέδες. Σε δύο ωρίτσες περίπου, φάνηκε να ξεπροβάλει σαν γιγαντιαία γροθιά μέσα από τη θάλασσα η Ανάφη…

Στο λιμάνι μας περίμενε ο Π. Φορτώσαμε και φύγαμε βουρ για τη Χώρα γιατί το δωμάτιο μας θα ήταν έτοιμο μετά από δυο ώρες λέει. Η πρώτη εντύπωση ήταν και καταλυτική. Ένας βράχος πανύψηλος, ξερός, μια διαδρομή όλο στροφές για να βρεθείς τελικά στη κατάλευκη Χώρα, ν’ αντικρύσεις το πέλαγος και να σου κοπεί η ανάσα από τόση ομορφιά! Ήπιαμε καφεδάκι και φάγαμε το κατιτίς μας στης κυρα-Αλεξάνδρας, που πριν από 29 χρόνια ήρθε και κείνη τουρίστρια σαν εμάς στο νησί και γνώρισε το «φιόρε του λεβάντε» της και από τότε ξέμεινε εκεί, ευτυχισμένη νέο-Αναφιώτισα.

Πήραμε το τζιπάκι και κάναμε βόλτες στο νησί γιατί το δωμάτιο δεν έλεγε να ετοιμαστεί… Αν ήμουν φωτογράφος, θα είχα μεγαλουργήσει. Δεν χόρταινα να κοιτάζω το γαλάζιο, τους απόκρημνους βράχους, τα φραγκόσυκα και τα γαϊδουράκια!

Το δωμάτιο ετοιμάστηκε και το εγκεφαλικό μου χτύπησε την πόρτα! Μας το’ χε πει η κυρα Πόπη ότι το δωμάτιο είναι λίγο κοντά στην γεννήτρια της ΔΕΗ και μπορεί να έχει λίγο θόρυβο, αλλά της είχε διαφύγει το ότι έμπαινες στο δωμάτιο και ήταν σαν να έχεις βάλει και μια νταλίκα μέσα! Τόσο καυσαέριο ούτε στην Πατησίων!!! Στο τέταρτο επάνω, μ’ είχε πιάσει πονοκέφαλος, τάση για εμετό και χαρακίρι!
«Σε ποια παραλία θα μείνουμε είπαμε;;;;»
Ευτυχώς για μας, ο Π. είναι το άτομο που πρέπει να έχεις μαζί σου στις διακοπές.
«Γνώρισα κάτι παιδιά χτες στο Ρούκουνα και μου είπαν να πάμε επίσκεψη στην παραλία τους.»
Το χαμόγελο επέστρεψε, τα μαγιώ μπήκαν στην αρμόζουσα θέση και το τζιπάκι μας κατέβασε στην παραλία «Μοναστήρι».

Και έτσι ξεκίνησαν όλα… : )