Καλά δεν είμαστε κι εδώ;

Τελικά όντως έγινα 28! Μπήκα στο προφίλ μου και το είδα με τα μάτια μου!

Το λέει ξεκάθαρα: Γυναίκα, ετών 28, Μαϊμού! Δεν μου έλειπε που έγινα 28, με λέει και μαϊμού!!
Εντάξει, δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου, αλλά να, είναι που τα βάζω λίγο κάτω και βλέπω πόσο αλλάζει μέρα με τη μέρα η ζωή μου και όλων των άλλων γύρω μου και ψιλοχαζεύω (αυτό το τελευταίο με μεγάλη ευκολία).
Σαν χτες τις θυμάμαι στο καταπράσινο μπαλκόνι, αραγμένες πάνω στους καναπέδες, το Πιετάτζι να παίρνει το σοβαρό της και να το ξεστομίζε: «Πέρασα» και την μικρή να ουρλιάζει από χαρά και στα καπάκια να πέφτει σε μαύρη κατάθλιψη και να τσιρίζει «Που θα φύγεις και που θα με αφήσεις μ’αυτή τη χαζή!» Εγώ δεν πρέπει να είχα αντιδράσει, μπορεί μόνο ο μορφασμός μου να έφτασε. Και μετά, έτσι αστραπιαία, η μικρή αποφάσισε να αλλάξει θέμα και να γκρινιάξει ότι δεν άντεχε άλλο στο σπίτι της και ότι έπρεπε οπωσδήποτε να βρει τρόπο να φύγει και να βρει κι ένα καλό αγοράκι, κατά προτίμηση τον άντρα της ζωής της, για να τελειώνουμε επιτέλους μ’αυτή την ιστορία.
Μόλις ένα χρόνο μετά, το Πιετάτζι μου έχει φύγει ανθρακωρύχος στο Βέλγιο, ενώ η άλλη η μικρή μας έπιασε σπίτι μοναχούλα της και ζει τον έρωτά της.
Κι εγώ άλλαξα δουλειά, άλλαξα σπίτι, (το αγοράκι μου το κράτησα γιατί μου βγήκε καλό) και αναγκαστικά άλλαξα συνήθειες, παρέες και σκέψεις.
Δεν μελαγχολώ, τουλάχιστον δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου. Απλά αναρωτιέμαι τι μας περιμένει στη γωνία. Μέχρι στιγμής όλα φαίνονται να πηγαίνουν όπως θέλουμε. Σχεδόν όλα τέλος πάντων, γιατί αναποδιές έχουμε κάθε μέρα για να περνάνε και να γουστάρουμε ακόμα πιο πολύ.
Να πω την μαύρη μου αλήθεια, θα ήθελα να μπορούσα να πατήσω το pause. Τώρα είναι η ζωή που θέλω να ζω. Να μην αλλάξει πια τίποτα. Με τον αγοράκι μου και τις φίλες μου, κοντά και μακριά, ευτυχισμένες ή έτοιμες να ευτυχήσουν, με τη δουλειά μου να μένει εκεί όταν φεύγω, με τις βόλτες μας και τα ταξιδάκια μας κάθε τρεις και λίγο. Ανησυχώ ότι δεν θα κρατήσει για πολύ και καθόλου δεν μ’αρέσει. Είναι εγωιστικό άραγε να ζεις για να περνάς καλά; Πειράζει που δεν βιάζομαι καθόλου να γίνω «μεγάλη»; Γιατί όλοι αναρωτιούνται για μένα πότε θα γίνω μάνα και μου λένε να βιαστώ γιατί «τα χρόνια περνάνε και μετά θα τρέχεις για εξωσωματικές». Είναι κακό που εγώ δεν έχω ακούσει ακόμα τα κουδουνάκια της μητρότητας;

Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που με ρωτάνε αν σπουδάζω, έστω και στο ημίφως, έστω κι αφού έχουν καταναλώσει ένα μπουκάλι βότκα.
Δεν έχω κρίση ηλικίας, δεν θέλω να είμαι πιο μικρή. Απλά λέω ν’αράξω καμιά δεκαετία στα 28! Έχει ωραία θέα από δω!

28! Να τ'αφήσω;;

Τα ρούχα είναι απλωμένα στον καναπέ και τις καρέκλες και με κοιτάζουν με μίσος!!

"Τόσο καιρό έκανες ρε blogaki να γράψεις μια λέξη και τώρα που περιμένουμε να μπούμε στη βαλίτσα σου ήρθε η έμπνευση;;;"

Τώρα μου ήρθε, ναι!

"Ετοιμάζω ταξίδι μοναχάάάάάά για πάρτη σου... και για άλλους 7!".

Εννέα νοματαίοι θα είμαστε αύριο στο αεροπλανάκι που θα μας πάει στη Βιέννη. Και μιας και θα είμαστε εκεί θα γιορτάσουμε το Σάββατο τα γενέθλιά μου!

Και θα'ναι γενέθλια σημαδιακά γιατί έτσι εντελώς ανεξήγητα κι απλά όλα πάνε καλά!! (φτύστε όλοι μαζί κατά δω μη μας φάει το κακό το μάτι!)

Και η καινούργια μου δουλειά μου αρέσει πολύ (μόνο που έχει κομμένα τα blogs και αυτό δεν είναι φτηνή δικαιολογία!) , και το καινούργιο μου σπιτάκι που είναι το πιο όμορφο και το πιο πολύχρωμο απ'όλα, και έγιανα εντελώς, και ο καλός μου γίνεται όλο και καλύτερος, και ονειρεύομαι το αύριο με χαρά όχι με αγωνία όπως έκανα πέρσι τέτοιες μέρες. Και πρόπερσι.

Φέτος λοιπόν δεν κερνάμε τρουφάκια!

Σοκολατάκια Μότσαρτ από Τρίτη που θα'μαστε πίσω!

Κάτι κατάλαβες λάθος!!!

Νομίζω ότι πρόκειται περί παρανοήσεως κύριος!! Όταν έλεγα να αλλάξει κάτι επιτέλους στη ζωή μου δεν εννοούσα ΚΑΘΟΛΟΥ αυτό!!!!

Γιατί που ακούστηκε κοτζαμάν μισό μέτρο μπλογκάκι να κάθεται ξάπλα και ακούνητη εδώ και 15 μέρες;; Και μαστουρωμένη! (για όσους αντιμετωπίζουν πρόβλημα αϋπνίας συνιστώ ανεπιφύλακτα τα μυοχαλαρωτικά Sirdalud! Στο μισάωρο επάνω χάνεις επαφή!)

Η μέση μου με πρόδωσε (στο άνθος της ηλικίας μου!!) και οι οδηγίες ήταν σαφείς: Μόνο για κατούρημα θα κουνιέσαι και θα είσαι ξαπλωτή, όχι καθισμένη. Σπίτι λοιπόν, να κοιτάω το ταβάνι, να βλέπω όσες ταινίες δεν έχω δει την τελευταία δεκαετία, να διαβάζω και το τελευταίο βιβλίο του Dawkins- The God Delusion και να διαολίζομαι ακόμα περισσότερο, να έχω γίνει φαν όλων των σειρών του ΣΚΑΙ (από τη σχολή ΝΙΝΤΖΑ μέχρι ντοκυμαντέρ για νεροπόντικες έχω δει!).

Και θα μου πεις: «Δε με χάλαγε να καθόμουν κι εγώ σπίτι μου κανα δεκαήμερο και να με νταντεύουν». Εσένα δε σε χάλαγε αλλά εμένα όσο να το πεις μου την έσπασε λιγάκι.
Γιατί και το τηλέφωνο χτύπησε και μου είπαν : «Δεσποινίς blogaki, προσλαμβάνεστε!» και εγώ απάντησα «Ναι, αλλά εγώ δεν μπορώ να έρθω να υπογράψω!».
Και η μαμά μου μου είπε: «Έτοιμο το σπίτι, έμπα να καθαρίσεις» κι εγώ έβγαλα μόνο μια άναρθρη κραυγή πόνου.
Και σταματάω εδώ την γκρίνια.

Λοιπόν ναι, σήμερα μετά την επίσκεψη στο ΚΑΤ, πέρασα κι από την καινούργια μου δουλειά και υπέγραψα. Και ξεκινάω το Γενάρη και πρέπει να θυμηθώ να παραιτηθώ και από την τωρινή μου δουλειά. Και το σπίτι το καθάρισε μια άλλη καλή κυριούλα. Και χτες ήρθε ο καναπές μου. Και παραγγείλαμε και καινούργιο στρώμα, ορθοπεδικό. Και ο γιατρός είπε ότι τώρα μπορώ να σηκώνομαι και μου σταμάτησε και τα φάρμακα. Βέβαια μου έγραψε και μια λίστα εξετάσεις και έστειλε σε άλλο γιατρό γιατί δεν έχουν βγάλει ακόμα άκρη τι είναι αυτό που με πονάει. Κι ήρθε και το κολλητάρι επιτέλους από τη Γερμανία και τον είδα και τον χάρηκα.

Τι μένει;; Για να σκεφτώ…
Ναι, αυτό δεν μπορώ να το αποφύγω. Να χαιρετήσω την κολλητή που πάει για συνέντευξη στις Βρυξέλλες.
Όσο περνάνε οι μέρες και πλησιάζει το Σάββατο που θα φύγει το σκέφτομαι όλο και πιο πολύ. Σκέφτομαι την Tρίτη το απόγευμα να με παίρνει και να μου λέει «Εντάξει» και μετά από μια βδομάδα να έρχεται το μέηλ και να λέει «Σας καλούμε να παρουσιαστείτε στο νέο σας πόστο την 1η Φεβρουαρίου».

Ναι, σίγουρα, δεν εννοούσα τέτοια αλλαγή, κύριος….

Ξέρω τι έκανες την προηγούμενη εβδομάδα!

Όλες οι Δευτέρες ίδιες κι απαράλλαχτες.
Τα ξυπνητήρια χτυπάνε ανελέητα. Μια το δικό μου, μια το δικό του. Το κλείνω βιαστικά και μένω ακίνητη. Προσπαθώ να αφουγκραστώ αν κάνει κίνηση να σηκωθεί. Μπα! Άλλαξε πλευρό. Μάλλον πρέπει να σηκωθώ. Ή μήπως να χουζουρέψω άλλα 5 λεπτάκια;;
Αυτό το σκηνικό συνεχίζεται για περίπου 30 λεπτά.
Και μετά κάποιος από τους δύο σαλεύει, συνήθως εκείνος ευτυχώς, και ετοιμάζει τα καφεδάκια.
Και ξεκινάει η καινούργια εβδομάδα...
Που είναι ίδια με την προηγούμενη. Που είναι όλως τυχαίως ολόιδια και με την προ-προηγούμενη. Και που κατά πάσα πιθανότητα θα μοιάζει και με την επόμενη.
Δευτέρα και Τετάρτη για 1,5 ώρα θα προσπαθώ να πείσω τον Νικολάκη να μην με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια όταν του μιλάω αγγλικά, να μάθει επιτέλους τη διαφορά του when από το where και ότι το κρεβάτι μας το «make» όχι το «wake»!
Τρίτη και Πέμπτη θα κοιτάζω εγώ με την σειρά μου την καθηγήτρια των Γερμανικών με γουρλωμένα μάτια όταν αρχίσει να μιλάει για την αιτιατική και την δοτική και θα αναστενάξω όταν τελειώσει το μάθημα και δω ότι έχω 5 σελίδες νέες λέξεις που πρέπει να μάθω.
Τα πρωινά στη δουλειά θα περάσουν ανέμελα. Με την Ε. να μιλάει ακατάπαυστα είτε σε μένα είτε στο δύσμοιρο το τηλέφωνο που μερικές φορές νομίζω ότι τ’ ακούω ν’ αγκομαχάει υπό το βάρος τόσου κουτσομπολιού. Ο Δ. θα γκρινιάζει ασταμάτητα γιατί πήρε 3,2 ευρώ λιγότερα στην αύξηση που του είχαν υποσχεθεί και θα μας απειλεί ότι τον ζητάνε κι από αλλού (Που ρε παιδιά;; Να δώσω κι εγώ το κατιτίς μου να τον πάρετε να ησυχάσουμε!). Ο Β. θα πλακώσει κάποιον άμοιρο τεχνικό στο ξύλο επειδή τον κοίταξε στραβά, η Ξ. θα ετοιμάζει την επόμενη άδειά της κι εγώ θα κάθομαι στη γωνίτσα μου ήσυχη ήσυχη γιατί καμία όρεξη δεν έχω ν’ασχοληθώ με κανέναν τους. Κι όταν θα έρχεται το αφεντικό θα λουφάζουμε όλοι γιατί δεν θα ξέρουμε τι όνειρο είδε χθες το βράδυ κι αν αγαπάει όλο τον κόσμο ή μας θεωρεί όλους αποτυχημένα κατακάθια της κενωνίας.
Τα βράδια θα γυρνώ στο σπίτι να δω και την μητέρα, να δω και πως πηγαίνουν οι δουλειές κι αν επιτέλους έβαλαν τα καλοριφέρ στο καινούργιο μου σπιτάκι. Το βράδυ της Τρίτης θα δω Λαζόπουλο. Τις υπόλοιπες μέρες θα κάτσω στο δωμάτιό μου να διαβάσω.
Και το ΠΣΚ θα το αφιερώσω σ’ εκείνον. Θα κάτσουμε σπίτι να δούμε ταινίες, να μαγειρέψουμε πίτσες από το Pizza Hut, θα μιλήσουμε, θα κάνουμε αγαπούλες, ίσως και βόλτες με τ’ άλλα παιδιά.
Το βράδυ της Κυριακής μπορεί να πάμε σινεμά, ή να διαβάσουμε Γερμανικά. (Το σεξ δεν το αναφέρω, γιατί μας διαβάζουν και μικρά παιδιά).
Και τη Δευτέρα το πρωί θα χτυπήσουν τα ξυπνητήρια…

Είναι ήσυχη η ζωή μου τον τελευταίο καιρό. Ευχάριστη, γαλήνια, χωρίς προβλήματα (πέραν του εργασιακού δηλαδή αλλά σιγά το πρόβλημα στην τελική τελική!)
Αλλά και τόσο μα τόσο προβλέψιμη.
Ακούμε κουτσομπολιό και εκστασιαζόμαστε! Γουαου! Κάτι γίνεται!! Έστω και στις ζωές των άλλων!
Στη δική μου πάλι τίποτα.
Περιμένω, περιμένω. Περιμένω το ρημάδι το τηλέφωνο να χτυπήσει και να μου πουν «Δεσποινίς blogaki! Προσλαμβάνεστε!»
Να γυρίσω σπίτι μου και να μου πουν : «Φέρε τις φιλενάδες σου να σε βοηθήσουν να καθαρίσετε! Το σπίτι είναι έτοιμο. Μετακομίζεις».

Άντε να’ ρθει εκείνη η ρημάδα η στιγμή που πάλι κάτι θ’ αλλάξει!

Η φυλή των ανθρώπων.

Τι διαφορά έχει αυτό από αυτό ;;;;

Το πρώτο το θεωρούμε πρωτόγονο, άγριο.
Το δεύτερο δείγμα προβληματικής παιδικής ηλικίας, κατάχρησης ψυχοτρόπων ουσιών ή απλώς σημάδι κακογουστιάς.
Στην ουσία και τα δύο έχουν μια συμβολική διάσταση, είναι μέρος ενός τελετουργικού που κάνει τον φέροντα τα καρφιά και τις πινέζες μέλος μιας ομάδας, κοινωνό ενός τρόπου ζωής αλλά και δείγμα ότι ο άνθρωπος είχε πάντοτε την ανάγκη να ανήκει σε κάποιο μικρότερο ή μεγαλύτερο σύνολο και να θέλει να ξεχωρίζει.

Βλέπαμε χτες το ντοκιμαντέρ « Η Οδύσσεια μιας Φυλής» στο ΣΚΑΪ, κατά το οποίο οι γενναίοι παραγωγοί και κινηματογραφιστές επισκέφθηκαν και έζησαν για λίγο καιρό μαζί με μια απομονωμένη φυλή σ’ ένα νησί της Ινδονησίας. Και λέω γενναίοι γιατί η εν λόγω φυλή παρουσίαζε μια ελαφρά τάση στην ανθρωποφαγία.
Πιο συγκεκριμένα, δεν είναι ότι τα παιδιά το ήθελαν και το έκαναν αλλά σύμφωνα με τα λεγόμενά τους « Ή θα τρώγαμε εμείς τον μάγο ή θα μας έτρωγε αυτός». Λογικό δε λέω αν και ολίγον τι μακάβριο. (Ευτυχώς που δεν έβρισκαν ιδιαίτερα νόστιμο το ανθρώπινο κρέας γιατί θα σου’ λεγα εγώ μετά. )

Κι εκεί που βλέπαμε τα παιδιά με τα σουράβλια στις μύτες και τα πα**ρια χύμα να πηγαινοέρχονται ανέμελα μέσα στο πυκνό δάσος, άρχισα να συνειδητοποιώ το εξής πολύ απλό:
«Α ρε άτιμε Δαρβίνε!!» (Κάτι που επίσης φώναζε μέσα στ’ αυτί μου και ο καλός μου ο οποίος ή που είναι η μετενσάρκωση του Δαρβίνου ή που παίρνει ποσοστά από την «Εξέλιξη των Ειδών» κι έχει βαλθεί να μου την μάθει απ’ έξω.)

Πόσο εύκολα μπορούμε να διαπιστώσουμε τις ρίζες της σημερινής κοινωνίας σ’ αυτές τις φυλές;
Οι ομοιότητες είναι ολοφάνερες. Οκ δεν έχουν κινητό, δεν έχουν mp3, δεν έχουν καν ρούχα (ένα κορδόνι φορούσαν όλο κι όλο γύρω από τη μέση τους) αλλά στη βάση τους όλα τα ένστικτα και οι συμπεριφορές είναι ίδιες ή παρόμοιες.

Σου λέει «Ο άντρας της Απουχέλ αργοπεθαίνει χωρίς λόγο». (λόγος θα ήταν να τον φάει το αγριογούρουνο, να τον σκοτώσει κάποιος από τη διπλανή φυλή, να πεθάνει από την πείνα).
Άρα, σου λέει ο πονηρός ο Σαμάνος, κάποιος προσπαθεί να τον σκοτώσει! (Ώπα, εδώ αποκτάει ενδιαφέρον)
Τον πιάνουνε λοιπόν τον ετοιμοθάνατο και τον μαστουρώνουνε λιγάκι και όλο τον ρωτάνε «Ποιος σε σκοτώνει;». Πεπεισμένος και ο, σε λιγάκι μακαρίτης, ότι κάποιος του την έφερε, σκέφτεται «Ποιος με κοίταξε στραβά τώρα τελευταία;», λέει όποιο όνομα του κατέβει στο κεφάλι εκείνη τη στιγμή και πεθαίνει.
Να σημειώσω εδώ δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να ειπωθεί το δικό μου το όνομα, γιατί αυτομάτως θα γινόμουν «μάγος» και με κυνηγούσαν μέχρι να με σκοτώσουν και μετά να με φάνε κιόλας.
Για να μην μακρηγορώ, ο ένας τρώει τον άλλον μέχρι να μη μείνει κανένας ή να πληρώσουν τα «ασφάλιστρα» για τον νεκρό σε κοχύλια, δόντια σκύλου και γουρούνια.
Θα μου πείτε τώρα, στην σημερινή κοινωνία τρώμε κάποιον επειδή κάποιος συγγενής μας είπε τ’ όνομά του λίγο πριν ξεψυχήσει;
Όχι! Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.

Το θέμα είναι η στάση που κρατάμε απέναντι στο μυστήριο του Θανάτου, στο Άγνωστο άλλα και σε θέματα όπως το Κακό, η Μαγεία, ο Θεός.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούσαν να εξηγήσουν γιατί κάποιος πέθαινε και το έριχναν στο Μάγο. Στον Χριστιανοκρατούμενο σύγχρονο κόσμο, τα δεινά μας είναι Θέλημα Θεού και Δάκτυλος του Σατανά ανάλογα με την περίσταση.
Οι πρωτόγονοι πήγαιναν στο Σαμάνο να τους ρίξει τα κόκαλα και να τους πει ποιος τους έχει καταραστεί και δεν βρέχει. Εμείς εδώ διαφημίζουμε την κυρία Ευαγγελία- μέντιουμ και ερμηνεύτρια ταρώ ενώ άλλες τρέχουν στις Μάγισσες για να δέσουν τον άντρα που’ χουν βάλει στο μάτι ή για να λύσουν τα ξόρκια της κακιάς πεθεράς τους.
Οι απομονωμένοι κάτοικοι της ζούγκλας, όταν δεν έβρεχε ή δεν έπιαναν θηράματα οι παγίδες τους, έσφαζαν ζώα και τα προσέφεραν θυσία στους Θεούς. Εμείς από την άλλη, φτιάχνουμε Φανουρόπιτες για να βρούμε που σκατά αφήσαμε τα κλειδιά μας, αφήνουμε διαμαντένια κολιέ στην εικόνα της Μεγαλόχαρης για να περάσει το παιδί μας στο Πανεπιστήμιο και κάνουμε τρισάγια να βρέξει στους αγρούς και να πάνε καλά οι δουλειές στο μαγαζί.

Ιδέα μου είναι ή μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ;;

Απόγονοι τέτοιων φυλών είμαστε όλοι μας κι αυτές οι πληροφορίες είναι βαθιά χαραγμένες στο γενετικό μας υλικό.
Κι αν θέλετε να μάθετε από ποια φυλή προέρχεστε επισκεφθείτε αυτό το site .
Κι αν πάλι θέλετε να προχωρήσετε ένα βήμα παρακάτω επισκεφθείτε αυτό το site και ρίξτε μια ματιά κι εδώ μήπως και βγάλουμε τα κόκαλα από τα μαλλιά μας και αφήσουμε επιτέλους τις δεισιδαιμονίες στην άκρη και γίνουμε λίγο πιο πολιτισμένοι άνθρωποι.