Αγαπημένε μου φίλε...

Αθήνα, 29/12/06

Αγαπημένε μου Κ.!!!

Είπα να σου στείλω δυο κουβέντες μιας και δεν μπόρεσα να σου μιλήσω τις προάλλες που με πήρες. Ήμουν σινεμά με την φίλη μας την Ε.. Επέστρεψε πριν από λίγες μέρες από την μακρινή Χιλή και βρεθήκαμε για να πούμε τα νέα μας! Τα δικά της δηλαδή γιατί εγώ δεν έχω!!
Ευτυχώς που υπάρχει και το ρητό “no news, good news”…
Δεν παραπονιέμαι όμως. Από υγεία πάω καλά, η δουλειά μου προχωράει σταθερά, οι άνθρωποι που αγαπώ είναι δίπλα μου (εκτός από σένα αλλά τι να κάνεις…;) και γενικώς προσπαθώ τις τελευταίες αυτές ώρες του χρόνου να είμαι αισιόδοξη και να βλέπω όλα τα πράγματα θετικά, κάτι που δεν μου συμβαίνει πολύ συχνά και είπα να επωφεληθώ!!

Αναπόφευκτος ο απολογισμός του 2006 τέτοια μέρα, κι αφού θα τον κάνω που θα τον κάνω, άκου τον κι εσύ να ξέρεις!!

Που λες Κ. μου, αν το δεις από μια μεριά, είναι σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα εδώ κι ένα χρόνο. Εξακολουθώ να μένω με τους δικούς μου, να είμαι στην ίδια δουλειά, να μην έχω βρει τον έρωτα της ζωής μου, να μην έχω πάρει ούτε χάσει κιλά, γενικώς μια από τα ίδια!
Από την άλλη όμως, αναγκαστικά είμαι κατά 365 μέρες γηραιότερη ή πλουσιότερη. Τη χρονιά που πέρασε ασχολήθηκα πολύ με τον εαυτό μου. Έκανα αυτά τα μαθήματα που σου είχα πει στο Κολέγιο, ανακάλυψα τη γιόγκα και το χορό και μαζί μ’ αυτά πώς είναι το σώμα μου σε σωστή θέση, έκανα ψυχανάλυση, ήρθα αντιμέτωπη με το παλιοσιχαμένο το ασυνείδητο που νομίζει ότι όλα μπορεί να τα κανονίζει και του αντιστάθηκα, έκανα καινούργιους φίλους, ήρθα πιο κοντά με τους παλιούς, διάβασα, άκουσα, παρατήρησα, χαλάρωσα, διασκέδασα, στεναχωρήθηκα και πάλι από την αρχή.

Μια γεμάτη χρονιά λοιπόν, που στιγμές φαινόταν στάσιμη κι άλλες πέρναγε σα σίφουνας και τα σάρωνε όλα!

Δεν περιμένω θεαματικές αλλαγές από το καινούργιο έτος. Ελπίζω να συνεχίσω να παλεύω επιτυχώς με τη μαυρίλα που με πιάνει ώρες ώρες, να διασκεδάζω με την καρδιά μου κάθε φορά που μου δίνεται ευκαιρία, να σε χαίρομαι όταν έρχεσαι κοντά μας, να μαθαίνω κάθε μέρα καινούργια πράγματα, να καταλαβαίνω και να βοηθάω περισσότερο τους γύρω μου και να έρχομαι όλο και πιο κοντά στην αλήθεια μου. (τι είπα πάλι η γυναίκα;;;;)

Πες μου κι εσύ πως τα περνάς στην παγωμένη Γερμανία! Πως πάνε τα μαθήματα; Πότε θα έρθεις;

Θα περιμένω σύντομα νέα σου!

Ελπίζω η καινούργια χρονιά να σε βρει γερό και αισιόδοξο και να σου φέρει μόνο χαρές!

Καλή χρονιά Κ. μου!!!
Μ.

Don't cry girl... Gamble!

Όταν στο πάρτυ που περιμένεις εναγωνίως τις τελευταίες ημέρες, σου την πέφτει μόνο ένας 22χρονος, τότε έχεις κάθε δικαίωμα να βιώσεις την «Κατάθλιψη των γιορτών»!
Δεν θέλω να μιλήσω για το φαινόμενο «άντρες σε πάρτυ». Αυτό το θέμα με ξεπερνάει. Κοιτάζουν, χαμογελάνε, έρχονται από δίπλα, σου λένε μια βλακεία, κι αν τύχει και δεν πέσεις ξερή από τον πολύ ενθουσιασμό, παίρνουν το ποτάκι τους και φεύγουν. Οι περισσότεροι…γιατί η νέα γενιά είναι πολλά υποσχόμενη…
«Θέλω να σε γνωρίσω καλύτερα» μου λέει ο πιτσιρικάς με ύφος λάγνο.
« Πόσο είσαι εσύ καμάρι μου;;» του λέω κι εγώ.
«22! Εσύ;»
«Ε!! Κομματάκι παραπάνω…»
«Πόσο; 23;;» (να πω την μαύρη μου αλήθεια, μικροδείχνω..)
«Νννννναι…Κοίτα! Καλά το πας και σ’ έχω συμπαθήσει ήδη μ'αυτά που λες, αλλά σε δυο μήνες κλείνω τα 27.»
«Δεν με πειράζει! Δεν χάνεις τίποτα να γνωριστούμε! Πάμε κάπου μετά οι δυο μας;»
Η νέα γενιά που λέγαμε…Αφού δεν με πήρε σηκωτή στην τουαλέτα να μου πετάξει τα μάτια όξω, πάλι καλά να λέμε..
Τέλος πάντων, παράπονο δεν έχω. Είχε πολύ καιρό να ασχοληθεί τόσο επισταμένως κάποιος άντρας μαζί μου. Όπου πήγαινα, τσουπ! από δίπλα κι αυτός. Ευγενική κι εγώ από του φυσικού μου, δεν του’λεγα «Ρε κάνε μου τη χάρη κι άντε πάγαινε!», οπότε είχα παρέα για αρκετή ώρα.

Το θέμα μας βεβαίως, δεν είναι ο πιτσιρικάς. Το θέμα είναι ότι έφυγα από το πάρτυ κι έψαχνα απεγνωσμένα στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου μου για κανένα ξεχασμένο ξυραφάκι. Κι όταν ξύπνησα την επόμενη μέρα το απόγευμα, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για τα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια μου χωρίς σταματημό. Γιατί δεν έπιασε η ευχή μου για λιγότερη μοναξιά. Γιατί ένιωθα απελπιστικά μόνη.

Ευτυχώς η μητέρα μου είχε τη λύση στο πρόβλημά μου. Κατά τις 9, το σπίτι γέμισε με κόσμο. Η διάθεσή μου δεν διορθώθηκε θεαματικά αλλά σίγουρα ένιωθα κάπως καλύτερα. Λίγο φαγητό, λίγο κρασάκι, λίγη κουβεντούλα και αργότερα λίγο χαρτάκι με κάποιους φίλους στο σπίτι μιας γνωστής, ήρθα και ίσιωσα.
Κι όταν την άλλη μέρα, με πήρε τηλέφωνο ο φίλος μου ο Δημήτρης και πρότεινε «Πάρνηθα», απογειώθηκα. Ντύθηκα «γυναίκα-ρουλέτα» με μαύρο φορεματάκι και κόκκινη ζακέτα, φόρεσα το πιο λαμπερό μου χαμόγελο και ανηφορήσαμε για το «Ναό του τζόγου»…
Εξαιρετικά πρωτότυπη ιδέα, εμείς κι όλη η υπόλοιπη Αθήνα δοκιμάσαμε την τύχη μας εκείνο το βράδυ..Μια ώρα στημένοι στην ουρά για να μπούμε και μετά το χάος…Πάνω από κάθε τραπέζι καμιά 20αριά άτομα, μόνο σφεντόνα δεν χρησιμοποιούσαν για να πετάξουν τη μάρκα τους στο νούμερο της επιλογής τους.
Βρήκαμε κι εμείς ένα τραπέζι με ρουλέτα, μαζί με δυο Φιλλιπινέζους, πέντε έξι τσιγγάνους και άλλους 6 άγνωστης καταγωγής.

Χαρά εγώ! Είχα οράματα, αριθμοί ηχούσαν στο μυαλό μου κι έλεγα με σιγουριά: «Στο 22, αρκούδι μου!!! Θα τινάξουμε τη μπάνκα στον αέρα!!!»
Ό,τι να’ναι δηλαδή…Ευτυχώς ο Δημήτρης-αρκούδι ακολούθησε σύστημα και στο τελευταίο μας ποντάρισμα, όταν πλέον είχαμε μείνει με δυο μάρκες και τ’ αυτιά μου είχαν πάρει την κατιούσα για τα 150 ευρώ που είχαμε χάσει, βγήκε επιτέλους το ρημάδι το "5" που το ποντάραμε όλο το βράδυ (δική μου έμπνευση κι αυτό!!!). Τσεπώσαμε τα € 350 και φύγαμε καμαρωτοί καμαρωτοί!!
Μου έκανε εντύπωση, κι όχι αναγκαστικά καλή, το καζίνο. Ήταν τελείως διαφορετικό απ’ ό,τι περίμενα. Ήταν μικρό. Ήταν μουντό. Ήταν παλιομοδίτικο. Δεν είχε μουσική. Και ο κόσμος…τι περίεργος κόσμος…Μπορούσες να διακρίνεις τους επαγγελματίες τζογαδόρους από χιλιόμετρα…Σκυθρωποί, σκυμμένοι πάνω από το τραπέζι, με βλέμμα απλανές και την έκφραση στο πρόσωπό τους να παραμένει ίδια κι απαράλλαχτη είτε κέρδιζαν, είτε έχαναν, λες και θα χάλαγε το γούρι τους.
Και μετά όλοι οι άλλοι. Οικογένειες ολόκληρες, που κουβαλούσαν και την πεθερά μαζί γιατί δεν μπορούσαν να την αφήσουν σπίτι χρονιάρες μέρες, την ακουμπούσαν σε μια γωνίτσα, την μπούκωναν κι ένα τοστάκι, έως ότου βαριόταν κι αυτή κι έριχνε έναν υπνάκο μέχρι να εξανεμιστούν όλες οι ελπίδες και οι οικονομίες της φαμίλιας. Τύποι λαϊκοί με δερμάτινα τζάκετ, γυαλιστερό σκαρπίνι θανάτου και γλυμμένο μαλλί που κόρταραν «διακριτικά» με εκφράσεις τύπου « Έλα δω λουκουμάκι μου!(το άκουσα κι αυτό..) Τι μωρό είσαι εσύ, μωρό μου;;» . Νεαροί που στέκονταν μπροστά στα ΑΤΜ με βλέμμα θολό και την απελπισία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους, να λένε «Έχω αρρωστήσει φίλε! Θα τα σηκώσω όλα…»

Μέσα στη βοή του κόσμου, στα τραπέζια που πλημμύριζαν πολύχρωμες μάρκες, στον καπνό και το αλκοόλ, ξαναθυμήθηκα ότι δεν είμαι μόνη μου, ότι έχω φίλους, σαν τον Δημήτρη, που με αγαπάνε πολύ, γέλασα με την καρδιά μου, χάρηκα που είχα την τύχη του πρωτάρη και όχι την αρρώστια του τζόγου και διασκέδασα πραγματικά.

Άντε και του χρόνου, Μονακό..!

Εορταστικόν!

Η σημερινή ημέρα δεν επιτρέπει κανένα άλλο θέμα εκτός από ευχές.
Αλλά ευχές πραγματικές γιατί πολύ σας εκτιμώ!!
Σας εκτιμώ γιατί μου κάνετε παρέα, γιατί μου δίνετε ιδέες, γιατί με κάνετε να νιώθω, έστω και λίγο, μέλος μιας καινούργιας και πολύ ενδιαφέρουσας παρέας. Και λιγότερο μόνη!
Για τα φετινά Χριστούγεννα σας εύχομαι όσο το δυνατόν λιγότερη μοναξιά και όσο το δυνατόν περισσότερη χαρά!!!

Τα λέμε από Τετάρτη!!!
Ps. Κύριε Πάνο! Αυτό το εκλαμβάνω ως δώρο Χριστουγέννων!! Ευχαριστώ!!!

By the way...Christmas is coming and the turkey knows it!!!

Αουτς!

Πονάω…πολύ…παντού…έχω γίνει μπλε…σαν τον Γκρινιάρη…και γκρινιάζω για να το αποδείξω...

Το χτεσινό μάθημα της Γιόγκας μετετράπη άξαφνα σε ασκήσεις καταδρομέων.

Να κυλιόοοοομαστε στα πατώματα, να τεντώνουμε από δω, να τεντώνουμε από κει, να σουρνόμαστε, να σηκωνόμαστε και να ξαναπέφτουμε…και τούμπαλιν…επί δύο ώρες…

Και γκάπα γκούπα στο ξύλινο πάτωμα…τίγκα στις μελανιές εγώ σήμερα…

Όπως και να κουνηθώ πονάω, όπως και να κάτσω, όπως και να σταθώ….

Θα γιάνω μέχρι το Σάββατο που έχω να πάω και σε πάρτυ θανάτου;;;

Ο Γιώργης και το καλικαντζαράκι

Τα Χριστούγεννα μου φέρνουν στο μυαλό, εκτός τα γνωστά- δώρα, γλυκά, διακοπές κτλ- άλλο ένα πράγμα που μου φέρνει πάντα μα πάντα χαρά.
Τους αγαπημένους μου καλικάντζαρους. Αυτά τα μικρά, μαυριδερά πλασματάκια που έρχονταν στο σπίτι μας την παραμονή των Χριστούγεννων και το έκαναν άνω κάτω. Ξυπνούσαμε εμείς το πρωί, φοράγαμε τις παντοφλίτσες-ζωάκια, πιανόμασταν χέρι χέρι με τον αδερφό μου και πηγαίναμε νυχοπατώντας στο σαλόνι, από φόβο μήπως ξώμεινε κανένα σπίτι μας, να δούμε τι είχαν σκαρώσει το προηγούμενο βράδυ…
Ζάχαρη άχνη παντού, αναποδογυρισμένες καρέκλες, χαρτιά τουαλέτας να κρέμονται από τους πολυελαίους και το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, παντόφλες μέσα στις κατσαρόλες…Φανταζόμουν τα καλικαντζαράκια να κάνουν όλες αυτές τις σκανταλιές και μ’ έπιανε φόβος και απίστευτη χαρά μαζί που είχαν διαλέξει το δικό μας σπίτι να κάνουν το πάρτυ τους! Πηγαίναμε και ξυπνάγαμε τους δικούς μας και τους σέρναμε από τις πιτζάμες στο σαλόνι να τους δείξουμε τι είχαν κάνει και όλη την ώρα τους ρωτάγαμε σχεδόν χωρίς ανάσα: «Μαμά μαμά!! Από που έρχονται;;», «Μαμά μαμά!! Είναι καλάαααα;;;». Η μαμά μου μας καθησύχαζε λέγοντας ότι τα καλικαντζαράκια είναι σαν τα μικρά παιδιά που τους αρέσουν οι σκανταλιές και τα παιχνίδια κι ότι ποτέ δεν πειράζουν τους ανθρώπους, κι έτσι έφευγε κι ο λίγος φόβος που μπορεί να είχαμε.

Με τα χρόνια και μετά από άπειρους καυγάδες με τους συμμαθητές, αρχίσαμε να υποψιαζόμαστε ότι καλικαντζαράκια δεν υπάρχουν…ή ότι τέλος πάντων κι αν υπάρχουν, διαλέγουν σπίτια με μικρότερα παιδάκια να πηγαίνουν να παίζουν.

Τα καλικαντζαράκια όμως επέστρεψαν στο σπίτι μας, αυτή τη φορά για να επισκεφθούν ένα μικρό παιδάκι που έμενε μαζί μας.

Είχαμε οικογενειακή παράδοση, όταν πλέον με τον αδερφό μου πηγαίναμε στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού, να φιλοξενούμε κατά την περίοδο των γιορτών παιδάκια από το Ορφανοτροφείο.

Εκείνη τη χρονιά, ήταν η σειρά του Γιωργάκη. Ο Γιώργης, όπως τον φώναζε χαϊδευτικά ο πατέρας μου, ήταν γύρω στα 6, ένα πλασματάκι υπερκινητικό, αγρίμι, με μια βραχνάδα στη φωνή, παιδί μιας μάνας που δεν είχε λεφτά να το μεγαλώσει και το επισκεπτόταν σπάνια. Ήταν και το μόνο παιδάκι που δεν είχαν έρθει συγγενείς του να το πάρουν για τις γιορτές. Τον πήραμε λοιπόν εμείς.

Δύσκολο και για κείνον, δύσκολο και για μας. Τη μαμά μου όμως τη λάτρευε. Την φώναξε «μαμά» από τη στιγμή που τον έχωσε στη μπανιέρα και τον έκανε μπάνιο 3 ώρες. Με μένα και τον αδερφό μου ήταν πιο επιθετικός, πιθανότατα επειδή έκανε τις αναπόφευκτες συγκρίσεις. Οι μέρες περνούσαν, ο Γιώργης διέλυε το σπίτι στο πέρασμά του (υπερκινητικός είπαμε!), εμείς έπρεπε να τον συνηθίσουμε και να τον κάνουμε να νιώσει όσο πιο καλά μπορούσε. Και τότε πέταξε την ιδέα η μαμά μου.

Η παραμονή των Χριστουγέννων είχε φτάσει. Βάλαμε τον Γιώργη για ύπνο και πέσαμε κι εμείς. Μετά από ένα μισαωράκι, ήρθε η μητέρα μου σιγά σιγά στο δωμάτιό μας και μας πήρε. Φορέσαμε στον αδερφό μου που ήταν και τσιλιβίθρα ένα μαύρο κολάν, μια μαύρη μπλούζα, του βάψαμε και το πρόσωπο με φούμο και του βάλαμε κι έναν πεταχτό σκούφο στο κεφάλι. Τον ανεβάσαμε πάνω στο τραπέζι του σαλονιού και τον αφήσαμε στα σκοτεινά. Εγώ με τη μαμά μου πήγαμε να ξυπνήσουμε το Γιώργη.
«Γιωργάκη, ξύπνα! Ξύπνα να δεις τα καλικατζαράκια που ήρθαν!!!»
Μισονυσταγμένος ο Γιώργης, να μην ξέρει τι του γίνεται. Τον παίρνουμε με την μητέρα μου σιγά σιγά, του λέμε να κάνει ησυχία να μην τα φοβίσει και τον πάμε στο χωλ. Ανοίγουμε σιγά σιγά μια χαραμάδα στην πόρτα, βλέπει ο Γιώργης τον αδερφό μου-καλικάντζαρο πάνω στο τραπέζι να μασουλάει τα γλυκά και να πετάει τις χαρτοπετσέτες στον αέρα βγάζοντας μικρούς ήχους κι αρχίζει και τρέμει από τον φόβο του. Τον καθησυχάζει η μαμά μου ψιθυρίζοντας στ’ αυτί του όλα όσα έλεγε και σε μας τόσα χρόνια, ξεθαρρεύει ο Γιώργης, χαμογελάει και λέει «Να πάω κοντά να τον πιάσω;;». Άρον άρον τον πήραμε σηκωτό και τον πήγαμε πάλι στο κρεβάτι του, κι άντε να τον ξανακοιμήσουμε…
Ο Γιώργης μας δεν σταμάτησε να χαμογελάει τις υπόλοιπες ημέρες που έμεινε μαζί μας.

Πολλές ευχές σε όλους για ατέλειωτες σκανταλιές τις φετινές γιορτές!!

Meet the stepmother...

Ο μπαμπάς μου βγήκε στη σύνταξη την Παρασκευή. Εφόσον έπρεπε να χαιρετίσει γνωστούς, φίλους και συναδέλφους, το καθιερωμένο ραντεβού μας μετατοπίστηκε για το Σάββατο.
Βρεθήκαμε λοιπόν το μεσημεράκι για βόλτα στην Πλάκα και κάτσαμε στο Καφενείο να φάμε και το κατιτίς μας!
Κουβεντούλα, αναλύσεις, σχέδια για το μέλλον, μούτρα από μένα για το ταξίδι 17 ημερών που ετοιμάζει στη Λατινική Αμερική για τα Χριστούγεννα και εμένα δεν με παίρνει μαζί, απειλές από εκείνον ότι θα με πάει σε μοναστήρι γιατί πολύ τον πλήγωσα που του ανέτρεψα ολόκληρη τη Χριστιανική διδασκαλία, γέλια, μπυρίτσες κτλ.
Χαλάρωσε ο μπαμπάκας που λέτε από τα γέλια και το αλκοόλ που έρεε (γιατί είμαστε και γερά ποτήρια στην οικογένεια), και την ώρα που περιμένουμε τα ρέστα από το λογαριασμό μου το σκάει το παραμύθι…

- Ψυχούλα μου…θέλω να σου ζητήσω μια χάρη…! (έχει πάρει ύφος πονηρό και φοβισμένο μαζί…μοναδικό στο είδος του..)
- Πες μου μπαμπάκα μου! Ό,τι θέλεις! (πάντοτε εξυπηρετική εγώ..)
- Για την ακρίβεια θέλω να σου ζητήσω δύο χάρες…
- Πες για! (χαμογελάω ακόμα…)
- Θα ήθελα να γνωρίσεις μια κυρία….
Το χαμόγελο παγώνει στα χείλη μου, σαν την Αγγελοπούλου ένα πράγμα, μόνη ένδειξη πανικού, το μάτι μου που πετάρισε λιγάκι…
- Βεβαίως μπαμπάκα μου! Όποτε θέλεις! Αναρωτιόμουν μάλιστα πότε θα μου το προτείνεις…(έχω μείνει και γελάω σαν τη χαζή τώρα πια)
- Μπράβο κουκλίτσα μου! Θα το κανονίσουμε κάποια στιγμή μετά τα Χριστούγεννα που θα γυρίσουμε…
- Όποτε θέλεις! Γιατί θέλω να δω κι όλες τις φωτογραφίες από τις Άνδεις, όχι μόνο αυτές που είσαι μόνος σου!! (το χτίζω καλά!!)
- Και η δεύτερη χάρη…Μην πεις τίποτα στη μαμά…
- Δεν θα της πω τίποτα, μην ανησυχείς…(του κλείνω το μάτι συνωμοτικά) Ο Θ. (ο αδερφός μου) τη γνώρισε;;
- Ναι, πριν από λίγες μέρες.. (ενοχή στο βλέμμα…κλασικός μπαμπάς)
- Μάλιστα! Πάει κι αυτό…
Η συζήτησε έληξε εκεί. Με ευχαρίστησε που ήμουν τόσο θετικά προσκείμενη στο να την γνωρίσω γιατί ήθελε λέει αρκετό καιρό να μου το πει, κι εγώ όμως ήμουν εξαιρετική! Αααα! Όλα κι όλα! Το χαμόγελο δεν έφυγε στιγμή, μη σας πω ότι επέδειξα και ενθουσιασμό!!

Αλλά για να πω και την αλήθεια μου, δεν είμαι και εντελώς άνετη μ’ αυτό το θέμα.
Για την συγκεκριμένη κυρία, με την οποία σχετίζεται ο πατέρας μου τα τελευταία 3-4 χρόνια, γνωρίζω σχεδόν τα πάντα.
Επιστημονική πηγή; Η μητέρα μου.
Κάποιος θα σκεφτόταν ότι ξεκατινιάστηκε η μάνα μου κι άρχισε να ψάχνει…
Αμ δε! Όσα γνωρίζει η μητέρα μου και κατά συνέπεια εγώ , τα έμαθε από τον πατέρα μου.
Βέεεεεβαια! Δεν είμαι μόνο εγώ η ζαβή σ’ αυτή την οικογένεια. Όλοι μας το’ χουμε το ψιλοπαρανοϊκό μας…
Δεν μπορώ να σας το αναλύσω τώρα, αλλά συνοπτικά, οι γονείς μου ανά τακτά χρονικά διαστήματα κουβέντιαζαν, βρίσκονταν, με αφορμή πάντα εμάς (τα παιδιά τους) αλλά η συζήτησε ξέφευγε τις περισσότερες φορές…
Τι τα θες τι τα γυρεύεις;; Μπίρι μπίρι η μητέρα μου, ανοιχτό βιβλίο ο πατέρα μου, είχαμε πια στα χέρια μας όλες τις απαραίτητες πληροφορίες, οι οποίες όμως στην πλειονότητά τους είχαν προκύψει από στιγμές όπου εκείνος ήταν στεναχωρημένος ή προβληματισμένος με την εν λόγω κυρία.
Άρα, εγώ, γνωρίζω όλα της τα μειονεκτήματα και ελάχιστα (για κάτσε να σκεφτώ…μμμμ…μάλλον κανένα!) από τα χαρίσματά της.
Άρα, την αντιπαθώ ήδη.

Είναι πολλά αυτά που σκέφτομαι και θέλω να πω, αλλά όχι δημοσίως. Ξέρω ότι πιθανότατα έχει ξυπνήσει μέσα μου το σύμπλεγμα της Ηλέκτρας και όποια κι αν μου έφερνε από τα μούτρα θα την έπαιρνα.
Αλλά γι’ αυτήν έχω και στοιχεία, στοιχεία που έχει δώσει ο πατέρας μου, που με κάνουν να είμαι αρνητική.
Από την άλλη, έχω στο νου μου και το «φίλτρο» της μητέρας μου, που μπορεί να έχει ασυνειδήτως παραποιήσει στοιχεία. Αυτό της το αναγνωρίζω, κατινιές τέτοιου είδους δεν έχουμε στο σπίτι μας. Δεν έχει μιλήσει ποτέ υποτιμητικά γι’ αυτήν…εγώ από την άλλη…ρεσιτάλ δίνω!

Τέλος πάντων, υποθέτω ότι μια δοκιμή θα μας πείσει!
Και θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο αντικειμενική μπορώ.
Όχι γι’αυτήν! Για τον μπαμπά μου.

Το δίκιο της γκαρίλας...

"Δυο γροθιές να φεύγουν ταυτόχρονα προς δύο διαφορετικές κατευθύνσεις…
Να τους δένω πισθάγκωνα, να τους βουλώνω το στόμα μ’ ένα μπαλάκι του πινγκ πονγκ δεμένο με μια ροζ κορδέλα και να τους αφήνω στο υπόγειο μέχρι να ηρεμήσουν…
Να πετάγομαι ψηλά στον αέρα με μια κίνηση καρατέκα και να ουρλιάζω «Σκάστε λίγο λέμε!!!!»…"

Όταν αρχίζουν οι φωνές, η φαντασία μου οργιάζει. Η ένταση με αποσυντονίζει. Ειδικά όταν δημιουργείται χωρίς λόγο.
Η μητέρα μου και ο άντρας της είναι αυτό που ένας επιεικής άνθρωπος θα ονόμαζε «νευρικά άτομα». Για εμένα είναι απλά ψυχοπαθείς. Πως αλλιώς μπορείς να αποκαλέσεις δύο άτομα που αδυνατούν να αρχίσουν και να τελειώσουν μια κουβέντα στην οποία δεν θα προκύψει παρεξήγηση, λογομαχία, ένταση για να καταλήξει τελικά σε «μούτρα μέχρι νεωτέρας»;
Η διαδικασία που ακολουθούν είναι απλή.
Παράδειγμα :
Α (όπου άλφα, άντρας): Μωρό μου (όπου μωρό του, μητέρα μου), τι να φάω;
Μ (όχι μωρό!Μαμά μου!): Που να ξέρω ρε μωρό μου;; Έχεις αφήσει και τίποτα;; Δεν σε προλαβαίνουμε πια!! Δεν έχω προλάβει να μαγειρέψω!! Όλη μέρα γυρνάω στους δρόμους! Τι με ρωτάς;;;Τώρα μπήκα κι είμαι πτώμα!! Άσε με λίγο να ισιώσω!
Στο συγκεκριμένο παράδειγμα, το απλό ερώτημα «τι να φάω», παίρνει απάντηση η οποία ακουστικά θυμίζει σειρήνα βομβαρδισμού ενώ περιλαμβάνει και άχρηστες πληροφορίες εν είδη παραπόνου και γκρίνιας. Και εκεί αρχίζουν τα όργανα…
Έχουμε δύο επιλογές:
Α) Ο άντρας θα αποσυρθεί στην κουζίνα και θα τσακίσει ό,τι βρει μπροστά του γιατί είναι πολύ κουρασμένος για να κάτσει να πλακωθεί για το ρημαδοφαγητό.
Β) Ο άντρας θα προσπαθήσει να βρει το δίκιο του στην παραφροσύνη της απάντησης που έλαβε.
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες που σοκάρουν. Θα πω μόνο ότι το συγκεκριμένο θέμα μπορεί να λάβει απίστευτες διαστάσεις γιατί μπορεί ο άντρας να φάει τελικά το τελευταίο κομμάτι σπανακόπιτας που έχει φυλαγμένο η μαμά μου για εκείνη ή να υψώσει τη φωνή και να πει «Τι είπα ρε γαμώτο;; Να φάω ήθελα!!», η μαμά μου ν’ απαντήσει με την αντίστοιχη ένταση «Κι είναι λόγος αυτός να φωνάζεις;;;Κι εγώ τι θες να σου κάνω;;;», να στήσουν ένα καβγά (κι εγώ από δίπλα να στοιχηματίζω για την τελική έκβαση) και τελικά ο άντρας να πάει για ύπνο νηστικός και η μαμά μου να κάτσει να μου εξομολογηθεί «Είναι απίστευτο το πόσο απότομος είναι!!Έχουν παίξει τα νεύρα μου πια…»
Σ’ αυτές ακριβώς τις φάσεις είναι που σκέφτομαι να πάρω το γιαταγάνι του παππού μου και ν’ αρχίσω να παίρνω κεφάλια, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που σκέφτομαι ότι μια ένεση στο μάτι (το δικό μου…γιαχ!!!) μπορεί και να με σώσει από αυτό το μαρτύριο….

Οι περιπτώσεις που παραλογίζεται η μητέρα μου ωστόσο είναι οι εύκολες. Γιατί εκεί μπορώ να επέμβω μ’ ένα ξερό «Ρε μαμά! Χαλάρωσε λίγο!!».
Όταν όμως ο άντρας αποφασίζει ότι «τώρα είναι η ώρα που θα κάνω κι εγώ τον πανικό μου να στανιάρω» (κάτι που συμβαίνει εξίσου συχνά με τους παραλογισμούς της μάνας μου! Ααα! Όλα κι όλα! Παράπονο δεν έχουμε!!!), τα πράγματα είναι δύσκολα.
Γιατί δεν μπορώ να επέμβω… Είναι πολύ λεπτή η θέση μου και γενικώς αποφεύγω να μπαίνω σε ξένους καβγάδες.
Τον λυπάμαι κιόλας... Τ’ ακούει που τ’ ακούει από την original έκδοση με explicit lyrics, να τ’ ακούει και dolby από μάνα και κόρη;; Είναι πολύ σκληρό!!!

Το θέμα που τίθεται αγαπητοί μου αναγνώστες ωστόσο είναι το εξής:

Το συγκεκριμένο ζευγάρι δεν τσακώνεται για κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Νιόπαντροι είναι και πολύ αγαπημένοι (ναι ναι! Ξέρω! Σας κούφανα αλλά έτσι είναι!!)
Τσακώνονται από χούι! Νεύρα ο ένας, νεύρα ο άλλος, μου το κάνουν το σπίτι πεδίο μάχης σε χρόνο dt.
Και καβγάδες με το κιλό, που υπολείπονται όμως σε ποιότητα. Δεν βρίζουν, δεν σπάνε, δεν φεύγουν από το σπίτι.
Απλά φωνάζει ο ένας, φωνάζει ο άλλος, μούτρα ο ένας, μούτρα ο άλλος και τέρμα.
Και μετά το παιχνίδι παίζεται στο πόσο φιδίσια θα ελιχθεί ο άντρας (πάντα!) για να εξευμενίσει τη μαμά μου.
Κι όλα μετά μέλι γάλα.
Το μόνο που μένει να μαρτυράει την προηγηθείσα μάχη, είναι τα δικά μου κουρελιασμένα νεύρα…

Γιατί τα λέω όλα αυτά;;
Γιατί ένα εξαιρετικό κατά τα λοιπά Σαββατοκύριακο, έληξε άδοξα χτες το βράδυ που αποφάσισα να τους συνοδέψω στο θέατρο.
Κι ενώ όλα πήγαινουν μια χαρά, ρίχνουν έναν κερατοκαβγά μέσα στ’ αυτοκίνητο, να μας βρίσκεται για μια ώρα ανάγκης.
Πονοκέφαλο εγώ στο καπάκι, μες την τρελή χαρά εκείνοι όλο το βράδυ.
Να δεις που φτιάχνονται αυτοί με την ένταση και κάθομαι εγώ και χολοσκάω…!

Παρεμπιπτόντως, η παράσταση του Φασουλή στο θέατρο Χορν ήταν υπέροχη!

Καλή μας εβδομάδα!

Το Χρονικό του Χρόνου

«Κατέρρευσε η θεωρία των υπερχορδών!!» Το χαμόγελό μου χάνεται προς στιγμήν. Όχι, δεν με πήρε ο πόνος για τις υπερχορδές. Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω ιδέα τι είναι οι υπερχορδές και στεναχωριέμαι όταν συζητάμε πράγματα που δεν γνωρίζω ούτε καν φατσικά.
«Τι είναι ρε παιδιά οι υπερχορδές;» ρωτάω όσο πιο ναζιάρικα μπορώ για να αποφύγω και το γιουχάρισμα. Δεν είμαι σίγουρη αν αυτό που αγνοώ είναι κάτι τόσο γνωστό όσο το κάνουν να φαίνεται.
Απόκριση καμία. Η συζήτηση συνεχίζεται με πιο εντατικούς ρυθμούς.
«Η συγκεκριμένη θεωρία έχει καταρρεύσει τέσσερα χρόνια τώρα ρε συ!! Και μάλιστα από τον ίδιο τον επιστήμονα που την πρωτοέθεσε!!» απαντά ο άλλος.
Έχω αρχίσει να τραβάω τα μανίκια του διπλανού μου, να τον σκουντάω και να γρυλίζω. «Δώστε μου σημασία!!! Εγώ δεν ξέρω τι είναι οι υπερχορδές!!!»
Τα βλέμματα πέφτουν επάνω μου. Παγώνω. «Είπα κάτι κακό;;;» ρωτάω χαμογελώντας. «Πείτε μου απλά περί τίνος πρόκειται…δεν θέλω λεπτομέρειες δα!!!»
«Οι υπερχορδές είναι μια θεωρία που σχετίζεται με το χωροχρόνο. Αλλά τώρα καταρρίφθηκε και πήραν τη θέση τους τα κβαντικά πλέγματα», μου απαντάει απλοϊκά ο ένας από τους συνδαιτυμόνες.
«Πες το έτσι μανίτσα μου, να συνεννοηθούμε!!! Λοιπόν! Έλα σοβαρευτείτε! Εγώ δεν τα καταλαβαίνω αυτά! Εσύ!», γυρνάω στον έτερο τρελό επιστήμονα, «που είσαι και φυσικός, δεν μπορείς να μου το εξηγήσεις;;;»
Και αρχίζει ο φυσικός μας, να μας εξηγεί ότι υπάρχουν διάφορες θεωρίες που λένε ότι το σύμπαν κινείται κυματιστά, σαν χορδές, σαν σεντόνι, σαν το ένα και σαν το άλλο και έχω μείνει εγώ με το στόμα να χάσκει και με ερωτηματικά να πλανόνται πάνω από το κεφάλι μου.
«Οκ εντάξει το σύμπαν, μέχρι εκεί το καταλαβαίνω. Ο χωροχρόνος που κολλάει;;;»
«Τι να σου εξηγώ ρε παιδί μου τώρα…να υπάρχουν κι αυτοί που πιστεύουν ότι το σύμπαν είναι folder-like (γιατί είναι και απόφοιτος Βρετανικού Πανεπιστημίου και ντεν ξέρει πως το λένε εντώ στο Ελλάντα) το οποίο αν τελικά το κάνεις fold, τα δύο άκρα του ενώνονται. Είναι σαν να λέμε ότι η αρχή και το τέλος είναι στο ίδιο σημείο ή ότι στα δύο άκρα συμβαίνουν τα ίδια πράγματα…»
Η συζήτηση συνεχίζεται με αυξανόμενη ένταση. «Δεν καταλαβαίνω, δεν καταλαβαίνω!» να φωνάζω εγώ, «Πρέπει να θεωρήσεις ότι ο χρόνος είναι μια ακόμα διάσταση που πρέπει να λαμβάνουμε υπ’ όψιν μας στην έρευνα και ότι η συνάρτηση χώρου με χρόνο είναι καμπυλωτή!» να λένε αυτοί.
«ΟΚ! Και για πείτε μου εσείς που ξέρετε, πώς ακριβώς ορίζεται ο χρόνος ;;;»
«Μα εκεί ακριβώς είναι το θέμα! Ο χρόνος δεν ορίζεται, είναι μια σύμβαση!!»

Μετά το αναπόφευκτο βραχυκύκλωμα, η ώρα των συνειδητοποιήσεων:

Έχω φίλους με περίεργα ενδιαφέροντα.
Δεν είναι καλό να συζητάς θέματα επιστημονικού ενδιαφέροντος όταν έχουν καταναλωθεί μεγάλες ποσότητες, υπέροχου κατά τα λοιπά, κατακόκκινου Merlot.
Αλλά κυρίως, τελικά όλοι οι άνθρωποι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο προσπαθούν να εξηγήσουν την αρχή και το τέλος των πάντων.
Άλλοι με τύπους και μαθηματικά κι άλλοι με φιλοσοφία και στοχασμό.

Καλό μας Σαββατοκύριακο!

Κάποιος να μας σώσει απ’ τους «Σοφούς»...

Καθόμουν χτες και διάβαζα το ένθετο για τα βιβλία στο «ΒΗΜΑ».
Το μάτι μου έπεσε σε ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο και είπα να διαβάσω την παρουσίασή του. Στα πέντε πρώτα λεπτά έξυνα το κεφάλι μου με απορία. «Αυτός ο άνθρωπος αυτός…» (καθηγητής στο επάγγελμα) τι ακριβώς προσπαθούσε να κάνει;;; Να παρουσιάσει το βιβλίο; Να κάνει κριτική;;; Η' μήπως να το παίξει έξυπνος;;; Διάβαζα και ξαναδιάβαζα την κάθε πρόταση, προσπαθώντας να τονίσω σωστά τις λέξεις μέσα στο κεφάλι μου (δεν ήταν κι εύκολο γιατί η τηλεόραση ήταν ανοιχτή και είχε και ειδήσεις οπότε είχα να τα βάλω με πολλά ντεσιμπέλ) σε μια ανέλπιδη τέλος πάντων προσπάθεια να παρακολουθήσω τη σκέψη του συγγραφέως. Εις μάτην. Ο τύπος είχε πειστεί ότι κανονικά γι’ αυτόν έπρεπε να γράφουν κριτικές και παρουσιάσεις και έβαζε τα δυνατά του να εντυπωσιάσει τα δύστυχα πλήθη…

Θυμήθηκα μια άλλη πρόσφατη εμπειρία μου, αυτή τη φορά στην τηλεόραση. Αυτό που έβλεπα είχε τελειώσει και ακολουθούσε το Survivor…Πρόβλημα…Παίρνω το πρόγραμμα και βλέπω ότι στην ΕΤ1 έχει εκπομπή ο Κούλογλου (που του’χω και μια άλφα αδυναμία αν και πρέπει οπωσδήποτε να προσέξει λίιιιιιγο παραπάνω τα αγγλικά του και να κάνει και κάτι με την άρθρωσή του) με θέμα «Φρόυντ, Η Ελλάδα στο ντιβάνι». Χαρά εγώ, λέω στη μητέρα μου, άσε τις αηδίες και κάτσε εδώ να ξεστραβωθούμε. Το γυρίζουμε λοιπόν και εκείνη τη στιγμή έπαιζε ένα ρεπορτάζ για τη χρήση των ψυχοφαρμάκων και την έκταση του συγκεκριμένου φαινομένου στην Αμερική κτλ κτλ. Τελειώνει το ρεπορτάζ και βλέπουμε και τους καλεσμένους…Ένας καθηγητής Πανεπιστημίου κι ένας Πρόεδρος Ψυχαναλυτών ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Και ο μεν ένας να μιλάει σαν φυσιολογικός άνθρωπος και όλοι μαζί να καταλαβαίνουμε και να χαιρόμαστε που μαθαίνουμε, ο δε άλλος να μιλάει λες και έχει απέναντί του ολόκληρη την Πανεπιστημιακή Κοινότητα και έχει βαλθεί να τους πείσει ότι το κατέχει το αντικείμενο. Το οποίο αντικείμενο είναι κι από τη φύση του δύσκολο και «μη φιλικό προς τον τηλεθεατή» έρχεται κι αυτός και χρησιμοποιεί σε μία μόνο πρόταση όσες το δυνατόν περισσότερες άγνωστες λέξεις μπορεί!! Μ’ έπιασε απίστευτος εκνευρισμός καθώς μιλούσε σαν να υπαγορεύει κείμενο για ορθογραφία, τονίζοντας μάλιστα την κατάληξη κάθε λέξης στην προσπάθειά του να αποφύγει το άκομψο «εεεε» ανάμεσα στις λέξεις,( πχ. «Το συγκεκριμένο παράδειγμα αναδεικνύειειειειε» …μέχρι να σκεφτεί τι ακριβώς αναδεικνύεειιιι είχα πάρει εγώ δυο ύπνους), χωρίς να χρωματίζει τη φωνή του, χωρίς να νοιάζεται τέλος πάντων ότι μπορεί, (Ναι! Κι όμως! Μπορεί!!!) να υπάρχουν άνθρωποι που τον παρακολουθούν τον χαμένο και πλήττουν αφόρητα!!! Και φυσικά έφριξα στην ιδέα ότι αυτός ο άνθρωπος ασκεί το επάγγελμα του ψυχαναλυτή!!! Δέκα λεπτά τον παρακολούθησα και ήθελα δυο συνεδρίες να στανιάρω! Όταν τελικά γύρισε και είπε το θεϊκό «Στην κατάσταση αυτή εμφιλοχωρεί ο κίνδυνος μπλα μπλα μπλα» το άλλαξα γιατί κατάλαβα ότι ο τύπος είναι αποτυχημένος Μπαμπινιώτης και ουχί καλός καλεσμένος και συνομιλητής σε ενημερωτική εκπομπή που απευθύνεται στο ευρύ κοινό. Αποτέλεσμα; Είδαμε τελικά Survivor…Φτου!

Μην με παρεξηγήσετε αγαπητοί επισκέπτες. Την ελληνική γλώσσα την αγαπώ. Δεν την αγαπώ απλά, της έχω ιδιαίτερη αδυναμία. Και σ'αυτήν και στ'αγγλικά και στα γαλλικά. Όλες οι γλώσσες του κόσμου είναι καλές και πρέπει να τις σεβόμαστε και να τις αγαπάμε και να τις χρησιμοποιούμε σωστά και να εκμεταλλευόμαστε στο έπακρο τον πλούτο τους για να εκφράσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα αυτά που έχουμε στο κεφάλι μας. Πάντοτε προσπαθώ να μιλάω και να γράφω σωστά. Κι αν μου ξεφύγει ορθογραφικό λάθος (όπως χτες σ’ ένα comment που άφησα στον φίλτατο Barouak…ντροπήηηηη!! και άλλα που τυχόν έχουν εμφανιστεί σ'αυτό το blog!), όταν το δω, κοκκινίζω από ντροπή. Και αντίστοιχα, όταν βλέπω άλλους να κάνουν ορθογραφικά και συντακτικά λάθη, ενοχλούμαι σε αξιοπερίεργο βαθμό.

Δυστυχώς όμως η υπερβολική επιτήδευση στον τρόπο που μιλάει κάποιος (χαρακτηριστικό που παρουσιάζεται συνήθως σε καθηγητές Πανεπιστημίου και βάλε) δεν προκαλεί θαυμασμό. Προκαλεί απλά απορία ή στην χειρότερη των περιπτώσεων αηδία. Και είναι πραγματικά περίεργο το ότι ολόκληροι καθηγητές δεν γνωρίζουν το πιο ουσιαστικό: Πώς να περνάνε το νόημα με τρόπο ορθό και κατανοητό, τουλάχιστον όταν απευθύνονται στο ευρύ κοινό. Πως να μην κάνουν τη γνώση αντιπαθητική...

Αντίθετα αυτοί προσπαθούν σαν τα παγώνια να μας εντυπωσιάσουν κράζοντας: «Χα! Εγώ το ξέρω το ρήμα “εμφιλοχωρώ”».

Είναι τώρα αυτοί σοβαροί άνθρωποι;;;

ΧΑ! Νενίκηκά σε βρωμοblogger!!!

Χάθηκα...

Κάτι ύποπτο συμβαίνει...η φωτογραφία μου χάθηκε από το προφίλ μου...με σαμποτάρουν σκοτεινές δυνάμεις της blogoσφαιρας...δεν θα τους περάσει...

Κρουαζιέρα θα με πάαααω...

Το χειρότερο σημείο της δουλειάς μου είναι να κανονίζω ταξίδια στα οποία εγώ ΔΕΝ πάω...!
Τους τελευταίους μήνες κάνω κρατήσεις για Εδιμβούργο, Λονδίνο, Λισσαβόνα, Μαδρίτη κτλ και γκρινιάζω αφόρητα στους συναδέλφους που δεν με παίρνουν μαζί τους!
Φτου και πάλι φτου!
Που θα μου πάει! Θα σηκώσω και πάλι κεφάλι (που πάει να πει ότι πρέπει να βρω ένα τρόπο να μαζέψω λεφτάκια) και θ'αρχίσω να οργανώνω ταξιδάκια εξωτικά και μακρινά για το blogaki και μόνο!!!
Θα σας στείλω φωτογραφίες και θα κουβαλήσω και σουβενίρ και θα ζηλεύετε όλοι σας!!
Μέχρι τότε...μούτρα σε όσους κάνουν ταξίδια!!!

"Δεν θα σας πονέσει καθόλου...!"

Η ημέρα μου ξεκίνησε περιμένοντας περί τη μία ώρα για να μπω να δώσω αίμα για κάποιες εξετάσεις που χρειάζεται να κάνω. Ο βλακάκος που είχαν στη ρεσεψιόν του ιδιωτικού ιατρικού κέντρου είχε βάλει σκοπό ζωής να μην έρθω σήμερα στο γραφείο. Όταν πλέον τα αποθέματα υπομονής μου εξαντλήθηκαν είπα κάτι που δεν έχω ξαναπεί : «Θέλω να πάω στη δουλειά μου!!!» και τότε συνειδητοποίησε ότι δεν είχε βάλει το παραπεμπτικό μου για να πάρω σειρά αλλά το κράταγε κοντά του σα φυλαχτό…
Μπήκα λοιπόν, αφού πέρασα πρώτα από το ταμείο και έσκασα €144 (συμμετοχή έτσι; Κανονικά οι εξετάσεις κοστίζουν ένα μισθό απόφοιτο Πανεπιστημίου!!). Η καλή νοσοκόμα μου έμπηξε τη σύριγγα κι εγώ καθόμουν και χάζευα το αίμα να ταξιδεύει μέσα στο σωληνάκι. Θυμήθηκα έναν πρώην μου που του έλεγες «σύριγγα!» και τον έπιανε πανικός. Ποτέ του δεν παραδέχτηκε ότι φοβάται. Πάντοτε έλεγε ότι το αίμα υπάρχει για να τρέχει μέσα στις φλέβες μας κι όχι για να το δίνουμε από δω και από κει!! Είναι κι αυτό ένα επιχείρημα….

Σαν κόρη γιατρού, είμαι μάλλον εξοικειωμένη με τις ιατρικές πράξεις. Αυτό δεν μου συνέβαινε πάντοτε βέβαια. Θυμάμαι όταν ήμασταν μικρά, και ερχόταν η ώρα για τα εμβόλια (όποτε δηλαδή η μαμά μου ούρλιαζε στο μπαμπά μου ότι «Μόνο τα δικά μας παιδιά που έχουν και πατέρα γιατρό δεν έχουν κάνει το ρημάδι το εμβόλιο για την ανεμοβλογιά!!!» καθώς ο μπαμπάς μου συνήθως τα ξέχναγε αυτά τα πράγματα, τα’ χουμε πει αυτά!), γινόταν στο σπίτι πανικός. Εγώ με τον αδερφό μου κρυβόμασταν κάτω από τα κρεβάτια και λουφάζαμε και μας τραβούσαν από το πόδι για να βγούμε. Μια άλλη φορά είχαμε φτιάξει πλακάτ με συνθήματα «Δεν θέλουμε εμβόλια», «ΌΧΙ ΣΤΗ ΣΥΡΙΓΓΑ» κτλ και περιφερόμασταν σαν τους απεργούς μέσα στο σπίτι. Το πιο ευφυές βέβαια ήταν όταν ο πατέρας μου μας έδινε το φάρμακο να το κρατήσουμε στις μπουνίτσες μας για να το ζεστάνουμε κι εμείς σχεδιάζαμε να το κρατήσουμε όσο πιο σφιχτά μπορούμε για να μην το πάρει…!!! Όλα αυτά φυσικά κατέληγαν σε πλήρη αποτυχία, και καθώς ήμασταν και ήσυχα παιδιά, και έτσι η όποια αντίσταση κατά της αρχής λυνόταν απλά με ένα αυστηρό βλέμμα και ένα ξερό «Αφήστε τις βλακείες και κατεβάστε τα βρακιά σας..!» Ευτυχώς που ήταν αλαφροχέρης…
Τώρα πια ο μόνος γιατρός που αποφεύγω είναι ο οδοντίατρος …αλλά για πόσο ακόμα;

Καλό μας Σαββατοκύριακο!!!

Wishful thinking..

Τις τελευταίες μέρες πιάνω με την άκρη του ματιού μου τη μητέρα μου να με κρυφοκοιτάζει. Αισθάνομαι την αγωνία της να με ρωτήσει τι σκέφτομαι, τι συμβαίνει, τι κάνω. Συνήθως το αποφεύγει. Αν δει ότι έχω κέφια, μπορεί και να το ρισκάρει. Η απάντηση που παίρνει, αν πάρει, είναι συνήθως μονολεκτική. «Καλά», «Τίποτα», «Τα ίδια, εσύ;».
Στη μητέρα μου εξαντλώ όλη μου τη σκληρότητα. Μου είναι πιο εύκολο να απομακρύνομαι από το να κάθομαι να συζητάω μαζί της, να προσπαθώ να της εξηγήσω πως βλέπω εγώ τα πράγματα και να δίνω μάχες για να πείσω τον πιο ξεροκέφαλο άνθρωπο αυτής της γης. Για τη μητέρα μου, το να κάτσεις να συζητήσεις είναι σαν να θέτεις επί τάπητος το θέμα της υφαλοκρηπίδας με την Τουρκία. "Avoid at all circumstances" γιατί μετά θα πρέπει να αποδεχτείς ότι υπάρχει θέμα "to begin with" και μετά αναγκαστικά να συμφωνήσεις μαζί της. Αλλιώς θα μας πάρει η νύχτα από τα κλάματα.
Τοίχος λοιπόν.
Χτες το βράδυ που την είδα, στεναχωρήθηκα.
Σκέφτηκα πώς μπορεί να αισθάνεται, πώς μπορεί να είναι να μην ξέρει τι γίνεται στη ζωή του παιδιού της, αν είναι έστω καλά.
Ίσως πρέπει να βρω έναν τρόπο να το αλλάξω.
Αλλά στη σκέψη ότι θα πάρει πάλι φόρα, διστάζω κι αφήνω τα πράγματα όπως είναι.
Δεν μπορείς να συζητήσεις με έναν άνθρωπο που με μαθηματική ακρίβεια δεν θα εγκρίνει το 95% των πράξεών σου.
Αχ! Να μην γεννιόμαστε με οδηγίες χρήσης…να μας μεγαλώνουν και να έχουν μεγαλώσει κι οι γονείς με τέτοιο τρόπο ώστε μετά όλα να πηγαίνουν καλά!

Βρουμ Βρουουουμμμμ!!!!

Δεν ξέρω τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει για τον χαρακτήρα μου, αλλά σας το λέω να το ξέρετε!!Το Top Gear αποτελεί την κορυφαία και πιο διασκεδαστική εκπομπή της τηλεόρασης όπως την γνωρίζουμε.
Πανέμορφα, δυνατά αυτοκίνητα, αγγλικό χιούμορ που σκοτώνει, με πρωταγωνιστή τον Jeremy Clarkson, ταχύτητα που κόβει την ανάσα και ξυπνάει μέσα μου το κτήνος!
Αχ και να’ μουν ο Stig…!

Όσοι πιστοί προσέλθετε κάθε Τρίτη στις 21:00 και κάθε Σάββατο στις 18:10 στον ΣΚΑΙ.

Πάλι άσχετο θέμα διάλεξα, αλλά σας είπα πως θέλω ν'αγοράσω αυτοκίνητο;;;

Χμμ...

Μπήκα σε σκέψεις...

Έπαιξε χτες για πρώτη φορά ποστ με θέμα το "σεξ" και οι μετρήσεις του blog ανέβηκαν στα ύψη!(καλά μη φανταστείτε και τίποτα φοβερό..ένα μικρό blogaki έχουμε..)

Σκέφτομαι όμως να το κάνω σύστημα.

Θα γράφω τα δικά μου τα άσχετα και θα βάζω πιασάρικους τίτλους να μαζεύουμε αναγνώστες, πχ "Όργια στην ταβέρνα" και θα γράφω τι έφαγα χτες το βράδυ ή "Πως οι λατίνοι αποπλανούν αθώες ελληνίδες" και θα γράφω για τη φίλη μου την Ειρήνη που γνώρισε έναν τύπο από την Χιλή.

Τέτοια θέλει ο λαός!!

Και μετά αναρωτιέμαι γιατί πουλάει η Espresso..

Τι ζμπρώχνεις μαντάμ;;;

«Face facts with dignity»…Το fortune cookie που τραγάνισα χτες το βράδυ μίλησε, εγώ γέλασα με τα κοσμικά παιχνίδια που παίζονται μπροστά στα μάτια μου και σκέφτηκα να υπακούσω γιατί έχει κι ένα άλφα δίκιο.
Αφήνω πίσω λοιπόν τους προβληματισμούς που σχετίζονται με τα ταπεινά μου ένστικτα γιατί πολύ το βαρύναμε το κλίμα και επανέρχομαι στον αγαπημένο μου ρόλο, το ρόλο του παρατηρητή.

Χτες το βράδυ λοιπόν, πήρα την κολλητή μου και ξεκινήσαμε να πάμε να δούμε την Cezaria Evora στην Ιερά Οδό, γιου νόου εκεί που τραγουδάει ο Τερζής. Δεν θα το παίξω ειδήμων στην μουσική της συμπαθέστατης αυτής κυριούλας. Για μένα η φωνή της μου θυμίζει ένα ξημέρωμα στο σπίτι του Babacar, του Σενεγαλέζου φίλου μας στο Montpellier, όπου καθόμασταν και χορεύαμε και γελάγαμε και ήμασταν όλοι αγαπημένοι. Αυτή η φωνή λοιπόν με κάνει να αισθάνομαι και πάλι αγάπη και νοσταλγία.

Από τη στιγμή που συναντηθήκαμε ήμασταν “out of schedule, out of time” και ταξί δεν πέρναγε με τίποτα. Με τα πολλά, ταξάκι πήραμε με συνεπιβάτες δυο τρελούς Θεσσαλονικιούς που λύσσαγαν σε όλη τη διαδρομή με τα «Τι με λες ρε μαλάκα; Πλάκα έχεις;» κι όταν εδέησε ο τροχονόμος της Ιεράς να μας αφήσει να περάσουμε το φανάρι, βρεθήκαμε αντιμέτωπες με το χάος…

«Χώσου» μου λέει η Pietoula. Χώνομαι κι εγώ, που το’ χω κι εύκολο λόγω μεγέθους.
Γύρω μου άνθρωποι άνω των 35, καλοντυμένοι, καλογυαλισμένοι, με ύφος «Απαπαπα! Τι ταλαιπωρία είναι αυτή!!!» Δεν είχαν μόνο το ύφος όμως, είχαν και την ανάλογη συμπεριφορά. Μιλάμε για σπρώξιμο τύπου τρόλλεϋ, που συνοδεύεται απαραιτήτως από το άσμα «Θα κάνω ντου βρε πό-νη-ρηηηη!!!»
Οι διοργανωτές είχαν κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσαν για να ταλαιπωρηθεί ο μέγιστος δυνατός αριθμός ατόμων στον μέγιστο βαθμό με την ελάχιστη προσπάθεια, μιλάμε για τον γνωστό κανόνα του Minimax (ατσσσς!!!). Μόνο μια πόρτα ανοικτή, μόνο δύο κοπέλες στο ταμείο, από την ίδια μεριά οι όρθιοι και οι τραπεζάτοι. Και μέσα σ’ όλα, οι γνωστοί άγνωστοι που έκαναν φασαρία στην πόρτα γιατί «Δεν ντρέπεστε λιγάκι να ταλαιπωρείτε έτσι τον κόσμο;;» (με το σκεπτικό υποθέτω ότι Πως θα περάσεις ευχάριστα τη βραδιά σου αν δεν κάνεις πρώτα μια ταραχή;;ε;;), μια κυριούλα πιο κοντή από μένα (αυτό κι αν είναι…!) να φωνάζει μέσα στ’ αυτί μου (αναγκαστικά), μιλώντας στο κινητό της με τη φίλη της την Ντένια ότι «Δεν ξέρω που είμαι… (ζντόινγκ!), δεν μπορώ να περάσω, από πού να πάω;;;» κι εμείς οι γύρω να την καθησυχάζουμε λέγοντας «Καλέ που να πάτε; Καθήστε δω που περνάμε ωραία!!»
Αυτό που κατάλαβα τέλος πάντων (γιατί είχα και άπειρη ώρα να στοχαστώ περιμένοντας) ήταν ότι το συγκεκριμένο μπουλούκι δεν είχε ψυχολογία συναυλιακού κοινού, που πηγαίνει κάπου και ξέρει ότι θα στηθεί γιατί θα υπάρχει κι άλλος κόσμος εκεί γύρω…No no no!!! Ο καθένας από αυτούς είχε την εντύπωση ότι όλοι οι υπόλοιποι έπρεπε να ανοίξουν δρόμο για να περάσει η αφεντιά τους. Εξ ου και οι αγκωνιές που έφαγα στα μουλωχτά. Αφού κάποια στιγμή γύρισα στον από πίσω μου και το είπα με το πιο παραπονιάρικο ύφος μου «Με σπρώχνετε πάαααρα πολύ!!!!» και η pietoula είχε πάθει επιληψία από τα γέλια όταν είδε τη φάτσα του ανθρώπου που με κοίταξε με απορία και σχεδόν με λύπηση.

Κι άντε σου λέω εγώ και μπήκαμε…
Στο μπαρ ρε φίλε;;;; Σου σκάω 45 ευρώπουλα και μ’ανεβάζεις στα πατάρια;;;; Και μου χρεώνεις και €10 τη μικρή τη μπύρα;; Συνολικά δηλαδή €65 έκαστη (διψάγαμε κιόλας) για να βρίσκομαι πίσω από έναν καραφλό τύπου «ντουλάπα», να μη βλέπω την μύτη μου και να περιμένουμε και μέχρι τις 10 και 10 (μια ώρα μετά δηλαδής) για να βγει η Evora.
Βγήκε λοιπόν η καλή σου, ξυπόλυτη για να παραμείνει πιστή και στις συμβουλές του image maker, είπε τα τραγουδάκια της και στην ώρα πάνω, άντε γεια!A! Βγήκε κι η Γαλάνη και είπαν μαζί ένα τραγούδι. Δεν την είδα εγώ καλέ, μου το είπε ο μπροστινός μου..

Λοιπόν, εντάξει. Έκραξα αρκετά. Δεν πέρασα χάλια σε καμία περίπτωση. Και εγώ και η Pietoula είχαμε πολλά κέφια για να περάσουμε άσχημα. Ρίξαμε πολύ γέλιο, φάγαμε και κινέζικο όταν γυρίσαμε σπίτι, αλλά σε καμία περίπτωση αυτή η συναυλία δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Η μουσική ήταν πολύ χαλαρή για να σε συνεπάρει το συναίσθημα, δεν βλέπαμε και τίποτα και απλά σκέφτηκα ότι καλύτερα να είχαμε πάει σε κανένα μπαράκι, να πίναμε κανένα ποτάκι της προκοπής και να χορεύαμε και λιγουλάκι.

Ας είναι…κι ας είμαστε καλά να πάμε αλλού να περάσουμε όμορφα!!!!

Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση για άσχετους

Λίγο άκυρο το θέμα για Δευτέρα πρωί, αλλά το παρακάτω με απασχολεί ολόκληρο το Σαββατοκύριακο και είπα να το μοιραστώ μαζί σας.

Στην ηλικία λοιπόν των 27 (σχεδόν, έχω ακόμα δυο μηνάκια!!), δεν έχω αποφασίσει τι σημαίνει για μένα το σεξ και πότε πρέπει να το κάνουμε.

Μέχρι την ηλικία των 22 (ναι, το ξέρω, άργησα λίγο…), σεξ ήταν αυτό που έκανες με κάποιον που αγαπούσες πολύ, που ήταν ο καλός σου, που είχατε σχέση κανονική. Αυτό έκαναν όλες οι φίλες μου, αυτό ήξερα κι εγώ να κάνω.

Στα 22 μου λοιπόν και όσο βρισκόμουν στο εξωτερικό για σπουδές, άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι ο κόσμος δεν είναι ακριβώς έτσι. Με μεγάλη έκπληξη και γουρλωμένα μάτια αντιμετώπιζα τους άντρες που έλεγαν «Το σεξ είναι κάτι που πρέπει να κάνεις κάθε φορά που έχεις ευκαιρία. Φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά και έτσι περνάμε όλοι καλά!!!». Αυτή η στάση με σόκαρε. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως γίνεται. Όταν ενέδωσα σε έναν άντρα που είχε τέτοια αντίληψη για τα πράγματα, δεν ενστερνιζόμουν τις απόψεις του, απλά τον είχα ερωτευτεί. Η κατάληξη όπως φαντάζεστε ήταν απογοητευτική. Μιλάμε για πολύ κλάμα…

Γυρίζοντας στην Ελλάδα, αντιλήφθηκα ότι την ίδια ακριβώς άποψη είχαν και οι άντρες στα πάτρια εδάφη. «Καλά να περνάμε και να ρίχνουμε και κανέναν που και που..»για να συνοψίσουμε. Σ’ αυτό το κρίσιμο σημείο, κι ούσα επισήμως single, αποφάσισα ότι δεν με παίρνει να κάθομαι να ερωτεύομαι τον κάθε τυχάρπαστο και μετά να κλαίω και είπα με άνεση και σκέρτσο : «Αφού μπορούν αυτοί, τότε μπορώ κι εγώ!». Λάθος; Θα σας γελάσω και δεν το θέλω.
Δεν ξέρω αν κέρδισα κάτι μ’ αυτή τη στάση. Ίσως τη χαρά της συνειδητοποίησης του ότι δεν είμαι από άλλο πλανήτη. Όλοι έτσι κάνουν, εγώ τι; Θα κάθομαι να περιμένω τον πρίγκιπα;

Ξέρω σίγουρα τι έχασα. Έχασα τον ρομαντισμό, το καρδιοχτύπι, την προσμονή και τη λαχτάρα του άλλου. Έκτοτε το σεξ έχασε κάθε βαρύτητα και ο εκάστοτε παρτενέρ με νοιάζει όσο το δυνατόν λιγότερο. Μπορεί έτσι να θέλω να πιστεύω για να μην πληγωθώ στη συνέχεια ή μπορεί και έτσι να είναι στ’ αλήθεια. Δεν ήθελα και δεν θέλω να δίνω στους άλλους περισσότερα απ’ όσα μου δίνουν αυτοί. Δεν είναι εγωιστική αυτή η σκέψη. Είναι η μόνη λύση για να μην νιώθεις μαλάκας. Δεν πιάνει όμως πάντα. Το 85% των ανδρών με τους οποίους έχω πάει, τους έχω ερωτευτεί, έστω και λίγο. Οι υπόλοιποι είναι τα λεγόμενα «σκαλοπάτια» για να ξεπεράσεις τον προηγούμενο.

Τις περιόδους της πλήρους σεξουαλικής απελευθέρωσης, ακολουθούν πάντοτε περίοδοι ευλαβικής αποχής.
Όχι γιατί με πιάνει κρίση ηθικής αλλά γιατί από κάποιο σημείο και μετά αδειάζω. Δεν έχω κάτι άλλο να δώσω σε κανέναν.

Μια τέτοια περίοδος αποχής έληξε τις τελευταίες μέρες. Με τη σιγουριά ότι είμαι πλέον δυνατή και μπορώ να ελέγξω τα συναισθήματά μου.
Φευ! Ποιος έχασε τον έλεγχο για να τον βρω εγώ; «Έρωτα…έρωτά μου…!» τραγουδούσα από μέσα μου…Αλλά ο ενδιαφερόμενος είναι η απόλυτα λάθος επιλογή.
«Πάλι σκατά τα έκανα» σκέφτηκα και αποφάσισα να δράσω. «Δεν θα σε ερωτευτώ ρε! Σ’ έχω γραμμένο!!!» και πήγα γραμμή στο «σκαλοπάτι» που λέγαμε για να το σιγουρέψω. Μιλάμε για τον ορισμό του μπάχαλου…

Βρίσκομαι λοιπόν πάλι στο ίδιο σημείο. Και θέτω τα εξής ρητορικά ερωτήματα στον εαυτό μου.
Έχεις τη δύναμη τελικά να κάνεις σεξ μόνο για το σεξ;; Κι αν ναι, τι κερδίζεις;
Κι αν δεν μπορείς, τι σκατά το κάνεις και τώρα κάθεσαι και προβληματίζεσαι;;

Τελικά είναι πολύ ανόητο να σε προδίδει ο ίδιος σου ο εαυτός.

It is ALIVE!!!!

Μετά από πολύ καιρό, οι μυς τεντώθηκαν, η πλάτη λύγισε, ο ιδρώτας κύλησε και η ανάσα έγινε πιο γρήγορη. Όχι το blogaki δεν έκανε σεξ, όταν γίνει αυτό θα το καταλάβετε από τα πυροτεχνήματα στην πλατεία Συντάγματος. Έκανα όμως γιόγκα, μετά από 6 περίπου μήνες, κι ένιωσα το οξυγόνο να φτάνει μέχρι τις πατούσες μου!
Όταν γύρισα σπίτι μου κρατιόμουν από τα έπιπλα για να μη σωριαστώ κάτω, αισθανόμουν όμως όλως περιέργως ότι είχα ξεχειλίσει ενέργεια.
Επιτέλους, άρχισα να κάνω τα πράγματα που μου έλειπαν και να νιώθω καλά με τον εαυτό μου.
Έκανα και ψώνια! Είμαι κατά €250 ευρώ ελαφρύτερη αλλά με πλήρως ανανεωμένη γκαρνταρόμπα, έτοιμη να κατακτήσω τον κόσμο!
Ανεβαίνουμε σιγά σιγά… Φυλαχτείτε!
Καλό Σαββατοκύριακό!

Α! Και για να μην ξεχνιόμαστε…το τραγουδάκι σας!!

Για την Κοτοσαλάτα και τους λοιπούς fans του YourFileHost, εδώ