...'cause my heart belongs to daddy...

Το ραντεβού είναι προκαθορισμένο. Κάθε δεύτερη Παρασκευή, στις 4 και 15, στη γωνία του γραφείου μου. Δεν αργεί ποτέ.
Το μέρος επίσης κλασικό. Το καφέ «Αθηναϊκόν» στο Χαλάνδρι. Για φαγητό, ή καφεδάκι ή στα πολλά τα κέφια μας μπυρίτσες.
Λίγη σημασία έχει ο χώρος ή ο χρόνος. Σημασία έχει το πρόσωπο.

Κάθε δεύτερη Παρασκευή συναντώ τον πατέρα μου. Η συχνότητα ίσως να φαίνεται μικρή. Αλλά εμένα μου αρκεί.
Πάρτε την «άνευ όρων» αγάπη ενός πατέρα για την κόρη του και την απίστευτη αδυναμία μιας κόρης για τον μπαμπά της και συμπιέστε τις έτσι ώστε να χωρέσουν σ’ ένα δίωρο. Άμα δεν σκάσετε από την πολλή αγάπη, να μη με λένε blogaki.

Οι συζητήσεις μας σπάνια αφορούν την καθημερινότητά μας. Εκείνος έχει μια σχέση για την οποία υποτίθεται ότι δεν γνωρίζω τίποτα (η μαμά μου είχε διαφορετική άποψη για τη μυστικότητα του θέματος). Εγώ δεν έχω το θάρρος, ούτε και την ιδιαίτερη θέληση, να του μιλήσω για τα προσωπικά μου. Αυτά περνάνε το πρώτο πεντάλεπτο. Για όλο το υπόλοιπο δίωρο, θέση στη συζήτησή μας θα πάρουν η ιατρική, η αστρονομία, η πολιτική, η ψυχολογία, η ιστορία, η γεωγραφία, η κοσμολογία. Ο πατέρας μου έχει το απίστευτο χάρισμα της μεταδοτικότητας. Αισθάνεται την χαρά της διδασκαλίας, την ευχαρίστηση να μεταδίδει την γνώση και ακόμα περισσότερο στην ίδια του την κόρη. Εγώ από την άλλη, απορροφώ οποιοδήποτε νέο δεδομένο σα σφουγγάρι. Συχνά σκέφτομαι ότι στις συναντήσεις μας θα έπρεπε να κουβαλάω ένα μικρό μπλοκάκι για σημειώσεις.
Φεύγει λοιπόν ο πατέρας μου και πάει ένα βήμα πιο ψηλά, στο status του «Σοφού».

Από την άλλη όμως, ο πατέρας μου επιδεικνύει ιδιαίτερες αδυναμίες στην «πρακτική» πλευρά της ζωής και μια απίστευτη έφεση στις σκανταλιές και τις γκάφες. Θυμίστε μου να σας πω για τότε που μέσα στην εκκλησία πήγε να πετάξει το ρύζι και χτύπησε με το χέρι του το καντήλι που κρεμόταν και γέμισαν λάδια όοοολοι οι καλεσμένοι κι εκείνος έκανε τον Κινέζο και κοίταζε με νόημα τον από πίσω του... Ή τότε, όταν ήμασταν ακόμα μικρά, που μας μάθαινε πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε σπίθα με μια ακτίνα ήλιου και έναν μεγεθυντικό φακό και έβαλε φωτιά στην κουρτίνα...
Μερικές φορές τον σκέφτομαι σαν παιδί που βγαίνει στη σύνταξη στο τέλος του χρόνου και ποιος μας σώζει… Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε πατεράδες που κάνουν μαθήματα για να πετάξουν με αεροπλάνο. Στα 60 τους! Να παρακαλάω εγώ πριν από κάθε μάθημα να πάμε στον Συμβολαιογράφο! Ούτε πόσοι από τους γονείς σας, τρέχουν στους αγώνες «Παλαίμαχων Ιατρών» και σας ανακοινώνουν με καμάρι ότι ήρθαν δεύτεροι (στους 3!!!).
Έρχεται λοιπόν ο «Σοφός» και γίνεται απλά ο μπαμπάκος μου!

Οι φιλενάδες μου λένε ότι ο πατέρας μου μοιάζει με συνδυασμό τρελού επιστήμονα και Mr Bean.
Δεν έχουν και πολύ άδικο…
Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι ότι του μοιάζω όλο και περισσότερο!