Πως λέμε μαυρίλα...

Καμία όρεξη για δουλειά, καθόλου έμπνευση για post, μόνο κακή, πολύ κακή διάθεση. Φταίω εγώ και κανείς άλλος. Φταίει και που δεν μου φτάνουν τα λεφτά να πηγαίνω στην ψυχαναλύτριά μου, να μου δίνει εκείνη το κουράγιο και την αυτοπεποίθηση που δεν έχω. Φταίει που κάνω κύκλους σαν τη μύγα πάνω από τα ίδια σκουπίδια. Φταίει που ο φόβος να μείνω μόνη μου είναι πιο ισχυρός από το φόβο μήπως με στεναχωρήσουν. Φταίει που οι φωνούλες μέσα μου δεν λένε να σκάσουν. Που οι μισές λένε «είσαι μεγάλος μαλάκας», οι άλλες μισές «φύγε τρέχοντας» αλλά το σήμα για κάποιο λόγο δεν πάει στα πόδια. Μαρμαρώνω, κάθομαι να δω τι θα γίνει στο τέλος, πόσο πολύ θα ζοριστώ αυτή τη φορά, πόσο καιρό θα κάνω να συνέλθω, πόσο χαμηλά μπορώ να πέσω πια. Όπως οι άνθρωποι που βλέπουν ένα ατύχημα στο δρόμο και κάθονται και το χαζεύουν. Έτσι κι εγώ, κάθομαι και χαζεύω τον εαυτό μου από μακριά, να χτυπιέται να μην κάνει τη βλακεία, απλά και μόνο για να παραδοθεί μετά από λίγη ώρα. Να αρχίσω να τρέχω. Αυτό μόνο θέλω σήμερα. Μακριά. Όσο πιο μακριά γίνεται.