Ο γρύλος μου...

Εκτός από συμπαθές, αν και ολίγον τι αποκρουστικό, έντομο καθώς και μηχάνημα για ανύψωση του αυτοκινήτου σε περίπτωση που μας κλατάρει το λάστιχο (κούφια η ώρα που τ’ ακούει!), ο γρύλος είναι και ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια. Όπως πολλά παιδάκια έχουν φανταστικούς φίλους, έτσι κι εγώ, όπου πάω παίρνω μαζί μου τους ανθρώπους που μου έχουν προκαλέσει κάποιο έντονο συναίσθημα, είτε θετικό είτε αρνητικό. Κυρίως όμως αρνητικό.

Δυστυχώς για μένα, η ρημάδα η αξιοπρέπειά μου (έχουμε μιλήσει αρκετές φορές για αυτή..) καθώς και το γενικότερο physique μου (μισή μερίδα άνθρωπος, τι να κάνει;;) δεν μου επιτρέπει να αρπάξω τον ενδιαφερόμενο από το τσουλούφι και να του πω «Πόσο καραγκιόζης μπορεί να είσαι βρε παλιοπαπάρα;;;», να τον αρχίσω στις γρήγορες και να τον κάνω να πέσει στα πατώματα και να ζητάει συγχώρεση, οπότε τα βιώνω σε όλο τους το μεγαλείο εντός μου.

Τα τελευταία εικοσιτετράωρα βυθίζομαι στη σφαίρα του φανταστικού και παίζω ξανά και ξανά στο μυαλό μου σκηνές από ομηρικούς καβγάδες, πρωταγωνιστώ σε απίστευτες λογομαχίες, δημιουργώ βρισιές που δεν υπάρχουν, ατάκες που στάζουν φαρμάκι. Φαρμάκι που αφού δεν βρίσκει τον κατάλληλο αποδέκτη και σταλάζει μέσα μου. Αποτέλεσμα; Τα μάτια μου πετάνε φωτιές, τ’αυτιά μου βγάζουν καπνούς, το γέλιο μου είναι σαρκαστικό κι οποιαδήποτε πίεση πέραν του φυσιολογικού μπορεί να προκαλέσει την έκρηξη.

Σκαστή θα πάω όμως, σας το λέω…