Τετάρτη, Ιουνίου 27, 2007

Μετά το Λύκειο τι;;

«Κάτσε και σκέψου τι θες να κάνεις».
Ωραίο ακούγεται αλλά για blogakia σαν εμένα παίζει να είναι και το πιο ακατόρθωτο πράγμα στον κόσμο.
Όταν στεναχωριέμαι είναι σαν ένα γκρι σύννεφο να καλύπτει το μυαλό μου και το μόνο που θέλω να κάνω είναι να το ξεφορτωθώ.
Δεν ψάχνω λύσεις, προσπαθώ να βρω τρόπο να απωθήσω το πρόβλημα, να σταματήσω να το σκέφτομαι.
Και ναι, το ξέρω ότι δεν είναι αυτός ο τρόπος που ενδείκνυται όταν πρόκειται για αποφάσεις σημαντικές για τη ζωή μου αλλά ακόμα δεν έχω καταφέρει να τον αλλάξω.

Κάθομαι και κοιτάζω πίσω και βλέπω ότι σχεδόν όλα στη ζωή μου έγιναν κατά τύχη.
Οι δουλειές, η μια πίσω από την άλλη, έρχονταν μόνες τους. «Θέλεις να έρθεις να δουλέψεις εδώ;;»
Παλιοί καθηγητές, πελάτες από μεταφράσεις, παλιοί συνάδελφοι.
Δουλειές άσχετες μεταξύ τους, άσχετες και μ’αυτό που σπούδασα.
Κι εγώ όλο έλεγα «Ναι αμέ!!!» γιατί το καινούργιο ήταν πάντα πολύ ελκυστικό και γιατί προτιμούσα να δουλεύω με ανθρώπους που γνώριζα ήδη.

Μόνο αυτό που θα σπούδαζα είχα κάτσει να σκεφτώ αλλά κι αυτό λάθος μου βγήκε τελικά.
Η δουλειά του μεταφραστή απλά δεν μου πάει. Νιώθω ότι είναι πολύ μοναχική για τα γούστα μου.
Και το «τύποις» μεταπτυχιακό μου μοιάζει ατελές με μηδαμινό αντίκρισμα στην αγορά εργασίας.

Στο βιογραφικό μου πλέον επικρατεί το χάος και οι προοπτικές στη δουλειά που βρίσκομαι απελπιστικά περιορισμένες.

Και βρίσκομαι να θέτω στο εαυτό μου με 10 χρόνια καθυστέρηση το βαθυστόχαστο ερώτημα «Μετά το Λύκειο τι;»
Και που μυαλό να κάτσω να σκεφτώ;;;

Τελικά δεν είναι καλό να σου έρχονται όλα εύκολα.
Τώρα που πρέπει να αναλάβω πρωτοβουλίες και να το πάρω πάνω μου το θέμα, νιώθω εντελώς χαζεμένο!

Σιχτίρι καλοκαιριάτικα!
Θα σκεφτώ από Σεπτέμβρη!
Καλύτερα ε;;


buzz it!

Παρασκευή, Ιουνίου 22, 2007

Say Kuriakos!

Πριν από λίγο το αγαπημένο μου Pietagi αποβιβάστηκε σε λεωφορείο του ΚΤΕΛ Σαντορίνης και φρόντισε να με ενημερώσει…

Πέρσι τον Αύγουστο ήταν που λαχανιασμένες φτάσαμε στην στάση του ΚΤΕΛ. Ο οδηγός και ο εισπράκτορας μας κοίταζαν με μισό μάτι την ώρα που προσπαθούσαμε να φορτώσουμε τα μπαγκάζια μας στο λεωφορείο. «Κάνε πιο κει μαρή» πρέπει να μου είπε η Pieta και το μάτι τους γυάλισε! «Ελληνίδες είστε κορίτσια;; Βόηθα ρε χαμένε τα κορίτσια να βάλουν τα πράγματά τους!!».
Το θαύμα είχε τελεστεί! Δεν είχαμε υπόψη μας ότι οι οδηγοί ΚΤΕΛ της Σαντορίνης έχουν αδυναμία στις Ελληνίδες και απέχθεια στις τουρίστριες. Μας έβαλαν να κάτσουμε μπροστά μπροστά και μας έπιασαν το μπίρι μπίρι πριν ακόμα ξεκινήσουμε.
«Και που θα πάτε κορίτσια το βράδυ; Δε πάμε να πιούμε κανένα ποτάκι και να σας δείξουμε τις ομορφιές του νησιού μας;»


Το θέαμα δεν άφηνε περιθώριο για σκέψεις.
Μαυριδερό, τριχωτό πλάσμα, με χρυσή καδένα, γυαλί θανάτου, απλυσιά τριετίας τουλάχιστον και μαύρο νυχάκι στο μικρό δάχτυλο για τα δυσπρόσιτα μέρη.
«Δεν θα μείνουμε. Φεύγουμε στις 4 τα ξημερώματα.»
«Που θα πάτε ρε κορίτσια;»
«Ανάφη!»
«Τι πάτε να κάνετε ρε κοπελιές στις ερημιές;; Καθίστε εδώ που είμαστε ωραία να σας κυκλοφορήσουμε Μόνο ψαράδες έχει εκεί!»
«Γι’ αυτό πάμε!» του λέω κι εγώ και σταματά η συζήτηση εκεί.
Στο μεταξύ έχει ακούσει ένα 16χρονο τη συζήτηση και πετάγεται από το διπλανό κάθισμα και ρωτάει τον οδηγό.
«Υπάρχει δρομολόγιο του λεωφορείου για Ανάφη;; Είναι μακριά από τα Φυρά;;;»
« Νησί είναι…» της λέει με παγωμένο βλέμμα το Pietagi και η μικρή κοκκινίζει και γυρνάει στη φίλη της «Στο’ πα! Αμα ήταν παραλία θα την ξέραμε!!»

Στάση και επιβιβάζονται δυο Ιταλίδες τουριστριούλες γύρω στα 20. Δεν έχει χώρο να κάτσουν και κάθονται η μία πάνω στην άλλη στη θέση του εισπράκτορα. Τα κορίτσια πήγαιναν για μπάνιο και φορούσαν τα απολύτως απαραίτητα. Κάθομαι ακριβώς πίσω από τον οδηγό και παρακολουθώ από τον καθρέφτη το βλέμμα του να εστιάζει στο μπούτι της ξανθιάς και να μην δίνει σημασία στον στριφογυριστό δρόμο.
Μου βλέπει που τον κοιτάω, μου κλείνει το μάτι και μου λέει: «Κάτσε τώρα να γελάσουμε! Θα τις δουλέψουμε λίγο τις χαμένες!»
«Εγώ γελάω ήδη!» του λέω και στρώνομαι να παρακολουθήσω.
«Γουατ ιζ γιορ νέημ?» λέει στην ξανθιά.
Αυτή του χαμογελάει και του λέει με όλο το νάζι της οικουμένης «Frantzeska!»
«Ααααα! Φραντζέσκα! Ωραίο όνομα!»
«Μάι νέημ ιζ Κυριάκος!»
«Kirikos?» προσπαθεί να επαναλάβει αυτή.
«ΚυριΑΚΟΣ»
«Kiakos?»
«ΚΥΡΙΑΚΟΣ» επιμένει ο οδηγός και έχει αρχίσει να φορτώνει που η Ιταλίδα δεν καταφέρνει να πει το δοξασμένο του όνομα.
Η Ιταλίδα έχει αρχίσει να κουράζεται γιατί σιγά μη την ένοιαζε πως τον λεν τον οδηγό και έχει γυρίσει από την άλλη και μιλάει με τη φιλενάδα της.
Ο οδηγός τα παίρνει και της λέει «ΣΕΗ ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΩΡΗ!!!»
Η καημένη γυρνάει και τον κοιτάει παραξενεμένη κι αμέσως μετά εμένα που έχω λιώσει στα γέλια και της λέω φωναχτά:

«ΣΕΗ ΣΤ’Α-ΡΧΙ-ΔΙΑ- ΜΑΣ»

Οι σκηνές που επακολούθησαν ήταν απείρου κάλλους. Η Ιταλίδα (δεν μπορούσε που δεν μπορούσε να πει Κυριάκος, σιγά μην κατάφερνε να πει τίποτε άλλο) γύρισε από την άλλη φανερά εκνευρισμένη γιατί νόμιζε ότι την κοροϊδεύω κι εγώ. Ο οδηγός με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια μέσα από τον καθρέφτη και είπε «Δεν το πιστεύω! Εσύ το’πες αυτό;; Για καλό σ’ έβαλα από πίσω μου;;», η Pieta προσπαθούσε να μη λιποθυμήσει από τα γέλια και μουρμούριζε«Δεν το γλιτώνουμε το ξύλο κι εδώ!» και οι μισοί επιβάτες του ΚΤΕΛ ρωτούσαν τους άλλους μισούς τι έγινε και γελάνε τόσο πολύ.

Ο Κυριάκος δεν μας ξαναείπε να πάμε για ποτό. Ούτε μας βοήθησε να βγάλουμε τις βαλίτσες μας!

buzz it!

Η επιστροφή του Ασώτου...

my pimped pic!

Ένας απ’ όλους συνήθως λέει «Θα είμαστε βέβαια μόνο bloggers αλλά αν θες έλα κι εσύ!» και μετά κοιτάζονται μεταξύ τους και σκάνε στα γέλια!
«Αυτό είναι κακίίίία» τσιρίζω εγώ και μετά λουφάζω και τους βλέπω να με κοιτάζουν με βλέμμα πονηρό τύπου «Ποιος σου’πε να το κλείσεις; Πάρ’τα τώρα!».
Ωραία!
Μου λείπει!
Το παραδέχομαι!

Μου τη δίνουν τα μπρος πίσω. Θα προτιμούσα η απόφασή μου να είναι οριστική αλλά εδώ μιλάμε για το blogaki, μην ξεχνιόμαστε!
Ξεκουράστηκα λοιπόν, έκανα την αποτοξίνωσή μου και επέστρεψα.

Λοιπόν, εσείς ρεμάλια που κοροϊδεύετε τόσο καιρό φυλαχτείτε!
Εσείς οι υπόλοιποι: Καλώς σας βρήκα! Πάλι!

buzz it!

Τετάρτη, Ιουνίου 06, 2007



Ευχαριστώ για όλα!

Θα τριγυρνώ στα λημέρια σας!

buzz it!