Πέμπτη, Νοεμβρίου 30, 2006

Για ψαχτείτε...

Αντιγράφω από σημερινό άρθρο στο in.gr

Η φρικτή υποψία ότι χιλιάδες επιβάτες πτήσεων της British Airways (ανάμεσά τους και Έλληνες και Κύπριοι επιβάτες στα δρομολόγια Αθήνα-Λονδίνο, Λονδίνο-Αθήνα και Λάρνακα-Λονδίνο, Λονδίνο-Λάρνακα) ταξίδεψαν μέσα σε μολυσμένα με ραδιενέργεια αεροπλάνα έδωσε, αργά το βράδυ της Τετάρτης, νέα δραματική τροπή στην υπόθεση με το θάνατο του Ρώσου πρώην πράκτορα, Αλεξάντερ Λιτβινένκο από το ισότοπο πολώνιο-210.
Όπως γράφει την Πέμπτη η εφημερίδα Το Βήμα, η British Airways ανακοίνωσε ότι, στο πλαίσιο των αστυνομικών ερευνών, εντοπίστηκαν «πολύ χαμηλά ίχνη ραδιενέργειας» σε δύο από τα αεροσκάφη της, τα οποία βρίσκονται καθηλωμένα στο αεροδρόμιο «Χίθροου».
Ένα τρίτο αεροσκάφος, το οποίο επίσης αποσύρθηκε για ανάλογο έλεγχο, βρισκόταν έως αργά την Τετάρτη στο αεροδρόμιο της Μόσχας, χωρίς να έχει ακόμη εξεταστεί.
Φαίνεται ότι άνθρωποι, με τους οποίους ήρθε σε επαφή ο Λιτβινένκο -ίσως και οι πιθανοί δολοφόνοι του, οι οποίοι μπορεί να μολύνθηκαν και οι ίδιοι- ταξίδεψαν με αυτά τα αεροπλάνα, προσπαθώντας να εγκαταλείψουν τη Βρετανία.
Πρόκειται πλέον για μια τεράστια λογιστική πρόκληση που αντιμετωπίζει η βρετανική αεροπορική εταιρεία, η οποία πρέπει να εντοπίσει όλους τους επιβάτες που χρησιμοποίησαν τα δύο (ή τρία) μολυσμένα αεροσκάφη σε δεκάδες πτήσεις, με πρώτη αυτήν της 3ης Νοεμβρίου από Χίθροου για Μόσχα.
Αλλοι προορισμοί ήταν η Βιέννη, η Βαρκελώνη, το Ντίσελντορφ, η Στοκχόλμη, η Φρανκφούρτη, η Κωνσταντινούπολη και η Μαδρίτη. «Αναζητούμε περίπου 33.000 επιβάτες σε 221 πτήσεις που έγιναν τις τελευταίες τέσσερις εβδομάδες» δήλωσε εκπρόσωπος της BA, αποκαλύπτοντας το μέγεθος του προβλήματος.

Οι συγκεκριμένες πτήσεις αναφέρονται στην ιστοσελίδα της British Airways, εδώ.

Οι συνάδελφοί μου στο τσακ τη σκαπούλαραν…

buzz it!

Τετάρτη, Νοεμβρίου 29, 2006

Ευφυΐα εστί..

Ένα πράγμα που θα έκανα διαφορετικά αν μου δινόταν ξανά η ευκαιρία θα ήταν να σπουδάσω ψυχολογία. Ο επιστημονικός αυτός τομέας ασκεί επάνω μου μια επιρροή μαγική. Η χαρά μου όταν ανακαλύπτω ότι όλες οι εκφάνσεις της ανθρώπινης ψυχικής-συναισθηματικής λειτουργίας ερμηνεύονται και μάλιστα σε ικανοποιητικό βαθμό είναι όμοια με ενός παιδιού που ανοίγει ένα πακετάκι με κόκκινο φιόγκο και βρίσκει μέσα το παιχνίδι που πάντα ονειρευόταν. Διαβάζω και ακούω και παρατηρώ και ψάχνω, σχεδόν με αγωνία, για να καταλάβω τι είναι αυτό που μας κάνει τελικά ανθρώπους, με τα καλά τους και με τα στραβά τους.

Από τη συζήτηση που είχα χτες με την Νέλλυ, φίλη μου ψυχαναλύτρια και σύμβουλό μου όταν πλέον σηκώνω τα χέρια ψηλά (όπως χτες καλή ώρα!), κράτησα την εξής φράση:
«Ευφυΐα εστί προσαρμοστικότητα». Η φράση αυτή αποτελεί ουσιαστικά το συμπέρασμα των, 75 περίπου χρόνων, ερευνών του φιλοσόφου-ψυχολόγου Jean Piaget. Αν το καλοσκεφτούμε, αυτό είναι το ζουμί. Να ζυγίζουμε τις καταστάσεις, να μετράμε τα υπέρ και τα κατά και να προσαρμοζόμαστε αναλόγως για να προχωρήσουμε. Για το δικό μας καλό.

Λέω να συμφωνήσω μαζί του. Τι στο καλό! Μέχρι και ο Einstein τον θαύμαζε!
Σε περίπτωση που θέλετε να μάθετε κι άλλα για τον σπουδαίο αυτόν επιστήμονα κάντε κλικ εδώ για να δείτε το αφιέρωμα των Times στο πρόσωπό του και εδώ για να μπείτε στην ιστοσελίδα του Jean Piaget Society όπου θα βρείτε και πολύ ενδιαφέρουσα βιβλιογραφία.

buzz it!

Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006

Make up your mind, will you!!!

Όταν κλαις λέει στον ύπνο σου, είναι καλό!
Όταν, ωστόσο, βλέπεις στον ύπνο σου ότι έχεις βρεθεί με μια παλιά γνωστή και της λες όλα όσα σε προβληματίζουν τον τελευταίο καιρό και γι’ αυτό κλαις με μαύρο δάκρυ, τότε δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν:
Ή είσαι υπερβολική και σου φαίνονται όλα βουνό ή κάτι όντως δεν κάνεις καλά.

Θα προτιμούσα το πρώτο αλλά υποψιάζομαι ότι είναι το δεύτερο.

Τους τελευταίους δύο μήνες αναβάλω συνεχώς την οποιαδήποτε λήψη απόφασης.
Από το που θα πάω να μείνω, μέχρι το πότε θα αξιωθώ επιτέλους να πάω στη γυναικολόγο μου και αν θα ξεκινήσω yoga ή θα σουρτουκεύω ασκόπως κάθε απόγευμα που μου είναι και πιο εύκολα και σίγουρα δεν πιάνεσαι κιόλας.
Από τότε που γύρισα από διακοπές (το μεγαλύτερό μου λάθος..) έχω μπει σε μια φάση αναμονής, η οποία διακόπτεται από εξάρσεις ενεργητικής αναζήτησης σπιτιού, τις οποίες ακολουθεί η πικρή διαπίστωση του ότι «ποτέ δεν θα βρω αυτό που ψάχνω» , με δυνατές παρεμβολές της ελαφρώς ειρωνικής σκέψης «Πολύ λογικό να αποφασίσεις να χαλάς όλο σου το μισθό και μάλιστα σε σημείο να μη σου φτάνουν κιόλας χωρίς ουσιαστικά να κάνεις κάτι καλό για τον εαυτό σου γιατί τα λεφτά για νοίκι είναι πεταμένα λεφτά ενώ αντίθετα θα έπρεπε να σκέφτεσαι το μέλλον σου που θα πας 35 χρονών και δεν θα έχεις τίποτα δικό σου!!!» (αυτή την συγκεκριμένη σκέψη την ακούω συνήθως με τη φωνή της μαμάς μου..).

Έρχομαι λοιπόν και μπουρδουκλώνομαι εντελώς και κάθομαι σα χάνος να κοιτάω το ταβάνι και να βλέπω τις μέρες μου να φεύγουν, τίποτα να μην αλλάζει και τη διάθεσή μου να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.

Σας βρίσκεται καμιά ουσία για τέτοιες καταστάσεις;; Δυνατή αν γίνεται…

buzz it!

Δευτέρα, Νοεμβρίου 27, 2006

Φιου...φτηνά τη γλιτώσαμε...

Το Σάββατο το πρωί με βρήκε έτοιμη να βιώσω την απόλυτη παρακμή. Η μητέρα μου προετοίμαζε οικογενειακό τραπέζι για τη γιορτή της. Το ενδεχόμενο να παραστώ σε μια γιορτή περιστοιχισμένη από θείες, ξαδέρφες, γαμπρούς και φίλους, μου έφερνε ανατριχίλα. Με φανταζόμουν στο τραπέζι, με το θολό βλέμμα της τρελής να αρπάζω τα μαχαίρια και να κόβω τις φλέβες μου…
«Πρέπει οπωσδήποτε να γλιτώσεις..!», σκεφτόμουν όλη την ημέρα κι ας ήξερα ότι η μητέρα μου θα σκούπιζε τα πατώματα από τα μούτρα της αν της έλεγα ότι θα έφευγα. Ο τρόμος ήταν πιο ισχυρός από την ενδεχόμενη γκρίνια της και άρχισα αγωνιωδώς να ψάχνω να βρω τι θα κάνω…

Τλινκ! Ένα λαμπάκι άναψε πάνω από το κεφάλι μου…Μόλις το προηγούμενο βράδυ είχα ενημερωθεί ότι η Γ. θα χτύπαγε μπουζούκι. Είχα φροντίσει μάλιστα να σχολιάσω και μάλλον αρνητικά αυτή την decadence… Ωστόσο, η προοπτική να βρεθώ ανάμεσα σε μια παρέα την οποία δεν γνώριζα και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα συμπαθούσα, να ακούω τον Σταμάτη (αδυναμίες είναι αυτές..) να τραγουδάει «Δεν θα μάθεις ποτεεεεε», να πονάω και να πίνω μέχρι να ξεραθώ για κάποιο λόγο μου φάνηκε ελκυστική. «Αφού έφτασα μέχρι εδώ, ας πιάσω πάτο μπας και αρχίσω να σηκώνομαι σιγά σιγά» σκέφτηκα, πήρα τηλέφωνο τη Γ. και αυτοπροσκλήθηκα.

Έφυγα τρέχοντας από το σπίτι όταν άρχισαν να καταφθάνουν οι καλεσμένοι. Δεν μπήκα στη διαδικασία να πω που πάω γιατί θα ήταν φρικτό το χτύπημα για τη μητέρα μου. Εμ τη φτύνω, αλλά για να πάω στο Γονίδη;; Δεν θα το άντεχε…

Ευτυχώς για μένα, ούτε ο Θεός ο ίδιος δεν ήθελε να πάθω τέτοιο πράγμα στο άνθος της ηλικίας μου. Την τελευταία φορά που είχα πάει στα μπουζούκια (πάλι στο Γονίδη, γιατί είπαμε, αδυναμίες είναι αυτές…) είχα ορκιστεί ότι δεν θα το ξανάκανα αυτό το πράγμα στον εαυτό μου. Και τελικά δεν χρειάστηκε να το κάνω. Ένα μπέρδεμα και το τραπέζι χάθηκε, αποδεικνύοντας περίτρανα για ακόμα μια φορά την αλητεία που βασιλεύει σε τέτοιου είδους μαγαζιά.

Και καταλήξαμε στα στέκια τα γνωστά, στο Enzzo de Cuba, να χορεύουμε σαν τις τρελές. Επιτέλους, μετά από πολύ καιρό είχα βγει και είχα πάει στο σωστό μέρος!!!!
Ευτυχώς που η τύχη μου αποφασίζει καλύτερα από μένα!!!

Άντε,του χρόνου πάλι...:)

buzz it!

Ωπ! Τα καταφέραμε!!

Ευχαριστώ παίδες για τις πολύτιμες συμβουλές!
Το Shake, Break, Bounce εδώ
Καλή μας ημέρα!!!

buzz it!

Παρασκευή, Νοεμβρίου 24, 2006

Shake, Break, Bounce!!!

Από το πρωί προσπαθώ να μάθω να κάνω upload τραγουδάκια αλλά με υπολογιστή που σέρνεται και με τον administrator από πίσω μου να απειλεί ότι θα μου κόψει πόδια και λοιπά μέρη , δυσκολεύομαι λιγάκι...


Το τραγουδάκι που ήθελα να σας αφιερώσω σήμερα είναι το "Shake, Break, Bounce" των Chemical Brothers. Το συγκεκριμένο τραγούδι αποτυπώνει με ζηλευτή ευκρίνεια την ψυχολογία μου.

Πολλή ένταση, πολύ νεύρο αλλά και μια παιχνιδιάρικη και κοροϊδευτική διάθεση κυρίως με αποδέκτη τον εαυτό μου. Σαν να μου λέω γελαστά "Έτσι όπως τα'κανες, χόρευε τώρα!!"

Για όσους το έχουν, χορέψτε μαζί μου! Για τους υπόλοιπους θα συνεχίζω να προσπαθώ να μάθω τα "μυστικά του blogging"!!!!

Φιλιά σε όλους!!!!

buzz it!

Πέμπτη, Νοεμβρίου 23, 2006

Οι δύσκολες αποφάσεις



Την είδα σήμερα το πρωί. Περπατούσε με δυσκολία. Με το ένα χέρι κρατούσε τη μαγκούρα της και με το άλλο στηριζόταν στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Σε κάθε της βήμα έβγαζε έναν μικρό αναστεναγμό. Ήταν πάνω από 70 ετών. «Που πάει μόνη της πρωί πρωί η κακομοίρα;» σκέφτηκα. Κοιτάζοντας λίγα μέτρα μπροστά είδα ότι κάποιος τη συνόδευε. Το παιδί της, ασπρομάλλης, γύρω στα 45, με σύνδρομο Down, γύριζε κάθε λίγο και λιγάκι για να δει αν τον ακολουθεί η μητέρα του. Στεναχωρήθηκα.

Στην εταιρεία που δουλεύω, αντιπροσωπεύουμε ένα γυναικολογικό πρόγραμμα που επιτρέπει, εκτός των άλλων, τον υπολογισμό του ρίσκου να γεννηθεί ένα παιδί με σύνδρομο Down, χωρίς την επεμβατική εξέταση της αμνιοπαρακέντησης. Η επιστήμη επιτρέπει πλέον στις εγκύους να γνωρίζουν από τα πρώτα κιόλας στάδια της κύησής τους εάν το παιδί που θα φέρουν στον κόσμο θα αντιμετωπίζει ανατομικά ή άλλα προβλήματα.

Η γυναίκα που είδα το πρωί δεν είχε τη δυνατότητα να γνωρίζει τι την περίμενε όταν ήταν έγκυος. Ωστόσο δεν είμαι καθόλου σίγουρη, ακόμα κι αν την είχε, αν θα επέλεγε να διακόψει την κύησή της. Καθημερινά, λόγω της ενασχόλησης με τον τομέα της γυναικολογίας, ακούω ιστορίες για παιδιά που γνωρίζουμε ότι θα γεννηθούν τυφλά, χωρίς χέρι ή πόδι, με ανεπάρκειες, με σύνδρομο Down κτλ. Οι υπερηχογραφιστές ενημερώνουν την μέλλουσα μητέρα, αλλά η απόφαση είναι δική της.

Πολλοί διατείνονται ότι είναι εγωιστικό να στερήσεις τη ζωή από ένα μωρό, απλά και μόνο για να μην ταλαιπωρηθείς στο μέλλον. Στον αντίποδα της άποψης αυτής, βρίσκονται εκείνοι που λένε ότι είναι εξίσου εγωιστικό να φέρεις στη ζωή έναν άνθρωπο που θα σίγουρα θα υποφέρει από προβλήματα υγείας, απλά και μόνο για να κάνεις παιδί.

Δεν ξέρω τι θα μου απαντούσε αυτή η γυναίκα αν την ρωτούσα «τι θα έκανε αν γνώριζε». Θέλω να πιστεύω ότι μια ολόκληρη ζωή με το παιδί της δεν θα της επέτρεπε να μετανιώνει που το γέννησε. Ίσως τώρα πια ο μόνος της φόβος θα είναι τι θα απογίνει το παιδί της όταν αυτή φύγει. Αλλά τότε τι θα είχε αποφασίσει; Ποιοι παράγοντες θα είχαν επηρεάσει την κρίση της;

Όποια κι αν είναι η απόφαση που παίρνουν οι γυναίκες που βρίσκονται μπροστά σε τέτοια διλήμματα, θεωρώ ότι είναι λάθος να τις κρίνουμε. Και σε καμία περίπτωση δεν δέχομαι ότι ο εγωισμός μας δεν αποτελεί σωστό κριτήριο. Όταν η απόφασή μας πρόκειται να επηρεάσει τη δική μας ζωή, τότε το μόνο σωστό κριτήριο είναι αυτό που θα είναι καλό για εμάς. Αλλά μόνο για εμάς και το παιδί που θα γεννηθεί. Ούτε για το Θεό, ούτε για την υπογεννητικότητα, ούτε για τους άλλους.

Ας επιλέγουμε εμείς κι ας είναι λάθος.

buzz it!

Τετάρτη, Νοεμβρίου 22, 2006

Ο γρύλος μου...


Εκτός από συμπαθές, αν και ολίγον τι αποκρουστικό, έντομο καθώς και μηχάνημα για ανύψωση του αυτοκινήτου σε περίπτωση που μας κλατάρει το λάστιχο (κούφια η ώρα που τ’ ακούει!), ο γρύλος είναι και ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια. Όπως πολλά παιδάκια έχουν φανταστικούς φίλους, έτσι κι εγώ, όπου πάω παίρνω μαζί μου τους ανθρώπους που μου έχουν προκαλέσει κάποιο έντονο συναίσθημα, είτε θετικό είτε αρνητικό. Κυρίως όμως αρνητικό.

Δυστυχώς για μένα, η ρημάδα η αξιοπρέπειά μου (έχουμε μιλήσει αρκετές φορές για αυτή..) καθώς και το γενικότερο physique μου (μισή μερίδα άνθρωπος, τι να κάνει;;) δεν μου επιτρέπει να αρπάξω τον ενδιαφερόμενο από το τσουλούφι και να του πω «Πόσο καραγκιόζης μπορεί να είσαι βρε παλιοπαπάρα;;;», να τον αρχίσω στις γρήγορες και να τον κάνω να πέσει στα πατώματα και να ζητάει συγχώρεση, οπότε τα βιώνω σε όλο τους το μεγαλείο εντός μου.

Τα τελευταία εικοσιτετράωρα βυθίζομαι στη σφαίρα του φανταστικού και παίζω ξανά και ξανά στο μυαλό μου σκηνές από ομηρικούς καβγάδες, πρωταγωνιστώ σε απίστευτες λογομαχίες, δημιουργώ βρισιές που δεν υπάρχουν, ατάκες που στάζουν φαρμάκι. Φαρμάκι που αφού δεν βρίσκει τον κατάλληλο αποδέκτη και σταλάζει μέσα μου. Αποτέλεσμα; Τα μάτια μου πετάνε φωτιές, τ’αυτιά μου βγάζουν καπνούς, το γέλιο μου είναι σαρκαστικό κι οποιαδήποτε πίεση πέραν του φυσιολογικού μπορεί να προκαλέσει την έκρηξη.

Σκαστή θα πάω όμως, σας το λέω…

buzz it!

Τρίτη, Νοεμβρίου 21, 2006

Πως λέμε μαυρίλα...




Καμία όρεξη για δουλειά, καθόλου έμπνευση για post, μόνο κακή, πολύ κακή διάθεση. Φταίω εγώ και κανείς άλλος. Φταίει και που δεν μου φτάνουν τα λεφτά να πηγαίνω στην ψυχαναλύτριά μου, να μου δίνει εκείνη το κουράγιο και την αυτοπεποίθηση που δεν έχω. Φταίει που κάνω κύκλους σαν τη μύγα πάνω από τα ίδια σκουπίδια. Φταίει που ο φόβος να μείνω μόνη μου είναι πιο ισχυρός από το φόβο μήπως με στεναχωρήσουν. Φταίει που οι φωνούλες μέσα μου δεν λένε να σκάσουν. Που οι μισές λένε «είσαι μεγάλος μαλάκας», οι άλλες μισές «φύγε τρέχοντας» αλλά το σήμα για κάποιο λόγο δεν πάει στα πόδια. Μαρμαρώνω, κάθομαι να δω τι θα γίνει στο τέλος, πόσο πολύ θα ζοριστώ αυτή τη φορά, πόσο καιρό θα κάνω να συνέλθω, πόσο χαμηλά μπορώ να πέσω πια. Όπως οι άνθρωποι που βλέπουν ένα ατύχημα στο δρόμο και κάθονται και το χαζεύουν. Έτσι κι εγώ, κάθομαι και χαζεύω τον εαυτό μου από μακριά, να χτυπιέται να μην κάνει τη βλακεία, απλά και μόνο για να παραδοθεί μετά από λίγη ώρα. Να αρχίσω να τρέχω. Αυτό μόνο θέλω σήμερα. Μακριά. Όσο πιο μακριά γίνεται.

buzz it!

Δευτέρα, Νοεμβρίου 20, 2006

...'cause my heart belongs to daddy...


Το ραντεβού είναι προκαθορισμένο. Κάθε δεύτερη Παρασκευή, στις 4 και 15, στη γωνία του γραφείου μου. Δεν αργεί ποτέ.
Το μέρος επίσης κλασικό. Το καφέ «Αθηναϊκόν» στο Χαλάνδρι. Για φαγητό, ή καφεδάκι ή στα πολλά τα κέφια μας μπυρίτσες.
Λίγη σημασία έχει ο χώρος ή ο χρόνος. Σημασία έχει το πρόσωπο.

Κάθε δεύτερη Παρασκευή συναντώ τον πατέρα μου. Η συχνότητα ίσως να φαίνεται μικρή. Αλλά εμένα μου αρκεί.
Πάρτε την «άνευ όρων» αγάπη ενός πατέρα για την κόρη του και την απίστευτη αδυναμία μιας κόρης για τον μπαμπά της και συμπιέστε τις έτσι ώστε να χωρέσουν σ’ ένα δίωρο. Άμα δεν σκάσετε από την πολλή αγάπη, να μη με λένε blogaki.

Οι συζητήσεις μας σπάνια αφορούν την καθημερινότητά μας. Εκείνος έχει μια σχέση για την οποία υποτίθεται ότι δεν γνωρίζω τίποτα (η μαμά μου είχε διαφορετική άποψη για τη μυστικότητα του θέματος). Εγώ δεν έχω το θάρρος, ούτε και την ιδιαίτερη θέληση, να του μιλήσω για τα προσωπικά μου. Αυτά περνάνε το πρώτο πεντάλεπτο. Για όλο το υπόλοιπο δίωρο, θέση στη συζήτησή μας θα πάρουν η ιατρική, η αστρονομία, η πολιτική, η ψυχολογία, η ιστορία, η γεωγραφία, η κοσμολογία. Ο πατέρας μου έχει το απίστευτο χάρισμα της μεταδοτικότητας. Αισθάνεται την χαρά της διδασκαλίας, την ευχαρίστηση να μεταδίδει την γνώση και ακόμα περισσότερο στην ίδια του την κόρη. Εγώ από την άλλη, απορροφώ οποιοδήποτε νέο δεδομένο σα σφουγγάρι. Συχνά σκέφτομαι ότι στις συναντήσεις μας θα έπρεπε να κουβαλάω ένα μικρό μπλοκάκι για σημειώσεις.
Φεύγει λοιπόν ο πατέρας μου και πάει ένα βήμα πιο ψηλά, στο status του «Σοφού».

Από την άλλη όμως, ο πατέρας μου επιδεικνύει ιδιαίτερες αδυναμίες στην «πρακτική» πλευρά της ζωής και μια απίστευτη έφεση στις σκανταλιές και τις γκάφες. Θυμίστε μου να σας πω για τότε που μέσα στην εκκλησία πήγε να πετάξει το ρύζι και χτύπησε με το χέρι του το καντήλι που κρεμόταν και γέμισαν λάδια όοοολοι οι καλεσμένοι κι εκείνος έκανε τον Κινέζο και κοίταζε με νόημα τον από πίσω του... Ή τότε, όταν ήμασταν ακόμα μικρά, που μας μάθαινε πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε σπίθα με μια ακτίνα ήλιου και έναν μεγεθυντικό φακό και έβαλε φωτιά στην κουρτίνα...
Μερικές φορές τον σκέφτομαι σαν παιδί που βγαίνει στη σύνταξη στο τέλος του χρόνου και ποιος μας σώζει… Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε πατεράδες που κάνουν μαθήματα για να πετάξουν με αεροπλάνο. Στα 60 τους! Να παρακαλάω εγώ πριν από κάθε μάθημα να πάμε στον Συμβολαιογράφο! Ούτε πόσοι από τους γονείς σας, τρέχουν στους αγώνες «Παλαίμαχων Ιατρών» και σας ανακοινώνουν με καμάρι ότι ήρθαν δεύτεροι (στους 3!!!).
Έρχεται λοιπόν ο «Σοφός» και γίνεται απλά ο μπαμπάκος μου!

Οι φιλενάδες μου λένε ότι ο πατέρας μου μοιάζει με συνδυασμό τρελού επιστήμονα και Mr Bean.
Δεν έχουν και πολύ άδικο…
Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι ότι του μοιάζω όλο και περισσότερο!

buzz it!

Παρασκευή, Νοεμβρίου 17, 2006

Let's do some gardening..



Επειδή οι Παρασκευές είναι και θα είναι για πάντα οι αγαπημένες μου μέρες, ήγουν τουτέστιν, δεν συζητάμε πράγματα και καταστάσεις που προβληματίζουν και στεναχωρούν, και δεδομένου ότι αν κάτσω να σας εξιστορήσω τις, ανείπωτης βλακείας, ενέργειές μου, ούτε τα χέρια της Θεάς Κάλι δεν θα σας φτάσουν για να ρίχνετε μούτζες ρυθμικά, είπα να βάλω στο blogaki μου ένα πολύ πολύ γλυκό τραγουδάκι του Βαγγέλη Γερμανού που μου’χει κολλήσει από το πρωί και να σας ευχηθώ μ’αυτό Καλό Σαββατοκύριακο!

Θα 'θελα να θα 'θελα να 'μουν κηπουρός
σ' ένα κοραλλένιο κήπο στο βυθό
γερο-πουρός θαυματοποιός
με τα στοιχειά της νύχτας να μεθώ

Θα 'θελα να θα 'θελα να 'μουν παπουτσής
το χρόνο να μετρώ με το σφυρί
το γυάλινο γοβάκι της
να κρύψω και κανείς να μην το βρει

Βάλε βήμα κι έμπα στο χορό
γέλα και συ αγαπούλα χρυσή
βάλε βήμα κι έμπα στο χορό
το δάκρυ σου είναι το δικό μου αθάνατο νερό

Θα 'θελα να θα 'θελα να 'μουν κυνηγός
χαμένος σ' ένα δάσος μαγικό
σαν τον Ορφέα το μουσικό
από τις μάγισσες να φαγωθώ

Μ' αφού δεν είμαι κηπουρός
ας ήμουν της αγάπης μας φρουρός
Μ' αφού δεν είμαι κυνηγός
ας ήμουν στην ποδιά σου ναυαγός

Βάλε βήμα κι έμπα στο χορό
γέλα και συ αγαπούλα χρυσή
βάλε βήμα κι έμπα στο χορό
το δάκρυ σου είναι το δικό μου αθάνατο νερό

buzz it!

Πέμπτη, Νοεμβρίου 16, 2006

Όοοοοχου τώρα!!!!






-«Έλα! Πάμε! Θα’ναι ωραίο παρτάκι! Θα είναι και τα παιδιά από τη Δονούσα! Δεν τους έχεις γνωρίσει!»
-«Δεν θέλω! Δεν έχω όρεξη!»
-«Έλα ρε συ! Θα’χει και τριαντάρηδες!»
Καλύτερα να’μου λεγε ότι θα με βαράνε σαρανταπέντε κάφροι όλο το βράδυ…
Τώρα είναι που δεν έρχομαι!!»
-«Μα γιατί;; Πόσο καιρό έχεις να βγεις; Να γνωρίσεις κόσμο;; Πόσο καιρό έχεις να πας με άντρα;;;;»
-«Όσο θέλω!!! Το’κλεισα το μαγαζί ρε! Έχεις κανα πρόβλημα;;;»
-«Μήπως χρειάζεται μία ανακαίνιση…;;»
-«Ανακαίνιση κάνω! Όταν θα ξανανοίξω θα είναι σαν καινούργιο! Μη μου σπας τα νεύρα! Δεν πάω!»

Κάπως έτσι ήταν η συζήτησή μου χτες με τον φίλο μου τον Πάρι. Χτυπιόταν ολόκληρος ότι πρέπει να ξαναρχίσω να βγαίνω και να τα σπάω και να γνωρίζω άντρες. Μια λέξη, άντε δύο, μου έρχονταν μόνο στο μυαλό: Πώωωωπω μπελάς! Τρελός μπελάς!

Οι περισσότεροι/ες από εσάς το έχετε νιώσει υποθέτω το συγκεκριμένο συναίσθημα του «Όοοοοχου!!!Που να μπλέκω τώρα και να ταλαιπωριέμαι άδικα;;» Κάπως έτσι, κι αν προσθέσουμε ότι πρέπει να ξαναθέσω στόχους και προτεραιότητες και να βρω τελικά σπίτι, το τελευταίο πράγμα που με νοιάζει αυτή τη στιγμή, είναι οι 30άρηδες.

Αυτοί είναι και εξ ορισμού ταλαιπωρία!!

PS. Όσο για τα χθεσινά μου τα χαϊρια, το θάβω προς το παρόν το θέμα και ευελπιστώ ότι παρά τις προσπάθειές μου για το αντίθετο, θα με λυπηθούν οι θεοί και δεν θα ξαναστείλουν στο δρόμο μου τα ίδια προβλήματα.

buzz it!

Τετάρτη, Νοεμβρίου 15, 2006

Οδηγίες για να διατηρήσετε το μαύρο χρώμα της προσωπικής σας ζωής..




Οι οδηγίες είναι απλές:
Παίρνουμε τον Χ γκόμενο, τον οποίον έχουμε διαλέξει ειδικά έτσι ώστε να πρέπει να τον βλέπουμε καθημερινά και να βασανιζόμαστε στον ανώτερο δυνατό βαθμό (προτιμήστε συνάδελφο, φρέσκο, εποχής). Τα φτιάχνουμε μαζί του. Σε δυνατή φωτιά, κανονίζουμε και περνάμε καλά. Μετά από λίγο βράσιμο, έρχονται στην επιφάνεια οι προβληματικές πτυχές του χαρακτήρα του, ειδικά αν έχουμε αμελήσει να τον πλύνουμε καλά και να τον ψιλοκόψουμε πριν αποφασίσουμε να ενδώσουμε. Διαπιστώνουμε ότι κάναμε λάθος, ευτυχώς που το καταλάβαμε νωρίς (2-3 μήνες δεν είναι και πολύ, non?) και τον αποσύρουμε από τη φωτιά. Αποφασίζουμε ότι είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι και κρατάμε μια χ επαφή μαζί του (μόνο mail επιτρέπονται σε αυτό το στάδιο).
Και τώρα ξεκινάνε τα ωραία:
Στέλνει mail. Απαντάς. Το κάνει πιο προσωπικό. Τα παίρνεις στο κρανίο και του τα χώνεις. Στέλνει μήνυμα στο κινητό σου.(Προσοχή! Εσύ το δικό του πρέπει να το έχεις σβήσει!). Απαντάς εξαγριωμένη. Λουφάζει.
Επαναλάβετε δις, τρις, τετράκις (όσο πιο μαζόχας, τόσο το καλύτερο).
Αυτή η απλή διαδικασία, μπορεί να λειτουργήσει επ’ άπειρον. Η προσωπική μου εμπειρία κρατάει τους τελευταίους 6 μήνες.

Χτες, μετά από πολύ καιρό, βρεθήκαμε μόνοι μας στο αυτοκίνητό του. Με εξυπηρέτησε για να πάω να πάρω τη μικρή μου από το συνεργείο.
Το body language ούρλιαζε. Είχα σταυρώσει τα χέρια και είχα συρρικνωθεί στον μέγιστο δυνατό βαθμό.Βρήκα τον ορισμό της λέξης "άβολα".Συζήτηση περί ανέμων και υδάτων και μόνο. Και μετά ο κυριούλης τσουπ! μήνυμα στο κινητό…και να κανονίσουμε και καφεδάκι...
Το πρωί που τον πέτυχα στις σκάλες κοκκίνισα και άκουσα το χαρακτηριστικό ντουπ ντουπ την καρδιά μου.

Πόση βλακεία μπορεί να χωρέσει μέσα σε τόσο μικρό κεφάλι; Πάλι τα ίδια;

buzz it!

Τρίτη, Νοεμβρίου 14, 2006

550...


Μόλις 116 λιγότερα από τον αριθμό του Σατανά...

550 ευρουδάκια μας πήγε η Μις Λευκή….

Το blogaki νοσηλεύεται με οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου…

buzz it!

Δευτέρα, Νοεμβρίου 13, 2006

Homo Universalis


Ενώ όλος ο κόσμος, ο φυσιολογικός that is, τις Κυριακές αράζει και απολαμβάνει καφεδάκι, βολτίτσα, άντε και κάνα κοψιδάκι σε ειδυλλιακή χασαποταβέρνα στη Χασιά, για μένα, οι Κυριακές είναι οι μέρες που ΠΡΕΠΕΙ να προλάβω να κάνω αυτά που απολαμβάνω περισσότερο. Πόσο μάλλον όταν καταφέρνω τις Κυριακές να είμαι home alone, κάτι που συμβαίνει όλο και σπανιότερα τον τελευταίο καιρό…

Χτες λοιπόν, ήμουν μόνη στο σπίτι. Έτρεξα και πήρα εφημερίδες, τις άπλωσα ωραία ωραία στους καναπέδες του σαλονιού, έφτιαξα σαντουιτσάκι και ζεστή σοκολάτα και βούτηξα! Απελπισία…Πότε να προλάβω να διαβάσω όοοοολα αυτά που με ενδιαφέρουν; Αφιέρωσα γύρω στις 4 ώρες και μέχρι το απόγευμα είχα ζαλιστεί! Και πάλι δεν έμαθα ούτε τα μισά απ’ όσα ήθελα…

Σκέφτομαι ότι ένας άνθρωπος για να καταφέρει να πλησιάσει καν στον ορισμό του Homo Universalis δεν πρέπει παρά να κάθεται και να διαβάζει όλη την ημέρα. Είναι τόσα πολλά αυτά που συμβαίνουν καθημερινά στην πολιτική, την διπλωματία, τις επιστήμες και τις τέχνες. Είμαστε καταδικασμένοι στην ημιμάθεια ή ακόμα χειρότερο την άγνοια. Και με πιάνει αμόκ! Με στεναχωρεί που δεν ξέρω όλα όσα θα ήθελα να ξέρω, που δεν κατέχω τίποτα σε βάθος, που σε συζητήσεις αναλώνομαι σε γενικότητες που έχω ακούσει ή έχω διαβάσει κατά καιρούς, χωρίς όμως να μπορώ να τεκμηριώσω τις θέσεις μου.

Αυτό που με ενοχλεί όμως πιο πολύ είναι η ευκολία με την οποία οι περισσότεροι γύρω μου, σχεδόν όλοι, αποδέχονται την κατάσταση αυτή, που όταν τελειώνουν το σχολείο όπως όπως ενημερώνονται για ό,τι συμβαίνει στον κόσμο από τις ειδήσεις των μεγάλων καναλιών, δηλαδή δεν ενημερώνονται, δεν έχουν ιδέα για το τι συμβαίνει έξω από την γειτονιά τους, την πόλη τους ή στην καλύτερη περίπτωση την χώρα τους…Δεν μαθαίνουν τα γεγονότα, δεν κατανοούν την ιστορία της εποχής τους, δεν αντιλαμβάνονται τα νέα ρεύματα, δεν υποψιάζονται καν ότι υπάρχουν άνθρωποι με άλλες ιδέες, άλλους πολιτισμούς, άλλες νοοτροπίες.

Αγράμματοι, απαίδευτοι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε!
Και δεν το υποψιαζόμαστε καν.

Μακάρι να μου άνοιγε κάποιος το κεφάλι και να έβαζε μέσα όλη τη σοφία του κόσμου. Και την ικανότητα να την διαχειριστώ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

buzz it!

Παρασκευή, Νοεμβρίου 10, 2006

Να μου τα φας μπαμπέσα!!!



«Αγόρασε μπότες 400 Ευρώ! Τ’ακούς;; 400 Ευρώ μαλάκα!!! Κι εσύ κάθεσαι και κλαις για τον εγκέφαλο του αυτοκινήτου…Αυτή τι να πει που δεν έχει καν εγκέφαλο;;;;»
Πρέπει να γέλαγα κανένα μισάωρο μετά από αυτή την κουβέντα.

Σκεφτόμουν ωστόσο ότι κάτι τέτοιες γυναίκες, γυναίκες που ξοδεύουν αλόγιστα (και συνήθως τα χρήματα του εκάστοτε συντρόφου τους), γυναίκες που νοιάζονται περισσότερο για το περιτύλιγμα παρά για την ουσία του θέματος, που για τους γκόμενους τους χρησιμοποιούν υποκοριστικά του τύπου –άκης, -ούλης κτλ , συνοδευόμενα συνήθως από το επίθετο «ο κακόμοιρος» είναι ουσιαστικά οι «γυναίκες θρύλοι», οι μοιραίες...

Και εξηγούμαι:
Λέει ο λαϊκός καλλιτέχνης: «Μου’ φαγες όλα τα δαχτυλίδιααααα!!! Μ’εχεις και κοιμάαααμαι κοιμάααμαι στα σανίδιααααα!!!!».
Έχετε ακούσει εσείς κανένα τραγούδι που να λέει : «Σου’ δωσα όλα μου τα δαχτυλίδια, αλλά εσύ δεν τα δέχτηκες επειδή είναι πολύ ακριβό δώρο, και σκέφτηκα ότι είσαι εξαιρετικός άνθρωπος και σου αξίζει κάποιος καλύτερος και τελικά τα’ δωσα σε μια άλλη που δεν τη χάλαγαν και τώρα με τρέχει!»;; Δεν νομίζω..

Και συνεχίζω:

Όλα για σένα κούκλα μου

Παγιουμτζής&Τσιτσάνης (Τσιτσάνη)


Όσα βγάζω μου τα παίρνεις βρε τσαχπίνα
και τραβάς γραμμή να παίξεις στα καζίνα
που σε χάνω που σε βρίσκω στη ρουλέτα
και για γούστο βάζεις πόστα και τα ρέστα


Όλα για σένα κούκλα μου
να μου τα φας μπαμπέσα
Τι αξίζουν τα παλάτια και τα κάστρα
μπρος τα μάτια σου τσιγγάνα ξελογιάστρα

Κοσμικιά μου θες να γίνεις και μοντέρνα
Πρώτη πάντα να σε βλέπω στην ταβέρνα
Σαν αρχόντισσα ντυμένη βρε τσιγγάνα
ξελογιάζεις με τα μάτια σου τα πλάνα

Όλα για σένα κούκλα μου
να μου τα φας μπαμπέσα
Τι αξίζουν τα παλάτια και τα κάστρα
μπρος τα μάτια σου τσιγγάνα ξελογιάστρα


Στο παραπάνω παράδειγμα, η "μπαμπέσα" του τα τρώει με τις ευχές του!

Απ’ ό,τι καταλαβαίνετε λοιπόν, από τα ελάχιστα παραδείγματα που αναφέρω, οι γυναίκες που κυνηγάνε τα πλούτη και την καλοπέραση, είναι ουσιαστικά και οι γυναίκες που εμπνέουν τα μεγαλύτερα πάθη!
Εγώ, τώρα, σα blogaki, που δεν ανήκω στην συγκεκριμένη κατηγορία κι όπου δω μπατίρη τρέχω, θα έπρεπε κανονικά να σκυλιάζω και να κατηγορώ όλες αυτές τις κυρίες που «χαλάνε την πιάτσα, βγάζουν το όνομα όλων των γυναικών και νομίζουν όλοι ότι τους θέλουμε για να τους τα τρώμε και να τους τρέχουμε». Αλλά δεν το κάνω.
Γιατί στην τελική, το μόνο κακό που κάνουν, αυτές οι γυναίκες είναι να αγαπάνε τους εαυτούς τους περισσότερο από τους άλλους. Και όποιος αγαπάει τον εαυτό του πολύ τον προωθεί πολύ καλύτερα από κάτι μισοκακόμοιρα blogakia σαν του λόγου μου. Και καλά κάνει!

Και προς Θεού μη θεωρήσετε ότι λιγουριάζω μπότες φιρμάτες. Ο καταναλωτισμός δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου, πόσο μάλλον να ξοδεύω απίστευτα ποσά σε μάρκες. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να το συλλάβει ο εγκέφαλός μου ούτε με τη λογική ούτε με τη φαντασία. Δεν το επιτρέπει και η κομμουνιστική εφηβεία μου και ακόμα περισσότερο η αξιοπρέπειά μου (αυτή τη ρημάδα μια ζωή θα την πληρώνω!)
Απλά το καταγράφω ως φαινόμενο…
Προς γνώση και συμμόρφωση όσων προλαβαίνουν να αλλάξουν!


Καλό μας Σαββατοκύριακο!

buzz it!

Πέμπτη, Νοεμβρίου 09, 2006

Στ' άρματα!!




Πόση μαυρίλα και κατάθλιψη να αντέξει ένα blogaki?
Ένα εικοσιτετράωρο νομίζω πως αρκεί. Εφόσον και η δεύτερη γνωμάτευση μίλησε για βλάβη στον εγκέφαλο (και που να βρει να μοιάσει το αυτοκινητάκι μου αν όχι σε μένα;;;), το παίρνω απόφαση και συνεχίζω.
Όσα κι αν είναι τα λεφτά, θα τα δώσω κι ας πρόσεχα.
Και θα πάω και στη συναυλία της Evora που λίγο έλειψε να την ακυρώσω λόγω μαυρίλας.
Θα πάω και θα περάσω και καλά! Είμαι ενωμένη και αποφασισμένη!
Είναι απορίας άξιο όμως και μάλιστα με απασχολεί κατά καιρούς το εξής:

Γιατί είναι πιο εύκολο για τους ανθρώπους να είναι κατσούφηδες και γκρινιάρηδες και καταθλιπτικοί; Γιατί δεν απαιτεί σχεδόν κανένα κόπο να εντοπίσουμε και να διογκώσουμε όοοοολα τα άσχημα που τυχόν υπάρχουν στην μίζερη τούτη ζωούλα μας;;

Τις πταίει; Το συνειδητό; Το ασυνείδητο; Η ξερή μας η κεφάλα;

Όταν βρω τον ένοχο, θα σας ενημερώσω. Μέχρι τότε θα πολεμάω με όλες μου τις δυνάμεις την υφέρπουσα κατάθλιψη που με καταδιώκει σε ολόκληρη την ύπαρξή μου!

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς!

buzz it!

Τετάρτη, Νοεμβρίου 08, 2006

Το blogaki πάει βόλτα..με γερανό...!!






«Ένας μπάτσος να με κυνηγάει για να με βάλει να υπογράψω δήλωση ότι είμαι εργολάβος οικοδομών…τι σκατά μπορεί να σημαίνει να βλέπεις τέτοιο πράγμα στον ύπνο σου…; Το΄ χω χάσει τελείως!!!» σκεφτόμουν γελώντας ενώ οδηγούσα ήσυχη ήσυχη στο δρόμο. Η μέρα ήταν λαμπερή, τα πουλάκια κελαϊδούσαν τσιριτρί τσιριτρό και εγώ άκουγα ειδήσεις στο ραδιόφωνο…

Σταματάω στο φανάρι πριν την ευθεία για τα διόδια της Αττικής στο Πικέρμι…

Πράσινο…Πρώτη…φεύγει σφαίρα η Miss Λευκή, δευτέρα…συνεχίζουμε κανονικά…, τρίτη…, τετάρτη Πρρρρ Πρρρρ Πρρρρρ Πρρρρ….Η μικρούλα μου δεν τραβάει μία, δεξί φλας, ανάβει ένα λαμπάκι που βλέπω πρώτη φορά στη ζωή μου, αλάρμ και σταματάω.
Ξύνω το κεφάλι μου με απορία.
Τηλέφωνο στον όσιο Μπάμπη, τον άντρα της μαμάς μου…
«Μπάμπηηηηηη!!!! Το αυτοκίνητό μου κάτι έπαθε…»
«Τι έπαθε δηλαδή;»
«Έκανε ένα θόρυβο και άναψε ένα λαμπάκι και δεν προχωράει ρούπι τώρα…»
«Τι λαμπάκι είναι αυτό;;;»
«Ένα πορτοκαλί…σαν κάνουλα…σαν βρύση αλλά στο παχουλό της…» (ξανθιά!)
«Δεν βοηθάς και πολύ…»
«Καλά! Κάτσε να ψάξω στο εγχειρίδιο και θα σε πάρω να σου πω…»
Ψάχνω λοιπόν το μυστηριώδες λαμπάκι μέσα στο εγχειρίδιο…
«Μπάμπηηηηηη!!! Injection λέει! Και ότι μπορώ να συνεχίσω να πηγαίνω λέει αλλά να το πάω σύντομα στο συνεργείο λέει…Τι να κάνω;;;»
«Ρε Μαρινάκι, τι να σου πω;; Άμα πηγαίνει, προχώρα αλλιώς πάρε οδική βοήθεια να έρθουν, εγώ δεν μπορώ να σε βοηθήσω από δω!»
«Ουμφ! Καλά!»

Βάζω μπρος…Τα γαλόπουλα έχουν πολλαπλασιαστεί μέσα στη μηχανή…πρρρρρ πρρρρρ πρρρρρ!!!! Προχωράω 50 μέτρα και σταματάω λίγο πριν τα διόδια! Ξανά τηλέφωνο:
«Μπάααααμπηηηηηη!!!! Δεν πάει!!! Θα πάρω οδική βοήθεια!»
Δεν προλαβαίνω να τελειώσω και έρχεται και σταματάει δίπλα μου ένας κυριούλης της Αττικής Οδού…
«Έχετε κάποιο πρόβλημα;;»
«Έμεινα!»
«Σε πέντε λεπτά θα είναι εδώ η Οδική Βοήθεια της Αττικής Οδού για να σας βγάλει στην αμέσως επόμενη έξοδο και να σας παραλάβει από κει η δική σας οδική βοήθεια!»
«Ωραία!» λέω κι εγώ και περιμένω…
Σε πέντε λεπτάκια έρχεται ένα από αυτά τα αυτοκίνητα της Αττικής που είναι σαν ασθενοφόρα…
«Νεράκι; Νεράκι;;;» μου λέει ο τύπος χαμογελώντας
« Καλημέρα…Εγώ περιμένω οδική βοήθεια…εσείς είστε;;»
«Ναι! Νεράκι;;;»
«Τι νεράκι μανίτσα μου;; Έμεινα λέμε!!! Έχει ανάψει και το πορτοκαλί λαμπάκι!!!! Το injection!!!! (πλέον έχω γνώση και το παίζω και ειδήμων…)
«Ααααα…Τότε πρέπει να έρθει γερανός!»
«Ναι γεια σου! Άντε!!! Να φύγουμε καμιά ώρα!!!»

Να μην τα πολυλογώ, έρχεται ο γερανός, τσακ μπαμ, ανεβάζει τη Μις Λευκή στην καρότσα και μας αδειάζει στα Γλυκά Νερά…
Έρχεται στο καπάκι η δική μου οδική βοήθεια για τον οδηγό της οποίας πρέπει να αφιερώσω ολόκληρο post και μάλιστα πολύ σύντομα…
Συνοπτικά, μιλάμε για τον κορυφαία τύπο! Πως λέμε ΛΑΙΚΟΣ;;; Αυτό!!!
Αλλά κορυφαίος! Με τη μαγκιά του, με το μαύρο το γυαλί το wannabe Rayban με χρυσό σκελετό, με το δαχτυλιδάκι την κουμούτσα τη χρυσή και δεν συμμαζεύεται…
«Εγώ που με βλέπεις, κοπελιά, ήμουν 25 νταλικέρης Ελλάδα - Ευρώπη!!!!» και άλλα τέτοια ωραία διάνθησαν την ιδιαίτερη αυτή διαδρομή Γλυκά Νερά –Νέα Μάκρη όπου και θα πήγαινα τη μικρή μου στο συνεργείο.

Με αυτά και μ’ αυτά η ώρα έχει πάει 12.30 και καταφθάνουμε στο συνεργείο της Fiat δίπλα από το σπίτι μου. Σταματάμε.
«Πολλά τζάμια βλέπω…» μου λέει ψιθυριστά ο κυρ Γιάννης.
«Τι εννοείτε;;» λέω κι εγώ ανήξερη..
«Πολλά τζάμια, και ξύλινα πατώματα και σούξου μούξου και θα σου κάνουν έναν λογαριασμόοοοοο!!!!» μου ξαναλέει με νόημα.

Κοιτάζω το συνεργείο. Συνεργείο κανονικό από τη μία μεριά το οποίο χωρίζεται με ένα τζάμι από τη διπλανή αίθουσα, την οποία κοσμούν δερμάτινα έπιπλα, ξύλινα πατώματα και μια τηλεόραση Plasma για να χαζεύουν όσοι περιμένουν το αυτοκινητάκι τους…Ξεροκαταπίνω..Έρχεται ένα συνεργιάς με μπλούζα γιατρού αλλά στο βρώμικό της…
Λέμε εκεί τα δικά μας, φεύγει ο κυρ Γιάννης, μου λέει ο «γιατρός» περίμενε μήπως και το φτιάξουμε τώρα.
Χαρά εγώ, μου φέρνουν και καφεδάκι, χαζεύω λίγο και στην Plasma και σε 5 λεπτά έρχεται ο "γιατρούλης" και μου λέει δύσκολα τα πράγματα, αφήστε μου τηλέφωνο και την άδεια κυκλοφορίας και θα σας πάρουμε να σας πούμε γιατί δεν βρίσκουμε τι έχει..
Πέφτουν τ’αυτιά μου και ανηφορίζω προς το σπίτι.
Κάθομαι καμιά ωρίτσα σ’ αναμμένα κάρβουνα και ντρρρρρριιιιννν!!!!!
«Γεια σας! Για το αυτοκίνητο σας καλώ!! Ακούστε! Έχει πρόβλημα ο εγκέφαλος! Έχει χαλάσει και θέλει αντικατάσταση γιατί μπλόκαρε το σύστημα του injection!!»
Το τοπίο γύρω μου έχει αρχίσει να θολώνει, οι ήχοι ακούγονται πιο μακρινοί….
«Χρόνο και κόστος μπορείτε να μου πείτε;;»
«Κοιτάξτε, εμείς και αύριο μπορούμε να σας το έχουμε έτοιμο…Το κόστος τώρα…»
«Να κάτσω;;;»
«Ε! Δε κάθεστε καλύτερα;;;»
«Ας κάτσω! Για πες!»
«Κοιτάξτε..το ανταλλακτικό του εγκεφάλου κάνει 604 ευρώ…»
Κάτι ψίθυρους άκουγα από κει και μετά…Το σύνολο όμως ήχησε σαν τις καμπάνες της Παναγίας των Παρισίων μέσα στο άδειο μου κεφάλι …
«….μαζί με τα εργατικά…και τα μπουζί…μμμμμμ…για να δω….μμμμ….σύνολο 637»
«Ποοοοοσο;;;; Πόοοοοοσοοοοο;;;;; Πάτε καλά;;;; Πόοοοοοσοοοοο;;;»
αφηνίασα εγώ…
Τηλέφωνο το Μπάμπη!
«Αυτό κι αυτό μου είπανε και τώρα τι θα κάνωωωωωω;;;» έσκουζα…
«Να το πας στο δικό σου το συνεργείο, αυτός μπορεί να σε κοροϊδεύει»
Συμφώνησα λοιπόν, κάλεσα πάλι την οδική μου βοήθεια, την οποία αυτή τη φορά πλήρωσα και άιντε πάλι στους αιθέρες η Μις Λευκή να διασχίζει με χάρη ολόκληρη την Αττική για να πάμε από Νέα Μάκρη- Κυψέλη!!!!!
Ευτυχώς ήρθε πάλι και με μάζεψε ο κυρ Γιάννης.

"Έπρεπε να στηθώ κύριε Γιάννη μου και δεν το άντεξα" του απάντησα όταν με ρώτησε τι έγινε...

Με τα χίλια βάσανα χωθήκαμε στα στενά της Κυψέλης, στο τσακ γλίτωσα το εγκεφαλικό όταν μου έμεινε η μικρή μου την τελευταία στιγμή σε μια ανηφορίτσα πριν το συνεργείο (αφού με είχε κατεβάσει από το γερανό), την άφησα λοιπόν στα άξια χέρια του κυρ Δημήτρη μου ο οποίος μου έδωσε κουράγιο λέγοντας:
«Σαν τρακτέρ κάνει…»
Τώρα περιμένω τηλέφωνο, το σήμα δηλαδή για αλλαγή καριέρας προς πιο «εξωτικά λειτουργήματα».

Και για όσους δεν κατάλαβαν…όταν βλέπετε μπάτσο στον ύπνο σας…μην φεύγετε από το σπίτι!!!!!

buzz it!

Δευτέρα, Νοεμβρίου 06, 2006

Please help, fellow blogers!

Για πείτε εσείς που ξέρετε από αυτά!
Πως μπορώ να κάνω στα post μου να εμφανίζεται μόνο η πρώτη π.χ παράγραφος και μετά να κάνεις κλικ! και να βλέπεις το υπόλοιπο;;;
Έχει γεμίσει το blogaki σεντόνια ατελείωτα...

buzz it!

The tiny, little details!










Σ’ αυτή τη φάση της ζωής μου, η οποία προσφέρεται για έντονο στοχασμό και περισυλλογή, μιας και δεν έχω ούτε γκομενικό ούτε άλλο θέμα (πέρα από το σπίτι δηλαδή, αλλά αν το σκέφτομαι 24/24 θα το χάσω τελείως), έχω αρχίσει και παρατηρώ με μεγαλύτερη ευχαρίστηση τα πράγματα και τους ανθρώπους γύρω μου.


Χτες το πρωί, τη στιγμή που είχα μάθει ότι «σπίτι γιοκ», ήρθε και κάθισε ένα σπουργιτάκι στο δέντρο έξω από το παράθυρο του δωματίου μου. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη κι εγώ ένιωσα μια στιγμή ευτυχίας.

Κατέβηκα στον κήπο και είδα μια άσπρη πεταλούδα να χοροπηδάει στις τριανταφυλλιές του κήπου. Χαμογέλασα και αποφάσισα ότι θα πάω βόλτα τελικά.

Η βόλτα μου περιελάμβανε καφεδάκι και κουβεντούλα με τις κολλητές. Ευλογία τα γέλια τους. Έστω και για λίγο.

Ακόμα και σήμερα το πρωί, ενώ είχα κολλήσει επί 45 λεπτά στην Αττική Οδό (τι κακό κι αυτό, τις Δευτέρες να στουκάρουν ΟΛΟΙ!!!!!), και ήθελα να στραγγαλίσω τους πάντες και να πετάξω αυγά στην ταμπέλα που έλεγε «ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΕΛΕΥΣΙΝΑ»κοίταξα ψηλά και είδα ένα σμήνος πουλιά να καλύπτει τον ουρανό! Και σκέφτηκα και πάλι όμορφα πράγματα.

Έχει πλάκα να προσέχεις αυτά τα μικρά πραγματάκια γύρω μας που κάνουν τη διαφορά. Σαν να είσαι φωτογράφος και να προσπαθείς να συλλάβεις τη στιγμή. Την κάθε στιγμή!
Και να βρίσκεις την ευτυχία μέσα της.

buzz it!

Κυριακή, Νοεμβρίου 05, 2006

Μιλώντας με την τύχη μου...

Τα τελευταία εικοσιτετράωρα με απασχολεί η τύχη, ως φαινόμενο, ως πιστεύω, ως ενδεχόμενο να υπάρχει πραγματικά.

Την Παρασκευή το απόγευμα πίστευα ότι εφεξής πρέπει να μετονομαστώ σε Γκαστόνε. Το πιο όμορφο σπιτάκι που θα μπορούσα να ζητήσω ποτέ βρισκόταν μπροστά μου και μου έλεγε "φέρε τα πραγματάκια σου!". Μου ζήτησαν να το σκεφτούν και να το συζητήσουν λιγάκι γιατί τους έριχνα την τιμή σε τόσο τραγικό σημείο που αποτελούσε σκάνδαλο! Για κάποιο λόγο όμως είχα πειστεί ότι το μικρό σπίτι στο δάσος θα γινόταν δικό μου. Και δεν πίστευα στην τύχη μου! Μάλλον καλά έκανα.

Όλο το Σάββατο, έκανα σχέδια, με έβλεπα να κάθομαι στο κρεβάτι και να κοιτάζω έξω από αυτά τα καταπληκτικά παράθυρα, έβλεπα το σπιτάκι απ' έξω, έκανα όνειρα για την υπέροχη βιβλιοθήκη που θα έμπαινε στο σαλονάκι και σκεφτόμουν ότι την επόμενη φορά που θα πάω να θυμηθώ να πάρω ένα μέτρο για να μετρήσω τις διαστάσεις για τα έπιπλα.

Χτες το βράδυ, κάθησα να μιλήσω με την τύχη μου. Για κάποιο λόγο είχα αρχίσει να νιώθω ότι τελικά δεν θα γίνει αυτό που ονειρεύομουν. Και της είπα να αποφασίσει εκείνη τί θα είναι καλύτερο για μένα. Και να το κάνει έτσι ώστε να μην στεναχωρηθώ όποια κι αν είναι η απόφασή της. Τα είπαμε και τα συμφωνήσαμε.

Σήμερα το πρωί έμαθα ότι θέλουν να το σκεφτούν λίγο ακόμα, ότι δεν μπορούν να ρίξουν την τιμή τόσο χαμηλά, ότι τέλος πάντων μάλλον θα πρέπει να το ξεχάσω.

Δεν θα πω ότι δεν απογοητεύτηκα. Αυτό το σπίτι έγραφε blogaki σε κάθε του γωνιά. Αλλά αφού δεν είναι να γίνει, the chances are ότι είναι για το καλύτερο.

Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι δεν πρέπει να απογοητεύομαι για ό,τι δεν κάθεται. Είτε γκόμενος, είτε δουλειά, είτε σπίτι, είτε οτιδήποτε.
Η αντίθετη αντιμετώπιση των πραγμάτων είναι σαν να απογοητεύεσαι για όλες τις χαμένες πιθανότητες της ζωής σου. Που είναι αμέτρητες. Σαν να δέχεσαι ότι πρέπει να απογοητευτείς που "δεν έχασες το τρένο και στο επόμενο μπορεί να έβρισκες τον άντρα της ζωής σου". Κάτι τέτοιο τείνει να σε οδηγεί στο παράλογο.

Ίσως απλά ψάχνω δικαιολογίες για να μην στεναχωριέμαι. Αλλά νομίζω ότι όταν κλείνει μια πόρτα, ανοίγει ένας δρόμος δίπλα της. Κι αν τον ακολουθήσεις, μάλλον θα βρεις κερδισμένος.

buzz it!

Παρασκευή, Νοεμβρίου 03, 2006

Μην ειν'η μέρα μου;;

Είχα πολύ καιρό να κατέβω τις σκάλες του σπιτιού μου τραγουδώντας.
Σήμερα είναι μια πολύ καλή μέρα. Το ξέρω ότι κοιτάζοντας έξω από το παράθυρό σας μπορεί να μην συμμερίζεστε την άποψή μου αλλά πιστέψτε με...
Σήμερα μπορεί να είναι και η μέρα μου...
Επειδή όμως είμαι και τίγκα προληπτική, λέω να το κρατήσω λίγο ακόμα μυστικό μέχρι να δω τι θα γίνει...Τη φοβάμαι τη γλωσσοφαγιά όσο λίγα πράγματα...(να θυμηθώ να εξορθολογιστώ κάποια στιγμή...τσάμπα τόσα χρόνια στα πανεπιστήμια!)
Λέω μόνο ότι
είναι από αυτές τις φάσεις που πετάγεται μπρος σου η ευκαιρία, τινάζει με μπρίο το μαλλί και σου λέει "Πιάσε με αν μπορείς!!!". Ε! Λέω κι εγώ να την πιάσω...
Μου μυρίζει νίκη σήμερα…κι ας είμαι ακόμα μπουκωμένη!
Άντε καλή μας μέρα και καλό Σαββατοκύριακο!

buzz it!

Πέμπτη, Νοεμβρίου 02, 2006

Ψου Γείτσες Περαστικά!









Κάπως έτσι είναι το blogaki τις 3 τελευταίες ημέρες…Σήμερα γύρισα στο γραφείο γιατί αν καθόμουν άλλη μια μέρα κρεβατωμένη θα πάθαινα κατάθλιψη..
Ωραίες οι εκδρομές στην επαρχία αλλά να τα αποτελέσματα…Δεν ήμουν προετοιμασμένη για τα κρύα της Τρίπολης.

Πάντως, η Τρίπολη και όλες οι επαρχιακές πόλεις, ενδείκνυνται για να ζεις, έστω και με κρύο.
Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση στην συγκεκριμένη πόλη είναι ότι έχει πεζοδρόμια. Αλλά κανονικά! Που χωράνε δύο άνθρωποι πλάι πλάι και μπορεί να περάσει και καροτσάκι χωρίς να νιώθεις ότι παίρνεις μέρος στο Camel Trophy!
Επίσης, οι πόλεις αυτές έχουν πεζόδρομους! Αμέ! Και πάρκα! Και γήπεδα! Και οι εποχές φαίνονται! Ξεκάθαρα! Και παίρνεις το αυτοκίνητο και σε 15 λεπτάκια είσαι στο βουνό σε ένα μέρος λες και βρίσκεσαι στις Άλπεις. Και αναπνέεις…ααααχ! Αναπνέεις χωρίς φόβο.

Αλλά! Σε μια βόλτα 15 λεπτών στην πόλη, πέφτεις μούρη με μούρη με όλους τους συγγενείς, γνωστούς και φίλους που θέλεις ή δεν θέλεις να δεις. Και όλοι αυτοί, για κάποιον εντελώς μυστήριο λόγο (για τα δεδομένα της Αθήνας τουλάχιστον) είναι ντυμένοι με την τελευταία λέξη της μόδας και με τα πιο ακριβά ρούχα! Αλήθεια σας λέω νόμιζα ότι περπατούσα σε πασαρέλα (κι εγώ ήμουν όλιγον τι σα το γυφτάκι). Τα 14χρονα έσκαγαν μύτη στις καφετέριες με μαλλί από κομμωτήριο, βαμμένες όσο δεν πάει και με ύφος πολλών (μα πάρα πολλών) καρδιναλίων…Πολλή ξιπασιά για τα γούστα μου.

Η αλήθεια είναι ότι η Αθήνα δεν παλεύεται κι ας την αγαπώ όσο λίγα πράγματα. Το ενδεχόμενο να φύγω κάποια στιγμή για μια πιο ανθρώπινη πόλη, είναι σίγουρα μέσα στα σχέδια μου. Και αυτή η τάση φυγής δυναμώνει κάθε φορά που πήζω στην κίνηση…

buzz it!