Φιου...φτηνά τη γλιτώσαμε...

Το Σάββατο το πρωί με βρήκε έτοιμη να βιώσω την απόλυτη παρακμή. Η μητέρα μου προετοίμαζε οικογενειακό τραπέζι για τη γιορτή της. Το ενδεχόμενο να παραστώ σε μια γιορτή περιστοιχισμένη από θείες, ξαδέρφες, γαμπρούς και φίλους, μου έφερνε ανατριχίλα. Με φανταζόμουν στο τραπέζι, με το θολό βλέμμα της τρελής να αρπάζω τα μαχαίρια και να κόβω τις φλέβες μου…
«Πρέπει οπωσδήποτε να γλιτώσεις..!», σκεφτόμουν όλη την ημέρα κι ας ήξερα ότι η μητέρα μου θα σκούπιζε τα πατώματα από τα μούτρα της αν της έλεγα ότι θα έφευγα. Ο τρόμος ήταν πιο ισχυρός από την ενδεχόμενη γκρίνια της και άρχισα αγωνιωδώς να ψάχνω να βρω τι θα κάνω…

Τλινκ! Ένα λαμπάκι άναψε πάνω από το κεφάλι μου…Μόλις το προηγούμενο βράδυ είχα ενημερωθεί ότι η Γ. θα χτύπαγε μπουζούκι. Είχα φροντίσει μάλιστα να σχολιάσω και μάλλον αρνητικά αυτή την decadence… Ωστόσο, η προοπτική να βρεθώ ανάμεσα σε μια παρέα την οποία δεν γνώριζα και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα συμπαθούσα, να ακούω τον Σταμάτη (αδυναμίες είναι αυτές..) να τραγουδάει «Δεν θα μάθεις ποτεεεεε», να πονάω και να πίνω μέχρι να ξεραθώ για κάποιο λόγο μου φάνηκε ελκυστική. «Αφού έφτασα μέχρι εδώ, ας πιάσω πάτο μπας και αρχίσω να σηκώνομαι σιγά σιγά» σκέφτηκα, πήρα τηλέφωνο τη Γ. και αυτοπροσκλήθηκα.

Έφυγα τρέχοντας από το σπίτι όταν άρχισαν να καταφθάνουν οι καλεσμένοι. Δεν μπήκα στη διαδικασία να πω που πάω γιατί θα ήταν φρικτό το χτύπημα για τη μητέρα μου. Εμ τη φτύνω, αλλά για να πάω στο Γονίδη;; Δεν θα το άντεχε…

Ευτυχώς για μένα, ούτε ο Θεός ο ίδιος δεν ήθελε να πάθω τέτοιο πράγμα στο άνθος της ηλικίας μου. Την τελευταία φορά που είχα πάει στα μπουζούκια (πάλι στο Γονίδη, γιατί είπαμε, αδυναμίες είναι αυτές…) είχα ορκιστεί ότι δεν θα το ξανάκανα αυτό το πράγμα στον εαυτό μου. Και τελικά δεν χρειάστηκε να το κάνω. Ένα μπέρδεμα και το τραπέζι χάθηκε, αποδεικνύοντας περίτρανα για ακόμα μια φορά την αλητεία που βασιλεύει σε τέτοιου είδους μαγαζιά.

Και καταλήξαμε στα στέκια τα γνωστά, στο Enzzo de Cuba, να χορεύουμε σαν τις τρελές. Επιτέλους, μετά από πολύ καιρό είχα βγει και είχα πάει στο σωστό μέρος!!!!
Ευτυχώς που η τύχη μου αποφασίζει καλύτερα από μένα!!!

Άντε,του χρόνου πάλι...:)