Make up your mind, will you!!!

Όταν κλαις λέει στον ύπνο σου, είναι καλό!
Όταν, ωστόσο, βλέπεις στον ύπνο σου ότι έχεις βρεθεί με μια παλιά γνωστή και της λες όλα όσα σε προβληματίζουν τον τελευταίο καιρό και γι’ αυτό κλαις με μαύρο δάκρυ, τότε δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν:
Ή είσαι υπερβολική και σου φαίνονται όλα βουνό ή κάτι όντως δεν κάνεις καλά.

Θα προτιμούσα το πρώτο αλλά υποψιάζομαι ότι είναι το δεύτερο.

Τους τελευταίους δύο μήνες αναβάλω συνεχώς την οποιαδήποτε λήψη απόφασης.
Από το που θα πάω να μείνω, μέχρι το πότε θα αξιωθώ επιτέλους να πάω στη γυναικολόγο μου και αν θα ξεκινήσω yoga ή θα σουρτουκεύω ασκόπως κάθε απόγευμα που μου είναι και πιο εύκολα και σίγουρα δεν πιάνεσαι κιόλας.
Από τότε που γύρισα από διακοπές (το μεγαλύτερό μου λάθος..) έχω μπει σε μια φάση αναμονής, η οποία διακόπτεται από εξάρσεις ενεργητικής αναζήτησης σπιτιού, τις οποίες ακολουθεί η πικρή διαπίστωση του ότι «ποτέ δεν θα βρω αυτό που ψάχνω» , με δυνατές παρεμβολές της ελαφρώς ειρωνικής σκέψης «Πολύ λογικό να αποφασίσεις να χαλάς όλο σου το μισθό και μάλιστα σε σημείο να μη σου φτάνουν κιόλας χωρίς ουσιαστικά να κάνεις κάτι καλό για τον εαυτό σου γιατί τα λεφτά για νοίκι είναι πεταμένα λεφτά ενώ αντίθετα θα έπρεπε να σκέφτεσαι το μέλλον σου που θα πας 35 χρονών και δεν θα έχεις τίποτα δικό σου!!!» (αυτή την συγκεκριμένη σκέψη την ακούω συνήθως με τη φωνή της μαμάς μου..).

Έρχομαι λοιπόν και μπουρδουκλώνομαι εντελώς και κάθομαι σα χάνος να κοιτάω το ταβάνι και να βλέπω τις μέρες μου να φεύγουν, τίποτα να μην αλλάζει και τη διάθεσή μου να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.

Σας βρίσκεται καμιά ουσία για τέτοιες καταστάσεις;; Δυνατή αν γίνεται…