Το blogaki πάει βόλτα..με γερανό...!!

«Ένας μπάτσος να με κυνηγάει για να με βάλει να υπογράψω δήλωση ότι είμαι εργολάβος οικοδομών…τι σκατά μπορεί να σημαίνει να βλέπεις τέτοιο πράγμα στον ύπνο σου…; Το΄ χω χάσει τελείως!!!» σκεφτόμουν γελώντας ενώ οδηγούσα ήσυχη ήσυχη στο δρόμο. Η μέρα ήταν λαμπερή, τα πουλάκια κελαϊδούσαν τσιριτρί τσιριτρό και εγώ άκουγα ειδήσεις στο ραδιόφωνο…

Σταματάω στο φανάρι πριν την ευθεία για τα διόδια της Αττικής στο Πικέρμι…

Πράσινο…Πρώτη…φεύγει σφαίρα η Miss Λευκή, δευτέρα…συνεχίζουμε κανονικά…, τρίτη…, τετάρτη Πρρρρ Πρρρρ Πρρρρρ Πρρρρ….Η μικρούλα μου δεν τραβάει μία, δεξί φλας, ανάβει ένα λαμπάκι που βλέπω πρώτη φορά στη ζωή μου, αλάρμ και σταματάω.
Ξύνω το κεφάλι μου με απορία.
Τηλέφωνο στον όσιο Μπάμπη, τον άντρα της μαμάς μου…
«Μπάμπηηηηηη!!!! Το αυτοκίνητό μου κάτι έπαθε…»
«Τι έπαθε δηλαδή;»
«Έκανε ένα θόρυβο και άναψε ένα λαμπάκι και δεν προχωράει ρούπι τώρα…»
«Τι λαμπάκι είναι αυτό;;;»
«Ένα πορτοκαλί…σαν κάνουλα…σαν βρύση αλλά στο παχουλό της…» (ξανθιά!)
«Δεν βοηθάς και πολύ…»
«Καλά! Κάτσε να ψάξω στο εγχειρίδιο και θα σε πάρω να σου πω…»
Ψάχνω λοιπόν το μυστηριώδες λαμπάκι μέσα στο εγχειρίδιο…
«Μπάμπηηηηηη!!! Injection λέει! Και ότι μπορώ να συνεχίσω να πηγαίνω λέει αλλά να το πάω σύντομα στο συνεργείο λέει…Τι να κάνω;;;»
«Ρε Μαρινάκι, τι να σου πω;; Άμα πηγαίνει, προχώρα αλλιώς πάρε οδική βοήθεια να έρθουν, εγώ δεν μπορώ να σε βοηθήσω από δω!»
«Ουμφ! Καλά!»

Βάζω μπρος…Τα γαλόπουλα έχουν πολλαπλασιαστεί μέσα στη μηχανή…πρρρρρ πρρρρρ πρρρρρ!!!! Προχωράω 50 μέτρα και σταματάω λίγο πριν τα διόδια! Ξανά τηλέφωνο:
«Μπάααααμπηηηηηη!!!! Δεν πάει!!! Θα πάρω οδική βοήθεια!»
Δεν προλαβαίνω να τελειώσω και έρχεται και σταματάει δίπλα μου ένας κυριούλης της Αττικής Οδού…
«Έχετε κάποιο πρόβλημα;;»
«Έμεινα!»
«Σε πέντε λεπτά θα είναι εδώ η Οδική Βοήθεια της Αττικής Οδού για να σας βγάλει στην αμέσως επόμενη έξοδο και να σας παραλάβει από κει η δική σας οδική βοήθεια!»
«Ωραία!» λέω κι εγώ και περιμένω…
Σε πέντε λεπτάκια έρχεται ένα από αυτά τα αυτοκίνητα της Αττικής που είναι σαν ασθενοφόρα…
«Νεράκι; Νεράκι;;;» μου λέει ο τύπος χαμογελώντας
« Καλημέρα…Εγώ περιμένω οδική βοήθεια…εσείς είστε;;»
«Ναι! Νεράκι;;;»
«Τι νεράκι μανίτσα μου;; Έμεινα λέμε!!! Έχει ανάψει και το πορτοκαλί λαμπάκι!!!! Το injection!!!! (πλέον έχω γνώση και το παίζω και ειδήμων…)
«Ααααα…Τότε πρέπει να έρθει γερανός!»
«Ναι γεια σου! Άντε!!! Να φύγουμε καμιά ώρα!!!»

Να μην τα πολυλογώ, έρχεται ο γερανός, τσακ μπαμ, ανεβάζει τη Μις Λευκή στην καρότσα και μας αδειάζει στα Γλυκά Νερά…
Έρχεται στο καπάκι η δική μου οδική βοήθεια για τον οδηγό της οποίας πρέπει να αφιερώσω ολόκληρο post και μάλιστα πολύ σύντομα…
Συνοπτικά, μιλάμε για τον κορυφαία τύπο! Πως λέμε ΛΑΙΚΟΣ;;; Αυτό!!!
Αλλά κορυφαίος! Με τη μαγκιά του, με το μαύρο το γυαλί το wannabe Rayban με χρυσό σκελετό, με το δαχτυλιδάκι την κουμούτσα τη χρυσή και δεν συμμαζεύεται…
«Εγώ που με βλέπεις, κοπελιά, ήμουν 25 νταλικέρης Ελλάδα - Ευρώπη!!!!» και άλλα τέτοια ωραία διάνθησαν την ιδιαίτερη αυτή διαδρομή Γλυκά Νερά –Νέα Μάκρη όπου και θα πήγαινα τη μικρή μου στο συνεργείο.

Με αυτά και μ’ αυτά η ώρα έχει πάει 12.30 και καταφθάνουμε στο συνεργείο της Fiat δίπλα από το σπίτι μου. Σταματάμε.
«Πολλά τζάμια βλέπω…» μου λέει ψιθυριστά ο κυρ Γιάννης.
«Τι εννοείτε;;» λέω κι εγώ ανήξερη..
«Πολλά τζάμια, και ξύλινα πατώματα και σούξου μούξου και θα σου κάνουν έναν λογαριασμόοοοοο!!!!» μου ξαναλέει με νόημα.

Κοιτάζω το συνεργείο. Συνεργείο κανονικό από τη μία μεριά το οποίο χωρίζεται με ένα τζάμι από τη διπλανή αίθουσα, την οποία κοσμούν δερμάτινα έπιπλα, ξύλινα πατώματα και μια τηλεόραση Plasma για να χαζεύουν όσοι περιμένουν το αυτοκινητάκι τους…Ξεροκαταπίνω..Έρχεται ένα συνεργιάς με μπλούζα γιατρού αλλά στο βρώμικό της…
Λέμε εκεί τα δικά μας, φεύγει ο κυρ Γιάννης, μου λέει ο «γιατρός» περίμενε μήπως και το φτιάξουμε τώρα.
Χαρά εγώ, μου φέρνουν και καφεδάκι, χαζεύω λίγο και στην Plasma και σε 5 λεπτά έρχεται ο "γιατρούλης" και μου λέει δύσκολα τα πράγματα, αφήστε μου τηλέφωνο και την άδεια κυκλοφορίας και θα σας πάρουμε να σας πούμε γιατί δεν βρίσκουμε τι έχει..
Πέφτουν τ’αυτιά μου και ανηφορίζω προς το σπίτι.
Κάθομαι καμιά ωρίτσα σ’ αναμμένα κάρβουνα και ντρρρρρριιιιννν!!!!!
«Γεια σας! Για το αυτοκίνητο σας καλώ!! Ακούστε! Έχει πρόβλημα ο εγκέφαλος! Έχει χαλάσει και θέλει αντικατάσταση γιατί μπλόκαρε το σύστημα του injection!!»
Το τοπίο γύρω μου έχει αρχίσει να θολώνει, οι ήχοι ακούγονται πιο μακρινοί….
«Χρόνο και κόστος μπορείτε να μου πείτε;;»
«Κοιτάξτε, εμείς και αύριο μπορούμε να σας το έχουμε έτοιμο…Το κόστος τώρα…»
«Να κάτσω;;;»
«Ε! Δε κάθεστε καλύτερα;;;»
«Ας κάτσω! Για πες!»
«Κοιτάξτε..το ανταλλακτικό του εγκεφάλου κάνει 604 ευρώ…»
Κάτι ψίθυρους άκουγα από κει και μετά…Το σύνολο όμως ήχησε σαν τις καμπάνες της Παναγίας των Παρισίων μέσα στο άδειο μου κεφάλι …
«….μαζί με τα εργατικά…και τα μπουζί…μμμμμμ…για να δω….μμμμ….σύνολο 637»
«Ποοοοοσο;;;; Πόοοοοοσοοοοο;;;;; Πάτε καλά;;;; Πόοοοοοσοοοοο;;;» αφηνίασα εγώ…
Τηλέφωνο το Μπάμπη!
«Αυτό κι αυτό μου είπανε και τώρα τι θα κάνωωωωωω;;;» έσκουζα…
«Να το πας στο δικό σου το συνεργείο, αυτός μπορεί να σε κοροϊδεύει»
Συμφώνησα λοιπόν, κάλεσα πάλι την οδική μου βοήθεια, την οποία αυτή τη φορά πλήρωσα και άιντε πάλι στους αιθέρες η Μις Λευκή να διασχίζει με χάρη ολόκληρη την Αττική για να πάμε από Νέα Μάκρη- Κυψέλη!!!!!
Ευτυχώς ήρθε πάλι και με μάζεψε ο κυρ Γιάννης.

"Έπρεπε να στηθώ κύριε Γιάννη μου και δεν το άντεξα" του απάντησα όταν με ρώτησε τι έγινε...

Με τα χίλια βάσανα χωθήκαμε στα στενά της Κυψέλης, στο τσακ γλίτωσα το εγκεφαλικό όταν μου έμεινε η μικρή μου την τελευταία στιγμή σε μια ανηφορίτσα πριν το συνεργείο (αφού με είχε κατεβάσει από το γερανό), την άφησα λοιπόν στα άξια χέρια του κυρ Δημήτρη μου ο οποίος μου έδωσε κουράγιο λέγοντας:
«Σαν τρακτέρ κάνει…»
Τώρα περιμένω τηλέφωνο, το σήμα δηλαδή για αλλαγή καριέρας προς πιο «εξωτικά λειτουργήματα».

Και για όσους δεν κατάλαβαν…όταν βλέπετε μπάτσο στον ύπνο σας…μην φεύγετε από το σπίτι!!!!!