Στ' άρματα!!

Πόση μαυρίλα και κατάθλιψη να αντέξει ένα blogaki?
Ένα εικοσιτετράωρο νομίζω πως αρκεί. Εφόσον και η δεύτερη γνωμάτευση μίλησε για βλάβη στον εγκέφαλο (και που να βρει να μοιάσει το αυτοκινητάκι μου αν όχι σε μένα;;;), το παίρνω απόφαση και συνεχίζω.
Όσα κι αν είναι τα λεφτά, θα τα δώσω κι ας πρόσεχα.
Και θα πάω και στη συναυλία της Evora που λίγο έλειψε να την ακυρώσω λόγω μαυρίλας.
Θα πάω και θα περάσω και καλά! Είμαι ενωμένη και αποφασισμένη!
Είναι απορίας άξιο όμως και μάλιστα με απασχολεί κατά καιρούς το εξής:

Γιατί είναι πιο εύκολο για τους ανθρώπους να είναι κατσούφηδες και γκρινιάρηδες και καταθλιπτικοί; Γιατί δεν απαιτεί σχεδόν κανένα κόπο να εντοπίσουμε και να διογκώσουμε όοοοολα τα άσχημα που τυχόν υπάρχουν στην μίζερη τούτη ζωούλα μας;;

Τις πταίει; Το συνειδητό; Το ασυνείδητο; Η ξερή μας η κεφάλα;

Όταν βρω τον ένοχο, θα σας ενημερώσω. Μέχρι τότε θα πολεμάω με όλες μου τις δυνάμεις την υφέρπουσα κατάθλιψη που με καταδιώκει σε ολόκληρη την ύπαρξή μου!

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς!