Ψου Γείτσες Περαστικά!

Κάπως έτσι είναι το blogaki τις 3 τελευταίες ημέρες…Σήμερα γύρισα στο γραφείο γιατί αν καθόμουν άλλη μια μέρα κρεβατωμένη θα πάθαινα κατάθλιψη..
Ωραίες οι εκδρομές στην επαρχία αλλά να τα αποτελέσματα…Δεν ήμουν προετοιμασμένη για τα κρύα της Τρίπολης.

Πάντως, η Τρίπολη και όλες οι επαρχιακές πόλεις, ενδείκνυνται για να ζεις, έστω και με κρύο.
Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση στην συγκεκριμένη πόλη είναι ότι έχει πεζοδρόμια. Αλλά κανονικά! Που χωράνε δύο άνθρωποι πλάι πλάι και μπορεί να περάσει και καροτσάκι χωρίς να νιώθεις ότι παίρνεις μέρος στο Camel Trophy!
Επίσης, οι πόλεις αυτές έχουν πεζόδρομους! Αμέ! Και πάρκα! Και γήπεδα! Και οι εποχές φαίνονται! Ξεκάθαρα! Και παίρνεις το αυτοκίνητο και σε 15 λεπτάκια είσαι στο βουνό σε ένα μέρος λες και βρίσκεσαι στις Άλπεις. Και αναπνέεις…ααααχ! Αναπνέεις χωρίς φόβο.

Αλλά! Σε μια βόλτα 15 λεπτών στην πόλη, πέφτεις μούρη με μούρη με όλους τους συγγενείς, γνωστούς και φίλους που θέλεις ή δεν θέλεις να δεις. Και όλοι αυτοί, για κάποιον εντελώς μυστήριο λόγο (για τα δεδομένα της Αθήνας τουλάχιστον) είναι ντυμένοι με την τελευταία λέξη της μόδας και με τα πιο ακριβά ρούχα! Αλήθεια σας λέω νόμιζα ότι περπατούσα σε πασαρέλα (κι εγώ ήμουν όλιγον τι σα το γυφτάκι). Τα 14χρονα έσκαγαν μύτη στις καφετέριες με μαλλί από κομμωτήριο, βαμμένες όσο δεν πάει και με ύφος πολλών (μα πάρα πολλών) καρδιναλίων…Πολλή ξιπασιά για τα γούστα μου.

Η αλήθεια είναι ότι η Αθήνα δεν παλεύεται κι ας την αγαπώ όσο λίγα πράγματα. Το ενδεχόμενο να φύγω κάποια στιγμή για μια πιο ανθρώπινη πόλη, είναι σίγουρα μέσα στα σχέδια μου. Και αυτή η τάση φυγής δυναμώνει κάθε φορά που πήζω στην κίνηση…