Να σου κάνω μια ερώτηση;;

Μιλούσα τις προάλλες με μια φίλη, ψυχαναλύτρια και προσπαθούσα να της εξηγήσω τι είναι τα blogs.
Πέρα από τις κλασσικές ερωτήσεις τύπου «τι γράφεις» και λοιπά, φάνηκε να την ενδιαφέρει ιδιαίτερα το θέμα των ψευδωνύμων.
Προφανώς εκείνη βλέπει στα ψευδώνυμα περισσότερα από εμένα. Βλέπει τον τρόπο που επιλέγει ο καθένας από μας να μπει σε μια νέα κοινωνία, όπου κανένας δεν τον ξέρει και πώς μ’ ένα όνομα και μια μικρή εικονίτσα προσπαθεί να προσδιορίσει την ταυτότητά του.

Η δική μου περίπτωση νομίζω ότι είναι εξαιρετικά προφανής. Θέλω να είμαι το «μικρό», το «πειραχτήρι», που κάνει μόνιμα χαβαλέ και λέει εξυπναδούλες.
Στην καθημερινότητα έτσι είμαι όταν έχω κέφια. Και όχι με όλους.
Το “blogaki’ είναι αυτό που λέμε η «χαρούμενη» πλευρά μου ακόμα κι όταν γκρινιάζω. (Γιατί εκτός blog, όταν δεν έχω κέφια, δεν μιλάω καν).

Το ψευδώνυμο ήταν το πρώτο και το μόνο που μου ήρθε στο μυαλό. Και μάλιστα μου έκανε φοβερή εντύπωση που κανείς δεν το είχε. (Ήταν επίσης φοβερή κίνηση μάρκετινγκ απ’ ό,τι αποδείχτηκε γιατί όλοι νομίζουν ότι με ξέρουν και ότι μάλιστα είμαι πολύ παλιά στο χώρο!)
Αν και μόλις χτες ανακάλυψα τον κύριο «Blog-akis» και να σας πω την αλήθεια μου τσίνισα λιγουλάκι.
Όσο για το avatar, δεν είναι ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό, απλά ένα πλασματάκι που μ’ έκανε και γέλασα πολύ όταν το είδα και που όντως όταν στραβώνω, σταυρώνω κι εγώ τα χέρια και του μοιάζω αρκετά.

Εικόνα εαυτού λοιπόν ή εικόνα που θέλουμε να δώσουμε στους άλλους;
Τι είναι για εσάς το ψευδώνυμό σας; Κι εσείς οι υπόλοιποι γιατί επιλέξατε σ’ έναν κατά βάση ανώνυμο χώρο όπως η μπλογκόσφαιρα να παρουσιάζεστε με το όνομά σας;
Πως διαλέξατε το avatar σας; Τι σκεφτόσασταν όταν ονομάζατε το blog σας;

Πείτε γιατί νομίζω ότι μπορούμε να βγάλουμε πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα και γιατί θέλω να μάθω και τι σημαίνουν τα ονόματά σας!

Θέλω να μιλήσω με τον δικηγόρο μου!

Το να με τουμπάρει κανείς πρέπει να είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Ούτε ομελέτα σε αντικολλητικό τηγάνι τέτοια ευκολία.
Δυο λογικά επιχειρήματα, σε συνδυασμό με μπόλικη μουρμούρα και απολαμβάνετε το επιθυμητό αποτέλεσμα.
«Εντάξει!» λέω συνήθως απηυδισμένη «φτάνει να σταματήσει αυτή η συζήτηση!!».
Δεν φταίνε μόνο οι λιγοστές αντοχές μου έναντι της γκρίνιας.
Φταίει η αδυναμία μου να θέσω σε σταθερή βάση την επιχειρηματολογία μου και να την υπερασπιστώ μέχρι τελικής πτώσεως.
Χρειάζομαι δικηγόρο. Να χρησιμοποιεί όλα εκείνα τα τεχνάσματα του διαβόλου και να γυρίζει τη συζήτηση υπέρ μου.
Και επίσης θα πρέπει να κάνω ασκήσεις θάρρους. Και ασκήσεις υπομονής. Και να μην επιτρέπω το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου κάθε φορά που ακούω κάτι που δεν μου αρέσει γιατί χάνω τη μπάλα, αρχίζω και φωνάζω και χάνω και το δίκιο μου. (Αν κάτσω ανάποδα, λέτε να πάρει την αντίθετη φορά και να είμαι οκ;;)

Κυρίως όμως πρέπει να σταματήσω να με αμφισβητώ. Έχει καταντήσει αηδία το θέμα. «Κι αν δεν είναι έτσι;» «Κι αν έχει δίκιο;» «Βρε λες να κάνω μαλακία;».
Και δεν είναι μόνο ότι δεν είμαι σίγουρη για τις επιλογές μου. Είναι και το ότι επιτρέπω να αλλάζει η άποψή μου και για άσχετους λόγους.
Αν ξυπνήσω στραβά, τότε πιστεύω έτσι. Αν με γλυκοκοιτάξει γκομενάκι, τότε αλλάζω άποψη.
Αν εχει πανσέληνο, και περιμένω και περίοδο και το τρόλεϊ έρθει στην ώρα του, τότε τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά!

Μπορεί να με αναλάβει κάποιος;; Να μου δώσει τις κατευθυντήριες και να αναλάβει τις διαπραγματεύσεις γιατί εγώ χάνω συνέχεια τις μάχες μου γαμώτο!

Έλαβα που λέτε προχτές το παρακάτω comment:

SPREAD THE MESSAGE!ΒΑΛΤΕ ΟΛΟΙ ΤΟ LINK MALPRACTICE (http://fakellaki.blogspot.com/) ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ ΚΑΛΥΒΙΝΟΥ ΣΤΟ BLOG ΣΑΣ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ "ΓΙΑΤΡΟΣ" KAI ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ BANNER. ΕΤΣΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΚΑΠΟΙΟΣ ΘΑ ΚΑΝΕΙ GOOGLE SEARCH ΜΕ KEY WORD ΤΗ ΛΕΞΗ AYTH, ΘΑ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ Η ΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΘΑ ΔΙΑΒΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ. ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΧΩΡΙΣ ΤΙΜΩΡΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΔΡΑΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΤ'ΟΝΟΜΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΓΓΙΞΕΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΛΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΤΙ. ΜΗ ΤΟ ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΕΤΕ, ΠΕΡΝΑΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ!ΑΜΑΛΙΑ ΚΑΛΥΒΙΝΟΥ alwaysplay@gmail.com)

Το blog της Αμαλίας το είχα επισκεφτεί μόλις πριν από λίγες ημέρες, είχα βρει το λινκ από το blog του Άγγελου.

Δεν πλησιάζω καν στο σημείο να καταλάβω τι περνάει αυτή η κοπέλα. Δεν έχω ιδέα από πόνο, από αρρώστια, από εγκατάλειψη, από αδιαφορία. Το μέγεθος της πίκρας και της ταλαιπωρίας της μόλις που το συλλαμβάνω. Έχω σταθεί τυχερή στη ζωή μου.
Και έχει δίκιο σ’ αυτά που λέει. Ναι, υπάρχουν γιατροί που θα έπρεπε να ντρέπονται.
Κι αυτό το ξέρω από πρώτο χέρι. Από τον πατέρα μου, που, γιατρός και ο ίδιος, είναι ότι ο πρώτος που χαρακτηρίζει «αλήτες» τους γιατρούς. Και γι’αυτό τον λόγο δεν εργάστηκε ποτέ σε νοσοκομείο και προτίμησε την έρευνα.

Υπάρχει όμως ένα μεγάλο «αλλά». Τόσο μεγάλο που δεν μ’ αφήνει να κάνω πραγματικότητα την επιθυμία της Αμαλίας.
Κι αυτό το «αλλά» είναι κάποιοι άνθρωποι που τιμούν το επάγγελμά τους, που είναι ταγμένοι στο καθήκον, που υπηρετούν την επιστήμη, που νοιάζονται για τον συνάνθρωπό τους.
Ας σκεφτούμε απλά τους «Γιατρούς χωρίς Σύνορα» και τις άλλες μη κυβερνητικές οργανώσεις, που αποτελούνται από ανθρώπους που μάχονται καθημερινά, στην άκρη του κόσμου για τους ανθρώπους δίπλα τους. Ας σκεφτούμε τους γιατρούς στα απομακρυσμένα χωριά που κάνουν το αγροτικό τους με τις χειρότερες συνθήκες αλλά προσπαθούν όσο περισσότερο μπορούν για τους ασθενείς τους. Εκείνους που καβαλάνε τα ελικόπτερα, ενώ έχουν χάσει δεκάδες συναδέλφους τους, και τρέχουν στην άκρη της Ελλάδας για να σώσουν μικρά παιδάκια. Ας σκεφτούμε εκείνους που όταν τον έλεγαν τον Όρκο του Ιπποκράτη τον εννοούσαν.

Γι'αυτούς τους ανθρώπους δεν θέλω η λέξη "γιατρός" να είναι συνώνυμη του "φακελάκι", του "malpractice".

Δεν θα μπω σε γενικότητες τύπου «όλοι οι κλάδοι έχουν και τα καθίκια τους», αυτά τα ξέρουν όλοι.
Ας πούμε απλά ότι, αν βλέπουμε τα καλά, προσπαθούμε να βελτιωθούμε. Αν βλέπουμε μόνο τα κακά μάλλον απελπιζόμαστε.
Μπορεί να έχω και άδικο. Πείτε κι εσείς..

Σήμερα είναι μια καλή μέρα! Σήμερα έφυγαν οι δικοί μου από το σπίτι για τις επόμενες 4 μέρες! Σήμερα ακούμε αυτό και γουστάρουμε!!
Καλό Σαββατοκύριακο!!!

Wax on..wax off..

Και γυρνάς σπίτι, μετά τη «Μάχη των Φίλων» (όπου για άλλη μια φορά έχεις εκπλαγεί από το πόσο δυνατά μπορούνε να τσιρίζουν 3 κοπέλες σε μια καφετέρια για το ποια έχει το πιο δίκιο και μετά αποφασίζουν ότι και οι 3 έχουν εξίσου αλλά η κάθε μια μόνη της πιο πολύ και να φεύγουν σφιχταγκαλιασμένες) και έρχεσαι αντιμέτωπος με το τέρας με τα τρία κεφάλια, τις 18 διχαλωτές ουρές και τις γαλάζιες πιτζάμες.

Η μαμά τα’χει πάρει κρανίο.
Και τ’ακούς όλα. Ντόλμπυ σαράουντ, στην golden class του Village (μπυρίτσα-φαγάκι-τσιγαράκι,φουλ κομπλέ εξυπηρέτηση) σε ντεσιμπέλ που τα απαγορεύει ακόμα και ο νόμος. Δεν τα’χει μαζί σου. Τυχερός στην ατυχία σου. Και κάθεσαι και κοιτάς, και λες «λέω να προτιμήσω τη φάλαγγα απόψε για αλλαγή»

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

«Μα δίκιο δεν έχω;»
Έχω βαρεθεί να τα ακούω αυτά. Μα την αλήθεια μου, άλλος ένας να μου πει «δίκιο δεν έχω;» θα τον πάρει ο διάολος και θα τον σηκώσει.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ή όλοι είναι τσιτωμένοι ή εγώ έχω πέσει σε αφασία και ξέχασαν να μου το πουν.
Κοιτάω τους ανθρώπους γύρω μου να φωνάζουν, να τσαντίζονται, να τα παίρνουν, να κακιώνουν και ενοχλούμαι από την κακή τους ενέργεια.
Έγινα γιόγκι και δεν το κατάλαβα;;
Λέω εγώ τώρα:
Λίγη ησυχία χρειαζόμαστε όλοι μας ν’ ακούμε και τι λέει η ρημάδα η ψυχή μας που και που.
Λίγη περισσότερη μνήμη από αυτή του χρυσόψαρου, για να θυμόμαστε ότι οι άνθρωποι που κράζουμε σημαίνουν περισσότερα πράγματα από το θυμό της στιγμής.
Λίγη αυτοσυγκράτηση γιατί έχουμε κατέβει από τα δέντρα και πλέον δεν φτύνουμε στα μούτρα την μαϊμού που μας πήρε τη μπανάνα.
Λίγη επίγνωση των μικρών, μικρούλικων, τόσοδούλικων νευρώσεων που έχουμε όλοι μας και που μας κάνουν να κοιτάμε στραβά τον διπλανό, να σιχτιρίζουμε στο δρόμο, να σπρώχνουμε στην ουρά, να φωνάζουμε στον υπάλληλο, να νομίζουμε ότι όλοι πάνε να μας την φέρουν, να κράζουμε τη γκόμενα που δεν μας κάθεται.
Ώπα λέμε!
Χαλαρώστε όλοι μαζί!

Πάμε, έεεεενα εισπνοή! Φουουουου εκπνοή!
Καλύτερα δεν είναι τώρα;;

Μπορεί και να’χω γυρίσει όλη προς τα μέσα και να μην αντέχω ούτε τη δική μου φωνή.

Τι να σας πω; Δεν ξέρω κι εγώ...απλή υπάλληλος είμαι.

Somebody save me from my misery!!!!!

Μερικές φορές με τρομάζω κι εμένα την ίδια. Η άρνησή μου μοιάζει με μικρού παιδιού που κάνει ό,τι βλακεία του έρθει στο κεφάλι με τον πουρέ του φτάνει να μην χρειαστεί να τον φάει.
Έτσι κι εγώ. Την έχω και την σέρνω τη ρημάδα την μετάφραση πάνω από 20 μέρες. Την ανοίγω, την κοιτάω καλά καλά, ξεφυσάω, ανοίγω το αρχείο μου, την ξανακοιτάω, βλαστημάω, ανοίγω το blogaki, πόσοι ήρθαν σήμερα, αχά! αυτός που με βρήκε;;, α! ωραία τα λέει, κάτσε ν’απαντήσω και σε κάνα comment, για να μπω και στο gmail, βρε καλώς τα παιδιά!, πιάνω συζήτηση μ’ όποιον άτυχο βρεθεί στο δρόμο μου, στην ώρα πάνω δίνω φοβερή δικαιολογία «πρέπει να σε κλείσω μπας και τελειώσω ποτέ!!!», την ξανακοιτάω, «την τύχη μου!!!», γράφω μια παράγραφο και σηκώνομαι να πιω νερό.
Άμα σου κάτσει κάτι στραβά από την αρχή δεν το σώζεις με τίποτα.
Μου έχει μείνει ο τελευταίος έλεγχος και προτίμησα να γράψω ποστάκι παρά να χρειαστεί να ξαναδιαβάσω αυτή την αηδία από την αρχή.
Αναρωτιέμαι τι σκεφτόμουν όταν σπούδαζα μετάφραση…
Μάλλον ότι θα μου έπεφταν στο δρόμο μου κείμενα υπέροχα, λογοτεχνικά, επιστημονικά, ενδιαφέροντα, ή έστω καλογραμμένα, που να μην χρειάζεται να μασουλήσεις ό,τι φύλλο υπάρχει μέσα στο σπίτι για να καταλάβεις τι σκατά θέλει να πει ο κάθε βλαμένος που γράφει γράφει και μετά θέλει να διαδοθεί το έργο του και σε άλλες χώρες.

Το κεφάλι μου έχει γίνει καζάνι. Πίνω καφέ, τρώω τυρόπιτες και ακούω τσιφτετέλια για να πάρω κουράγιο και να τελειώσω το μαρτύριό μου μια ώρα αρχύτερα.
Α! Έκανα και κοπάνα από τη δουλειά γιατί την παραδίδω σήμερα!
Κι αντί να πάω για ψώνια σαν την καλή κυρία…
Φτου και πάλι φτου!

Στον άλλο κόσμο που θα πας...

Όλιγον τι μακάβριο το σημερινό θέμα αλλά τι να κάνω;; Μου'ρθε!
Κηδείες λοιπόν.
Δεν έχει χρειαστεί ποτέ να παραστώ σε κηδεία κάποιου νέου ανθρώπου και ελπίζω να μην το ζήσω ποτέ στη ζωή μου.
Γενικά πρέπει να έχω πάει συνολικά σε 3-4 κηδείες μεγάλων ανθρώπων, ηλικίας άνω των 80.
Από εκεί είχα βγάλει το συμπέρασμα ότι οι μεγάλοι άνθρωποι πάνε στην τελευταία τους κατοικία σχεδόν μόνοι, με λίγους συγγενείς και κανα δυο γείτονες.

Και χτες πήγα σε μια κηδεία στην οποία μαζεύτηκαν πάνω 150 άτομα.
Κι ήταν όλοι φίλοι του εκλιπόντος και της οικογένειάς του.
Φίλοι από το Στρατό, από τους προσκόπους, από ταξίδια.
Και σκέφτηκα ότι από την κηδεία ενός ανθρώπου μπορείς να καταλάβεις αν έζησε όμορφη ζωή.
Κι αν κρίνω από το λαό που μαζεύτηκε και τις 4(!!!) γυναίκες που παντρεύτηκε, ο συγκεκριμένος άνθρωπος έζησε αν μη τι άλλο μια γεμάτη ζωή.

Συχνά στην εφηβεία φανταζόμουν τη κηδεία μου(δύσκολη περίοδος τότε αν και έχω την εντύπωση ότι πολύς κόσμος έκανε το ίδιο…)
Ποιοι θα έρχονταν, τι θα έλεγαν, ποιοι θα έκλαιγαν.
Και χτες το σκέφτηκα ξανά.
Αλλά αυτή τη φορά, τη φαντάστηκα διαφορετική. Λιγότερο θλιμμένη, χωρίς κλάματα και υστερίες.
Φαντάστηκα μια σκηνή όπως αυτή που έζησα χτες.
Να φύγω πλήρης ημερών και έχοντας ζήσει μια ζωή θαυμαστή!
Όλοι μου οι φίλοι, οι παλιοί και οι μελλοντικοί, να είναι εκεί και να αφηγούνται ιστορίες και να γελάνε με τις αναμνήσεις που μοιραστήκαμε!
Κι εγώ από πάνω να τους βλέπω, να γελάω και να υπολογίζω πότε θα έρθει για παρέα ο επόμενος!!

Καλημέρα!! (και συγνώμη!!)

Ας παίξουμε λοιπόν!

Ούτε θρησκευτική ευλάβεια, ούτε ανατριχίλα, ούτε καν ζαλάδα από τα λιβάνια. Φέτος, όπως και τα τελευταία χρόνια, η εκκλησία (η μισή ωρίτσα που πηγαίνω δηλαδή πριν τον Επιτάφιο) δεν είχε καμία επίδραση επάνω μου.
Το μόνο που έσπαγε την πλήξη μου, εκτός από τον κύριο που έψαλε τους ύμνους αλλά μόνο στις καταλήξεις «ανανναααα πρόσχομεεεεν, ναναααανααναάα ..όμεθααααα» και ούτω καθεξής, ήταν τα πιτσιρίκια.
Μικρούλικα πλασματάκια που τα τραβολογάνε μαμάδες και γιαγιάδες, τα στριμώχνουν στην ουρά για να προσκυνήσουν κι αυτά σηκώνουν το κεφάλι και κοιτάζουν γύρω γύρω για να δουν τι γίνεται. Εκεί την έχω στημένη κάθε χρόνο εγώ. Ψάχνω το βλέμα τους και μόλις με κοιτάξουν τους κάνω τις πιο απίστευτες φάτσες. Κάποια σκάνε στα γέλια, άλλα με κοιτάζουν σαν ούφο κι άλλα τρομάζουν (δε θέλω σχόλια!) και κρύβονται στη φούστα της μαμάς τους. Κι από δίπλα έχω τη μάνα μου να μου χώνει αγκωνιές και να μου λέει «Σοβαρέψου επιτέλους! Στην εκκλησία είμαστε!» και μόλις γυρίζει από την άλλη να ψάχνω το επόμενο θύμα.

Το Πάσχα είναι για τα παιδιά. Αυτά περιμένουν τη λαμπάδα και τα παπουτσάκια τους, αυτά χάσκουν με τα πυροτεχνήματα, αυτά γελάνε με τις κροτίδες, αυτά τσουγκρίζουν τ’ αυγά με όλη τους τη δύναμη και παίζουν όλη μέρα γύρω από το αρνί που ψήνεται.
Φέτος είχαμε μπόλικα παιδιά στο σπίτι, παράπονο κανένα.
Πρώτο και καλύτερο το βαφτιστήρι μου, ετών 17 παρά κάτι, να θέλει να μου πει όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τις προ της συνευρέσεως με την καινούργια του γκόμενα περιπτύξεις, κι εγώ ν’ αναρωτιέμαι «τι έχω κάνει η έρμη η νονά και το ζω αυτό το πράγμα;;» καθώς επίσης «σίγουρα θες παπούτσια (νούμερο 46, γαλέρα ολόκληρη, τη μισή Αθήνα γυρίσαμε τίποτα δεν βρήκαμε!!!) ή να σου πάρω μια κούτα durex να σου βρίσκεται;;». Κι όλη μέρα να είναι το παιδάκι μου στα τηλέφωνα και στα μηνύματα, να ανησυχώ εγώ ότι θα το κάψει κι αυτό το λίγο που’χει, ο αδερφός μου να λέει ότι αυτό το παιδί σε τίποτα δεν του’ μοιασε κι όλο το λάδι από μένα την άχρηστη το πήρε γιατί αυτός τόσο καιρό θα την είχε κουτουπώσει τη γκόμενα (τα δικά του τα ξεχνάει αλλά ας μη μιλήσω κι εκτεθούμε οικογενειακώς) κι η μάνα του να με πιάνει και να μου λέει «μήπως υπάρχει κάτι που σου είπε ο μικρός και που θα’πρεπε να ξέρω;;;» κι εγώ απλά να πίνω μπύρες, πίνω μπύρες!
Και να΄χουμε και τα μικρά βαφτιστήρια της μαμάς μου, ετών 6 και 8 αντίστοιχα να τρέχουν μες στον κήπο και μετά να κάνουν επέλαση στο σαλόνι και κάθε τρεις και λίγο να σκύβω η ευλογημένη στα 4 να καθαρίζω το κοκκινόχωμα απ’ το χαλί (νωρίς το Πάσχα φέτος και δεν προλάβαμε να τα σηκώσουμε) και να κάνω αεροπλανικά για να τα αποφύγω μην πέσουν πάνω μου.
Κι άλλο ένα μωράκι, αυτό στην κοιλιά της ξαδέρφης μου, που ναι μεν έχει πάρει θέση κι είναι έτοιμο να κάνει ντου αλλά έκοβε βόλτες στην κοιλιά, και το έβλεπα να κουνιέται κι έλιωνα που σε λίγες μέρες θα’χω το πρώτο μου ανίψι alive and kicking!!

Έχουν πολύ περισσότερο γέλιο τα παιδιά από τους μεγάλους που αράζουν και ξεκοιλιάζονται και λένε μπουρδίτσες για να περνάει η ώρα.
Δεν ξύπνησε μέσα μου το μητρικό ένστικτο, απλά ζηλεύω!

Ζηλεύω που εμείς πιο μεγάλοι για κάποιο λόγο ξεχνάμε ή βαριόμαστε το παιχνίδι.

Ζηλεύω τα παιδάκια που σ'ένα κλαράκι μπορούν να βρουν ασχολία για το επόμενο μισάωρο, σ'ενα γυμνοσάλιαγκα γέλιο μέχρι δακρύων, σε μια ιστορία συγκινήσεις ανείπωτες.

Τα παιδιά είναι σοφά, κάτι ξέρουν παραπάνω κι όλο παίζουν...δεν συμφωνείτε;;

Ένα μικρό ποστάκι για ευχές!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλους!!!!!!

Είμαι με άδεια αλλά μη βαράτε, δουλεύω από το σπίτι...

Εγώ σου το'χα πει!

«Και του Χρόνου να’σαι καλά μανούλα μου να μας ξαναφτιάξεις κουλουράκια!!». Της έδωσα δύο σβουρηχτά φιλιά στα μάγουλα και χλαπάκιασα το τρίτο κατά σειρά κουλούρι. «Μα τι ωραία που τα φτιάχνεις πάντα!!!» της είπα με το στόμα μπουκωμένο.
«Αχ…», είπε εκείνη και χαμογέλασε με νόημα. Αυτό καλό δεν ήταν. Οι προτάσεις που ξεκινούν με «αχ» ποτέ δεν έχουν καλή κατάληξη. Πήρα το τέταρτο κουλουράκι μου κι έφυγα τρέχοντας από την κουζίνα.

Σιγά να μην τη γλίτωνα βέβαια. Τα καλά η μαμά μου τα κρατάει πάντοτε για την ώρα του βραδινού, εκεί που είσαι στριμωγμένος, σ’ έχει απέναντι, σε κοιτάει μέσα στα μάτια και σου πετάει την ταβανόπροκα. Εκεί λοιπόν μεταξύ τυρού και αχλαδιού που λέει κι ο καλός ο κόσμος ξαναρχίζει τα «αααχ».
«Αχ…έκανα τα κουλουράκια μου κι ευχόμουν να μ’αξιώσει ο Θεός να προλάβω να δω εγγόνια να με βοηθάνε!» και τσάααααν πετάει το καρφί. Με θεαματική κίνηση τύπου «Τίγρης και Δράκος» πετάγομαι στον αέρα για να το αποφύγω, κάνω μια τούμπα, ξαναπροσγειώνομαι και την κοιτάω με πύρινο βλέμμα. Κατανοεί τη σοβαρότητα της κατάστασης και προσπαθεί να ανασκευάσει : «Ε! τι στο καλό;; Σε δέκα χρόνια δεν θα έχω εγγόνια που να μπορούν να πλάσουν;;;». Γέρνω λίγο το κεφάλι μου και συνεχίζω να την κοιτάω με μισόκλειστα μάτια ενώ προσπαθώ να κάνω τους υπολογισμούς μου, γιατί είμαι και ξουράφι στα μαθηματικά. Εκείνη θεωρεί ότι ακόμα θέλω να την βάλω κάτω και να την χτυπήσω και λέει με απελπισία : «Εντάξει ρε παιδί μου, μικρούλια θα είναι! Δεν θέλω δα να τα βάλω και στην παραγωγική διαδικασία !!!».
Η απάντηση που την περιμένει είναι η γνωστή: «Στον γιο σου να τα πεις! Αυτός είναι πιο μεγάλος και τα’χει και με την Κ. 8 χρόνια! Να ξεκινήσει αυτός και να παίρνουν οι μικρότεροι σειρά…»
«…σώθηκες! Αυτός το΄χει πει και το’χει ξεκαθαρίσει…δεν παντρεύεται!».
Δηλώσεις λοιπόν.
Το γεγονός ότι μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι κάνοντας μια δήλωση μετά δεν φέρουν καμία ευθύνη εμένα προσωπικά με ξεπερνάει σαν άτομο. Παραδείγματα έχω άπειρα!! (θα πω πρώτα εγώ γιατί δικό μου είναι το μπλογκ και μετά πείτε κι εσείς!)

Παράδειγμα 1.

Σου λέει: «Εγώ σου το’χα πει ότι μόλις βγήκα από 12 χρόνια σχέσης! Δεν το περίμενες ότι δεν μπορώ να σου δώσω τίποτα;»
Του λες: « Εντάξει! Τότε πήγαινε στη μεριά σου κι άσε με ήσυχη!»
Σου λέει : «Μα δεν μπορώ να μη σε βλέπω!!».
Του λες : «Βρε ουστ!» αλλά άκρη δεν βγάζεις και χαλιέσαι για κανένα χρόνο. Κι όποτε ζητάς κάτι παραπάνω ακούς τα ίδια, κι όποτε φεύγεις, τον έχεις να σε κυνηγάει.

Παράδειγμα 2.

Σου λέει : «Εγώ σου το’χα πει ότι δεν θέλω σχέση, πιέζομαι.»
Του λες : «Εντάξει! Εγώ τα’φτιαξα με άλλον»
Σου λέει : «Μα εγώ ήθελα να είμαστε μαζί όποτε και όπως το θέλω εγώ!»
Του λες: «Βρε ουστ!» αλλά άκρη πάλι δεν βγάζεις. Και σε κάνει να χωρίσεις με τον άλλον και μόλις του το λες σου λέει «ελπίζω να μην το’κανες για μένα γιατί εγώ σχέση δεν θέλω, σου το λέω να μη λες μετά».
Κύριε Πρόεδρε!!!!! Δεν θέλω να βρίζω και Μεγαλοβδομαδιάτικα!

Βέβαια υπάρχουν κι άλλου τύπου δηλώσεις, στον αντίποδα των παραπάνω.
Παράδειγμα 1 (που κάνει για όλες τις περιπτώσεις).
Σου λέει: «Μια γυναίκα σαν εσένα θέλω. Μου κάνεις!»
Του λες: «Κάτσε καλά! Να γνωριστούμε πρώτα!»
Σου λέει : «Το ξέρω ότι εσύ είσαι για μένα. Τις ξέρω τις γυναίκες του είδους σου (πεκινουά, κανίς και τέτοια) κι αν κάτι σε σένα δεν μ’αρέσει τελικά, δεν πειράζει, το αλλάζεις βρε αδερφέ!»
Του λες: «Για πήγαινε να δεις αν έρχομαι» και end of story γιατί αυτά δεν τα μπορώ!

Τελικά αυτό που μ’ενοχλεί είναι ότι σε κάθε νέα σχέση πάντα κάποιος έχει κάτι να δηλώσει εξαρχής. Δεν τον ενδιαφέρει να γνωρίσει τον άλλον. Ξέρει εκείνος ότι θέλει ή δεν θέλει να κάνει σχέση, θέλει ή δεν θέλει να ερωτευτεί. Το ποιος βρίσκεται δίπλα του είναι καθαρό τυχαίο και πιθανότατα δεν θα μπει στον κόπο να τον γνωρίσει.
Έχει εκείνος τα δικά του να σκέφτεται, τον δικό του κώλο να καλύψει, με τον άλλον θα ασχολείται;;
Ας κάνω λοιπόν κι εγώ τη δήλωσή μου:
"Εγώ σας το λέω...και σε 10 χρόνια που η μάνα μου θα περιμένει τα πιτσιρίκια για τα κουλούρια, εγώ εδώ θα είμαι και τα ίδια θα λέω!!!"

Καλημέρα μας!!

ΥΓ. Δεν θέλω να το περιορίσω μόνο στους άντρες, αλλά αυτούς μου το’φερε η μοίρα η σακατεμένη να γνωρίσω, γι’ αυτούς μιλώ!Πείτε κι εσείς οι άντρες για τις γυναίκες αλλά σεμνά παρακαλώ γιατί έχουμε και ανήλικα στο αναγνωστικό κοινό!

Εργασία και Χαρά!

Φανταστείτε το ιδανικό περιβάλλον εργασίας!
Πόση ελευθερία και ανεξαρτησία θα θέλατε; Ή μάλλον πόση θα αντέχατε;
Θα ήσασταν ικανοί να χειρίζεστε μόνοι σας τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά σας;
Θα μπορούσατε να βιώνετε την πλήρη εργασιακή ελευθερία;
Θα θέλατε να έχετε ένα «αφεντικό» που να μην σας λέει τι να κάνετε και πως αλλά να περιμένει αποτελέσματα αλλά και να ζητάει ευθύνες;
Θα καταφέρνατε να συνεργάζεστε με όλους τους άλλους συναδέλφους σας χωρίς να ορίζει κάποιος άλλος την μεταξύ σας ιεραρχία;

Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο εργάζομαι σε μια εταιρεία η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πρότυπη ως προς το βαθμό ελευθερίας που δίνει στους εργαζομένους.
Ο διευθυντής μου είναι ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος, κάποιοι θα τον έλεγαν και εκκεντρικό. Αυτός ο άνθρωπος απεχθάνεται κάθε είδους εξουσία.
Στην ιδέα και μόνο ότι τον θεωρούμε αφεντικό αρρωσταίνει. Στην ερώτηση «τι πρέπει να κάνουμε;» απαντάει «γνώμη μου είναι…αλλά αποφασίστε εσείς».

Όταν πρωτοήρθα στην εταιρεία και προερχόμενη από περιβάλλον όπου ούτε να βήξεις δεν μπορούσες χωρίς άδεια, νόμισα ότι μπήκα στην παιδική χαρά.
Και δεν το εκτίμησα καθόλου. Πίστευα ότι καμιά σοβαρή εταιρεία δεν μπορεί να έχει αποτελέσματα με τόση ελευθερία. Ελευθερία στο ωράριο, στο ντύσιμο, στις άδειες κτλ.
Και τελικά ανακάλυψα ότι όλες οι εταιρείες μόνο έτσι θα έπρεπε να δουλεύουν. Μόνο σε τέτοια μέρη βρίσκει πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθεί το όποιο ταλέντο έχεις αλλά και να αναπτύξεις την ίδια σου την αυτοπειθαρχία.
Και παράλληλα ανακάλυψα ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν αντέχουν αυτό τον τρόπο. Που θέλουν πάντα κάποιον από πάνω τους να τους λέει τι να κάνουν, πώς να το κάνουν, πότε να το κάνουν.
Που ουσιαστικά αρνούνται κάθε ευθύνη, κάθε πρωτοβουλία, που θέλουν το 9-5 ευλαβικά.

Έχω κι εγώ πολύ δρόμο ακόμα!
Το γεγονός ότι δεν πειράζει να αργήσω το πρωί είναι για μένα δώρο ανείπωτης αξίας καθότι γνωστή υπναρού. Ωστόσο, δεν είναι λίγες οι φορές που το ξεφτιλίζω.
Αλλά θέλω να πιστεύω ότι κάνω και θα κάνω και στο μέλλον άλλα πράγματα, πιο σημαντικά από το να χτυπάω κάρτα στις 9.
Εσείς τι θα θέλατε από τη δουλειά σας;