Ξέρω τι έκανες την προηγούμενη εβδομάδα!

Όλες οι Δευτέρες ίδιες κι απαράλλαχτες.
Τα ξυπνητήρια χτυπάνε ανελέητα. Μια το δικό μου, μια το δικό του. Το κλείνω βιαστικά και μένω ακίνητη. Προσπαθώ να αφουγκραστώ αν κάνει κίνηση να σηκωθεί. Μπα! Άλλαξε πλευρό. Μάλλον πρέπει να σηκωθώ. Ή μήπως να χουζουρέψω άλλα 5 λεπτάκια;;
Αυτό το σκηνικό συνεχίζεται για περίπου 30 λεπτά.
Και μετά κάποιος από τους δύο σαλεύει, συνήθως εκείνος ευτυχώς, και ετοιμάζει τα καφεδάκια.
Και ξεκινάει η καινούργια εβδομάδα...
Που είναι ίδια με την προηγούμενη. Που είναι όλως τυχαίως ολόιδια και με την προ-προηγούμενη. Και που κατά πάσα πιθανότητα θα μοιάζει και με την επόμενη.
Δευτέρα και Τετάρτη για 1,5 ώρα θα προσπαθώ να πείσω τον Νικολάκη να μην με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια όταν του μιλάω αγγλικά, να μάθει επιτέλους τη διαφορά του when από το where και ότι το κρεβάτι μας το «make» όχι το «wake»!
Τρίτη και Πέμπτη θα κοιτάζω εγώ με την σειρά μου την καθηγήτρια των Γερμανικών με γουρλωμένα μάτια όταν αρχίσει να μιλάει για την αιτιατική και την δοτική και θα αναστενάξω όταν τελειώσει το μάθημα και δω ότι έχω 5 σελίδες νέες λέξεις που πρέπει να μάθω.
Τα πρωινά στη δουλειά θα περάσουν ανέμελα. Με την Ε. να μιλάει ακατάπαυστα είτε σε μένα είτε στο δύσμοιρο το τηλέφωνο που μερικές φορές νομίζω ότι τ’ ακούω ν’ αγκομαχάει υπό το βάρος τόσου κουτσομπολιού. Ο Δ. θα γκρινιάζει ασταμάτητα γιατί πήρε 3,2 ευρώ λιγότερα στην αύξηση που του είχαν υποσχεθεί και θα μας απειλεί ότι τον ζητάνε κι από αλλού (Που ρε παιδιά;; Να δώσω κι εγώ το κατιτίς μου να τον πάρετε να ησυχάσουμε!). Ο Β. θα πλακώσει κάποιον άμοιρο τεχνικό στο ξύλο επειδή τον κοίταξε στραβά, η Ξ. θα ετοιμάζει την επόμενη άδειά της κι εγώ θα κάθομαι στη γωνίτσα μου ήσυχη ήσυχη γιατί καμία όρεξη δεν έχω ν’ασχοληθώ με κανέναν τους. Κι όταν θα έρχεται το αφεντικό θα λουφάζουμε όλοι γιατί δεν θα ξέρουμε τι όνειρο είδε χθες το βράδυ κι αν αγαπάει όλο τον κόσμο ή μας θεωρεί όλους αποτυχημένα κατακάθια της κενωνίας.
Τα βράδια θα γυρνώ στο σπίτι να δω και την μητέρα, να δω και πως πηγαίνουν οι δουλειές κι αν επιτέλους έβαλαν τα καλοριφέρ στο καινούργιο μου σπιτάκι. Το βράδυ της Τρίτης θα δω Λαζόπουλο. Τις υπόλοιπες μέρες θα κάτσω στο δωμάτιό μου να διαβάσω.
Και το ΠΣΚ θα το αφιερώσω σ’ εκείνον. Θα κάτσουμε σπίτι να δούμε ταινίες, να μαγειρέψουμε πίτσες από το Pizza Hut, θα μιλήσουμε, θα κάνουμε αγαπούλες, ίσως και βόλτες με τ’ άλλα παιδιά.
Το βράδυ της Κυριακής μπορεί να πάμε σινεμά, ή να διαβάσουμε Γερμανικά. (Το σεξ δεν το αναφέρω, γιατί μας διαβάζουν και μικρά παιδιά).
Και τη Δευτέρα το πρωί θα χτυπήσουν τα ξυπνητήρια…

Είναι ήσυχη η ζωή μου τον τελευταίο καιρό. Ευχάριστη, γαλήνια, χωρίς προβλήματα (πέραν του εργασιακού δηλαδή αλλά σιγά το πρόβλημα στην τελική τελική!)
Αλλά και τόσο μα τόσο προβλέψιμη.
Ακούμε κουτσομπολιό και εκστασιαζόμαστε! Γουαου! Κάτι γίνεται!! Έστω και στις ζωές των άλλων!
Στη δική μου πάλι τίποτα.
Περιμένω, περιμένω. Περιμένω το ρημάδι το τηλέφωνο να χτυπήσει και να μου πουν «Δεσποινίς blogaki! Προσλαμβάνεστε!»
Να γυρίσω σπίτι μου και να μου πουν : «Φέρε τις φιλενάδες σου να σε βοηθήσουν να καθαρίσετε! Το σπίτι είναι έτοιμο. Μετακομίζεις».

Άντε να’ ρθει εκείνη η ρημάδα η στιγμή που πάλι κάτι θ’ αλλάξει!