Καλά δεν είμαστε κι εδώ;

Τελικά όντως έγινα 28! Μπήκα στο προφίλ μου και το είδα με τα μάτια μου!

Το λέει ξεκάθαρα: Γυναίκα, ετών 28, Μαϊμού! Δεν μου έλειπε που έγινα 28, με λέει και μαϊμού!!
Εντάξει, δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου, αλλά να, είναι που τα βάζω λίγο κάτω και βλέπω πόσο αλλάζει μέρα με τη μέρα η ζωή μου και όλων των άλλων γύρω μου και ψιλοχαζεύω (αυτό το τελευταίο με μεγάλη ευκολία).
Σαν χτες τις θυμάμαι στο καταπράσινο μπαλκόνι, αραγμένες πάνω στους καναπέδες, το Πιετάτζι να παίρνει το σοβαρό της και να το ξεστομίζε: «Πέρασα» και την μικρή να ουρλιάζει από χαρά και στα καπάκια να πέφτει σε μαύρη κατάθλιψη και να τσιρίζει «Που θα φύγεις και που θα με αφήσεις μ’αυτή τη χαζή!» Εγώ δεν πρέπει να είχα αντιδράσει, μπορεί μόνο ο μορφασμός μου να έφτασε. Και μετά, έτσι αστραπιαία, η μικρή αποφάσισε να αλλάξει θέμα και να γκρινιάξει ότι δεν άντεχε άλλο στο σπίτι της και ότι έπρεπε οπωσδήποτε να βρει τρόπο να φύγει και να βρει κι ένα καλό αγοράκι, κατά προτίμηση τον άντρα της ζωής της, για να τελειώνουμε επιτέλους μ’αυτή την ιστορία.
Μόλις ένα χρόνο μετά, το Πιετάτζι μου έχει φύγει ανθρακωρύχος στο Βέλγιο, ενώ η άλλη η μικρή μας έπιασε σπίτι μοναχούλα της και ζει τον έρωτά της.
Κι εγώ άλλαξα δουλειά, άλλαξα σπίτι, (το αγοράκι μου το κράτησα γιατί μου βγήκε καλό) και αναγκαστικά άλλαξα συνήθειες, παρέες και σκέψεις.
Δεν μελαγχολώ, τουλάχιστον δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου. Απλά αναρωτιέμαι τι μας περιμένει στη γωνία. Μέχρι στιγμής όλα φαίνονται να πηγαίνουν όπως θέλουμε. Σχεδόν όλα τέλος πάντων, γιατί αναποδιές έχουμε κάθε μέρα για να περνάνε και να γουστάρουμε ακόμα πιο πολύ.
Να πω την μαύρη μου αλήθεια, θα ήθελα να μπορούσα να πατήσω το pause. Τώρα είναι η ζωή που θέλω να ζω. Να μην αλλάξει πια τίποτα. Με τον αγοράκι μου και τις φίλες μου, κοντά και μακριά, ευτυχισμένες ή έτοιμες να ευτυχήσουν, με τη δουλειά μου να μένει εκεί όταν φεύγω, με τις βόλτες μας και τα ταξιδάκια μας κάθε τρεις και λίγο. Ανησυχώ ότι δεν θα κρατήσει για πολύ και καθόλου δεν μ’αρέσει. Είναι εγωιστικό άραγε να ζεις για να περνάς καλά; Πειράζει που δεν βιάζομαι καθόλου να γίνω «μεγάλη»; Γιατί όλοι αναρωτιούνται για μένα πότε θα γίνω μάνα και μου λένε να βιαστώ γιατί «τα χρόνια περνάνε και μετά θα τρέχεις για εξωσωματικές». Είναι κακό που εγώ δεν έχω ακούσει ακόμα τα κουδουνάκια της μητρότητας;

Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που με ρωτάνε αν σπουδάζω, έστω και στο ημίφως, έστω κι αφού έχουν καταναλώσει ένα μπουκάλι βότκα.
Δεν έχω κρίση ηλικίας, δεν θέλω να είμαι πιο μικρή. Απλά λέω ν’αράξω καμιά δεκαετία στα 28! Έχει ωραία θέα από δω!