Το γλυκό κρασί της Καβαντζίας

Το ταξίδι στην Ανάφη ήταν σαν την επιστροφή στο σπίτι.

Τα παιδιά μας καλοδέχτηκαν από την πρώτη στιγμή. Σαν να μας περίμεναν για να ξεκινήσουμε όλοι μαζί το παραμύθι. Εκείνοι ήταν στην καβάντζα αρκετές μέρες πριν, είχαν φτάσει όλοι μαζί από τη Φολέγανδρο. Νέα παιδιά απ’ όλες τις μεριές της Ελλάδας. Ξάνθη, Κρήτη, Γιάννενα, Λαμία, Καλαμάτα. Ευτυχώς…

Η δημιουργία του Βασιλείου της Καβαντζίας ήταν ζήτημα μερικών ωρών. Η Σοφία έριξε την ιδέα της στέψης νέου Βασιλιά κάθε μέρα. Θα το αποφασίζαμε όλοι μαζί ανάλογα με το ποιος είχε κάνει το πιο αξιοθαύμαστο επίτευγμα εκείνη την ημέρα. Το τραγουδάκι που είχε γράψει η Κατερίνα για την «Εβραία» το προηγούμενο βράδυ, της χάρισε εύκολα την πρώτη –και μοναδική όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια - στέψη. Το στέμμα ήταν φτιαγμένο από κλαδιά αρμυρικιού και το κοσμούσαν μικρά κοχύλια. Και της πήγαινε πολύ, ειδικά μ’ αυτό τον κότσο στο κεφάλι.

Τα υπόλοιπα ήρθαν μόνα τους. Έντεκα παιδιά- που έμειναν μετά από λίγες μέρες εφτά- χωρίς όνομα, μόνο παρατσούκλια. Βασίλισσα της Καβαντζίας, Υπουργός Εξωτερικών- Κοντοχρύσα Ράις (ή Κοντοπύθα ή Χρυσοβαλάντω ή Κεφάλας), Υπουργός Οικονομικών – Άρπα Σπάγγος (ή Εβραία), Υπουργός Πολέμου (ή Ντάνκαν), Πάππου δε Πάπαλα το Σοφό Φτερό (ή σκέτο Πάπουδε), Τζων Μπερντ & Nobody -Βασιλικός Αδερφός και Σφετεριστής του θρόνου, Γιουσουφάκι (ή Γιοσουφάκ ή Γιόσουφ).

Το ζήσαμε το Βασίλειό μας. Όλοι μαζί ανακαλύπταμε τους άλλους και τους εαυτούς μας και τους δεχόμασταν. Ήμασταν όλοι έτοιμοι να προσφέρουμε, να βοηθήσουμε, να χαρίσουμε, να γελάσουμε, να παίξουμε. Κανείς ποτέ δεν είπε «βαριέμαι», «σειρά σου», «γιατί εγώ;». Το μοναδικό στα χρονικά καθεστώς της «Βασιλευόμενης Αναρχίας» ήταν γεγονός και λειτούργησε.

Έντεκα άνθρωποι που γνωρίστηκαν σε μια καβάντζα στην παραλία Μοναστήρι της Ανάφης, αποφάσισαν ταυτόχρονα σε μια μαγική στιγμή ότι είχε έρθει η ώρα να ζήσουν για τα καλά. Με βόλτες, με πλάκες, με γέλιο –τόσο γέλιο-, με τραγούδια, με μουσικές απ’ τη κιθάρα τους Τζων Μπερντ μέχρι το ξημέρωμα, γύρω απ’ τη φωτιά στην παραλία.

Με παραμυθένια πανσέληνο, στριμωγμένοι κι αγαπημένοι στο πλακόστρωτο του Μοναστηριού της Καλαμιώτισσας, να πίνουμε το γλυκό κρασί της Καβαντζίας…