Καλά δεν ήμασταν τόσο καιρό;

Δεν έχω πολλή όρεξη, δεν βοηθάει κι ο καιρός αλλά το προσπαθώ..
Το γεγονός της Παρασκευής άνοιξε πάλι τους ασκούς του Αιόλου, σε ό,τι αφορά το κεφάλαιο «Εγώ και οι άντρες».

Καλά ήμασταν τόσο καιρό λοιπόν που ασχολιόμασταν μόνο με φιλαράκια και παρεΐτσες. Όλο το καλοκαίρι ήμουν απόλυτα ικανοποιημένη από το πώς είμαι, τι κάνω και πώς τα περνάω. Τόση χαρά, τόση ξενοιασιά, τόση χαλαρότητα.
Και κει που καθόμουν και σκεφτόμουν ότι είμαι μια χαρά άνθρωπος έρχεται κάποιος, ένας οποιοσδήποτε, και μου αποδεικνύει ότι κάτι κάνω λάθος.

Οι άντρες λέει ερωτεύονται τις σκύλες. Αυτές που το παίζουν δύσκολες, απαιτητικές και τους τρέχουν.
Αν με δεις εμένα, μ’ αυτή την παιδική φάτσα και την ψιλή φωνή, να το παίζω σκύλα και μοιραία, θα βάλεις τα γέλια τουλάχιστον.
Άσε που μόλις γνωρίζω κάποιον, οποιονδήποτε, άντρα ή γυναίκα, και τον συμπαθώ, κάνω ό,τι μπορώ για να με συμπαθήσει κι εκείνος. Γιατί οι άνθρωποι που συμπαθιούνται έχουν ελπίδες να περάσουν καλά. Αυτό δεν είναι το ζητούμενο; Να περνάμε όμορφες στιγμές στη ζωή μας;;
Ποιος ο σκοπός να το παίξω αδιάφορη, υπεράνω, σκύλα; Δεν ψάχνω μαζόχα, έναν φυσιολογικό άνθρωπο ψάχνω.

Έτσι λοιπόν, όλοι οι άντρες που με πλησιάζουν βλέπουν σε μένα ένα καλό κοριτσάκι, χαρούμενο, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς γκρίνιες, που οποιαδήποτε στιγμή μπορούν να το τσαλακώσουν και μάλιστα με τη σιγουριά ότι δεν πρόκειται να τους κράξει, γιατί έχει και μια περίεργη αίσθηση αξιοπρέπειας που δεν της επιτρέπει να ρίχνει το επίπεδο με κατινιές.
Και δώσ’ του οι δεύτερες ευκαιρίες, και να κι οι τρίτες, μέχρι που κι ο ίδιος ο Θεός βαριέται να με βλέπει να βασανίζομαι έτσι και μου δίνει κάποιες όμορφες στιγμές μοναξιάς.
Αυτά και άλλα πολλά σκέφτομαι τα τελευταία εικοσιτετράωρα.
Από τη μία λέω, η μέχρι τώρα πορεία μου δείχνει ότι μ’ αυτή την πολύ φιλική και καλοπροαίρετη προσέγγιση δεν θα φτάσω μακριά και μάλλον θα πρέπει να την αλλάξω.
Από την άλλη λέω, να πάνε στα τσακίδια οι κερατάδες που θα κάτσω εγώ ν’ αλλάξω για την πάρτη τους.

Midlife crisis στα 26 μου….Περαστικά μου