Η καλή μέρα...

Ένα κουδούνισμα ακούγεται στο βάθος…δεν κολλάει πουθενά μ’ αυτό που ζω εκείνη τη στιγμή και το αγνοώ επιδεικτικά. Στο όνειρό μου η αγωνία κορυφώνεται καθώς το μυστήριο στο ξενοδοχείο είναι έτοιμο να βρει τη λύση του. Το κουδούνισμα επιμένει..απλώνω το χέρι και σηκώνω το κινητό μου..από μέσα ακούγεται η φωνή της μαμάς μου να λέει «Παιδί μου έχεις τρελαθεί τελείως; Είναι 9 και δέκα!»… «Τώωωωρα…» μουγκρίζω εγώ και κατρακυλάω από το κρεβάτι μου στην προσπάθειά μου να ξυπνήσω…

Βάζω ό,τι βρω μπροστά μου και φεύγω παραπατώντας χωρίς να φτιάξω καφέ για το δρόμο. Λάθος κίνηση αν σκεφτείς ότι μένω στη Νέα Μάκρη και η δουλειά μου είναι στο Μαρούσι. Έχουμε μπροστά μας το λιγότερο 45 λεπτά μέσα στο αυτοκίνητο.

Ενημερώνω τους συναδέλφους ότι θα καθυστερήσω, «τρελή ταλαιπωρία αυτό το ΙΚΑ!», εξάρσεις πρωινής φαντασίας…

Καμία μουσική δεν καταφέρνει να με ξυπνήσει ενώ η κουτσομπολίστικη διάθεση των πρωινών εκπομπών με εκνευρίζει ακόμα περισσότερο. Το γυρίζω στις ειδήσεις αλλά δεν καταφέρνω να παρακολουθήσω. Μπαίνοντας στην Αττική Οδό, η κίνηση με απορροφά αν και η έλλειψη καφεΐνης γίνεται εμφανής καθώς τα αντανακλαστικά μου είναι στο μισό και στο τσακ γλιτώνω μίνι επίσκεψη για γλυκάκι και κους κους στον μπροστινό που φρενάρει απότομα.

Βγαίνω Κηφισίας, χαλαρή κίνηση, καλός οιωνός, θα είμαι στο γραφείο σε 10 λεπτά σκέφτομαι…
Φευ! Στρίβοντας στο δρόμο μπροστά από το γραφείο, έρχομαι αντιμέτωπη με τριαξονική νταλίκα που προσπαθεί να στρίψει και σιγά μην τα καταφέρνει…Χώνομαι στα στενά και αρχίζω να τραβάω τα μαλλιά μου αλλά στην κυριολεξία..
Βρίσκομαι πίσω από ένα μικρότερο αυτή τη φορά φορτηγάκι για μετακομίσεις, που δυσκολεύεται να περάσει και κολλάμε για άλλο ένα δεκάλεπτο σ’ένα STOP..
Κι εκεί που λέω ότι πρέπει να το πάρω απόφαση κάποια στιγμή ότι είναι η μοίρα μου σακατεμένη και ποτέ δεν πρόκειται να φτάσω στη δουλειά μου (η ώρα είναι πλέον 10.20, η σύμβαση εργασίας μου μιλάει ξεκάθαρα για ωράριο 9-5…) τσουπ! Ξεπετάγεται ο πραγματικός λόγος που σήμερα μου συμβαίνουν όλα αυτά..
Ο Π., που έχω να τον δω ενάμιση χρόνο, τελευταία φορά που του μίλησα ήταν κάπου χωμένος στο Ντουμπάι, αμαρτωλή σχέση από το παρελθόν, περνάει μπροστά από το αμάξι μου…
«Για σένα τα τραβάω όλα αυτά;;» ήταν η πρώτη κουβέντα που του είπα.
«Γύρισα πριν από 4 μέρες, μένω εδώ κοντά, να τα πούμε».
Θα τα πούμε…