Σαββατοκύριακο αποκαθήλωσης της οικογένειας.
Ένας χωρισμός που έγινε πριν από 10 χρόνια και μας επηρεάζει ακόμα.
4 μονάδες που ήταν κάποτε οικογένεια και τώρα πια δεν το θυμούνται.
Μια πικρή κουβέντα από τον αδερφό μου αρκεί για να νιώσεις όλο τον πόνο από την αρχή.
Τον αδερφό μου που με κοιτάζει και νιώθω την αποδοκιμασία του.
Επειδή είμαι η χαϊδεμένη.
Επειδή εμένα πήρε μαζί της όταν έφυγε.
Της έχει χρεώσει τα πάντα και όσα περίσσευαν σε μένα.
Φωνάζει στον τρόπο που μιλάει γι’ αυτή.
Φαίνεται στον τρόπο που υπερασπίζεται τον άλλον.
Μπορεί πραγματικά να πιστεύει ότι φταίει μόνο ο ένας;
Μπορεί να αισθάνεται τόση κακία;

Ήταν λάθος που μας χώρισαν.
Ζευγάρια χωρίζουν, αδέρφια όχι.
Ήταν λάθος και είχα αποφασίσει να μη το δω. Να συνεχίσω σαν να μην συνέβη ποτέ.
Αλλά το Σάββατο θυμήθηκα πως ήμασταν με τον αδερφό μου, όταν μπορούσαμε να αγκαλιαζόμαστε και να γελάμε και να μαλώνουμε.
Όχι δυο ξένοι. Δυο αδέρφια.
Δέκα χρόνια μετά και με πειράζει τώρα. Όλη η πίκρα ήρθε και άστραψε μπροστά μας και κοιταχτήκαμε με απορία.Κι όλο κλαίω.
Όσο δεν έκλαψα τότε, μέσα σ’ ένα Σαββατοκύριακο.
Τους έχω θυμώσει τόσο πολύ.
Και στους 3 τους.