Earth calling...

Διάβαζα το κείμενο της pieta. Η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες φορές που έχει χρειαστεί να βάλει το καπέλο του Ντ’Αρντανιάν και να τραβήξει το σπαθί της είναι για να ξελασπώσει εμένα. Αλλά όχι γιατί όλο το μαγαζί μου την πέφτει…Είπαμε, μισό μέτρο blogaki μη θέλουμε και πολλά! Η αλήθεια είναι ότι έχω κακομάθει. Μου είναι πολύ πιο εύκολο να της πω «Διώξ’τον» παρά να τον αντιμετωπίσω. Και μετά από τόσα χρόνια που βγαίνουμε μαζί, θα έλεγα ότι πλέον δεν ξέρω πώς να αντιμετωπίζω αυτούς που με πλησιάζουν.
Την Παρασκευή βγήκαμε. Για άλλη μια φορά έπιασα τον εαυτό μου να κοκκινίζει επειδή κάποιος με κοιτούσε. Κάποιος που εγώ δεν είδα, γιατί ντρεπόμουν να κοιτάξω. Μιλάμε για τον ορισμό της Καπάτσας-Γυναίκας!!!!

Τα ερωτήματα που πετάγονται στο κεφάλι μου κάθε φορά που βγαίνω με φιλενάδα σε μπαρο-κλαμπάκι είναι τα εξής:
1) Πως μπορείς να κάνεις κάποιον που σε κοιτάζει να ΜΗΝ σε κοιτάζει (δεδομένου ότι δεν σου αρέσει)
2) Πως μπορείς να κάνεις κάποιος που ΔΕΝ σε κοιτάζει, να σε κοιτάζει (δεδομένου ότι σου αρέσει και δεν σε έχει δει γιατί δεν εμπίπτεις στο οπτικό του πεδίο (Κοίτα λίγο πιο χαμηλά καμάρι μου!!!)
3) Και πες ότι τελικά σε κοιτάζει…Τι πρέπει να κάνεις;;; Περιμένεις;; Χαμογελάς;;;Πίνεις το ποτό σου με νόημα;;;Αρχίζεις να λικνίζεσαι μαγευτικά στο ρυθμό του «Κρίση, περνάω κρίση;;» Γιατί εγώ αυτό που κάνω συνήθως είναι να πανικοβάλλομαι και να γυρνάω ολόκληρη από την άλλη μεριά!

Στην προηγούμενη ζωή μου, πρέπει να ήμουν κάποιου είδους αυτοπαραγώμενο παράσιτο. Τα έκανα όλα μόνη μου και δεν έδινα σημασία σε κανέναν!
Δεν εξηγείται διαφορετικά το ότι αδυνατώ να αντιληφθώ τα σήματα που εκπέμπει το αντίθετο φύλο και να πράξω ανάλογα.
Για να μη μιλήσουμε για τα σήματα που εκπέμπω εγώ και που τα πιάνουν μόνο οι παράνομες κεραίες στην Πάρνηθα…
Αλοίμονο…εγώ πότε θα αρχίσω να συνεννοούμαι με τους υπόλοιπους κατοίκους αυτού του κόσμου;;;