Το αυτό..

"Μπες στο κέντρο και πες το όνομά σου..."
Τους κοίταξα με τρόμο.
" Έλα! Μη φοβάσαι, το κάναν όλοι!"
Συνειδητοποίησα το λάθος μου...
Θα μπορούσα να είμαι η Ζήνα, έστω η Γκαμπριέλα, η πιστή της φίλη...
Θα μπορούσα να είμαι η Αμαζόνα, η Belite (η αγαπημένη του Κόναν, αδιάβαστοι φίλοι μου!!), έστω η Ανώνυμη. Κάτι ηρωικό, κάτι θηλυκό.
Η! Όχι Το...
Πως να το πεις μπροστά σε όλους αυτούς τους άγνωστους bloggers που περιμένουν;

Είμαι ΤΟ blogaki? Κι όχι μόνο Το αλλά και ...άκι!!!

Το άρθρο Το με συνοδεύει πολλά χρόνια τώρα. "Το μικρό" στην προηγούμενη δουλειά μου, "Το κολλητήρι" στην τωρινή μου, το Μαρινάκι, το το το....
Το γενικότερο physique μου δεν θα μου επέτρεπε διαφορετική στάση
Το κράτησα κι εγώ και το "έχτισα" καλά. Όχι μόνο το όνομα όμως. Και τη "χάρη". Συμπεριφορά μικρού, ζαβολιάρικου παιδιού. Κάποιος κακόβουλος θα έλεγε ότι αρνούμαι να μεγαλώσω. Εγώ θα του απαντούσα ότι έχει απόλυτο δίκιο.

Δεν με πειράζει, συνήθως.
Βοηθάει πολύ στην καθημερινή μου ζωή. Οι άνθρωποι είναι πιο καλοί και ευγενικοί με αυτούς που τους κάνουν να γελάνε, σου κάνουν τα χατήρια και σου χαμογελάνε μόλις σε δουν.
Δεν θα άντεχα να είμαι μια "σοβαρή κοπέλα". Κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ βαρετό. Το συνήθειό μου να πειράζω τους άλλους δεν μπορώ να το κόψω.
Όταν σοβαρεύω, όλοι νομίζουν ότι μου συμβαίνει κάτι συνταρακτικό.
Με την στάση μου αυτή, περνάω καλά κι εγώ και συνήθως οι γύρω μου.

Και μετά έρχονται τα δύσκολα...
Πόση εμπιστοσύνη μπορεί να εμπνεύσει ένα "το"; Πόσο στα σοβαρά μπορούμε να πάρουμε ένα πιτσιρίκι;
Κι έπειτα, πόσο μπορεί να γοητευθεί ένας άντρας από ένα "ουδέτερο" που τείνει να μοιάζει με τη μικρή του αδερφή;
Να'τα τα προβλήματα.
Σε μια έξοδο για παράδειγμα, πες ότι κάθομαι σαν την καλή κυρία στο μπαρ και πίνω σοβαρή σοβαρή το ποτό μου κι έρχεται κάποιος να μου μιλήσει. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην τη πω την εξυπνάδα μου. Για να γελάσω εγώ και οι φίλες μου που θα τους διηγηθώ μετά τι είπα πάλι σε κάποιον κακόμοιρο και τον κούφανα.
Αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται το χιούμορ μου, φεύγουν τρέχοντας. Αλλά αυτό δεν μας πειράζει.
Αυτοί που το αντιλαμβάνονται, κάθονται και γελάνε και καταλήγουμε να πίνουμε μπύρες σα φιλαράκια από το στρατό.
Αδυνατώ να πλέξω αυτό το πέπλο μυστηρίου που αρέσει στους άντρες.
Είμαι υπερβολικά φιλική με όλους, αυτοσαρκάζομαι αλλά και κοροϊδεύω με μεγάλη άνεση τον συνομιλητή μου.

Κι έπειτα έρχεται ο φίλος σου που έχει να σε δει δυο χρόνια, σε κοιτάζει και σου λέει "μοιάζεις με γυναίκα, μεγάλωσες, έχει αλλάξει το πρόσωπό σου.."

Μήπως είναι καιρός να αλλάξω γενικώς;

27 σε λίγες μέρες καλοί μου φίλοι, μην ψαρώνετε με τ' όνομα blogaki..

Και ναι, αυτό το blog το έφτιαξα απ΄ό,τι φαίνεται κυρίως για αυτοψυχανάλυση...