Πίσω και σας έφαγα!!!

Για κάποιον περίεργο λόγο, που τον εντοπίζω μάλλον στην ανατροφή που μου έδωσε ο πατέρας μου, πορεύομαι στη μάταιη τούτη ζήση με σημαία μου, όχι μια φούστα, αλλά την αυτοσυγκράτηση.
Εξηγούμαι: Υστερίες, καβγάδες, φωνές, κλάματα και λοιπές συναισθηματικές εκρήξεις ήταν για μένα δείγματα χαμηλού επιπέδου. Κι επειδή ξέρω ότι τώρα θα πέσετε να με φάτε που ξεστόμισα τέτοια κουβέντα, δηλώνω ευθύς εξαρχής ότι πλέον διατηρώ τις επιφυλάξεις μου.
Γενικώς πάντοτε θεωρούσα ότι όλες οι ανθρώπινες διενέξεις και προβληματισμοί λύνονται και ΠΡΕΠΕΙ να λύνονται ειρηνικά, με διάλογο, με ευπρέπεια.
Ο μπαμπάς μου μου έλεγε πάντοτε ότι πρέπει να αφήνουμε τον άλλον να μιλάει, να ακούμε προσεχτικά την άποψή του, να μην φωνάζουμε σαν να είμαστε στην ψαραγορά (σορρυ theo) αλλά να επικοινωνούμε σαν πολιτισμένοι άνθρωποι.
Επειδή ήμουν κι εγώ γενικά πολύ zen τύπος από του φυσικού μου, αποφάσισα ότι μου πάει αυτό το στυλ και ότι δεν μπορώ να κάθομαι να τσακώνομαι, να κλαίω και να ταράζομαι με το παραμικρό.
Με αυτό τον τρόπο μάλιστα, αρνήθηκα την έτερη γενετική μου προδιάθεση, δηλαδή όλο τον πειραιώτικο τσαμπουκά που κουβαλάει η μητέρα μου και μπορεί να γκρεμίσει πολιτείες ολόκληρες από τις φωνές της. Θα έλεγα μάλιστα ότι επειδή ήξερα ότι η φωνή μου με τη φωνή της μητέρας μου μοιάζουν και επειδή ούτε τα πιο ευφάνταστα βασανιστήρια δεν μπορούν να συγκριθούν με αυτό που βιώνει κανείς όταν την ακούει να τσιρίζει, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα υπέβαλα κανέναν σε τέτοια δοκιμασία.
Και το πήγα στην άλλη άκρη. Όταν κάτι με εκνεύριζε, με δυσαρεστούσε, με ζόριζε, απλά το υπέμενα. Καθόμουν σα φυτό και περίμενα να μου περάσουν τα νεύρα.

Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες…

Στην αρχή ήταν ένας. Τον είχα σαν εξαίρεση. Έλεγα «αυτός ο άνθρωπος με βγάζει εκτός εαυτού. Μόνο αυτός, αλλά με εκνευρίζει τόσο πολύ που χάνω τον έλεγχο.»
Και μετά ήρθε κι άλλος ένας. Και τελικά προστέθηκε ένας τρίτος. (εκεί έχουμε μείνει, μην περιμένετε τρελά νούμερα)

Είδα τον κόσμο απ ’την αρχή. Ήταν σαν να έβγαινα από τον εαυτό μου. Δεν το έβρισκα ιδιαίτερα απελευθερωτικό. Μάλλον τρομακτικό ήταν. Να προσπαθείς να σταματήσεις να φωνάζεις και να πετάς πράγματα και να μην μπορείς..! Σαν το κοριτσάκι από τον Εξορκιστή, να μου γυρνάει το κεφάλι σβούρες και να ξεστομίζω βρισιές που δεν υπάρχουν!!

Είμαι και μελοδραματικός άνθρωπος από τη φύση μου, κι όποτε έκανα τέτοια σκηνικά, αααα!! Όλα κι όλα! Ήταν εξαιρετικού γούστου !!
Να βρίζω και να κλαίω μέσα στη βροχή κι έπειτα να εξαφανίζομαι στο σκοτάδι (κι η pietoula να με κυνηγάει και να με βρίζει γιατί δεν είχε τελειώσει ακόμα τη μπύρα της και δεν είχε που να την αφήσει γιατί όλοι ήταν μουσουλμάνοι στο μαγαζί και δεν πίνουν αλκοόλ, αλλά κρίμα να την πετάξουμε, γεμάτη ήταν, καλό αλκοόλι κι αυτή!!!). Ή να χτυπάω την πόρτα του αυτοκινήτου πίσω μου, να τρέχω (με ελαφίσια χάρη) και να ρίχνω ένα τελευταίο αποχαιρετιστήριο, υγρό βλέμμα, στον απορημένο συνομιλητή.

Γιατί όλα αυτά;; Γιατί δεν μιλάω όταν πρέπει. Τα κρατάω, τα φτιάχνω όπως θέλω μέσα στο κεφάλι μου, και σε ανύποπτη στιγμή τα κάνω όλα λίμπα.
Γιατί για μένα το ποτήρι ξεχείλισε ενώ ο άλλος δεν ξέρει καν ότι υπάρχει ποτήρι.

Κάτι τέτοιο έκανα και χτες το βράδυ. (δεν ξέρω αν σας το’πα, αλλά έχω πάρει φόρα και ξεκαθαρίζω παλιούς λογαριασμούς!).
Πιθανότατα αυτός ο ανυποψίαστος με θεωρεί πλέον ψυχοπαθή.
Γιατί του είπα πράγματα που σκεφτόμουν τους τελευταίους 6 μήνες και μάλιστα σε πολύ έντονο ύφος (ο μελοδραματισμός που λέγαμε) και αυτός δεν είχε πάρει χαμπάρι (ξουράφι κι αυτός!!) Τουλάχιστον, έχω ελπίδες να μην ακούσω νέα του για αρκετό καιρό ακόμα, κι αυτός ήταν άλλωστε ο σκοπός.

Σκέφτομαι λοιπόν, μήπως είναι καλύτερο να αρχίσω να μιλάω λίγο πιο συχνά.
Λίγο πιο έντονα. Να απαιτώ πράγματα, να κάνω τσαμπουκάδες, να δηλώνω το παρών!
Γιατί αν το κάνω μια φορά στους δέκα μήνες, και μάλιστα στα ξεκούδουνα θα αρχίσει ο κόσμος να με περνάει για λαλημένη.
Η παρανοϊκή γκόμενα με το πριόνι!
Τον φόβο μου να έχουν!!! :)