Putain..on dirait la galerre..

Ζηλεύω τους ανθρώπους της πίστης. Φαίνονται κυρίαρχοι των παθών τους, επιδεικνύουν αξιοθαύμαστη αυτοκυριαρχία.

Πριν από κάποια χρόνια, η αυτοκυριαρχία ξεγλίστρησε από τα χέρια μου και παρασύρθηκα από μια άγνωστη όρμη. Κι άξαφνα, βούλιαξα ανήμπορη σε κινούμενη άμμο. Ένιωσα παράλυτη. Αδύναμη. Άλλος αποφάσιζε για μένα.

Δεν ήταν έρωτας, ήταν αρρώστια.
Στο τέλος της ημέρας, στάθηκα αντιμέτωπη με τον εαυτό μου και τον έφτυσα.

Γιατί δεν σταμάτησα μέχρι να πιάσω πάτο.

Αν γλίτωσα τότε από περισσότερο πόνο ήταν γιατί έφυγα μακριά. Και πίστεψα ότι είχαν τελειώσει όλα.

Μα τον εαυτό μου τον κουβαλάω πάντοτε μαζί μου. Γεμάτο ελαττώματα, γεμάτο αδυναμίες, έτοιμο να λυγίσει με την πρώτη ευκαιρία.
Τον έχω δει να τα δίνει όλα και να αιμορραγεί.
Τον έχω λυπηθεί. Τον έχω φοβηθεί.

Τις τελευταίες ημέρες, το παρελθόν με στοίχειωσε. Ένιωσα την αγωνιά του μικρού παιδιού που ετοιμάζεται να κάνει σκανταλιά, την ηδονή του ναρκομανή πριν χτυπήσει την ένεση. Η καρδιά μου χτύπησε δυνατά ,η σκέψη σκοτείνιασε.

Ο φόβος μ’ έσωσε. Δεν θα έκανα το ίδιο λάθος.

Έγινα κακιά, τόσο κακιά, το πολέμησα με δηλητήριο (πόσο δηλητήριο..!), του έδωσα μια σπρωξιά να φύγει μακριά μου.

Ας μείνει το παρελθόν στο παρελθόν.
Δεν έχει να μου προσφέρει τίποτα πια.
Κι ας το αγάπησα κάποτε πολύ. Κι ας μου ψιθυρίζει στ'αυτί ότι μ'αγαπά ακόμα.