Ο άντρας, ο βαρύς, ο πρόστυχος...

Τη διάλεξη την έχασα τελικά χτες, είχαν εξαντληθεί τα εισιτήρια (με φάγαν τα κυκλώματα και η μουρμούρα μερικών μερικών!) αλλά η φιλοσοφική διάθεση μου έμεινε.
Μια φιλοσοφική διάθεση που εκφράζεται με μια ελαφρώς αγελαδινή απορία στο μάτι και μια σκέψη που έχει κολλήσει στο μυαλό μου.
Μια σκέψη που ωστόσο δυσκολεύομαι κάπως να εκφράσω από δω.
Λίγο που δεν είμαι πια τόσο ανώνυμη, λίγο που σπανίως μιλάω για σεξ και άλλα τέτοια ταπεινά, ήρθα και κόλλησα.

Θα τη θέσω όσο πιο κομψά μπορώ γιατί έχω και φίλους εδώ μέσα που σχολιάζουν πριν ακόμα μιλήσω!!

Απευθύνομαι στις γυναίκες αναγνώστριες τώρα, οπότε οι άντρες που δεν αντέχετε το πολύ cosmopolitan talk μπορείτε να αποσυρθείτε, δεν θα σας παρεξηγήσουμε.

Αφορμή στάθηκε η χθεσινή μου επιθυμία να παραστώ σε φιλοσοφική διάλεξη στο Μέγαρο, βλ. χθεσινό ποστ.
Τα σχόλια από γνωστούς και φίλους ποικίλα αλλά πιο χαρακτηριστικό το «Ποιο Μέγαρο;; Κάτσε με τον παίδαρο!!»

Από τον γνωστό αυτό στίχο της αείμνηστης Ρίτας, προέκυψε το συμπέρασμα :

Ο παίδαρος ΔΕΝ πάει Μέγαρο.
Και εξηγούμαι (γιατί έχει βάθος αυτή η σκέψη, περιμένετε ντε!)

Μια προσεχτική ανάλυση τόσο των προσωπικών μου βιωμάτων όσο και των ιστοριών που ακούμε καθημερινά μπορεί να οδηγήσει σε κάποια αποτελέσματα.
Όσο πιο υψηλό το μορφωτικό και βιωτικό επίπεδο του ανδρός, τόσο μικρότερος ο βαθμός «παιδαρότητας» (δικιά μου λέξη, διατηρώ το copyright).

Απόφοιτος του Columbia με MSc, PhD, ABS, θερμαινόμενα καθίσματα και ζάντες αλουμινίου

VS

Απόφοιτο δημοτικού με καριέρα στα ναυπηγία του Σκαραμαγκά

σημειώσατε 0-7

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στις «ερωτικού τύπου» ταινίες, όλες οι πρωταγωνίστριες γλυκοκοιτάζουν το Pool Boy και όχι κάποιον χαρτογιακά (με εξαίρεση τους γιατρούς που για κάποιο λόγο πάντα τις καταφέρνουν).

Δεν είμαι σίγουρη πως ερμηνεύεται αυτό (και εννοείται ότι δεν είμαι καν σίγουρη ότι ισχύει).

Είναι οι ανώτεροι στόχοι που θέτουν αυτοί οι άνδρες που δεν τους επιτρέπουν να ασχολούνται με την ποταπότητα της σαρκικής επαφής;
Είναι το ψώνιο τους ότι έχουν επιτύχει τα πάντα στις σπουδές και στην καριέρα οπότε, τι στο καλό, «δεν είμαι θεός και στο κρεβάτι;».
Ή μήπως αντίθετα, οι πιο «χαμηλού» επιπέδου ξέρουν να κάνουν μόνο αυτό οπότε αναγκαστικά το κάνουν καλά;

Σε μια συζήτηση που είχα μ’ένα φίλο, μου είχε πει ότι το ίδιο ισχύει και με τις γυναίκες.
Δηλαδή,

κόρη ταξιτζή από την Κοκκινιά

VS

κόρη στρατηγού από του Παπάγου,

σημειώσατε 8-0.

(Εδώ μπαίνει και το οικογενειακό-κοινωνικό περιβάλλον στη μέση και γίνεται το μπάχαλο.)

Δυστυχώς, όπως σε όλες τις περιπτώσεις, τα πάντα είναι θέμα συμβιβασμών.
Να σε στέλνει στα ουράνια με τα λόγια του και να σε παίρνει ο ύπνος πλάι του ή να μην προλαβαίνεις να βγάλεις κιχ στο κρεβάτι αλλά μετά να πρέπει να του βάλεις κάλτσα στο στόμα για να μη μιλάει;
Τελικά, η φιλοσοφία θα μας δώσει και πάλι τη λύση.
Μεσότητα φίλοι μου. Το λέει και ο Αριστοτέλης!