Κάτσε κάτω απ'την ομπρέλα!

Από μικρή μου κινούσαν την περιέργεια οι ψαγμένες ασθένειες! Μπαμπάς γιατρός βλέπεις και από μικρή μέσα στα ιατρικά βιβλία και τις εγκυκλοπαίδειες, να ψάχνουμε με τον αδερφό μου τα πιο περίεργα ονόματα και να γελάμε αλλά και να αηδιάζουμε γιατί τα περισσότερα άρθρα συνοδεύονταν από φωτογραφίες.
Το καλύτερό μας ήταν το εγχειρίδιο Δερματολογίας! Τι σπλάτερ θρίλερ και κόμιξ, εκεί μέσα ήταν το real thing!
Η αγαπημένη συνήθεια του αδερφού μου ήταν να βρίσκει την πιο αηδιαστική φωτογραφία και να ανοίγει ξαφνικά το βιβλίο μπροστά μου την ώρα που τρώω ή χαζολογάω στον καναπέ.
Ελεφαντίαση, Λύκος, Ψωριάση αλλά και όλων των ειδών τα Αφροδίσια, σύφιλη, Έρπη και κονδυλώματα.

Και τι σας τα λέω όλα αυτά πρωί πρωί και σας έχει έρθει ο καφές στη μύτη;;

Μου ήρθαν γιατί χτες πήγα κι εγώ με τη σειρά μου στο αγαπημένο μου δερματολόγο!

Σύνδρομο Δυσπλαστικών Σπίλων! απεφάνθη.
(Ακούγεται πολύ χάλια αλλά γενικώς η ιατρική ορολογία τείνει να τρομάζει τον κόσμο για να γινόμαστε πιο προσεχτικοί. )

Πάμε να το πάρουμε ένα ένα.
σύνδρομο το [sínδromo] O40 : 1.(ιατρ.) σύνολο συμπτωμάτων ή οργανικών ανωμαλιών, που η ταυτόχρονη παρουσία τους χαρακτηρίζει ορισμένες παθολογικές καταστάσεις, χωρίς όμως και να προσδιορίζει τα αίτια
Δυσπλαστικός (άτυπος) σπίλος (Dysplastic naevus) (όπου σπίλος: η γνωστή σε όλους μας ελίτσα!)
Οι δυσπλαστικοί σπίλοι περιγράφησαν αρχικώς το 1978 σε οικογένειες με μεγάλο αριθμό κλινικώς άτυπων σπίλων και αυξημένη επίπτωση μελανώματος. Σε αντίθεση με τους συνήθεις επίκτητους σπίλους, οι δυσπλαστικοί σπίλοι μπορούν να εμφανιστούν σε οποιαδήποτε ηλικία και έχουν κλινικά χαρακτηριστικά ανάλογα του μελανώματος, όπως μέγεθος μεγαλύτερο των 6-8mm σε διάμετρο, ανώμαλο όριο (περίμετρο), ακανόνιστη χρώση και τοπογραφική ασυμμετρία.
Ασθενείς με το σύνδρομο του οικογενούς άτυπου σπίλου-μελανώματος (FAMM-familial atypical mole-melanoma), γνωστού μέχρι πρότινος ως σύνδρομο των οικογενώς δυσπλαστικών σπίλων, βρίσκονται σε σημαντικώς αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης τόσο μελανώματος όσο και πολλαπλών πρωτοπαθών μελανωμάτων και σε νεαρώτερη ηλικία. Ο συνολικός κίνδυνος (lifetime risk) μέχρι την ηλικία των 70 ετών στα μέλη οικογενειών με FAMM ανέρχεται σχεδόν στο 100%. Είναι προφανής ως εκ τούτου η ανάγκη για στενή παρακολούθηση και αποφυγή ηλιακής έκθεσης από την παιδική τους ηλικία. Πρέπει επίσης να υποβάλλονται σε βιοψία εκτομής κάθε μελαγχρωματικής βλάβης που εμβάλλει υποψίες.

Τι θα πει αυτό;
Έχεις πολλές ελίτσες και τείνεις να βγάζεις και καινούργιες κάθε τόσο;
ΜΗΝ ΚΑΘΕΣΑΙ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ!! Οι ελίτσες αυτές που ξεκινούν ως απλοί σπίλοι, έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες με την έκθεση στον ήλιο, να εξελιχθούν ή να δημιουργήσουν μελανώματα (όπου μελάνωμα, η πιο θανατηφόρος μορφή Καρκίνου του Δέρματος!).

Βάλε αντηλιακό, κάτσε και κάτω από την ομπρέλα, μη σου πω φόρα και μπλούζα όπως τα μωρά!
Το θεϊκό μαύρισμα του Μεσογειακού ήλιου δεν θα εξυπηρετήσει σε τίποτα όταν θα πας στο δερματολόγο και σου πει τα κακά νέα!

Μη με κοιτάτε στραβά! Δεν θέλω να σας τρομάξω! Να σας προστατεύσω θέλω!
Και εσάς με τις ελιές και εσάς χωρίς ελιές!
Γιατί ο ήλιος προκαλεί και πρόωρη γήρανση!
Σαν τις σταφίδες θα γίνετε!!!
Αντε! Όλοι κάτω από τις ομπρέλες το καλοκαίρι για να είμαστε όλοι καλά και του χρόνου!!

Το επετειακόν!

Γράφω και σβήνω τόση ώρα και μου’χουν σπάσει τα νεύρα!
ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΠΑΛΙ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΚΑΤΙ!!!

Θα το πάρω βήμα βήμα και κάπου θα το βρω.
Λοιπον,
Με λένε blogaki και είμαι καλά.(κάπου το'χω ξαναγράψει αυτό!Jesus!Επαναλαμβάνομαι!Τι κατάντια!!)
Χτες κάποιος μου είπε ότι τόσο καιρό που σε ξέρω πρώτη φορά σ’ακούω τόσο χαρούμενη. Ναι, χτες ήμουν πολύ χαρούμενη. Και προχτές. Και πολλές μέρες τώρα.

Οκ! Τι γράφει ένας χαρούμενος άνθρωπος στο blog του; Τι καλά τα πέρασα στην Ισπανία, αλλά αυτό σας το είπα ήδη. Στη δουλειά δεν περνάω καλά αλλά κι αυτό σας το’πα. Θέλετε να μιλήσουμε για τις φωτιές; Μπα, πολύ στενάχωρο και με πιάνει η ψυχή μου. Για τις εκλογές; Μπλιαχ! Κανα κουτσομπολιό της blogoσφαιρας έχουμε;; Εγώ ξέρω κανα δυο αλλά δεν είμαι κατίνα και δεν μπορώ να τα αποκαλύψω.

Αναρωτιέμαι με τι ασχολούμουν ένα χρόνο τώρα στο μπλογκ μου και είχα και κόσμο να με διαβάζει!

Για κάτσε να δω…
Λοιπόν, απ΄ ό,τι βλέπω σαν ημερολόγιο ξεκίνησε πριν από 1 χρόνο παρα δύο μέρες, και μετά στηρίχθηκε σε αναλύσεις μικρών καθημερινών θεμάτων με ιδιαίτερη έμφαση στους άντρες, σε οικογενειακά δράματα και σε ιστορίες γνωστών και φίλων.

Ένα πράγμα πολύ προσωπικό, πολύ «φόρα παρτίδα». «Πρώτη φορά βλέπω άνθρωπο να ξεγυμνώνεται τόσο πολύ στο blog του». μου’χε πολύ εύστοχα επισημάνει ένας φίλος blogger σε μια συνάντηση κι εγώ είχα παρεξηγηθεί! Δεν το'χα πάρει πρέφα. Βάλε όμως τώρα να δεις τι έγινε!

Εκτός από τον καλό μου που τριγυρνάει εδώ μέσα (ναι! για σένα λέω, μη στραβοκοιτάς και μη κάνεις σκηνή μπροστά στον ξένο κόσμο!!!), οι μισοί που σχολιάζουν εδώ μέσα έχουν γίνει κολλητοί μου! Και σε καμία περίπτωση δεν το αλλάζω αλλά να...

Πάει το απρόσωπο του blog. Πάει η γοητεία του. Πάει η ελευθερία του. Πάει κι η όρεξή μου για γράψιμο μαζί.
Γι’αυτό το έκλεισα πριν από λίγο καιρό και γι’αυτό αγκομαχάει ακόμα και τώρα που το ξανάνοιξα.

«Και τότε γιατί δεν το κλείνεις μαντάμ να τελειώνουμε;» , θα αναρωτηθεί ο φίλτατος αναγνώστης και δίκιο θα’χει!
«Γιατί φίλε μου, που μου τσαμπουκαλεύεσαι κιόλας, θα είναι σαν να με προδίδω!» θα ανταπαντήσω εγώ. Και θα συνεχίσω με στόμφο: «Σαν αν αρνούμαι αυτό που ήμουν τον τελευταίο χρόνο.Αυτό που με βοήθησε τόσο πολύ να μην αισθάνομαι μόνη μου και μ’εκανε να γνωρίσω ανθρώπους που τώρα πια θεωρώ φίλους μου.
Γιατί στην τελική σαν blogger με γνώρισε κι εκείνος κι αυτό δεν θέλω ν’αλλάξει, δεν θέλω να χάσω αυτή την ιδιότητα.»
«Χέσε μας ρε κοπελιά» θα πει πάλι ο κακότροπος αναγνώστης «που κάθεσαι και μιζεριάζεις τόση ώρα για το blogaki. Στην τελική αν δεν σου’ρχεται τι το ζορίζεις το θέμα;»
«Και πάλι δίκιο έχεις» θα του πω «αλλά μίλα καλύτερα γιατί θα σε πλακώσω!.»
«Δίκιο έχω, δίκιο έχω αλλά δυο σελίδες έχεις γεμίσει με τη γκρίνια σου!»
«Αλήθεια;;Κατάφερα να γράψω τόσο πολύ;;;Τέλεια!!»

Άλλωστε τι είναι το blogaki αν όχι η γκρίνια του;;

Μόνο τη φάτσα του να κοιτάξεις και θα καταλάβεις!

Σας φιλώ γλυκά και υπόσχομαι να προσπαθήσω περισσότερο την επόμενη φορά που θα γράψω.

Κι επειδή θα πέφτει και Σάββατο και σιγά μην κάτσω να γράψω και επετειακό ποστ, πείτε από τώρα τα Χρόνια Πολλά που κλείσαμε 1 χρόνο εδώ μέσα!

Pajaritos και Estrella γωνία!

Βάλτε ήλιο, πολλή ζέστη, πουλιά, μεγάλους δρόμους αλλά και στενά σοκάκια, πανέμορφα κτίρια, μαγευτικά παλάτια, άπειρες εκκλησίες, πολλούς Αμερικάνους και ντόπιους που δεν μιλάνε γρι Αγγλικά, δυο τουριστάκια με σακίδια στην πλάτη να περπατάνε ασταμάτητα και να ανεβοκατεβαίνουν σε τρένα και θα έχετε μια εικόνα για το πώς πέρασα στην Ισπανία τις τελευταίες 10 μέρες.

Στη Μαδρίτη
γελάσαμε με την αρκούδα που τρώει τις φραουλίτσες (το σύμβολο της πόλης),μπουχτίσαμε από τη φορτωμένη διακόσμηση του Βασιλικού Ανακτόρου, περιμέναμε μάταια τον ήλιο να δύσει στις 10, μπλεχτήκαμε ανάμεσα στα μιλιούνια που κατέκλυζαν τους δρόμους της, ήπιαμε μοχίτος σε ένα τόσο δα μαγαζί που έπαιζε φλαμένκο και προσπαθήσαμε να αποφύγουμε τους πάγους που πέταγε ο μανιασμένος barman, απορήσαμε με τις άπειρες πόρνες που στήνονταν σε ολόκληρη την πόλη από νωρίς το απόγευμα, αράξαμε κάτω από τα δέντρα στο πάρκο πίσω από το Prado και γελάσαμε πολύ.

Στο Τολέδο,

Φανταστήκαμε τον ήχο των οπλών των αλόγων να αντηχούν στα πλακόστρωτα στενά, μπήκαμε σε κάθε εκκλησία και μοναστήρι, είδαμε έργα του Ελ Γκρέκο, καθώς και τον τάφο του, ανατριχιάσαμε από τις τρομαχτικές μορφές στους τοίχους του καθεδρικού, μιλήσαμε (προσπαθήσαμε τουλάχιστον!) με 32 καλόγριες και γελάσαμε πολύ.

Στη Γρανάδα,

Μαγευτήκαμε από τους κήπους και τα παλάτια της Αλάμπρα, χαθήκαμε στα γραφικά στενά του Αλμπαιθίν, ακούσαμε τη μουσική των τσιγγάνων στο σούρουπο και την κιθάρα του μεθυσμένου γέρου στο στενό σοκάκι που τρώγαμε και γελάσαμε πολύ.

Στη Σεβίλλη,

Περπατήσαμε πλάι στον Γουαδαλκιβίρ, αηδιάσαμε από την υπερβολική επίδειξη πλούτου στον καθεδρικό ναό, πλούτου προερχόμενου από τον Νέο Κόσμο και σιχτιρίσαμε τον παλιοπερίεργο τον Κολόμβο που πήγε και τους ανακάλυψε, είδαμε και τον τάφο του προαναφερθέντα παλιοπερίεργου, χαθήκαμε στο λαβύρινθο των στενών της, λιώσαμε στη ζέστη, είδαμε ανθρώπους να χορεύουν ταγκό στις πλατείες, νομίσαμε πως βρεθήκαμε στη Λατινική Αμερική και γελάσαμε πολύ.

Όλα ωραία, μα πιο ωραία απ’ όλα η παρέα του!

Hasta la proxima!