Το επετειακόν!

Γράφω και σβήνω τόση ώρα και μου’χουν σπάσει τα νεύρα!
ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΠΑΛΙ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΚΑΤΙ!!!

Θα το πάρω βήμα βήμα και κάπου θα το βρω.
Λοιπον,
Με λένε blogaki και είμαι καλά.(κάπου το'χω ξαναγράψει αυτό!Jesus!Επαναλαμβάνομαι!Τι κατάντια!!)
Χτες κάποιος μου είπε ότι τόσο καιρό που σε ξέρω πρώτη φορά σ’ακούω τόσο χαρούμενη. Ναι, χτες ήμουν πολύ χαρούμενη. Και προχτές. Και πολλές μέρες τώρα.

Οκ! Τι γράφει ένας χαρούμενος άνθρωπος στο blog του; Τι καλά τα πέρασα στην Ισπανία, αλλά αυτό σας το είπα ήδη. Στη δουλειά δεν περνάω καλά αλλά κι αυτό σας το’πα. Θέλετε να μιλήσουμε για τις φωτιές; Μπα, πολύ στενάχωρο και με πιάνει η ψυχή μου. Για τις εκλογές; Μπλιαχ! Κανα κουτσομπολιό της blogoσφαιρας έχουμε;; Εγώ ξέρω κανα δυο αλλά δεν είμαι κατίνα και δεν μπορώ να τα αποκαλύψω.

Αναρωτιέμαι με τι ασχολούμουν ένα χρόνο τώρα στο μπλογκ μου και είχα και κόσμο να με διαβάζει!

Για κάτσε να δω…
Λοιπόν, απ΄ ό,τι βλέπω σαν ημερολόγιο ξεκίνησε πριν από 1 χρόνο παρα δύο μέρες, και μετά στηρίχθηκε σε αναλύσεις μικρών καθημερινών θεμάτων με ιδιαίτερη έμφαση στους άντρες, σε οικογενειακά δράματα και σε ιστορίες γνωστών και φίλων.

Ένα πράγμα πολύ προσωπικό, πολύ «φόρα παρτίδα». «Πρώτη φορά βλέπω άνθρωπο να ξεγυμνώνεται τόσο πολύ στο blog του». μου’χε πολύ εύστοχα επισημάνει ένας φίλος blogger σε μια συνάντηση κι εγώ είχα παρεξηγηθεί! Δεν το'χα πάρει πρέφα. Βάλε όμως τώρα να δεις τι έγινε!

Εκτός από τον καλό μου που τριγυρνάει εδώ μέσα (ναι! για σένα λέω, μη στραβοκοιτάς και μη κάνεις σκηνή μπροστά στον ξένο κόσμο!!!), οι μισοί που σχολιάζουν εδώ μέσα έχουν γίνει κολλητοί μου! Και σε καμία περίπτωση δεν το αλλάζω αλλά να...

Πάει το απρόσωπο του blog. Πάει η γοητεία του. Πάει η ελευθερία του. Πάει κι η όρεξή μου για γράψιμο μαζί.
Γι’αυτό το έκλεισα πριν από λίγο καιρό και γι’αυτό αγκομαχάει ακόμα και τώρα που το ξανάνοιξα.

«Και τότε γιατί δεν το κλείνεις μαντάμ να τελειώνουμε;» , θα αναρωτηθεί ο φίλτατος αναγνώστης και δίκιο θα’χει!
«Γιατί φίλε μου, που μου τσαμπουκαλεύεσαι κιόλας, θα είναι σαν να με προδίδω!» θα ανταπαντήσω εγώ. Και θα συνεχίσω με στόμφο: «Σαν αν αρνούμαι αυτό που ήμουν τον τελευταίο χρόνο.Αυτό που με βοήθησε τόσο πολύ να μην αισθάνομαι μόνη μου και μ’εκανε να γνωρίσω ανθρώπους που τώρα πια θεωρώ φίλους μου.
Γιατί στην τελική σαν blogger με γνώρισε κι εκείνος κι αυτό δεν θέλω ν’αλλάξει, δεν θέλω να χάσω αυτή την ιδιότητα.»
«Χέσε μας ρε κοπελιά» θα πει πάλι ο κακότροπος αναγνώστης «που κάθεσαι και μιζεριάζεις τόση ώρα για το blogaki. Στην τελική αν δεν σου’ρχεται τι το ζορίζεις το θέμα;»
«Και πάλι δίκιο έχεις» θα του πω «αλλά μίλα καλύτερα γιατί θα σε πλακώσω!.»
«Δίκιο έχω, δίκιο έχω αλλά δυο σελίδες έχεις γεμίσει με τη γκρίνια σου!»
«Αλήθεια;;Κατάφερα να γράψω τόσο πολύ;;;Τέλεια!!»

Άλλωστε τι είναι το blogaki αν όχι η γκρίνια του;;

Μόνο τη φάτσα του να κοιτάξεις και θα καταλάβεις!

Σας φιλώ γλυκά και υπόσχομαι να προσπαθήσω περισσότερο την επόμενη φορά που θα γράψω.

Κι επειδή θα πέφτει και Σάββατο και σιγά μην κάτσω να γράψω και επετειακό ποστ, πείτε από τώρα τα Χρόνια Πολλά που κλείσαμε 1 χρόνο εδώ μέσα!