Κατά που μουτζώνουμε ρε παιδιά;;

Ένα κοροϊδευτικό γελάκι μου φεύγει όταν αναλογίζομαι πώς θα διηγούνται την ιστορία μας σε μερικές δεκαετίες.
Σαν αυτό που μου έφευγε όταν άκουγα για παράδειγμα ότι κατά τη διάρκεια της επανάστασης του ’21 οι Έλληνες έμπλεκαν κάθε τρεις και λίγο σε εμφύλιους.
Εδώ ο κόσμος καίγεται και το *νί χτενίζεται με λίγα λόγια.

Αυτή ήταν πάντοτε η ιστορία του τόπου μας.
Ενός τόπου που ακόμα και απέναντι στην καταστροφή του, ενάντια στον εχθρό, επιλέγει να διχάζεται, να μαλώνει, να προδίδει τον ίδιο του τον εαυτό.

Η χώρα μου ξεγυμνώνεται κάθε μέρα μπρος στα έκπληκτα μάτια μου.
Απορώ με τους γονείς μας και τις γενιές που πέρασαν για το πώς την κατάντησαν.
Απορώ με τη δική μου τη γενιά που σηκώνει τα χέρια ψηλά και συνεχίζει να ακολουθεί τα χνάρια των παλαιότερων.

Η μαύρη μας η μοίρα το’ θελε να μας φέρει όλους ενώπιον των ευθυνών μας.
Εκφράσεις του τύπου «τους βαριέμαι τους πολιτικούς», «όλοι ίδιοι είναι», «σιγά μην αλλάξει τίποτα», «σιγά μην κάτσω ν’ ασχοληθώ» ΔΕΝ γίνονται πλέον αποδεκτές.

Δε μπορεί να μη σας νοιάζει που η Ελλάδα καταστρέφεται.
Δε μπορεί να μη σας νοιάζει που φορολογείστε για να ψάχνετε μετά τα λεφτά σας σε βαλίτσες που πάνε κι έρχονται στις ειδήσεις των 8.
Δε μπορεί να μη σας νοιάζει που γενιές και γενιές μένουν αγράμματες.
Δε μπορεί να μη σας νοιάζει που σε λίγα χρόνια όλη η Αττική θα είναι σαν την Κυψέλη.
Δε μπορεί να μη σας νοιάζει που από το ρουσφέτι και το κόμμα κρίνεται η επαγγελματική σταδιοδρομία μας.
Δε μπορεί να μη σας νοιάζει που σ’ αυτή τη χώρα το ήθος και η αξιοπρέπεια θεωρούνται δείγματα αδυναμίας, που σ’ αυτή τη χώρα επιπλέουν μόνο οι φελλοί και τα σκατά.
Κι αν σας βολεύει να μην νοιάζεστε, να είστε σίγουροι ότι δεν θα το εκτιμήσουν καθόλου τα παιδιά σας.

Πριν ψηφίσετε, σκεφτείτε. Και μαυρίστε τους. Κάνει καλό.

Grief...

Σχλατς σχλουτς!

Μια μέρα πριν βγω σε άδεια μου’ ρθε ο ουρανός σφοντύλι. Άκουγα τον πάλαι ποτέ αγαπημένο μου φίλο και συνεργάτη από την άλλη άκρη της γραμμής να μου φωνάζει όπως δεν μου έχει φωνάξει ποτέ κανείς κι ένιωθα το αίμα να έχει συγκεντρωθεί στο κεφάλι μου και το υπόλοιπο σώμα να έχει μουδιάσει.

Για τις επόμενες 3 ώρες κοιτούσα το ταβάνι. Για τις επόμενες 24 αρνήθηκα κάθε λήψη τροφής. Ο καλός μου μάταια προσπαθούσε να με συνεφέρει.
«Εγώ φταίω» έλεγα και ξαναέλεγα. Και σχλατς πάρε μια με το μαστίγιο.
«Εγώ φταίω». Το μότο της ζωής μου.
Με φτύνει ο γκόμενος; Σχλατς! Εγώ φταίω.
Γίνεται καβγάς στο σπίτι; Σχλιτς!!Εγώ φταίω.
Πάει κάτι στραβά στη δουλειά; Σχλουτς!Εγώ φταίω.

Πήξαμε στο σαδομαζό!
Και τι καταλαβαίνω; Μέχρι να κλείσουν οι παλιές χαρακιές, φροντίζω να μου ανοίγω καινούργιες.

Βλέπω τους άλλους γύρω μου. Σε καταστάσεις πανικού, οι προτάσεις τους ξεκινούν με το «εγώ» και τελειώνουν με το «τους γράφω στ’αρχίδια μου» με απαραίτητο συμπλήρωμα το «σιγά μην κάτσω να σκάσω για τον καθένα»
Εγώ στον αντίποδα αισθάνομαι σαν το Λαζόπουλο με τις ασκήσεις θάρρους.
“Επαναλάβατε τρις: «Άιιιιιιι χάσου παλιοπαπάρα! Είμαι γαμάτη απλά δεν το’χεις καταλάβει!»
Αλλά ούτε κι εγώ το'χω πολυπιάσει ..

Κι αλλάζουμε θέμα γιατί πολύ το στεναχωρήσαμε πρωί πρωί! Κι από τη στεναχώρια τούτη γέμισε το πόδι μου σπυράκια!! Δεύτερη φορά στο δερματολόγο μέσα στον ίδιο μήνα δεν είναι καλό!

Ευτυχώς έχω τον Mr. Θετική Σκέψη Αττικής 2007 δίπλα μου κι έτσι όταν παίρνω φόρα να πέσω, με τραβάει απ’τα μαλλιά.

Και πάρα τις δυσοίωνες προβλέψεις περάσαμε μια χαρά στις διακοπές.
Λίγο κρασί (στην συγκεκριμένη περίπτωση άπειρα λίτρα ρακόμελου), λίγο θάλασσα (το απέραντο γαλάζιο της Αμοργού) και τ’αγόρι μουουουουου (μαζί με το pietagi κι άλλον έναν παντελώς άγνωστο και ατάλαντο blogger!).

Και τώρα που γυρίσαμε, αρχίσαμε να κανονίζουμε τους χειμερινούς προορισμούς και να μου ψάχνουμε δουλειά.
Άσκηση Θάρρους No 57 «Θα βρω τη πιο τέλεια δουλειά γιατί είμαι γαμώ τα παιδιά! Επαναλάβατε τετράκις»…

Μη με ψάχνετε...