Κατά που μουτζώνουμε ρε παιδιά;;

Ένα κοροϊδευτικό γελάκι μου φεύγει όταν αναλογίζομαι πώς θα διηγούνται την ιστορία μας σε μερικές δεκαετίες.
Σαν αυτό που μου έφευγε όταν άκουγα για παράδειγμα ότι κατά τη διάρκεια της επανάστασης του ’21 οι Έλληνες έμπλεκαν κάθε τρεις και λίγο σε εμφύλιους.
Εδώ ο κόσμος καίγεται και το *νί χτενίζεται με λίγα λόγια.

Αυτή ήταν πάντοτε η ιστορία του τόπου μας.
Ενός τόπου που ακόμα και απέναντι στην καταστροφή του, ενάντια στον εχθρό, επιλέγει να διχάζεται, να μαλώνει, να προδίδει τον ίδιο του τον εαυτό.

Η χώρα μου ξεγυμνώνεται κάθε μέρα μπρος στα έκπληκτα μάτια μου.
Απορώ με τους γονείς μας και τις γενιές που πέρασαν για το πώς την κατάντησαν.
Απορώ με τη δική μου τη γενιά που σηκώνει τα χέρια ψηλά και συνεχίζει να ακολουθεί τα χνάρια των παλαιότερων.

Η μαύρη μας η μοίρα το’ θελε να μας φέρει όλους ενώπιον των ευθυνών μας.
Εκφράσεις του τύπου «τους βαριέμαι τους πολιτικούς», «όλοι ίδιοι είναι», «σιγά μην αλλάξει τίποτα», «σιγά μην κάτσω ν’ ασχοληθώ» ΔΕΝ γίνονται πλέον αποδεκτές.

Δε μπορεί να μη σας νοιάζει που η Ελλάδα καταστρέφεται.
Δε μπορεί να μη σας νοιάζει που φορολογείστε για να ψάχνετε μετά τα λεφτά σας σε βαλίτσες που πάνε κι έρχονται στις ειδήσεις των 8.
Δε μπορεί να μη σας νοιάζει που γενιές και γενιές μένουν αγράμματες.
Δε μπορεί να μη σας νοιάζει που σε λίγα χρόνια όλη η Αττική θα είναι σαν την Κυψέλη.
Δε μπορεί να μη σας νοιάζει που από το ρουσφέτι και το κόμμα κρίνεται η επαγγελματική σταδιοδρομία μας.
Δε μπορεί να μη σας νοιάζει που σ’ αυτή τη χώρα το ήθος και η αξιοπρέπεια θεωρούνται δείγματα αδυναμίας, που σ’ αυτή τη χώρα επιπλέουν μόνο οι φελλοί και τα σκατά.
Κι αν σας βολεύει να μην νοιάζεστε, να είστε σίγουροι ότι δεν θα το εκτιμήσουν καθόλου τα παιδιά σας.

Πριν ψηφίσετε, σκεφτείτε. Και μαυρίστε τους. Κάνει καλό.