House hunting

Μετά τα δύο απανωτά εγκεφαλικά που έπαθα το Σάββατο, όταν επισκέφθηκα υποψήφια διαμερίσματα, σήμερα κατηφορίζω προς Χαλάνδρι για να δω ένα σπιτάκι.

«Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λεύτερη» σ’ αυτό το θέμα γιατί ξεκίνησα με πολλή φόρα κι έφαγα τα μούτρα όταν είδα τις τρύπες που νοικιάζουν προς €350 χωρίς να ντρέπονται….

«Εδώ έμενε ο αδερφός μου, αλλά πνίγηκε πριν από δύο χρόνια…οι κακοήθεις οι γείτονες είπαν πως κρεμάστηκε…!!» μας είπε η μισότρελη κυριούλα που μας έδειχνε την πρώτη γκαρσονιέρα που επισκεφθήκαμε με την Όλγα. Μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο στην ιδέα ότι θα μένω στο σπίτι του κρεμασμένου αλλά στην κυριολεξία!!! Το οποίο ήταν απίστευτα μικρό, σκοτεινό και παλιό. Και με μισότρελη σπιτονοικοκυρά, το τονίζω!

«Δεν έχει κοινόχρηστα το σπίτι!». «Καλή φάση» σκέφτομαι κι εγώ αλλά κάτσε να ρωτήσω γιατί. «Γιατί ο καυστήρας, (που βρίσκεται μέσα στην κουζίνα σας αλλά δεν σας ενοχλεί!) λειτουργεί μόνο 9-5 το πρωί…!» . Όταν πιάσω δουλειά νυχτοφύλακας, θα σκεφτώ να μετακομίσω στην υπόγα που νοικιάζεται ως «ισόγειο, ανεξάρτητο, σε κήπο» όπου χώραγα μόνο εγώ και σε πολύ συγκεκριμένη θέση!

Συνεχίζω ακάθεκτη. Σήμερα πάω να δω σπίτι, μονοκατοικία 65τμ, στο Χαλάνδρι, με θέρμανση (βασικό!) το οποίο όμως νοικιάζεται προς € 350 μόνο…
Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας…
Stay tuned!