Και συνεχίζουμε...

Τα πράγματα πηγαίνουν όπως τα είχα προβλέψει. Το Σάββατο το πρωί η μαμά μου σηκώθηκε με ιδιαίτερα κέφια, ήθελε μάλιστα να την πάω να αγοράσει κι ένα μπλουζάκι. Όταν της είπα ότι θα πρέπει να γυρίσουμε μέχρι τη 1 γιατί μετά θα πήγαινα να δω ένα σπίτι, το σκηνικό άλλαξε.
Πάμε πάλι!
Επί μία ώρα με είχε και μου μίλαγε, μου μίλαγε, μου μίλαγε…δεν μπορώ να θυμηθώ τι μου έλεγε. Ξέρω μόνο ότι ψάρωσα. Πολύ.
Άρχισα να έχω δεύτερες σκέψεις. Ότι μπορεί να κάνω λάθος κίνηση. Ότι ίσως να ήταν όντως καλύτερα να έμενα μαζί τους και να βάζω λεφτά στην άκρη για να αγοράσω ένα σπίτι αντί να τα δίνω στο νοίκι.
Όλα τα επιχειρήματά της ευσταθούσαν. Όντως το καλύτερο θα ήταν να κάνω κάτι που θα το βρω μπροστά μου από το να πάω να μείνω σε μια τρύπα (γιατί το budget δεν επιτρέπει περισσότερα) από την οποία δεν θα μπορώ καν να βγω.
Και μου προτείνει να μου φτιάξουν το ισόγειο του σπιτιού που μένουμε τώρα, πάλι στη Ν.Μάκρη.
Εκεί μου λέει θα είσαι ανεξάρτητη, κανείς δεν θα σε ενοχλεί. "Εκτός αν δεν θέλεις να ξέρουμε ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει…αν ακόμα κι αυτό σ'ενοχλεί πια"
Τη μαύρη μου την αλήθεια να πω…δεν θέλω. Δεν θέλω να ξέρει αν γύρισα, πότε γύρισα, με ποιον γύρισα και πώς γύρισα.
Κι όταν της απάντησα ότι δεν θέλω να μένω στη Μάκρη και δη από κάτω τους, ξαναρχίσαμε τα ίδια. Φωνές, αντάρες και για αποκορύφωμα «Εσύ κορίτσι μου θέλεις να είσαι ξέφραγο αμπέλι. Όταν παντρευτείς θυμήσου να μου στείλεις προσκλητήριο».

Είμαι κακομαθημένη; Είμαι υπερβολική; Είμαι «επαναστάτρια χωρίς αιτία» όπως πολύ εύλογα το έθεσε;
Μπορεί και να’ μαι. Ξέρω μόνο ότι πραγματικά θέλω να φύγω μακριά. Απλά δεν ξέρω τελικά αν αυτό είναι δείγμα ωριμότητας ή ανωριμότητας.

Κόλλησα πάλι.
Και το χειρότερο είναι ότι ο μόνος άνθρωπος που πραγματικά εμπιστεύομαι είναι η μάνα μου.
Κι αυτήν δεν μπορώ να την συμβουλευτώ.

Νιώθω ότι την απογοητεύω κάθε μέρα και περισσότερο.
Θα ήθελα να γύριζα πίσω, τότε που οι γονείς μου αποφάσιζαν για μένα και ένιωθα σιγουριά γιατί ήξερα ότι αφού με αγαπάνε θα διαλέξουν το σωστό. Τώρα υποψιάζομαι ότι η μητέρα μου θέλει το καλό μου αλλά μου δείχνει το λάθος δρόμο. Αν όχι τον λάθος, σίγουρα τον «δικό» της δρόμο.
Εγώ πως σκατά θα τον βρω τον δικό μου;;;

Θα ήθελα να κοιμόμουν μέχρι να φτιάξουν τα πράγματα μ’ ένα μαγικό τρόπο χωρίς να χρειαστεί να πληγωθεί κανείς.