Πόσα θες να μας τρελάνεις;

Αυτός θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της πρόζας που διαδραματίζεται τα τελευταία εικοσιτετράωρα στο blogoσπιτο.
Το σκηνικό γνωστό: μετά από κάθε σύρραξη, η μαμά Μαίρη κρεβατώνεται… έχουν επιστρατευτεί όλων των ειδών οι ασθένειες μετά από τους ομηρικούς καβγάδες μας, καρδιά, ίλιγγοι κτλ. Χτες είχε πρόβλημα με το πόδι της και δεν μπορούσε καν να περπατήσει. Η δύναμη της αυθυποβολής σε όλο της το μεγαλείο! Αυτή είναι ικανή να πάθει και τίποτα σοβαρό στα καλά καθούμενα και να το’ χω τύψεις για πάντα!
Το προσπερνώ!
Γυρίζοντας λοιπόν σπίτι μετά από καφεδάκι με τις κολλητές, όλα στο σπίτι μια χαρά!
Κέφια η μαμά μου (στο μέτρο του δυνατού δηλαδή καθώς σερνόταν και με το πόδι), κέφια ο άντρας της (ο Θεός να τον έχει καλά που υπάρχει κι αυτός), ε! λέω κι εγώ, ας το ρίξω στην τρελή να δούμε που θα πάει αυτή η κατάσταση! Όλα καλά λοιπόν, γέλια γύρω από το οικογενειακό τραπέζι, όλοι μαζί κοινωνικό σχολιασμό και λίγη τηλεόραση.
Όταν καληνύχτισα, είπα να μην πιέσω την τύχη μου και το έκανα από μακριά, χωρίς φιλιά και τέτοια.
Και μου λέει: «Δεν έχει φιλί; Τσακωμένες είμαστε;»
ΘΕΕ ΜΟΥ ΔΩΣ ΜΟΥ ΔΥΝΑΜΗ!!!!!!!!!!!!!
Τη φιλάω λοιπόν για να μην έχουμε άλλα και πάω ντουγρού και κουκουλώνομαι. Και μπαίνει από πίσω μου στο δωμάτιο για να μου εξηγήσει ότι «μπορεί να την πίκρανα πολύ αλλά δεν μου κρατάει κακία γιατί είναι μάνα και μ’αγαπάει όπως πάντα! Απλά πονάει και όταν μεγαλώσω κι εγώ και ωριμάσω θα καταλάβω τι της έκανα…»
Μάλιστα, ό,τι πείτε!

Έτσι θα μας πάει από δω και πέρα.. Μία πάνω μία κάτω.

Φτάνει να το κάνει ανά 24ωρα και όχι σε μικρότερα διαστήματα γιατί σε λίγο δεν θα ψάχνω για σπίτι αλλά για κρεβάτι στο Δρομοκαϊτειο…