False Alarm...

Χαρήκαμε ε;;
Εντάξει, ένα 24ωρο δεν είναι και λίγο! Ήρθε όμως η ώρα της συνειδητοποίησης και όλα γύρισαν στο φυσιολογικό…
Δράματα χτες το βράδυ λοιπόν στο blogoσπιτο!
Κλάματα, λυγμοί και οδυρμοί as expected….

Όχι γιατί φεύγω! Όοοοχι!

Αλλά γιατί «είμαι πλέον μια ξένη!», «ο άνθρωπος που την πλήγωσε πιο πολύ απ’ όλους στη ζωή της», «που την άδειασε χωρίς λόγο και αιτία» και που «μέχρι να πεθάνει θα αναρωτιέται τι μου έκανε».
Όπου φύγει φύγει το blogaki, πήρα το αυτοκίνητό μου κι έτρεχα μέσα στις ερημιές γιατί αν καθόμουν δύο λεπτά παραπάνω να την βλέπω να κλαίει, θα είχαμε και βιαιότητες..

Όσο το σκέφτομαι με πιάνει πονοκέφαλος.

Πρέπει να βιαστώ.