Οι δύσκολες αποφάσεις-Part II
Ξεκίνησε την πρότασή της λέγοντας: «Αυτό που έζησα ήταν το πιο φριχτό πράγμα που μπορεί να ζήσει κάποιος». Κοιτώντας την, άθελά μου γέλασα ειρωνικά. Πάντα πίστευα ότι οι μεγάλοι άνθρωποι έχουν την τάση να υπερβάλουν και να μεγαλοποιούν τις εμπειρίες τους, σαν τους κυνηγούς.
Ήταν γύρω στα 62-63, πάντοτε όμως περιποιημένη. Ερχόταν στο μάθημα λίγο νωρίτερα, και έπιανε το θρανίο δίπλα στο παράθυρο, άνοιγε την κασετίνα της και το τετράδιό της και διάβαζε τις σημειώσεις της προηγούμενης παράδοσης.
Το μάθημά μας ήταν «Ηθική Φιλοσοφία και Σύγχρονοι Προβληματισμοί». Βαρύ το θέμα, λιγοστοί οι συμμετέχοντες, δηλαδή εγώ και άλλες τρεις κυρίες άνω των 55, κάθε μια από τις οποίες τραβούσε κάποιο ζόρι και είχε αποφασίσει να το αντιμετωπίσει λίγο πιο επιστημονικά.
Στα πλαίσια του μαθήματος λοιπόν είχαμε ξεκινήσει την συζήτηση για την Ηθική της Ευθανασίας και της Αυτοκτονίας.
Συζητήσεις επί συζητήσεων σχετικά με το αν η ζωή είναι δικαίωμα ή υποχρέωση. Για τον Δυτικό κόσμο η ανθρώπινη ζωή αποτελεί την απόλυτη αξία. Το να έρθουμε στη ζωή δεν το επιλέγουμε. Τον χρόνο και τον τρόπο θανάτου όμως;
Και τότε πήρε τον λόγο η κυρία Μ. Και μας εξήγησε την εμπειρία της και το κακιασμένο χαμόγελο πάγωσε στα χείλη μου. «Πριν από λίγα χρόνια έχασα τον γιο μου από καρκίνο. Από εκείνη την ημέρα είχα πάντοτε στο συρτάρι μου υπνωτικά χάπια. Ήθελα να΄ χω την σιγουριά ότι αν κάποια στιγμή δεν αντέξω, θα έχω τη δυνατότητα να αυτοκτονήσω.»
Είχε αντέξει. Είχε αποφασίσει να ζήσει για το άλλο της παιδί και για τον άντρα της.
Είχε όμως άδικο που σκεφτόταν έτσι; Θα μπορούσε κανείς να την κατηγορήσει αν αποφάσιζε να τερματίσει τη ζωή της;
Εγώ λέω όχι. Εσείς τι λέτε;
(Σβήσαμε και πρακτικώς τη μαυρίλα, αφαιρώντας το χθεσινό τρισάθλιο ποστάκι που ξεχείλιζε κατάθλιψη και συνεχίζουμε ακάθεκτοι.
Και θέλω να δηλώσω ότι δεν συνηθίζω να σβήνω τα κείμενά μου κι ας είναι απαίσια, αλλά το συγκεκριμένο δεν ήταν δικό μου δημιούργημα.
Τσου! Ήταν αποτέλεσμα της ξαφνικής ορμονολογικής διαταραχής που προκλήθηκε από τη λήψη αντισυλληπτικών χαπιών και με πήρε και με σήκωσε αλλά τώρα που το κατάλαβα, δεν θα επιτρέψω να ξανασυμβεί..)
Ήταν γύρω στα 62-63, πάντοτε όμως περιποιημένη. Ερχόταν στο μάθημα λίγο νωρίτερα, και έπιανε το θρανίο δίπλα στο παράθυρο, άνοιγε την κασετίνα της και το τετράδιό της και διάβαζε τις σημειώσεις της προηγούμενης παράδοσης.
Το μάθημά μας ήταν «Ηθική Φιλοσοφία και Σύγχρονοι Προβληματισμοί». Βαρύ το θέμα, λιγοστοί οι συμμετέχοντες, δηλαδή εγώ και άλλες τρεις κυρίες άνω των 55, κάθε μια από τις οποίες τραβούσε κάποιο ζόρι και είχε αποφασίσει να το αντιμετωπίσει λίγο πιο επιστημονικά.
Στα πλαίσια του μαθήματος λοιπόν είχαμε ξεκινήσει την συζήτηση για την Ηθική της Ευθανασίας και της Αυτοκτονίας.
Συζητήσεις επί συζητήσεων σχετικά με το αν η ζωή είναι δικαίωμα ή υποχρέωση. Για τον Δυτικό κόσμο η ανθρώπινη ζωή αποτελεί την απόλυτη αξία. Το να έρθουμε στη ζωή δεν το επιλέγουμε. Τον χρόνο και τον τρόπο θανάτου όμως;
Και τότε πήρε τον λόγο η κυρία Μ. Και μας εξήγησε την εμπειρία της και το κακιασμένο χαμόγελο πάγωσε στα χείλη μου. «Πριν από λίγα χρόνια έχασα τον γιο μου από καρκίνο. Από εκείνη την ημέρα είχα πάντοτε στο συρτάρι μου υπνωτικά χάπια. Ήθελα να΄ χω την σιγουριά ότι αν κάποια στιγμή δεν αντέξω, θα έχω τη δυνατότητα να αυτοκτονήσω.»
Είχε αντέξει. Είχε αποφασίσει να ζήσει για το άλλο της παιδί και για τον άντρα της.
Είχε όμως άδικο που σκεφτόταν έτσι; Θα μπορούσε κανείς να την κατηγορήσει αν αποφάσιζε να τερματίσει τη ζωή της;
Εγώ λέω όχι. Εσείς τι λέτε;
(Σβήσαμε και πρακτικώς τη μαυρίλα, αφαιρώντας το χθεσινό τρισάθλιο ποστάκι που ξεχείλιζε κατάθλιψη και συνεχίζουμε ακάθεκτοι.
Και θέλω να δηλώσω ότι δεν συνηθίζω να σβήνω τα κείμενά μου κι ας είναι απαίσια, αλλά το συγκεκριμένο δεν ήταν δικό μου δημιούργημα.
Τσου! Ήταν αποτέλεσμα της ξαφνικής ορμονολογικής διαταραχής που προκλήθηκε από τη λήψη αντισυλληπτικών χαπιών και με πήρε και με σήκωσε αλλά τώρα που το κατάλαβα, δεν θα επιτρέψω να ξανασυμβεί..)
8 σχόλια:
Εσβησες ποστ, ε ?
:-)
@theo
Είχα λόγο λέμε!!!
Καταρχην κακως το εσβησες....
Ολα ειναι μερος της ζωής σου...και τα κακα και τα καλα....
Αν και μου θυμησες μια περιοδο της ζωης μου που κραταγα ημερολόγιο και οταν καποια στιγμη τα διαβασα ηταν τοσο μαυρα χαλια που με πήραν τα κλάμματα και τα έκαψα!!!
Τωρα για το θεμα που ανεφερες....ειμαι δυχασμένη.... Δεν θελω να πω την γνώμη μου γιατι αυτό που πέρασε ειναι πολύ σκληρό (ότι χειρότερο ειναι ο γονιός να θάβει το παιδί του) και το τι περνάει από το μυαλό του γονιού ειναι τραγικό. Θεωρεί οτι η ζωή του πια δεν έχει νόημα... Ειναι πολύ άσχημο και μακάρι να μην το ζήσει άλλος γονιός. Ουφ...με ψυχοπλάκωσες ρε Μαρινάκι μου.....
Σοβαρά τώρα - Η Κυρία είναι υπόδειγμα θάρρους και κουράγιου
Απέφυγα να κάνω σχόλιο επι της ουσίας του πόστ ξέρεις γιατί...
Blogaki μουουου!! Έσβησες post και δεν το είδα?? Γιατί?? Πάντως σχετικά με την εν λόγω κυρία ειλικρινά δε νομίζω ότι θα μπορούσε να την κατηγορήσει κάποιος αν έπαιρνε την απόφαση να αυτοκτονήσει... Εκτός από το άλλο της παιδί... Δίλημμα έτσι? .............
Αυτά κάνουν οι κακές παρέες... Ξεκίνησε από το να σβήνει post...
Κομμένοι οι καφέδες με αγνώστους!
(το post δεν θέλω να το σχολιάσω)
Γιατί να μην το σχολιάσετε ρε παιδιά το ποστ? Πάνω που πάει να ξεκινήσει μια καλή συζήτηση...
Δεν μπορεί να είναι τα πάντα χαρούμενα στη ζωή! Δεν είναι δυνατόν αυτό.
Βασικά εμένα μου κίνησε την περιέργεια το αρχικό θέμα συζήτησης που είχατε "η ζωή είναι δικαίωμα ή υποχρέωση?"
Το οτι έχεις τη νοημοσύνη να διακρίνεις οτι μπορείς να "επιλέξεις" τον τρόπο που θα πεθάνεις, θα έπρεπε να σε κάνει να σκεφτείς και κάτι άλλο. Μπορείς να επιλέξεις τον τρόπο που θα ζήσεις. Το οτι οι επιλογές άλλων επηρεαζουν τη ζωή σου, είναι επίσης κάτι που θα'πρεπε να μη σε αγχώνει, μιας και δεν είσαι μόνος σου.
Τεσπα, μεγάλη συζήτηση. Για φανταστείτε να μην είχαμε έρθει καν... Και μόνο αυτή η σκέψη με κάνει να χαμογελάω. Σα να κερδίζεις το Λοττο καθημερινά :P
Καλά τα λες Διαιρέτη! Τ'ακούτε εσείς ρεμάλια που δεν θέλετε να σχολιάσετε;; Τους έχω κακομάθει στις χαριτωμενιές και δεν μπορούν τα σοβαρά θέματα!
Πάντως έχεις δίκιο όταν λές ότι είμαστε τυχεροί που καταρχάς ήρθαμε στη ζωή. Ωστόσο, ειδικά όσον αφορά το θέμα της ευθανασίας, θεωρώ ότι το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια είναι πολύ πιο σημαντικό από το απλά να υπάρχεις και να επιβιώνεις με τεχνητά μέσα απλά και μόνο επειδή πρέπει να συνεχίσεις να ζεις.
Δημοσίευση σχολίου