Ο θαυμαστός κόσμος των κοριτσιών...

Παράπονο το έχουν και οι δυο τους. Ποτέ μα ποτέ δεν κάνω τη σωστή ερώτηση. Όσο κι αν είναι έτοιμη, στρωμένη η συζήτηση και το λαβράκι σου κλείνει το μάτι φωνάζοντας «φτου και βγαίνω», κάποια βλακεία θα πω και θα χαθεί η ροή της κουβέντας. Για παράδειγμα, σου λέει η μια κολλητή με βλέμμα όλο νόημα: «Θα πάω εκεί το Σάββατο το βράδυ!» και περιμένει την λογική ερώτηση «Με ποιον θα πας;». Αμ δε! Η δική μου η ερώτηση είναι, «Α! Καλά! Θέλεις το απόγευμα να πάμε για καφεδάκι;;». Έχοντας ως υπόθεση εργασίας το ότι «αν κάποιος θέλει να σου πει κάτι θα σ’ το πει οπότε μη ρωτάς» καταφέρνω πάντοτε και να τις εκνευρίζω και να μαθαίνω πάντοτε τελευταία τα juicy news της μικρής μας παρέας.

Τέλος πάντων, το παίρνουν απόφαση ότι εγώ από μόνη μου ποτέ δεν θα καταφέρω να εκμαιεύσω τις πληροφορίες, διαπίστωση που συνοδεύεται από τη φράση «Κάτσε να στα πω γιατί εσύ είσαι χαζή και θα ξημερωθούμε» και αρχίζουν να εξιστορούν τα γεγονότα από μόνες τους. (αυτό που οι γυναίκες θέλουν να τις ρωτάς όλες τις λεπτομέρειες αντί να κάτσουν να σου τα πουν να τελειώνουμε, δεν θα το καταλάβω ποτέ!!!)

Και σε αυτή την περίπτωση πρόβλημα…γιατί αν στην κουβέντα αναφερθούν περισσότερα από δύο ονόματα, την έχασα τη μπάλα… Διηγήσεις τύπου «Αυτός! Τον θυμάσαι ρε! Που τα είχε μ’ αυτή την ξινή, που τους είχα συναντήσει στα γενέθλια του άλλου που με είχε συνοδέψει ο τάδε!! Καλά χαζή είσαι;; (Να΄το πάλι!!)» Εκεί κάπου εξανίσταμαι και λέω «Ναι! Αυτός ο κάποιος τέλος πάντων! Τι;;;;» «Τίποτα! Με πήρε τηλέφωνο να μου ζητήσει το email της τάδε…» Ενδιαφέρον…
Γενικά οι φίλες μου θεωρούν ότι καταρχάς οφείλω να θυμάμαι τα ονόματα όλων των γνωστών και φίλων τους, καθώς και τα ονόματα του οικογενειακού και φιλικού κύκλου αυτών, ενώ παράλληλα να γνωρίζω και τις κάθε είδους μπαγαποντιές τους (ποιος κεράτωσε ποια, πόσους έχει αρπάξει η τάδε κτλ) αλλά να κρύβω ότι τα ξέρω όταν βρίσκεται μπροστά ο ένας ή ο άλλος ενδιαφερόμενος…Μπέρδεμα σκέτο δηλαδή.

Επίσης ελάττωμα μου θεωρείται η παντελής έλλειψη «στυλιστικών προβληματισμών».Είναι μια διαδικασία την οποία βρίσκω ιδιαίτερα χαριτωμένη αλλά στην οποία δεν μπορώ να συμμετάσχω. Δίνω παράδειγμα.

Εγώ και η Χ.έχουμε βρεθεί για dvd night στο σπίτι μου ενώ η τρίτη της παρέας ετοιμάζεται για «έξοδο θανάτου» (ορίζεται ως η έξοδος στην οποία θα συναντήσεις πρώην, νυν και πιθανότατα μελλοντικούς γκόμενους, μετά των συνοδών τους και γενικά κατάσταση στην οποία παίζει πολύ Θέμα). Τα τηλέφωνα έχουν πάρει φωτιά και παρακολουθώ εγώ τη Χ.που μιλάει με την ενδιαφερόμενη:
«Έλα! Έτοιμη είσαι;; Τι φόρεσες; Ποιο; Δεν το θυμάμαι…Α! Με τι παπούτσια; Δεν πιστεύω να έβαλες ξώφτερνο; Α!Ωραία! Και η μπλούζα;;Ααααα…Μμμμ…Δεν είναι κακό…Ναι..Να σου πω!! Να τα βγάλεις τα βραχιόλια!! Σε θέλω λιτή!!!» Είμαι κι εγώ από δίπλα και τραβάω το μανίκι της Χ.και της λέω «Θέλω κι εγώ να της μιλήσω». «Σταμάτα μωρέ;; Τι θες να της πεις πια;;; Όλα τα ρώτησα!» «Πως αισθάνεσαι;;;» της φωνάζω στο τηλέφωνο!! «Είναι ούφο ρε γαμώτο!! Πως αισθάνεται ρωτάει!!» Βλέπω ότι δεν θα βγάλω άκρη και της παίρνω το τηλέφωνο από τα χέρια. «Έλα!! Πως είσαι;; Έχεις αγωνία;;;» «Πως θες να’μαι;;; Σκατά!!» Να’το!!! σκέφτομαι κι εγώ, ορίστε που η μικρή μου φίλη ήθελε ψυχολογική υποστήριξη και όχι στυλιστικές επεμβάσεις!!! «Γιατί καλή μου είσαι σκατά;;» «Πώς να μην είμαι;;; ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΧΑΛΙΑ!!!!» Το ακούει αυτό η Χ., μου αρπάζει το τηλέφωνο από το χέρι και απομακρύνεται για να εμψυχώσει την παθούσα με το χάλια μαλλί…

(Για να εξηγούμαι, εγώ, όταν έχω να βγω πηγαίνω κατευθείαν στη Χ.να με ντύσει και να με σουλουπώσει χωρίς πολλές κουβέντες!!!!)
Φαίνεται ότι υπάρχουν ειδικές γυναικείες δεξιότητες τις οποίες δεν έχω αναπτύξει σωστά. Λίγο που ήμουν αγοροκόριτσο λόγω του αδερφού μου, λίγο το ότι δεν επιτρεπόντουσαν τα κουτσομπολιά στο σπίτι μου, λίγο το ότι δεν με νοιάζει καθόλου τι κάνει ο ένας και ο άλλος και μου φαίνεται σχεδόν απίθανο να ασχολείται κάποιος μαζί μου, αυτό που μένει είναι το εξής : «Τελικά είσαι πολύ χαζή ρε παιδί μου!!!»
Τι να πεις;;;