Relativiser...

Έπρεπε να το είχα φανταστεί ότι έτσι θα πήγαιναν τα πράγματα.
Άργησα πολύ να περπατήσω. Κάθε μου βήμα το ζύγιαζα πολύ πριν το κάνω. Και προτιμούσα να πηγαίνω με τον κώλο παρά να φάω τα μούτρα μου.
Άργησα πολύ και να μιλήσω. Αλλά όταν το έκανα τα είπα όλα. «Νερό παρακαλώ», και με τα ρ μου και με τους τρόπους μου.
Αργώ πολύ να προχωρήσω, να πάρω αποφάσεις. Όλο κοιτάζω πίσω μη τυχόν κι αφήνω κάτι που δεν πρέπει, μήπως και το μπροστά πονάει περισσότερο.

«Ο τολμών» που νικά δεν μου έχει μιλήσει ποτέ.
Η “spontanéité” μου κρατάει μούτρα γιατί την έβρισα μετά από κάτι λάθος κινήσεις που έκανα.

Ο «φόβος του άγνωστου» είναι ο καλύτερός μου φίλος.

Στα μεγάλα διλήμματα που απαιτούν άμεση δράση και αποφασιστικότητα κάνω πίσω και συσκέπτομαι με τον εαυτό μου μέχρι να μπερδευτώ τόσο πολύ που οι επιλογές μου να κρύβονται πίσω από το κουβάρι που επιμελώς δημιούργησα.
Προσπαθώ να ακολουθήσω τους πρακτικούς τρόπους, «Πρόβλημα - Αποτίμηση-Επιχειρήματα - Προτεινόμενες Λύσεις». Δυστυχώς, εμπλέκω παντού το συναίσθημα(που το'χω και σε αφθονία..) .

Παράδειγμα:
Α) Πρόβλημα: Πωωωωπω ένα πρόβλημααα!! Πώωωπω τι έπαθα η καψερή;; (η ψυχραιμία με διακρίνει πάντοτε)
Β) Αποτίμηση: Τη βάψαμε. Δύσκολα τα πράγματα. Πως θα τα καταφέρω άραγες;; (και η αισιοδοξία είναι βασικό χαρακτηριστικό μου)
Γ) Επιχειρήματα: Αν κάνω αυτό, θα γίνει αυτό. Μαλακία. Αν δεν το κάνω, θα γίνει το άλλο και θα στεναχωρηθώ. Μάλλον θα στεναχωρηθεί και ο γείτονας. Απαπαπααα!! Πρόβλημαααα!!! (το συναίσθημα που λέγαμε;; Α! Έχω και μαντικές ικανότητες!)
Δ) Προτεινόμενες λύσεις: Καμία δεν μου κάνει. Τι θέλω κι ασχολούμαι; Αφού δεν τα καταφέρνω σ’ αυτά και το ξέρω. Τσάμπα κάθομαι και στεναχωριέμαι… Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει( εδώ φαίνεται πεντακάθαρα η αυτοεκτίμηση και η αποφασιστικότητά μου, μαζί με λίγο σάλτσα πίστης στο πεπρωμένο)

Η διαδικασία διεργασίας και επίλυσης του κάθε προβλήματος με κερδίζει στα σημεία.
Η συνήθης επιλογή είναι να αφήσω τα πράγματα να πάρουν το δρόμο τους.

Χρειάζομαι coach.
Κάποιον που να έρθει και να κάνει το ρημάδι το κουβάρι μια λεπτή κλωστή με αρχή και τέλος. Να κάνει το απαραίτητο relativisation (διαβάζεται ρελατιβιζασιόν, γιατί είμαστε της γαλλικής σχολής). Να δει τα πράγματα στα πραγματικά τους μεγέθη και να μου τα εξηγήσει.

Η άλλη λύση είναι να εκπλήξω τον εαυτό μου. Να τον πιάσω στον ύπνο και να πάρω αποφάσεις πριν προλάβει να τις επεξεργαστεί.
Κι όπου βγει.