Seriously pissed off!!!!

"Να πάει στο διάολο!! Ναι!! Τα’χω πάρει στο κρανίο!! Εεεε…Ναι! Να τον πιάσω και να του κοπανήσω το κεφάλι στον τοίχο!!Μμμμ…Και να του καεί το βίντεο!!!» Πόσες λέξεις είναι αυτό; 1,2,3 μμμμ… φτάνουν 30; Τόσες δεν εμφανίζονται στην παραγραφούλα του RSS;; Κάτσε να βρίσω λίγο ακόμα… «Άμα τον πετύχω τον κερατά, θα του κάνω τα μούτρα κιμά!!!» Γιαχ!! Τι το’ θελα τώρα αυτό πρωινιάτικα; Τέλος πάντων φτάνει τώρα.

Λοιπόν! Αυτό το post είναι ένα πείραμα. Ο theodore λέει ότι αν γράψεις έναν πιασάρικο τίτλο και αρχίσεις και τα χώνεις σε κάποιον κακομοίρη και βάλεις και λίγο κακία και κανένα μπινελίκι, τότε εκτινάσσονται στα ύψη οι μετρήσεις σου…Το κοινό λέει θέλει «αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα». Το’χα υποψιαστεί αλλά νόμιζα ότι έπαιζε μόνο με το σεξ αυτό…Λογικά λοιπόν αυτοί τη στιγμή μας διαβάζουν και τυχαίοι περιστατικοί που είδαν φως και μπήκαν…

Να συστηθώ;; Blogaki με λένε, για περισσότερες πληροφορίες βλ.profile.

Από Δευτέρα θα σας ενημερώσω και για τα αποτελέσματα του πειράματος…ελπίζω να είναι αρνητικά γιατί όσο να το πεις, θα είναι μάλλον απογοητευτικό να έχει δίκιο ο Theodore!!!

Οι παλιοί γνωστοί και πιστοί αναγνώστες (ναι! Σε σας τους 5 εκεί πίσω μιλάω!) θα περιμένουν να ακούσουν το «Ιστορικό της Συνάντησης»!!!
We proudly present you λοιπόν, το πρώτο επεισόδιο της σειράς

«Τα παιδιά του Blogger και ένας άσχετος από το Wordpress-Tσου ρε Λάκη!»

Το ραντεβού ήταν στις 5.30 στο σταθμό του μετρό. Έφτασα λίγο νωρίτερα, μ’ είχε φάει το άγχος βλέπετε μην τους στήσω, τσίμπησα την pietoula που την αναγνωρίζω γιατί είναι κολλητή μου 7 χρόνια τώρα και περιμέναμε με αγωνία τους άλλους δύο. O Theodore ήταν στην ώρα του. «Που είσαι;;» τον ρωτάω στο τηλέφωνο. «Δίπλα σ’ ένα πάγκο με πορτοκάλια» μου λέει… «Τέλεια…θα συνεννοηθούμε μια χαρά με δαύτον…» σκέφτηκα. Τέλος πάντων, βρεθήκαμε, γνωριστήκαμε, μπήκαμε στη Miss Λευκή και περιμέναμε τη Georgia.

Και περιμέναμε…και περιμέναμε…και η βρόχα έπεφτε…Ναι κυρίες και κύριοι! Μας έστησε! (Το ξέρω ότι υποσχέθηκα ότι δεν θα το πω, αλλά τι να κάνω; Αφού είμαι κωλόπαιδο!!) Ήρθε τέλος πάντων και η μικρή μας, περιεργαστήκαμε ο ένας τους άλλους μέσα από τους καθρέφτες και ξεκινήσαμε όλοι μαζί να πάμε για καφεδάκι.

Συνοπτικά θα πω τα εξής:
Η Georgia είναι απίστευτα γλυκό κοριτσάκι, όπως ακριβώς το περίμενα. Έχει ένα τεράστιο χαμόγελο, και μια ήρεμη, απαλή φωνή που σε αναγκάζει να σκύψεις από πάνω της για να ακούσεις τι λέει. Αλλά ούτως ή άλλως αυτό θέλεις να κάνεις. Να την έχεις από κοντά και να της λες, «μην ανησυχείς!» ή «ναι! Κι εγώ έτσι νιώθω!!». Αναλύσαμε και το θέμα «Άντρες-Αυτοί οι άγνωστοι» και με την ευγενική προσφορά του Theodore καταλήξαμε στο πουθενά.

Την Pieta την ξέρω χρόνια και της έχω υποσχεθεί ολόκληρο post οπότε δεν θα αναφερθώ σήμερα.

Για τον Theodore από την άλλη, δεν είχα σχηματίσει εικόνα. Τo blog του φιλοξενεί πολύ λίγα post γιατί συνήθως σβήνει ό,τι γράφει. Είναι αυτό που λέμε «σταθερός χαρακτήρας». Ό,τι είχα καταλάβει για εκείνον ήταν από τα comments του σε μένα και κανα δυο δικά του post που επέζησαν. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που είχα αγχωθεί χτες. Γιατί ουσιαστικά ο theo ήταν σχεδόν άγνωστος και δεν μου πολυάρεσε σαν concept.

Ευτυχώς, και ο theo μας βγήκε συμπαθητικός. Όχι σαν τη Georgia που θες να την αρπάξεις και ν’ αρχίσεις να την ζουμπάς. Είναι και μεγάλος άνθρωπος (Ναι, το ξέρω, είμαι κωλόπαιδο!). Από τη συζήτηση φάνηκε ιδιαίτερα καλλιεργημένος και διαβασμένος. Έχει χιούμορ και λέει φανταστικές ιστορίες!!

Το γεγονός ωστόσο ότι πολύ λίγα πράγματα ξέραμε γι’ αυτόν, του έδινε το αβαντάζ να δημιουργήσει την εικόνα του όπως αυτός θα ήθελε. (Αυτό είναι δική μου προσωπική παρατήρηση, από αυτά τα ψαγμένα που κάθομαι και σκέφτομαι όταν γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους).

Και λέω αβαντάζ, γιατί έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέμαι «Μα πόσο περίεργο είναι να ξέρουν τόσα πολλά για μένα;; Που στηρίζεται αυτή η οικειότητα με ανθρώπους που γνώρισα πριν από μισή ώρα;;» Αυτό ήταν το feeling που μου έμεινε από τη συνάντηση. Να είμαι με ανθρώπους που δεν ξέρω κι όμως ξέρω. Που δεν με ξέρουν κι όμως έχουν πληροφορίες για πρώην γκόμενους, για την οικογένειά μου, για τη φοιτητική μου ζωή.

Και από την άλλη, αυτή η ανυπόστατη οικειότητα σου δίνει το ελεύθερο να είσαι ακριβώς ο εαυτός σου. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

Είμαι χαρούμενη λοιπόν που έγινε αυτή η συνάντηση. Ικανοποίησα την περιέργειά μου, γέλασα πάρα πολύ, κουτσομπόλεψα άλλους bloggers (σιγά μη σας αφήναμε!) και γνώρισα δύο νέους ανθρώπους (νέους όπως καινούργιους, μη χαίρεσαι theo!).

Και εις άλλα με υγεία!