Α ρε μάνα...

Πέρσι στα γενέθλια μου είχα μαλώσει με τη μητέρα μου γιατί δεν την είχα προσκαλέσει να γιορτάσουμε μαζί. Ο θυμός της ήταν τέτοιος που προκάλεσε μια καταιγιστική αλυσίδα καρμικών αντιδράσεων με αποτέλεσμα κατά την εορταστική μου έξοδο να φάω ένα κινητό στο κεφάλι, να καταλήξω στο νοσοκομείο με 4 ράμματα, να γυρίσω στο σπίτι μου μπανταρισμένη στις 8 το πρωί, να με βρίσει σε τέτοιο σημείο που να πάθω αμόκ και στη συνέχεια να σταματήσω να της μιλάω για περίπου 3 μήνες.

Η σχέση μου με τη μητέρα μου κρίνεται ως ετεροχρονισμένη. Ενώ όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι βγαίνουν κάτω από τη μητρική φτερούγα κατά την εφηβεία, εμείς το καθυστερήσαμε καμιά δεκαετία. Οι λόγοι πολλοί. Το διαζύγιο ο κυριότερος από αυτούς. Από το σπίτι φύγαμε οι δυο μας και κάναμε δική μας, καινούργια οικογένεια. Ήξερε τα πάντα για μένα, για τις φίλες μου, για τους φίλους των φίλων μου. Τη στήριζα σε όλα και εκείνη ήταν πάντα δίπλα μου. Η διάθεση δεν ήταν κουτσομπολίστικη, ήταν το ανήσυχο ενδιαφέρον της μητέρας αμπαλαρισμένο σε φιλία και μ’ ένα φιόγκο χιούμορ από πάνω για να περνάμε καλά.

Όταν έφυγα για Γαλλία, έβαψε τα ντουλάπια της κουζίνας μαύρα σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Αλληλογραφούσαμε σχεδόν κάθε εβδομάδα. Γνώριζε όλες τις λεπτομέρειες για τη ζωή μου εκεί και στεκόταν δίπλα μου βράχος, κι ας έκανα τη μία βλακεία μετά την άλλη, χωρίς να σχολιάζει, χωρίς να κρίνει, απλόχερη ψυχολογική υποστήριξη γιατί το πτυχίο μου κρεμόταν από μια κλωστή.

Κι όσο έλειπα στη Γαλλία, η μαμά μου οργάνωνε τη ζωή της με τον μέλλοντα σύζυγό της. Θα έχτιζαν σπίτι κάπου στην Ανατολική Αττική, θα μετακόμιζαν και θα μου έφτιαχναν και μένα το πιο όμορφο σπιτάκι από κάτω τους. Και τι να της πεις από την ξενιτιά; Να πας μόνη σου; Το ήξερα ότι αν της έλεγα ότι δεν πάω, ούτε που θα μετακόμιζε, ούτε που θα παντρευόταν. Την παίρνετε εσείς αυτή την ευθύνη; Εγώ πάντως δεν την πήρα.
Και την άφησα να πιστεύει ότι θα πήγαινα μαζί της και ότι όλα θα κυλούσαν όμορφα στο μικρό σπίτι στου διαόλου τη μάνα.
Γύρισα από τη Γαλλία και άρχισαν τα όργανα. Λίγο που είχα συνηθίσει να μένω μόνη μου, λίγο που η ζωή μου άλλαξε και δεν είχα πλέον μόνιμη σχέση, άρχισαν να διαφαίνονται τα πρώτα συννεφάκια. Γιατί όσο τα νέα μου ήταν «σπίτι, δουλειά, μόνιμος γκόμενος» δεν υπήρχε κανένα θέμα. Αλλά πόσο εύκολα μπορεί να χειριστεί μια μάνα «σπίτι, δουλειά κι ένα γκομενάκι που γνώρισα προχτές και το κάναμε αλλά δεν ήταν πολύ καλά και δεν θα τον ξαναδώ»..; Θα σας πω εγώ: Καθόλου καλά.
Κι άρχισα να κρύβω τα μισά, κι άρχισα να λέω ψέματα κι έπιασα τον εαυτό μου να γυρίζει στην ηλικία των 8 και να προσπαθεί να κρύψει με χίλιες δυο δικαιολογίες ποιος κερατάς έσπασε το βάζο.
Κι ένιωσα χάλια κι αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα να τα χωρίζουμε τα τσανάκια μας.
Κάπου εκεί συνέπεσε η ολοκλήρωση του σπιτιού και η άρνησή μου να πάω να μείνω εκεί.
Είχα καλή δικαιολογία :δούλευα στο Σύνταγμα. Ωστόσο, δεν ήταν αρκετό.
Η μητέρα μου δεν μπορούσε να δεχτεί ότι ζούσα τη ζωή μου κι εκείνη δεν γνώριζε τίποτα σχετικά. Κανείς δεν θα της αφαιρούσε τα κεκτημένα της. Ήταν περήφανη όλα αυτά τα χρόνια που ήταν φίλη με την κόρη της και ούτε καν η ίδια της η κόρη δεν είχε δικαίωμα να το αλλάξει αυτό.
Για ένα χρόνο το μενού είχε, με σειρά εμφάνισης: Καβγάδες, φωνές, υστερίες, νοσοκομεία, αποκλεισμό της κολλητής μου από το σπίτι (γιατί αυτή τα φταίει όλα!!!) και κλάμα κλάμα κλάμα…
Είχε τουμπανιάσει! Κι όσο έκλαιγε αυτή, τόσο μουλάρωνα εγώ. Δεν το πίστευα κι ακόμα δεν το πιστεύω ότι μου έκανε τέτοια σκηνικά.

Το αποτέλεσμα ήταν να μου σπάσουν εντελώς τα νεύρα. Καθώς επίσης να μου δηλώσει ότι δεν μου διαθέτει πλέον το σπίτι που έμενα στην Αθήνα «γιατί δεν θέλω να μένεις μόνη σου! Δεν μ’ αρέσει!».
Με λίγα λόγια, «τώρα που άλλαξες δουλειά(από Σύνταγμα, Μαρούσι), να έρθεις να μείνεις επάνω μαζί μας».
Και πήγα. Υποχώρησα, έχασα τη μάχη, έχασα και τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου.
Αλλά μ’ έχασε κι εκείνη. Κι από τότε όλο αναρωτιέται «τι σου’κανα και με έβγαλες έτσι από τη ζωή σου;».

Μου κάνει εντύπωση το πόσο μανιάτικο της το κρατάω.
Αλλά αρνούμαι να πλέον να πλησιάσω.
Κι είναι πολύ καταπιεστικό για μένα την ίδια να μην μπορώ να προσεγγίσω την ίδια μου τη μητέρα.

Προχτές βγήκαμε για τα γενέθλιά μου κι ήταν εκείνη, με τον άντρα της και τις κολλητές μου.
Και θυμήθηκα πως ήταν όταν κάναμε παρέα όλοι μαζί, γελάγαμε τόσο πολύ.

Και χάρηκα πολύ, έστω για 3 ωρίτσες.

Ο μόνος τρόπος είναι να φύγω. Για να σταματήσω να της είμαι θυμωμένη.

Βαρέθηκα.