Δευτέρα, Φεβρουαρίου 26, 2007

Α ρε μάνα...

Πέρσι στα γενέθλια μου είχα μαλώσει με τη μητέρα μου γιατί δεν την είχα προσκαλέσει να γιορτάσουμε μαζί. Ο θυμός της ήταν τέτοιος που προκάλεσε μια καταιγιστική αλυσίδα καρμικών αντιδράσεων με αποτέλεσμα κατά την εορταστική μου έξοδο να φάω ένα κινητό στο κεφάλι, να καταλήξω στο νοσοκομείο με 4 ράμματα, να γυρίσω στο σπίτι μου μπανταρισμένη στις 8 το πρωί, να με βρίσει σε τέτοιο σημείο που να πάθω αμόκ και στη συνέχεια να σταματήσω να της μιλάω για περίπου 3 μήνες.

Η σχέση μου με τη μητέρα μου κρίνεται ως ετεροχρονισμένη. Ενώ όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι βγαίνουν κάτω από τη μητρική φτερούγα κατά την εφηβεία, εμείς το καθυστερήσαμε καμιά δεκαετία. Οι λόγοι πολλοί. Το διαζύγιο ο κυριότερος από αυτούς. Από το σπίτι φύγαμε οι δυο μας και κάναμε δική μας, καινούργια οικογένεια. Ήξερε τα πάντα για μένα, για τις φίλες μου, για τους φίλους των φίλων μου. Τη στήριζα σε όλα και εκείνη ήταν πάντα δίπλα μου. Η διάθεση δεν ήταν κουτσομπολίστικη, ήταν το ανήσυχο ενδιαφέρον της μητέρας αμπαλαρισμένο σε φιλία και μ’ ένα φιόγκο χιούμορ από πάνω για να περνάμε καλά.

Όταν έφυγα για Γαλλία, έβαψε τα ντουλάπια της κουζίνας μαύρα σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Αλληλογραφούσαμε σχεδόν κάθε εβδομάδα. Γνώριζε όλες τις λεπτομέρειες για τη ζωή μου εκεί και στεκόταν δίπλα μου βράχος, κι ας έκανα τη μία βλακεία μετά την άλλη, χωρίς να σχολιάζει, χωρίς να κρίνει, απλόχερη ψυχολογική υποστήριξη γιατί το πτυχίο μου κρεμόταν από μια κλωστή.

Κι όσο έλειπα στη Γαλλία, η μαμά μου οργάνωνε τη ζωή της με τον μέλλοντα σύζυγό της. Θα έχτιζαν σπίτι κάπου στην Ανατολική Αττική, θα μετακόμιζαν και θα μου έφτιαχναν και μένα το πιο όμορφο σπιτάκι από κάτω τους. Και τι να της πεις από την ξενιτιά; Να πας μόνη σου; Το ήξερα ότι αν της έλεγα ότι δεν πάω, ούτε που θα μετακόμιζε, ούτε που θα παντρευόταν. Την παίρνετε εσείς αυτή την ευθύνη; Εγώ πάντως δεν την πήρα.
Και την άφησα να πιστεύει ότι θα πήγαινα μαζί της και ότι όλα θα κυλούσαν όμορφα στο μικρό σπίτι στου διαόλου τη μάνα.
Γύρισα από τη Γαλλία και άρχισαν τα όργανα. Λίγο που είχα συνηθίσει να μένω μόνη μου, λίγο που η ζωή μου άλλαξε και δεν είχα πλέον μόνιμη σχέση, άρχισαν να διαφαίνονται τα πρώτα συννεφάκια. Γιατί όσο τα νέα μου ήταν «σπίτι, δουλειά, μόνιμος γκόμενος» δεν υπήρχε κανένα θέμα. Αλλά πόσο εύκολα μπορεί να χειριστεί μια μάνα «σπίτι, δουλειά κι ένα γκομενάκι που γνώρισα προχτές και το κάναμε αλλά δεν ήταν πολύ καλά και δεν θα τον ξαναδώ»..; Θα σας πω εγώ: Καθόλου καλά.
Κι άρχισα να κρύβω τα μισά, κι άρχισα να λέω ψέματα κι έπιασα τον εαυτό μου να γυρίζει στην ηλικία των 8 και να προσπαθεί να κρύψει με χίλιες δυο δικαιολογίες ποιος κερατάς έσπασε το βάζο.
Κι ένιωσα χάλια κι αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα να τα χωρίζουμε τα τσανάκια μας.
Κάπου εκεί συνέπεσε η ολοκλήρωση του σπιτιού και η άρνησή μου να πάω να μείνω εκεί.
Είχα καλή δικαιολογία :δούλευα στο Σύνταγμα. Ωστόσο, δεν ήταν αρκετό.
Η μητέρα μου δεν μπορούσε να δεχτεί ότι ζούσα τη ζωή μου κι εκείνη δεν γνώριζε τίποτα σχετικά. Κανείς δεν θα της αφαιρούσε τα κεκτημένα της. Ήταν περήφανη όλα αυτά τα χρόνια που ήταν φίλη με την κόρη της και ούτε καν η ίδια της η κόρη δεν είχε δικαίωμα να το αλλάξει αυτό.
Για ένα χρόνο το μενού είχε, με σειρά εμφάνισης: Καβγάδες, φωνές, υστερίες, νοσοκομεία, αποκλεισμό της κολλητής μου από το σπίτι (γιατί αυτή τα φταίει όλα!!!) και κλάμα κλάμα κλάμα…
Είχε τουμπανιάσει! Κι όσο έκλαιγε αυτή, τόσο μουλάρωνα εγώ. Δεν το πίστευα κι ακόμα δεν το πιστεύω ότι μου έκανε τέτοια σκηνικά.

Το αποτέλεσμα ήταν να μου σπάσουν εντελώς τα νεύρα. Καθώς επίσης να μου δηλώσει ότι δεν μου διαθέτει πλέον το σπίτι που έμενα στην Αθήνα «γιατί δεν θέλω να μένεις μόνη σου! Δεν μ’ αρέσει!».
Με λίγα λόγια, «τώρα που άλλαξες δουλειά(από Σύνταγμα, Μαρούσι), να έρθεις να μείνεις επάνω μαζί μας».
Και πήγα. Υποχώρησα, έχασα τη μάχη, έχασα και τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου.
Αλλά μ’ έχασε κι εκείνη. Κι από τότε όλο αναρωτιέται «τι σου’κανα και με έβγαλες έτσι από τη ζωή σου;».

Μου κάνει εντύπωση το πόσο μανιάτικο της το κρατάω.
Αλλά αρνούμαι να πλέον να πλησιάσω.
Κι είναι πολύ καταπιεστικό για μένα την ίδια να μην μπορώ να προσεγγίσω την ίδια μου τη μητέρα.

Προχτές βγήκαμε για τα γενέθλιά μου κι ήταν εκείνη, με τον άντρα της και τις κολλητές μου.
Και θυμήθηκα πως ήταν όταν κάναμε παρέα όλοι μαζί, γελάγαμε τόσο πολύ.
Και χάρηκα πολύ, έστω για 3 ωρίτσες.
Ο μόνος τρόπος είναι να φύγω. Για να σταματήσω να της είμαι θυμωμένη.
Βαρέθηκα.

buzz it!

29 σχόλια:

loretta είπε...

Μακάρι να τα βρείτε και να είναι όλα καλά, αν και είμαι κατά της στάσης "η μαμά μου είναι η καλύτερη μου φίλη". Απλά δε γίνεται.
Άουτς για τα ράμματα.

Ανώνυμος είπε...

(Δουλευες Συνταγμα ε ?)
Ζω σε χωριστό διαμέρισμα απο την μητέρα μου (στο ιδιο κτίριο δυστυχώς )και πάλι υπάρχει πρόβλημα.
Στην δική μας περίπτωση ισχύει ο γενικός κανόνας : απο μακριά και αγαπημένοι
Προβλημα δεν θα υπήρχε αν ζουσαν και τα λοιπά μελη της οικογενειας μαζί(και το σπίτι ήταν σχετικά μεγάλο)..
Λοιπόν άντε καιρός να έρθεις πιο νότια .....

Αστάρτη είπε...

Μόνο εσύ ξέρεις καλύτερα απ’ολους πως θα αντιμετωπίσεις την κατάσταση.

Εφτασες 27.. οι ζωές σας δεν είναι μία..αλλά δύο.
Το να γίνει κάποιος γονιός δεν σημαίνει πως έχει "αποκτήσει" κάτι.
Η υπερπροστατευτικότητα οδηγεί στην καταπίεση..κι απο εκεί κ πέρα...

YO!Reeka's είπε...

αν μπορείς να τα καταφέρεις οικονομικά, να μείνεις μονη σου, είναι καλύτερα. και με τη μαμά οι σχέσεις θα βελτιωθούν.

Ανώνυμος είπε...

Στεναχωρήθηκα με το σημερινό κείμενό σου. Ξέρεις, μπορώ να καταλάβω πια και την "άλλη" πλευρά και πιστεψέ με, είναι πολύ σκληρό και για εκείνην το όλο σκηνικό.

Αλλά, το σίγουρο είναι ότι έρχεται μια στιγμή που τα παιδιά πρέπει να φύγουν από το σπίτι. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Βρες τον τόπο και μετακόμισε - και μετά, βρες τον χρόνο και αφιέρωσέ τον στη μάνα. Δεν χρειάζεται να σε βλέπει λιγότερο επειδή μένεις αλλού, αντίθετα ίσως η απόσταση σας βοηθήσει να έχετε άλλες στιγμές μαζί.

Εύχομαι ό,τι καλύτερο, είμαι όμως και σίγουρος ότι θα τα πάτε καλά.

Trilian είπε...

ωχ... δύσκολα τα πράγματα αλλά νομίζω ότι αν φύγεις θα ησυχάσεις και όλα θα πάνε καλά... μάνα είναι και αυτή την καταλαβαίνω (οχι ότι έχω παιδιά αλλά και η δικιά μου τα ίδια κάνει)

an205 είπε...

Δεν είμαι γονιός και δεν θα προσποιηθώ ότι καταλαβαίνω γιατί δεν καταλαβαίνω ούτε θα πω ότι αυτό εγώ ποτέ δεν θα το κάνω στο παιδί μου (εάν ποτέ αποκτήσω)αλλά για ένα γονιό το μικρό του θα είναι πάντα το μικρό του, πρέπει να παίξει χοντρη μ... για να κοπεί ο ομφάλειος λόρος.

Άαασχετο
"p.s. δεν σκέφτομαι για να καταλάβω την κατάσταση που βρίσκεσαι άλλο σκέφτομαι, όταν το δεις θα καταλάβεις"
ήρθε η ώρα να δεις
"Αλήθειες" και "Θλίψη"

Spyros είπε...

oles oi manes ta idia..
ola odhgoun sto na metakomiseis, an mporeis kanto! (kai ama vreis kati kalo pes kai se mena, ki egw psaxnw, giati thelw na thn kanw..)

bbchris είπε...

Σε ένδειξη διαμαρτυρίας προς τις μαμάδες γενικώς, δεν σχολιάζω...

Δεν φτάνει που ξαναήρθε μαζί μου στην Αθήνα, είχε και άποψη για το αν θα είναι ανοιχτό το παράθυρο, ο κλιματισμός, την έξοδο στην Αττική οδό...
ένας Θεός ξέρει τι θα έχει κάνει στο δωμάτιό μου... [η αγαπημένη της ασχολία...]

Blogaki είπε...

@loretta
Πάει τώρα, πέρασαν τα ράμματα, ούτε που φαίνονται!
Κι εμείς νομίζαμε ότι γινόταν αλλά τελικά δεν γίνεται..
@theo
Για τους περισσότερους ισχύει το "μακριά κι αγαπημένοι"..αλλά άντε να το καταφέρω!
@αστάρτη
Τι μου το θύμησες τώρα κι εσύ πως έφτασα 27??? :)
@Yo!reeka's
Ψάχνω, άρχισα και δεύτερη δουλειά μπας και μαζέψω κάνα φράγκο!!!
@mpampakis
Μπαμπάκη μου, δεν ήθελα να σε στεναχωρήσω! :(
Εγώ καταλαβαίνω καλύτερα απ'όλους πόσο στεναχωριέται και κείνη γι'αυτό και δεν τα σπάω όλα να σηκωθώ να φύγω και να μη με νοιάζει τίποτα. Αλλά κάποια στιγμή και τα "παιδιά" προχωράνε. Κι εγώ νομίζω ότι τελικά όλα καλά θα πάνε!
@trilian
Αθάνατη ελληνίδα μάνα..!!!
@an205
Έτσι είναι όπως τα λες. Είμαι σίγουρη ότι ακόμα κι όταν πάω 50, πάλι σαν παιδί θα μου συμπεριφέρεται..Τι να κάνεις όμως;Αυτή είναι η φύση της μάνας!
@spyros
Α! Λες να γίνουμε γειτονάκια;; ΑΝ και δεν μου πολυαρέσει η ιδέα να έχω γείτονα μια νυχτεριδοσαύρα!! :p
Για πες! Που ψάχνεις;
@chris
Α ρε κακόμοιρε και συ!!
Πόσο θα κάτσει;;

Blogaki είπε...

@an205
Αααασχετο...!
Τα είδα! ..αλλά δεν νομίζω ότι πολυκατάλαβα..!:)

pietà είπε...

Εγώ να μιλήσω ή θα φάω αποκλεισμό;;;
Πλακίτσα...
Να φύγεις μπλογκάκι μου, να φύγεις και να κάνεις τον μέσο όρο απόστασης μικρότερο, γιατί με έχουν φάει οι δρόμοι!!!!!

Spyros είπε...

Blogaki, lew ampelokhpous/panormou alla ayto pou eipes gia tis nyxterides kai tis savres.. exoun ki ayta psixi

Blogaki είπε...

@pieta
Εσύ μην πολυμιλάς γιατί η καρέκλα σου τρίζει σταθερά..! :p
@spyros
Τι λες παιδί μου;; Σιγά μην πάω να μείνω και στην Ομόνοια!! Ανέβα λίγο..λίγο ακόμα..Χολαργό,Χαλάνδρι, Ηράκλειο..;;

Ανώνυμος είπε...

"Μπαμπάκη μου, δεν ήθελα να σε στεναχωρήσω! :( "

Ψιτ! Μην φορτώνεσαι ευθύνη. Είπα ότι στεναχωρήθηκα, όχι ότι με στεναχώρησες!

Σε θέματα συναισθηματικών αντιδράσεων, έχει μεγάλη σημασία το πώς συντάσσεις μια φράση.

Σμουτς! :^)

an205 είπε...

"Τα είδα! ..αλλά δεν νομίζω ότι πολυκατάλαβα..!:)"

Μεγάλη κουβέντα θα ανοίξουμε (όχι πως με χαλάει), λοιπόν συνοπτικά τα πράγματα έχουν ως εξής: μου αναφέρεις μία κατάσταση σου ψυχική και γω περνώντας την μέσα από τα προσωπικά μου φίλτρα βγάζω αυτό που βγάζω αυτό που μου δίνεις σε μένα λειτουργεί ως σκανδάλη, ως καταλύτης αν θες και μην ανησυχείς σχεδόν πάντα σκούρα γράφω οπότε μην νομίσεις ότι έγινες αφορμή κατάθλιψης μου (εκτός αν αυτό σου αρέσει, οπότε...).
Να με συγχωρείς που σε ψυχοπλάκωσα αλλά η αλήθεια αρκετές φορές είναι έτσι, όχι πάντα αλλά...

snikolas είπε...

Δύσκολα… πολύ δύσκολα… πρέπει όντως να την ¨κάνεις¨ με ελαφρά γιατί δεν σε κόβω καλά.

Blogaki είπε...

@mpampakis
"Ψιτ! Μην φορτώνεσαι ευθύνη"
Είναι το φυσικό μου...δεν το κάνω επίτηδες!!!Σματς κι απο μένα!
@an205
Μμμμμμμάλιστα!! Έγινα η μούσα σου λοιπόν!! (Σιγά που δεν θα ψωνιζόμουνα!! :p)
Πλάκα κάνω φυσικά! Λοιπόν, τι ήθελα να πω; Ναι! Χαίρομαι που σου έδωσα ιδέα για δημιουργία και ελπίζω στο μέλλον να σου βγάλω κάτι πιο θετικό και να γράψεις το πιο χαρούμενο ποίημα της ζωής σου!

jul είπε...

Με την μαμά μου δεν υπήρχε μέρα να μην τσακωθούμε μέχρι που έφυγα από το σπίτι και βρήκαμε και οι δύο την υγεία μας...Και τωρα μακριά και αγαπημένες!!!
Ειλικρινά πιστευω οτι αν οικονομικά βαστάς, το καλυτερο ειναι να πας να μεινεις κάπου μονη σου... εισαι πια μεγάλη !!!! και όπως λεει η ασταρτη, εχετε 2 διαφορετικές ζωές

zouri1 είπε...

ενα πολυ δυσκολο θεμα και για τους 2.Και γω πριν πολλα χρονια,βρεθηκα στην ιδια θεση.

Γκρινιάρης είπε...

Το να φεύγουμε κάποια στιγμή από τους ανθρώπους που μας ανέθρεψαν είναι επιβεβλημένο. Αργά ή γρήγορα, δεν ξέρεις, αλλά θα γίνει. Το προστάζει η ίδια η φύση.

Η ανεξαρτησία έχει τίμημα. Και λέγεται ευθύνες. Οικονομικές και όχι μόνο. Θα νιώσεις ότι τελείωσαν τα παραμύθια, ότι αρχίζουν τα δύσκολα. Θα βλέπεις τις δυσκολίες απανωτά τη μια πίσω από την άλλη και θα λυγίζεις. Οι δυσκολίες αυτές όμως θα σου αποκαλύψουν πλευρές του εαυτού σου που δεν ήξερες. Και θα βάζεις στοιχήματα. Κάθε μέρα. Και σιγά σιγά, θα τα κερδίζεις.

Μακρηγόρησα πάλι. Αυτό που θέλω να πω είναι πως αν νιώθεις έτοιμη και δυνατή να παλέψεις γι’ αυτό που θες, τότε go for it. Και μετά από μια κρίση πανικού που θα περάσεις, τα πράγματα θα αρχίσουν να γίνονται καλύτερα.

Μόνο φρόντισε ότι κάνεις να είναι καθαρά δική σου απόφαση. Ναι, οδηγούμενη σ’ αυτήν από καταστάσεις και γεγονότα. Αλλά δική σου απόφαση. Μόνο τότε δε θα το μετανιώσεις.

Καλή τύχη.

an205 είπε...

Ψωνίσου όσο θες τζάμπα είναι...

Blogaki είπε...

@snikolas
Εντάξει! Υπάρχουν και χειρότερα!Μη με αγχώνεις!!
@julia
Τώρα πια δεν τσακωνόμαστε. Το βρίσκω πολύ κουραστικό κι αυτή έχει κάνει πίσω σε πολλά πράγματα. Πάντως για τη μετακόμιση...I'm working on it!!
@zouri
Υποθέτω ότι όλοι το περνάνε κάποια στιγμή, άλλοι πιο χαλαρά κι άλλοι πιο hard core!!:)
@γκρινιάρης
Γεια σου ρε γκρινιάρη με τα σεντόνια σου!!Δική μου η απόφαση, δικές μου κι οι ευθύνες, κι όλα καλά θα πάνε!! ΝΑΙ!
@an205
ΤΕΛΕΙΑ!!! :)

Mogwai είπε...

Εγω πάλι ψηφίζω Γαλλία και πάλι Γαλλία.
Κάνει ρήμα και με το Ηρεμία

Debby είπε...

Νομίζω ότι τα παιδιά από τότε ακόμα που ενηλικιώνονται πρέπει να μένουν μόνα τους και οι γονείς να τα βοηθούν σε αυτό.
Διαμορφώνονται αλλιώς όταν είναι μακριά από τους γονείς και απολαμβάνουν την ελευθερία τους αλλά και τις ευθύνες που έχει αυτή η ελευθερία.
Απλά η δική σου μαμά δεν θέλει να σε δει να μεγαλώνεις να ανοίγεις τα φτερά σου και γιατί όχι να κάνεις τα λάθη σου... Θέλει να σε προστατευει... Απόλυτα φυσικό για μια μαμά. Μόνο που έτσι δεν σου κάνει καλό!
Προσανατολίσου στην μετακόμιση! Τι στο καλό! Δεν θα πας και στην ξενιτιά!!! :-)

So_Far είπε...

Τα πιο ανθεκτικά είδη σε αυτόν τον πλανήτη είναι δύο: οι κατσαρίδες και οι γονείς. Πίστεψέ με , δεν παθαίνουν τίποτα. Και στο λέω και σαν παιδί κάποιων γονιών αλλά και σαν μητέρα ενός εφήβου.
Μεγάλωσες αρκετά πια, τόσο ώστε να αποφασίζεις για τη ζωή σου, για το τί θα πεις, πώς θα το πεις και κυρίως αν θα της το πεις. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό να κινείσαι σε άλλα επίπεδα επικοινωνίας. Μη νοιώθεις ενοχές..
Κάπου κοντά στην ηλικία σου, είχα περίπου το ίδιο πρόβλημα με τους γονείς μου. Η αδερφή μου λοιπόν, σαν μεγαλύτερη, μου λέει κάποια στιγμή: "Τί ζητάνε πια; αυτοί ενημέρωναν ή συζητούσαν ποτέ με τους δικούς τους γονείς τίποτα; Όχι βέβαια. Ό,τι ήθελαν έκαναν και δεν έδιναν λογαριασμό.." Μου άνοιξε τα μάτια κυριολεκτικά..

Υ.Γ. Να τα χιλιάσεις και να είσαι ευτυχισμένη

Blogaki είπε...

@mogwai
Κι εγώ το ίδιο ψηφίζω..!
@debby
Δυστυχώς η ελληνική πραγματικότητα είναι λίγο πίσω σε ό,τι αφορά την ανεξαρτησία των παιδιών (που λέει ο λόγος παιδιά..!!)..Αλλά μαχόμαστε ακόμα!!
@so_far
Επιτέλους και μια μανούλα που βλέπει τα πράγματα κι από μια άλλη οπτική γωνία!! Σ'ευχαριστώ για τις ευχές σου!!Φιλιά!!

seaina είπε...

Είμαι 27 και 6 μήνες ..
Οι σχέσεις μου με τους δικούς μου, ποτέ ισορροπημένες ..
Εδώ και 1 μήνα νοίκιασα σπίτι στο Ηράκλειο ...
Εμπειρία πρωτόγνωρη, ενδιαφέρουσα, μοναδική!
Κάντο με χίλια ..
Δε θα το μετανιώσεις ..
Τα ίδια σκεφτόμουνα κι εγώ πριν το κάνω, αλλά αξίζει ..
Τα ίδια μου έλεγε και μένα τότε ο Γκρινιάρης .. Χαχα σε κόπιες τα βγάζει .. πλάκα!
Φιλιά

Blogaki είπε...

@seaina
Σόρρυ για την καθυστερημένη απάντηση! Ήθελα απλά να πω ότι ΖΗΛΕΥΩΩΩΩ!!!!
Ελπίζω να σου πηγαίνουν όλα καλα!!