Ε- Ε- Εκδρομή!!!!

Η ώρα είναι 7:30 κι έξω από το μαγαζί μόλις πέρασαν καμιά εικοσαριά λυκόπουλα, από τη λέσχη λίγο πιο πάνω. Κουβαλάνε κούτες, κοντάρια και σακίδια. Εκδρομή!!!

Σ'αυτή τη λέσχη πήγαινα κι εγώ. Από τα 8 μου μέχρι τα 16, αν θυμάμαι καλά.
Με τα προσκόπια πέρασα κάποιες από τις πιο όμορφες στιγμές μου και αναγκαστικά κάποιες από τις πιο δύσκολες.
Ο πρώτος μου έρωτας, ο Νίκος, ήταν πρόσκοπος όταν εγώ ήμουν λυκόπουλο. Τον αγαπούσα, τον λάτρευα (φοβερό αυτό για τόσο μικρή ηλικία!!). Κάθε μέρα, γυρνούσα από το σχολείο, πετούσα την τσάντα μου κι έλεγα στην μητέρα μου "Να πάω να τον δω πέντε λεπτάκια μόνο, μανούλα μου!!!" κι έτρεχα να πάω να τον δω να παίζει πινγκ πονγκ στη λέσχη, να χαμογελάει φιλάρεσκα που είχε την μεγαλύτερη εξέδρα απ' όλους (όλα τα κοριτσάκια έκοβαν φλέβες για τον Νίκο), να μου πει"Γεια σου!" κι εγώ να πάρω τη δόση μου για τις επόμενες 24 ώρες.
Κι έπειτα, σε μια εκδρομή, την τελευταία μου με τους προσκόπους, έδωσα το πρώτο μου φιλί, στα κλεφτά, μέσα σε μια σκηνή (και πήρα μια γεύση για το πως θα εξελιχθεί η ερωτική μου ζωή στο μέλλον, αλλά θα μιλήσουμε άλλη φορά γι'αυτό!)

Σαν λυκόπουλο και μετέπειτα πρόσκοπος και ανιχνευτής έμαθα πολλά, άχρηστα και χρήσιμα, πράγματα. Έμαθα την ισότητα αλλά και την ιεραρχία, τη συνεργασία και την ίντριγκα (μιλάμε για "Λάμψη", ειδικά στους Ανιχνευτές..), πήγα σε πανέμορφα μέρη στην Ελλάδα, ανέβηκα σε βουνά, αποκλείστηκα σε καταφύγια, περπάτησα όλη την Αθήνα, πρωταγωνίστησα σε θεατρικές παραστάσεις, έμαθα να συνυπάρχω με κάθε λογής άνθρωπο κι αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο.

(Τους βλέπω ακόμα.. Έχει έρθει το πούλμαν να τους πάρει. Ζηλεύω τόσο πολύ, που δεν το πιστέυω!!)

Επανέρχομαι! Πραγματικά πιστεύω ότι όσοι έχουν υπάρξει πρόσκοποι είναι πολύ τυχεροί άνθρωποι! Κυρίως για τα παιδιά των μεγάλων πόλεων, που δεν έχουν και πολλές δυνατότητες να έρθουν σε επαφή με τη φύση, είναι μεγάλο δώρο.

Στην ηλικία των 10 όλοι μας ξέραμε να στήνουμε σκηνή, να ανάβουμε φωτιά και να μαγειρεύουμε (καλά! τα βασικά, μην φανταστείτε!), να φυλάμε σκοπιά μέσα στη μαύρη νύχτα, να μην φοβόμαστε τα ζουζούνια, να κάνουμε κόμπους (τι; δεν είναι χρήσιμη η καντηλίτσα ;;), να σκαρφαλώνουμε σε κάθε ραχούλα και βουνοπλαγιά για να κάνουμε κωλοσκί (σακούλα σκουπιδιών κι έφυγες κάτω τη χιονισμένη πλαγιά), να μην φρικάρουμε όταν είμαστε κουρασμένοι και βρεγμένοι μέχρι το κόκκαλο γιατί έβαλε νερά η σκηνή μας, να είμαστε μακριά από τη μαμά μας και να μην μας πειράζει καθόλου...
Για να μην μιλήσω για τον ατέλειωτο χαβαλέ που γινόταν και που νόμιζες ότι θα πάθεις επιληψία από τα γέλια!!!

Σχολείο μεγάλο, αυτό είναι για μένα ο προσκοπισμός. Δεν υπήρχε κάποια ιδεολογία (όπως λανθασμένα πολλοί φαντάζονται) την οποία υπηρετούσαμε. Πολλοί διατείνονται ότι είναι σαν στρατός. Το να μαθαίνεις όμως να μιλάς όταν σου δίνουν το λόγο, να καταλαβαίνεις ότι και οι άλλοι έχουν δικαίωμα να μιλήσουν και ότι η κάθε απόφαση βγαίνει συλλογικά, να κατανοείς την αξία της συνεργασίας και της βοήθειας, την ισότητα των δύο φύλων, το σεβασμό προς το περιβάλλον (υπάρχουν ενήλικες που αγνοούν αυτές τις έννοιες!!!) και να τα κάνεις όλα αυτά πράξη στην καθημερινή σου ζωή, δεν νομίζω ότι παραπέμπει στην παράνοια των Ενόπλων δυνάμεων.

Πριν από κανένα χρόνο, πήγα σε μια συνάντηση με παλιούς συν-προσκόπους. Ήταν πολύ συγκινητικό. Με αυτά τα παιδιά είχαμε μεγαλώσει μαζί, γειτονόπουλα πολλά από αυτά, συμμαθητές στο σχολείο, αλλά αυτό που μας ένωνε ήταν οι κοινές εμπειρίες, πολλές φορές κακουχίες, που είχαμε ζήσει. Ήταν οι ατέλειωτες συζητήσεις γύρω από τη φωτιά, οι ερωτικές εξομολογήσεις (δύσκολα τα χρόνια της εφηβείας), οι παρεξηγήσεις, οι πεζοπορίες, οι πλάκες, οι καβγάδες, τα ατυχήματα.
Πολλοί από αυτούς ασχολούνται ακόμα, ως αρχηγοί τμημάτων στη λέσχη.
Μακάρι να μπορούσα κι εγώ να το κάνω, αλλά θέλει πολύ από τον χρόνο μου και πέφτει και 40 χμ. μακριά από το σπίτι μου!!!
Όμορφα χρόνια!!!