Αδυναμίες

Από μικρή είχα την τάση να περισυλλέγω μικρά, και συνήθως χτυπημένα, ζωάκια και να τα πηγαίνω σπίτι μου. Η μαμά μου τραβούσε τα μαλλιά της στα κρυφά αλλά δεν έλεγε τίποτα γιατί ήθελε να μας κάνει φιλόζωους και συμπονετικούς ανθρώπους. Πέρα λοιπόν από τα ζωάκια που είχαμε κατά καιρούς σπίτι μας (σκυλάκια, πουλάκια, κουνέλια κτλ), είχαμε σχεδόν πάντοτε έναν guest star.

Η αρχή είχε γίνει μ’ ένα περιστέρι με χτυπημένη φτερούγα, που το’ βαλα σε μια κούτα και το ανέβασα με καμάρι στο διαμέρισμα.
«Τι είναι αυτό Μαρινάκι μου;» μου λέει η μαμά μου, με έναν κόμπο στο λαιμό.
«Ένα χτυπημένο περιστέρι! Φέρε μου λίγο γάλα να το ταΐσουμε!!!» (στην ηλικία που ήμουν, θεωρούσα ότι όλα τα ζωάκια τρέφονται με γάλα και μόνο!)
Το κρατήσαμε λοιπόν το περιστέρι στο μπαλκόνι τουλάχιστον ένα μήνα μέχρι να δυναμώσει, και λίγο πριν φύγει, του δέσαμε κι έναν κόκκινο φιόγκο στο πόδι για να το ξεχωρίζουμε αν τυχόν επιστρέψει στο σπίτι μας. Ήρθε κανα δυό φορές και μετά εξαφανίστηκε.

Ένα άλλο πλασματάκι που υιοθετήσαμε, ήταν ο Φλιντ, το σαλιγκάρι. Τον Φλιντ δεν τον είχαμε βρει έξω, αλλά μέσα στη σακούλα με τα μαρούλια. Κι αποφασίσαμε να τον κρατήσουμε για λίγο γιατί διασκεδάζαμε πάρα πολύ όταν βλέπαμε τις πράσινες μπουκίτσες από μαρούλι να ταξιδεύουν στο μικροσκοπικό του σωματάκι, από το κεφάλι μέχρι την ουρά. Ο Φλιντ ήταν πολύ μικρούλης και πολύ χαριτωμένος, αλλά δυστυχώς δεν μπορούσαμε να κάνουμε και πολλά πράγματα μαζί (πόσο να δεθείς πια μ’ ένα σαλιγκάρι;;) και σύντομα βρήκε το δρόμο για την ελευθερία του.

Τα μόνα ζώα που δεν επιτρέπονταν στο σπίτι μας ήταν οι γάτες. Τις σιχαινόταν τις γάτες η μαμά μου και αυτό είχε περάσει κατά κάποιο τρόπο και σε μένα και τον αδερφό μου.
Η μοναδική φορά που υποχώρησε ήταν όταν πήγαμε διακοπές στη Νάξο. Είχε έρθει μαζί και η μικρή μας η ξαδέρφη και διασκεδάζαμε αφόρητα ! Εκεί βρήκαμε και τη Ζιζού, ένα απίστευτα όμορφο, τοσοδούλικο γατί, μέσα στο νάζι, το σκέρτσο, το παιχνίδι και το γουργούρισμα. Μας άφησε λοιπόν η μαμά μου να την κρατήσουμε, την μπάσαμε κι εμείς στο δωμάτιο και στη βδομάδα πάνω γίναμε και οι 3 πουά!!! Η Ζιζού είχε μύκητες κι εγώ με τον αδερφό μου αποφασίσαμε ότι δίκιο είχε η μαμά μου που δεν συμπαθεί τις γάτες τελικά!!!

Πέρα από την αδυναμία μου στα μικρά ζωάκια, στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού ανακάλυψα και άλλη μια αδυναμία. Ίσως έφταιγε που άρχισα να ασχολούμαι και με τα λυκόπουλα…
Έτσι ένα απόγευμα, βγαίνοντας από το σχολείο, πέμπτη δημοτικού πρέπει να πήγαινα, βλέπω έναν παππούλη να κάθεται δίπλα σ’ ένα περίπτερο και να κλαίει. Ξεκινάω να πάω κοντά, μου λένε οι συμμαθήτριές μου «που πας, έλα εδώ, δεν κάνει να μιλάμε σε ξένους», τις αφήνω και πάω στον παππούλη. «Τι πάθατε;» του λέω. «Δεν θυμάμαι να πάω σπίτι μου» μου λέει και να κλαίει. Απελπισία εγώ. Το σκέφτομαι, το ξανασκέφτομαι, «ελάτε στο δικό μου το σπίτι» του λέω. Τον παίρνω λοιπόν τον παππού αγκαζέ, και ξεκινάμε για το σπίτι μου. Ένα βήμα το τέταρτο ο παππούς κι όλο να κλαίει. Κάναμε μια απόσταση δέκα λεπτών, κανένα μισάωρο. Φτάνω καθυστερημένη στο σπίτι, χτυπάω το κουδούνι και λέω στον μπαμπά μου «Κατέβα γιατί βρήκα έναν παππού!». Κόκαλο οι γονείς μου. Τέλος πάντων, βρήκανε ένα τηλέφωνο μέσα στο πορτοφόλι του παππού, τον πήρε ο μπαμπάς μου και τον πήγε σπίτι του.
Άλλη μια χαμένη γιαγιά συνάντησα πριν από 5 χρόνια. Αυτή ήταν πιο δύσκολη περίπτωση! Ούτε θυμόταν που μένει, ούτε πώς να πάει, μόνο τ’ όνομά της θυμόταν κι από το λαιμό της κρεμόταν σ’ ένα σχοινάκι το κλειδί του σπιτιού της. Μου την παρέδωσε ένας τύπος μέσα στο τρένο και μου είπε «Θα βοηθήσεις τη γιαγιά να βρει το σταθμό που κατεβαίνει γιατί εγώ πρέπει να φύγω;». Και μου’μεινε αμανάτι η κυρία Άννα. Από Νέα Ιωνία μέχρι Κάτω Πατήσια, κατεβήκαμε σε όλους τους σταθμούς, να δει γύρω γύρω μπας και θυμηθεί τίποτα. Όταν πια τον βρήκαμε τον σταθμό που έψαχνε, πήρε φόρα κι άρχισε να πιλαλάει και όρμαγε στη μέση του δρόμου κι έτρεχα εγώ από πίσω να μην τη φάει κανένα αυτοκίνητο. Τέλος πάντων, έφτασε κι αυτή σώα στο σπίτι της. Άδειο της το σπίτι και πόνεσε η ψυχή μου γιατί δεν είχε κανέναν στον κόσμο και ήξερα ότι την επομένη, πάλι τα ίδια θα τράβαγε.

Είναι περίεργο αλλά όλο βρίσκω παππούδες και γιαγιάδες στο δρόμο μου. Πως με μυρίζονται δεν ξέρω, αλλά σχεδόν μια φορά το τρίμηνο, πετάγεται ένας παππούς μπροστά στο αυτοκίνητό μου και μου λέει «με πας λίγο πιο κάτω;». Κι όλο κάνω διανομές!!
Έχει πλάκα όμως. Ακούω του κόσμου τις ιστορίες.
Και κάνω συλλογή τις ευχές τους! Δεν μπορεί, κάπου θα χρησιμεύσουν!!