Τρίτη, Μαρτίου 13, 2007

Αδυναμίες

Από μικρή είχα την τάση να περισυλλέγω μικρά, και συνήθως χτυπημένα, ζωάκια και να τα πηγαίνω σπίτι μου. Η μαμά μου τραβούσε τα μαλλιά της στα κρυφά αλλά δεν έλεγε τίποτα γιατί ήθελε να μας κάνει φιλόζωους και συμπονετικούς ανθρώπους. Πέρα λοιπόν από τα ζωάκια που είχαμε κατά καιρούς σπίτι μας (σκυλάκια, πουλάκια, κουνέλια κτλ), είχαμε σχεδόν πάντοτε έναν guest star.

Η αρχή είχε γίνει μ’ ένα περιστέρι με χτυπημένη φτερούγα, που το’ βαλα σε μια κούτα και το ανέβασα με καμάρι στο διαμέρισμα.
«Τι είναι αυτό Μαρινάκι μου;» μου λέει η μαμά μου, με έναν κόμπο στο λαιμό.
«Ένα χτυπημένο περιστέρι! Φέρε μου λίγο γάλα να το ταΐσουμε!!!» (στην ηλικία που ήμουν, θεωρούσα ότι όλα τα ζωάκια τρέφονται με γάλα και μόνο!)
Το κρατήσαμε λοιπόν το περιστέρι στο μπαλκόνι τουλάχιστον ένα μήνα μέχρι να δυναμώσει, και λίγο πριν φύγει, του δέσαμε κι έναν κόκκινο φιόγκο στο πόδι για να το ξεχωρίζουμε αν τυχόν επιστρέψει στο σπίτι μας. Ήρθε κανα δυό φορές και μετά εξαφανίστηκε.



Ένα άλλο πλασματάκι που υιοθετήσαμε, ήταν ο Φλιντ, το σαλιγκάρι. Τον Φλιντ δεν τον είχαμε βρει έξω, αλλά μέσα στη σακούλα με τα μαρούλια. Κι αποφασίσαμε να τον κρατήσουμε για λίγο γιατί διασκεδάζαμε πάρα πολύ όταν βλέπαμε τις πράσινες μπουκίτσες από μαρούλι να ταξιδεύουν στο μικροσκοπικό του σωματάκι, από το κεφάλι μέχρι την ουρά. Ο Φλιντ ήταν πολύ μικρούλης και πολύ χαριτωμένος, αλλά δυστυχώς δεν μπορούσαμε να κάνουμε και πολλά πράγματα μαζί (πόσο να δεθείς πια μ’ ένα σαλιγκάρι;;) και σύντομα βρήκε το δρόμο για την ελευθερία του.



Τα μόνα ζώα που δεν επιτρέπονταν στο σπίτι μας ήταν οι γάτες. Τις σιχαινόταν τις γάτες η μαμά μου και αυτό είχε περάσει κατά κάποιο τρόπο και σε μένα και τον αδερφό μου.
Η μοναδική φορά που υποχώρησε ήταν όταν πήγαμε διακοπές στη Νάξο. Είχε έρθει μαζί και η μικρή μας η ξαδέρφη και διασκεδάζαμε αφόρητα ! Εκεί βρήκαμε και τη Ζιζού, ένα απίστευτα όμορφο, τοσοδούλικο γατί, μέσα στο νάζι, το σκέρτσο, το παιχνίδι και το γουργούρισμα. Μας άφησε λοιπόν η μαμά μου να την κρατήσουμε, την μπάσαμε κι εμείς στο δωμάτιο και στη βδομάδα πάνω γίναμε και οι 3 πουά!!! Η Ζιζού είχε μύκητες κι εγώ με τον αδερφό μου αποφασίσαμε ότι δίκιο είχε η μαμά μου που δεν συμπαθεί τις γάτες τελικά!!!

Πέρα από την αδυναμία μου στα μικρά ζωάκια, στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού ανακάλυψα και άλλη μια αδυναμία. Ίσως έφταιγε που άρχισα να ασχολούμαι και με τα λυκόπουλα…
Έτσι ένα απόγευμα, βγαίνοντας από το σχολείο, πέμπτη δημοτικού πρέπει να πήγαινα, βλέπω έναν παππούλη να κάθεται δίπλα σ’ ένα περίπτερο και να κλαίει. Ξεκινάω να πάω κοντά, μου λένε οι συμμαθήτριές μου «που πας, έλα εδώ, δεν κάνει να μιλάμε σε ξένους», τις αφήνω και πάω στον παππούλη. «Τι πάθατε;» του λέω. «Δεν θυμάμαι να πάω σπίτι μου» μου λέει και να κλαίει. Απελπισία εγώ. Το σκέφτομαι, το ξανασκέφτομαι, «ελάτε στο δικό μου το σπίτι» του λέω. Τον παίρνω λοιπόν τον παππού αγκαζέ, και ξεκινάμε για το σπίτι μου. Ένα βήμα το τέταρτο ο παππούς κι όλο να κλαίει. Κάναμε μια απόσταση δέκα λεπτών, κανένα μισάωρο. Φτάνω καθυστερημένη στο σπίτι, χτυπάω το κουδούνι και λέω στον μπαμπά μου «Κατέβα γιατί βρήκα έναν παππού!». Κόκαλο οι γονείς μου. Τέλος πάντων, βρήκανε ένα τηλέφωνο μέσα στο πορτοφόλι του παππού, τον πήρε ο μπαμπάς μου και τον πήγε σπίτι του.
Άλλη μια χαμένη γιαγιά συνάντησα πριν από 5 χρόνια. Αυτή ήταν πιο δύσκολη περίπτωση! Ούτε θυμόταν που μένει, ούτε πώς να πάει, μόνο τ’ όνομά της θυμόταν κι από το λαιμό της κρεμόταν σ’ ένα σχοινάκι το κλειδί του σπιτιού της. Μου την παρέδωσε ένας τύπος μέσα στο τρένο και μου είπε «Θα βοηθήσεις τη γιαγιά να βρει το σταθμό που κατεβαίνει γιατί εγώ πρέπει να φύγω;». Και μου’μεινε αμανάτι η κυρία Άννα. Από Νέα Ιωνία μέχρι Κάτω Πατήσια, κατεβήκαμε σε όλους τους σταθμούς, να δει γύρω γύρω μπας και θυμηθεί τίποτα. Όταν πια τον βρήκαμε τον σταθμό που έψαχνε, πήρε φόρα κι άρχισε να πιλαλάει και όρμαγε στη μέση του δρόμου κι έτρεχα εγώ από πίσω να μην τη φάει κανένα αυτοκίνητο. Τέλος πάντων, έφτασε κι αυτή σώα στο σπίτι της. Άδειο της το σπίτι και πόνεσε η ψυχή μου γιατί δεν είχε κανέναν στον κόσμο και ήξερα ότι την επομένη, πάλι τα ίδια θα τράβαγε.

Είναι περίεργο αλλά όλο βρίσκω παππούδες και γιαγιάδες στο δρόμο μου. Πως με μυρίζονται δεν ξέρω, αλλά σχεδόν μια φορά το τρίμηνο, πετάγεται ένας παππούς μπροστά στο αυτοκίνητό μου και μου λέει «με πας λίγο πιο κάτω;». Κι όλο κάνω διανομές!!
Έχει πλάκα όμως. Ακούω του κόσμου τις ιστορίες.
Και κάνω συλλογή τις ευχές τους! Δεν μπορεί, κάπου θα χρησιμεύσουν!!

buzz it!

28 σχόλια:

pietà είπε...

Συμπονετικό blogaki... Την τελευταία φορά την θυμάμαι κι εγώ, ίσως γιατί σε περίμενα να πάμε τις μπουμπουνιέρες της αδελφής μου στην εκκλησία κι εσύ έκανες διανομές κατ'οίκον!!!! ΧΕΧΕ!!!

Πάλι καλά που έχουμε κι εσένα, και όταν θα μας βρίσκεις στο δρόμο με το Αλτσχάιμερ αγκαλιά, θα μας πηγαίνεις σπίτι μας!!!!

Αστάρτη είπε...

Ρε’συ, είναι πολύ γλυκά αυτά που περιέγραψες.
Μα, τι καλο κοριτσάκι ήσουν..και συνεχίζεις όπως φαίνεται..
Ευτυχώς που έχεις φίλες με κατανόηση ;)

Γκρινιάρης είπε...

Και φιλόζωη, και φιλάνθρωπος...

Πολυτάλαντο το blogaki!

Μπράβο πάντως. Το ενδιαφέρον για τον άγνωστο δίπλα μας έχει εκλείψει προ πολλού.

Trilian είπε...

χα και εγώ έχω μαζέψει ως τώρα δυο γιαγιάδες από το δρόμο... αλλά εμένα στην πλειοψηφεία τους με φωνάζουν για να τους κουβαλήσω τα ψώνια του σούπερ μάρκετ μέχρι το σπίτι... με βλέπουν έτσι μπρατσομένη (γκουχου) που είμαι και με αρπάζουν (Ερώτηση: τι ψωνίζουν οι γιαγιάδες πια; Πέτρες;)

Υγ : πόσο να δεθείς με ένα σαλιγκάρι; ρωτά και τον Μπόμπ τον Σφουγγαρακη!!!

Spyros είπε...

Kalhmera..

hahahaha, akou saligari! iou :b

Poly omorfo ayto me tous pappoudes kai tous giagiades.. deixnei oti eisai polu anoixtos anthropos!Ti eyxes sou dinoun??

Ανώνυμος είπε...

Ψυχοπονιάρα μπλογκάκι .......
Είμαι ήδη γέρος και ανήμπορος αλλα ακόμα δεν εχω αρχίσει να χάνομαι

pietà είπε...

Θου, Κύριε, φυλακή τω στόµατί µου και θύρα περιοχής περί τα χείλη µου....

GouRouni είπε...

Έλεος πια με τον ρατσισμό... κανείς δεν θέλει γουρούνι για guest star...

Μαρίνα.. μήπως ξέρεις πως πάω σπίτι;

:P

Blogaki είπε...

@Pieta
Μην ανησυχείς!! Θα σε μαζεύουν τα παιδιά μου!!!
@αστάρτη
Χεχ!Με κάνεις να κοκκινίζω!
@γκρινιάρης
Είμαι το άτιμο!! :)
@trilian
Μα να μου πεις πως το κάνουν και μας ξεχωρίζουν ανάμεσα σε δεκάδες!!! Ολοζούμπητοι έρχονται λες και ξέρουν ότι δεν θα τους πεις όχι!! :)
@spyros
ήταν πολύ γλυκούλικο και καθόλου σαλιάρικο! Ευχές κλασικές δίνουν ρε παιδί μου!! Να'σαι καλά και τέτοια!
@theo
Εσένα θα σου πάρω gps γιατί μου πέφτει μακριά το σπίτι σου!!
@pieta
Ναι! Μη μιλάς εσύ!
@gourouni
Εντάξει, είπαμε, αλλά γουρούνι μες το σπίτι???Είσαστε λίγο βρωμιαρίκουλα νομίζω...!!! :))))

GouRouni είπε...

φήμες :P

bbchris είπε...

Γκουχ γκουχ...

βρήκα ποιος θα περνάει να με παίρνει απ' το σπίτι και να με πηγαίνει στις μπλογκοσυναντήσεις και να με επιστρέφει!!!!!!!!

Για να μάθεις να θίγεις την ηλικία μου... oxoxoxoxoxoxoxoxoxoxoxoxoxo!!!!!!!

pietà είπε...

Τα παιδιά σου δεν θα έχουν χρόνο καλή μου. Θα τα "απασχολούν" τα δικά μου......
:-{}

Blogaki είπε...

@gourouni
Τι περιμένεις;Βρώμικος πόλεμος...:)
@chris
Στη διάθεσή σου, καλό μου ραμολί!! :p
χεχεχε!!!
@pieta
Να τ'αφήσεις ήσυχα τα δικά μου τα παιδιά μη σε πλακώσω!!!

an205 είπε...

Εδώ το μπλογκ σου κοντεύει να γεμίσει με "υιοθετημένα". Σκατζόχοιροι, ήλιοι, σκύλοι κ.α. κόβουν βόλτες εκτός από μας (που σου απαντάμε) που είμαστε "χαμένοι" από χέρι...
Μήπως έχεις λίγο γάλα;

an205 είπε...

Τώρα το δα "η φωνή της Σαντορίνης"
χμμμ καλό πολύ καλό για να 'ναι αληθινό...

JoaN είπε...

mprabo mprabo, eyge nea mou! se 8aumazw. poly kalo ayto poy kaneis (routina sou pia:p), egw den nomizw to to kanw pote ayto... gi ayto se 8aymazw akoma pio polu. (ayto pou mou tyxainei opote bgw ston kosmo, einai na dinw plhrofories gia toys dromous k dromologia...alla ws ekei!)

Blogaki είπε...

@an205
Πλύνε το μπωλάκι σου και φέρε να σου βάλω γαλατάκι!! (Το "φωνή της Σαντορίνης" να δεις που θα γίνει αληθινό και πολύ σύντομα μάλιστα!!)
@joan
Σ'ευχαριστώ καλη μου! Κι ό,τι βοήθεια και να δίνει ο ένας στον άλλον, καλή είναι!!! :)

So_Far είπε...

Μικρό καλό κορίτσι πολύ καλά κάνεις.. έχω μαζέψει κι εγώ ζώα, ειδικά τα παρατημένα που αφήνουν εδώ στο Γκολφ όσοι τα βαριούνται... και να δεις τα ματάκια τους μέσα στη θλίψη.. πώς να αντέξεις; γίνεται; δε γίνεται..
Παππούδες και γιαγιάδες δε μου έχουν τύχει ακόμα, αλλά φαίνεται τους έχεις πάρει εργολαβία..
όσο για τις ευχές, ναι σίγουρα όλες δικές σου ... καλό σου βράδυ..

zouri1 είπε...

απλα αστερι

snikolas είπε...

Θα ήθελα πολύ να έβλεπα τα μούτρα των γονιών σου όταν τους είπες βρήκα έναν παππού!!! :)

an205 είπε...

Ευχαριστώ για το γάλα :-Ρ
Ιτς του γκουντ του μπι τρου
(για το "φωνή της Σαντορίνης")

Blogaki είπε...

@so far
"Γίνεται;Δε γίνεται;;"Ναι, δεν γίνεται και γι'αυτό το σπίτι μας συνήθως θυμίζει τη φάρμα των ζώων!!! :)
@zouri
Σας ευχαριστώ υπουργέ μου!! :)
@snikolas
Μα την αλήθεια, είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό!!Αλλά μεταξύ μας, κι η μαμά μου τα ίδια κάνει μια ζωή!! Βρήκα κι έμοιασα!!
@an205
Αμα είσαι το καλό παιδί, θα σου δώσω και μπισκοτάκι!! :p
Κι άκου με εμένα που σου λέω!! Έχω διαίσθηση!! :)

Ανώνυμος είπε...

That's what I call a "kali psichoula".
Greetings from Melbourne. :)

Blogaki είπε...

Dorothea, you're so sweet!! Thanks!!:)
Greetings from Athens!!

jul είπε...

Καλέ Μαρινάκι μου, είσαι ψυχούλα εσύ.... Μπραβο κοριτσάκι μου...:):):):)

Ανώνυμος είπε...

telika to aytonohto egine 8aymasmos!!! Oti paliotera ginotan ay8ormhta twra pleon xreiazetai mia eygenikh psyxh gia na to kanei... kai dystyxws oi eyais8htes psyxes spanizoun stis meres mas.. Bravo kopelia, etsi na parameineis :)

alexis είπε...

πολύ γλυκό ποστ!

Blogaki είπε...

@julia
Σ'ευχαριστώ μικρή μου!! :)
@specter
Ναι είναι κρίμα που δεν είναι διαδεδομένη σαν πρακτική η βοήθεια στον διπλανό. Θυμάμαι μια φορά είχα προσφερθεί να πάω δυο παιδιά (γύρω στα 16) λίγο πιο κάτω γιατί έβρεχε καταρρακτωδώς και δίσταζαν να μπούνε στο αυτοκίνητο. Υπάρχει πολλή καχυποψία και πολύς φόβος!!!
@thrills
Μερσί!! :)