Ας παίξουμε λοιπόν!

Ούτε θρησκευτική ευλάβεια, ούτε ανατριχίλα, ούτε καν ζαλάδα από τα λιβάνια. Φέτος, όπως και τα τελευταία χρόνια, η εκκλησία (η μισή ωρίτσα που πηγαίνω δηλαδή πριν τον Επιτάφιο) δεν είχε καμία επίδραση επάνω μου.
Το μόνο που έσπαγε την πλήξη μου, εκτός από τον κύριο που έψαλε τους ύμνους αλλά μόνο στις καταλήξεις «ανανναααα πρόσχομεεεεν, ναναααανααναάα ..όμεθααααα» και ούτω καθεξής, ήταν τα πιτσιρίκια.
Μικρούλικα πλασματάκια που τα τραβολογάνε μαμάδες και γιαγιάδες, τα στριμώχνουν στην ουρά για να προσκυνήσουν κι αυτά σηκώνουν το κεφάλι και κοιτάζουν γύρω γύρω για να δουν τι γίνεται. Εκεί την έχω στημένη κάθε χρόνο εγώ. Ψάχνω το βλέμα τους και μόλις με κοιτάξουν τους κάνω τις πιο απίστευτες φάτσες. Κάποια σκάνε στα γέλια, άλλα με κοιτάζουν σαν ούφο κι άλλα τρομάζουν (δε θέλω σχόλια!) και κρύβονται στη φούστα της μαμάς τους. Κι από δίπλα έχω τη μάνα μου να μου χώνει αγκωνιές και να μου λέει «Σοβαρέψου επιτέλους! Στην εκκλησία είμαστε!» και μόλις γυρίζει από την άλλη να ψάχνω το επόμενο θύμα.

Το Πάσχα είναι για τα παιδιά. Αυτά περιμένουν τη λαμπάδα και τα παπουτσάκια τους, αυτά χάσκουν με τα πυροτεχνήματα, αυτά γελάνε με τις κροτίδες, αυτά τσουγκρίζουν τ’ αυγά με όλη τους τη δύναμη και παίζουν όλη μέρα γύρω από το αρνί που ψήνεται.
Φέτος είχαμε μπόλικα παιδιά στο σπίτι, παράπονο κανένα.
Πρώτο και καλύτερο το βαφτιστήρι μου, ετών 17 παρά κάτι, να θέλει να μου πει όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τις προ της συνευρέσεως με την καινούργια του γκόμενα περιπτύξεις, κι εγώ ν’ αναρωτιέμαι «τι έχω κάνει η έρμη η νονά και το ζω αυτό το πράγμα;;» καθώς επίσης «σίγουρα θες παπούτσια (νούμερο 46, γαλέρα ολόκληρη, τη μισή Αθήνα γυρίσαμε τίποτα δεν βρήκαμε!!!) ή να σου πάρω μια κούτα durex να σου βρίσκεται;;». Κι όλη μέρα να είναι το παιδάκι μου στα τηλέφωνα και στα μηνύματα, να ανησυχώ εγώ ότι θα το κάψει κι αυτό το λίγο που’χει, ο αδερφός μου να λέει ότι αυτό το παιδί σε τίποτα δεν του’ μοιασε κι όλο το λάδι από μένα την άχρηστη το πήρε γιατί αυτός τόσο καιρό θα την είχε κουτουπώσει τη γκόμενα (τα δικά του τα ξεχνάει αλλά ας μη μιλήσω κι εκτεθούμε οικογενειακώς) κι η μάνα του να με πιάνει και να μου λέει «μήπως υπάρχει κάτι που σου είπε ο μικρός και που θα’πρεπε να ξέρω;;;» κι εγώ απλά να πίνω μπύρες, πίνω μπύρες!
Και να΄χουμε και τα μικρά βαφτιστήρια της μαμάς μου, ετών 6 και 8 αντίστοιχα να τρέχουν μες στον κήπο και μετά να κάνουν επέλαση στο σαλόνι και κάθε τρεις και λίγο να σκύβω η ευλογημένη στα 4 να καθαρίζω το κοκκινόχωμα απ’ το χαλί (νωρίς το Πάσχα φέτος και δεν προλάβαμε να τα σηκώσουμε) και να κάνω αεροπλανικά για να τα αποφύγω μην πέσουν πάνω μου.
Κι άλλο ένα μωράκι, αυτό στην κοιλιά της ξαδέρφης μου, που ναι μεν έχει πάρει θέση κι είναι έτοιμο να κάνει ντου αλλά έκοβε βόλτες στην κοιλιά, και το έβλεπα να κουνιέται κι έλιωνα που σε λίγες μέρες θα’χω το πρώτο μου ανίψι alive and kicking!!

Έχουν πολύ περισσότερο γέλιο τα παιδιά από τους μεγάλους που αράζουν και ξεκοιλιάζονται και λένε μπουρδίτσες για να περνάει η ώρα.
Δεν ξύπνησε μέσα μου το μητρικό ένστικτο, απλά ζηλεύω!

Ζηλεύω που εμείς πιο μεγάλοι για κάποιο λόγο ξεχνάμε ή βαριόμαστε το παιχνίδι.

Ζηλεύω τα παιδάκια που σ'ένα κλαράκι μπορούν να βρουν ασχολία για το επόμενο μισάωρο, σ'ενα γυμνοσάλιαγκα γέλιο μέχρι δακρύων, σε μια ιστορία συγκινήσεις ανείπωτες.

Τα παιδιά είναι σοφά, κάτι ξέρουν παραπάνω κι όλο παίζουν...δεν συμφωνείτε;;