Στον άλλο κόσμο που θα πας...

Όλιγον τι μακάβριο το σημερινό θέμα αλλά τι να κάνω;; Μου'ρθε!
Κηδείες λοιπόν.
Δεν έχει χρειαστεί ποτέ να παραστώ σε κηδεία κάποιου νέου ανθρώπου και ελπίζω να μην το ζήσω ποτέ στη ζωή μου.
Γενικά πρέπει να έχω πάει συνολικά σε 3-4 κηδείες μεγάλων ανθρώπων, ηλικίας άνω των 80.
Από εκεί είχα βγάλει το συμπέρασμα ότι οι μεγάλοι άνθρωποι πάνε στην τελευταία τους κατοικία σχεδόν μόνοι, με λίγους συγγενείς και κανα δυο γείτονες.

Και χτες πήγα σε μια κηδεία στην οποία μαζεύτηκαν πάνω 150 άτομα.
Κι ήταν όλοι φίλοι του εκλιπόντος και της οικογένειάς του.
Φίλοι από το Στρατό, από τους προσκόπους, από ταξίδια.
Και σκέφτηκα ότι από την κηδεία ενός ανθρώπου μπορείς να καταλάβεις αν έζησε όμορφη ζωή.
Κι αν κρίνω από το λαό που μαζεύτηκε και τις 4(!!!) γυναίκες που παντρεύτηκε, ο συγκεκριμένος άνθρωπος έζησε αν μη τι άλλο μια γεμάτη ζωή.

Συχνά στην εφηβεία φανταζόμουν τη κηδεία μου(δύσκολη περίοδος τότε αν και έχω την εντύπωση ότι πολύς κόσμος έκανε το ίδιο…)
Ποιοι θα έρχονταν, τι θα έλεγαν, ποιοι θα έκλαιγαν.
Και χτες το σκέφτηκα ξανά.
Αλλά αυτή τη φορά, τη φαντάστηκα διαφορετική. Λιγότερο θλιμμένη, χωρίς κλάματα και υστερίες.
Φαντάστηκα μια σκηνή όπως αυτή που έζησα χτες.
Να φύγω πλήρης ημερών και έχοντας ζήσει μια ζωή θαυμαστή!
Όλοι μου οι φίλοι, οι παλιοί και οι μελλοντικοί, να είναι εκεί και να αφηγούνται ιστορίες και να γελάνε με τις αναμνήσεις που μοιραστήκαμε!
Κι εγώ από πάνω να τους βλέπω, να γελάω και να υπολογίζω πότε θα έρθει για παρέα ο επόμενος!!

Καλημέρα!! (και συγνώμη!!)