Somebody save me from my misery!!!!!

Μερικές φορές με τρομάζω κι εμένα την ίδια. Η άρνησή μου μοιάζει με μικρού παιδιού που κάνει ό,τι βλακεία του έρθει στο κεφάλι με τον πουρέ του φτάνει να μην χρειαστεί να τον φάει.
Έτσι κι εγώ. Την έχω και την σέρνω τη ρημάδα την μετάφραση πάνω από 20 μέρες. Την ανοίγω, την κοιτάω καλά καλά, ξεφυσάω, ανοίγω το αρχείο μου, την ξανακοιτάω, βλαστημάω, ανοίγω το blogaki, πόσοι ήρθαν σήμερα, αχά! αυτός που με βρήκε;;, α! ωραία τα λέει, κάτσε ν’απαντήσω και σε κάνα comment, για να μπω και στο gmail, βρε καλώς τα παιδιά!, πιάνω συζήτηση μ’ όποιον άτυχο βρεθεί στο δρόμο μου, στην ώρα πάνω δίνω φοβερή δικαιολογία «πρέπει να σε κλείσω μπας και τελειώσω ποτέ!!!», την ξανακοιτάω, «την τύχη μου!!!», γράφω μια παράγραφο και σηκώνομαι να πιω νερό.
Άμα σου κάτσει κάτι στραβά από την αρχή δεν το σώζεις με τίποτα.
Μου έχει μείνει ο τελευταίος έλεγχος και προτίμησα να γράψω ποστάκι παρά να χρειαστεί να ξαναδιαβάσω αυτή την αηδία από την αρχή.
Αναρωτιέμαι τι σκεφτόμουν όταν σπούδαζα μετάφραση…
Μάλλον ότι θα μου έπεφταν στο δρόμο μου κείμενα υπέροχα, λογοτεχνικά, επιστημονικά, ενδιαφέροντα, ή έστω καλογραμμένα, που να μην χρειάζεται να μασουλήσεις ό,τι φύλλο υπάρχει μέσα στο σπίτι για να καταλάβεις τι σκατά θέλει να πει ο κάθε βλαμένος που γράφει γράφει και μετά θέλει να διαδοθεί το έργο του και σε άλλες χώρες.

Το κεφάλι μου έχει γίνει καζάνι. Πίνω καφέ, τρώω τυρόπιτες και ακούω τσιφτετέλια για να πάρω κουράγιο και να τελειώσω το μαρτύριό μου μια ώρα αρχύτερα.
Α! Έκανα και κοπάνα από τη δουλειά γιατί την παραδίδω σήμερα!
Κι αντί να πάω για ψώνια σαν την καλή κυρία…
Φτου και πάλι φτου!