Wax on..wax off..

Και γυρνάς σπίτι, μετά τη «Μάχη των Φίλων» (όπου για άλλη μια φορά έχεις εκπλαγεί από το πόσο δυνατά μπορούνε να τσιρίζουν 3 κοπέλες σε μια καφετέρια για το ποια έχει το πιο δίκιο και μετά αποφασίζουν ότι και οι 3 έχουν εξίσου αλλά η κάθε μια μόνη της πιο πολύ και να φεύγουν σφιχταγκαλιασμένες) και έρχεσαι αντιμέτωπος με το τέρας με τα τρία κεφάλια, τις 18 διχαλωτές ουρές και τις γαλάζιες πιτζάμες.

Η μαμά τα’χει πάρει κρανίο.
Και τ’ακούς όλα. Ντόλμπυ σαράουντ, στην golden class του Village (μπυρίτσα-φαγάκι-τσιγαράκι,φουλ κομπλέ εξυπηρέτηση) σε ντεσιμπέλ που τα απαγορεύει ακόμα και ο νόμος. Δεν τα’χει μαζί σου. Τυχερός στην ατυχία σου. Και κάθεσαι και κοιτάς, και λες «λέω να προτιμήσω τη φάλαγγα απόψε για αλλαγή»

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

«Μα δίκιο δεν έχω;»
Έχω βαρεθεί να τα ακούω αυτά. Μα την αλήθεια μου, άλλος ένας να μου πει «δίκιο δεν έχω;» θα τον πάρει ο διάολος και θα τον σηκώσει.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ή όλοι είναι τσιτωμένοι ή εγώ έχω πέσει σε αφασία και ξέχασαν να μου το πουν.
Κοιτάω τους ανθρώπους γύρω μου να φωνάζουν, να τσαντίζονται, να τα παίρνουν, να κακιώνουν και ενοχλούμαι από την κακή τους ενέργεια.
Έγινα γιόγκι και δεν το κατάλαβα;;
Λέω εγώ τώρα:
Λίγη ησυχία χρειαζόμαστε όλοι μας ν’ ακούμε και τι λέει η ρημάδα η ψυχή μας που και που.
Λίγη περισσότερη μνήμη από αυτή του χρυσόψαρου, για να θυμόμαστε ότι οι άνθρωποι που κράζουμε σημαίνουν περισσότερα πράγματα από το θυμό της στιγμής.
Λίγη αυτοσυγκράτηση γιατί έχουμε κατέβει από τα δέντρα και πλέον δεν φτύνουμε στα μούτρα την μαϊμού που μας πήρε τη μπανάνα.
Λίγη επίγνωση των μικρών, μικρούλικων, τόσοδούλικων νευρώσεων που έχουμε όλοι μας και που μας κάνουν να κοιτάμε στραβά τον διπλανό, να σιχτιρίζουμε στο δρόμο, να σπρώχνουμε στην ουρά, να φωνάζουμε στον υπάλληλο, να νομίζουμε ότι όλοι πάνε να μας την φέρουν, να κράζουμε τη γκόμενα που δεν μας κάθεται.
Ώπα λέμε!
Χαλαρώστε όλοι μαζί!

Πάμε, έεεεενα εισπνοή! Φουουουου εκπνοή!
Καλύτερα δεν είναι τώρα;;

Μπορεί και να’χω γυρίσει όλη προς τα μέσα και να μην αντέχω ούτε τη δική μου φωνή.

Τι να σας πω; Δεν ξέρω κι εγώ...απλή υπάλληλος είμαι.