Black out σου λέει...
Δεν το βλέπω για μαύρο, κάτι σε γαλαζάκι φέρνει.
Η διάθεσή μου έχει σταθεροποιηθεί σε υψηλά για την εποχή επίπεδα.
Γελάω πολύ, βγαίνω πολύ, δουλεύω λίγο.
Οι υπαρξιακές μου αναζητήσεις περιορίζονται στο «όχι ρε γαμώτο, τι την ήθελα την τρίτη μπύρα και τώρα κατουριέμαι;» ή στη χειρότερη «Να πάω εκδρομή στη Σύρο ή στην Άνδρο; »
Κι έτσι που κάθομαι απροβλημάτιστη, που να’ρθει η έμπνευση ν’ αρχίσω να γράφω;

Σκέψεις μόνο έρχονται και φεύγουν τρέχοντας.
Διαπιστώσεις, παρατηρήσεις τις οποίες δεν θέλω να κρατήσω μη τυχόν και με βαρύνουν.
Πέρασα νωρίς στην ελαφρότητα του καλοκαιριού. Αυτή την ελαφρότητα που ήθελα να κρατήσω από πέρσι κι όταν την έχασα νόμισα ότι δεν θα ξανάρθει!
Τελικά μάλλον την κουβαλούσα μέσα μου.

Το κακό αυτής της κατάστασης είναι ότι απομακρύνομαι από τους κοντινούς μου ανθρώπους.
Σαν να ζητάει ο οργανισμός μου να αποτραβηχτεί από τα γνώριμα, να θέλει να ζήσει καινούργια πράγματα, να μιλήσει για άλλα θέματα, να πάει σε μέρη άγνωστα.
Και μάλλον τους πληγώνω.
Σαν να τους βγάζω απ’τη ζωή μου ξαφνικά κι εκείνοι ν’αναρωτιούνται «μα τι έχεις πάθει;».

Ταξιδάκια κάνω! Μ’αρέσει! Πάντα μου άρεσε. Θέλω να μου λείψουν και να γυρίσω πάλι κοντά τους και να τους πω όλα όσα έζησα και να χαρούν που ζω κι όχι απλά υπάρχω.

Καλημέρα σας!