Ο Χορός του Κάβουρα!

Την πατήσαμε. Τα θέματά μου έχουν περιοριστεί στο εξής ένα : Man ahoy!
Κι αυτός με φωνάζει blogaki...

Αν αρχίσω να γράφω τις υπερβολές που συνοδεύουν τις πρώτες μέρες μιας νέας ιστορίας, θα πρέπει
α) να μοιράσω σακουλίτσες στους αγαπητούς αναγνώστες γιατί πόσα γλυκανάλατα μπορούν ν’αντέξουν σ’ένα κείμενο;;
και
β) να προσπαθώ για το υπόλοιπο της ζωής μου να τον πείσω ότι δεν είμαι τόσο βαρεμένη όσο νομίζει.

Από την άλλη μ’ έχει πιάσει το πατριωτικό μου. Δεν θέλω να το παρατήσω το blogaki μου έτσι αμαχητί. Χτυπάει και το άσβεστο φεμινιστικό μου με φράσεις «δεν θέλω να αλλάξω τις αγαπημένες μου συνήθειες απλά επειδή υπάρχει άντρας στη μέση».

Θα το παλέψω. Θα με λογοκρίνω μέχρι να μπορέσω να ξαναβρώ τις ισορροπίες. Και μέχρι ν’ αρχίσω να κάνω χώρο και γι’ άλλα πράγματα στο μυαλό μου. Προς το παρόν αναβοσβήνει η ένδειξη «Κατειλημμένο».

Προσπάθεια 1η

Όταν το blogaki άρχισε το Χορό του Κάβουρα

Τα βήματα είναι απλά: ένα μπρος, δύο πίσω με μουσική υπόκρουση ό,τι τραβάει η καρδούλα σας.
Απαραίτητο αξεσουάρ : Πανικός στο μάτι ο οποίος ξεκινά από τη στιγμή που το blogaki αποχωρίζεται το ταίρι του και κρατάει μέχρι τη στιγμή που θα το ξαναδεί.

Δεν είναι απαραίτητα δείγμα ψυχασθένειας, δώστε βάση!
Έχει να κάνει με το ό,τι το blogaki αρέσκεται να τσιμπάει με καρφίτσες τις μικρές μικρές ροζ φουσκίτσες που ξεπετάγονται από τ’ αυτιά του και να λέει «Μη παίρνεις φόρα! Μαζέψου μη φας τα μούτρα σου» κι άλλα τέτοια χιτλερικά που πολύ το καταπιέζουν αλλά βγαίνουν αυτόματα, γιατί τρέμει ν’ αφήσει το παρελθόν πίσω του μη τυχόν και του την κάνει γυριστή και ξαναβγεί μπροστά του. Κι από την άλλη, τόσο καιρό είχε συνηθίσει μόνο του και ξαφνικά βρήκε παρεούλα κι όλο φοβάται μη αποκτήσει αδυναμίες που έχει μάθει να πολεμά.
Με λίγο λόγια, ήταν που ήταν χαζεμένο, το’χασε τελείως τώρα πια και το ρίχνει στο χορό.

Ευτυχώς, μόλις ξαναδεί το ταίρι του, πήζει ο Αττικός ουρανός στις ροζ φουσκίτσες και όλα μπαίνουν στη θέση τους.

Σακουλίτσα κανείς;;